FATE/BROKEN SPIRITS (fate fanfiction)

'เมื่อ3สัปดาห์ก่อนตอนที่ผมได้เจอกับarcherครั้งแรกผมคิดว่ามันคือปาฏิหาริย์แต่ผมคิดผิดมันไม่ใช่ฏิหาริย์หรอกแต่มันคือชะตากรรมต่างหาก'

ชายหนุ่มที่นั่งวิลแชร์ลืมตาขึ้นมาท่ามกลางการต่อสู้ของชาวไวกิ้งปริศนากับชายผมแดงarcher การต่อสู้ของทั้ง2เป็นไปอย่างดุเดือดพวกเขาเข้าปะทะกันจนเสียงของดาบและขวานที่กระทบกันและเสียงคำรามของชาวไวกิ้งที่เข้าโจมตีอย่างบ้าคลั่งมันดังก้องไปทั่วบริเวณสวนสาธารณะ

"ข้ามิได้สนใจจอกแต่อย่างใด เจ้ารนหาที่เองแท้ๆ!!"

archerเรียกธนูออกมาและยิงมันขึ้นฟ้า แสงสีทองปรากฏขึ้นบนท้องฟ้าและห่าฝนธนูนับพันก็โปรยลงมาบนพื้นแต่ชาวไวกิ้งคนนั้นก็วิ่งผ่าฝนธนูเข้ามาเรื่อยๆด้วยการใช้โล่ไม้ของเขาป้องกันเอาไว้จนเขาสามารถเข้าถึงตัวของarcherพร้อมกับขวานที่เหวี่ยงมาจากด้านข้างแต่archerก็สามารถหลบได้แต่แรงลมจากการเหวี่ยงก็ทำให้เขาเสียการทรงตัวเล็กน้อย archerที่เห็นว่าคู่ต่อสู้ของเขาไม่ธรรดาก็เริ่มเอาจริงเขารวบผมมัดและถอยหลังกลับไปเขายืนนิ่งสักพักก่อนที่จะเรียกคันธนูสีเงินออกมา

"ไตรพรอิศวร..คันศรทั้งสามเอ๋ยจงประจักร ศรพลายวาต..จงยินดีเสียข้ายอมรับเจ้าในฐานะนักรบ จงเอ่ยนามออกมา"

"....."

"หือ..ความหยิ่งทะนงงั้นหรือ ย่อมได้นักรบไร้นามเอ๋ยจงรับศรแห่งการทำลายนี้เสีย พลายวาตกุนตรี!!"

archerที่ไม่ได้คำตอบก็แผลงศรทันที ชาวไวกิ้งยกโล่ขึ้นมาป้องกันแต่ลูกศรสีเงินพุ่งทะลุโล่ตรงเข้าหัวใจของชาวไว กิ้งอย่างง่ายดายและด้วยความรุนแรงและความเร็วของทำให้ลูกศรพุ่งทะลุออกมาพร้อมกับพาเอาหัวใจของชาวไวกิ้งออกมาด้วย archerลดคันธนูลงแต่ชาวไวกิ้งที่ควรจะตายจากการโจมตีนั้นกลับเงยหน้าขึ้นมาร่างกายของเขาเริ่มมีควันออกมาและสิ่งที่เคยเป็นเลือดที่ไหลก็กลายเป็นของเหลวสีแดงเดือด

"ฟรูมาเชีย!!!"

ชาวไวกิ้งกู่ร้องออกมาและพุ่งเข้าโจมตีทันที archerที่โดนโจมตียังคงหลบได้แต่เขาก็ต้องตกใจพลังการทำลายของมันมากขึ้นกว่าเดิม archerที่เห็นท่าไม่ได้ก็คิดที่จะถอยไปตั้งหลักแต่ไวกิ้งคนนั้นก็พุ่งมากระแทกarcherด้วยโล่ archerที่ถูกกระแทกก็กระเด็นออกไปไกลจนเกือบชนเข้ากับมาสเตอร์ของเขา

"เป็นอะไรหรือป่าวarcher"

"ข้าต้องขอโทษด้วยมาสเตอร์ ข้าขออนุญาตเสียดังหน่อยได้หรือไม่มาสเตอร์"

มาสเตอร์ของเขาไม่ตอบอะไรเพียงแค่พยักหน้า archerจึงได้พุ่งเข้าหาชาวไวกิ้งอีกครั้งแต่ครั้งนี้archerไม่สามารถปะทะกับชาวไวกิ้งตรงๆได้อีกต่อไปเพราะว่าพละกำลังที่เพิ่มขึ้นอย่างมหาศาลของชาวไวกิ้ง เพียงแค่การเหวี่ยงขวานครั้งเดียวก็สามารถทำให้archerที่ใช้ดาบป้องกันถึงกับทรุดลงกับพื้นได้อย่างง่ายดาย archerที่รู้ว่าตนไม่สามารถสู้ระยะประชิดได้ก็ถอยหลังกลับมาและเรียกคันธนูสีแดงออกมา

"ศรอัคนิวาต...เพลิงผลาญแห่งสุริยะจงมอดไหม้ศัตรูของข้าให้กลายเป็นเถ้าถ่านเสีย อัคนิวาตสุริยันต์!!"

ศรสีแดงพุ่งตรงไปหาชาวไวกิ้งแต่ครั้งนี้ชาวไวกิ้งสามารถป้องกันได้ด้วยโล่และในขณะที่ชาวไวกิ้งกำลังจะพุ่งเข้ามาเปลวไฟก็เริ่มรุกลามไปทั่วโล่ไม้ของชาวไวกิ้งแต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรยังคงพุ่งเข้ามาหาarcherอย่างบ้าคลั่ง archerก็ไม่ได้ตอบโต้อะไรเพียงแต่หลบการโจมตีอันบ้าคลั่งของชาวไวกิ้งไปเรื่อยๆจนไฟนั้นรุกลามไปทั่วตัวของชาวไวกิ้ง

"ไม่ว่าจะเป็นผู้ใดจะโดนศรอัคนิวาต มันจะเผาผลาญผู้นั่นจนดับสิ้น"

ชาวไวกิ้งที่โดนเผาก็ล้มลงบนพื้นและไฟก็หยุดไหม้แต่archerยังไม่หยุดเพียงแค่ศรสีแดงเขาเรียกคันธนูสีเขียวออกมาและยิงใส่ชาวไวกิ้งที่นอนอยู่ทันที

"ด้วยคำแนะของฤาษีโคศกการสู้กับผู้อมตะเช่นเจ้ามันเป็นเรื่องง่ายดายนัก จงทรมานนับแสนโกฏิปีด้วยศรนี้เสีย กกสาโคศก!!"

ศรสีเขียวพุ่งตรงปักร่างของชาวไวกิ้งที่นอนอยู่และไม่นานลูกศรก็ค่อยๆกลายเป็นรากไม้พันธนาการชาวไวกิ้งไว้ archerมองไปที่ชาวไวกิ้งที่นอนแน่นิ่งอยู่ก่อนที่จะลดคันธนูลงและเดินกลับไปหามาสเตอร์ของเขา

"ข้าต้องขอโทษที่เสียงดังมาสเตอร์ ท่านคงไม่ถือโทษข้าหรอกใช่หรือไม่"

archerเดินมาคุกเข่าตรงหน้ามาสเตอร์ของเขา

"ละ ลุกขึ้นเถอะarcherชั้นไม่ว่าอะไรนายหรอก"

archerลุกขึ้นมาและดันวิลแชร์ของมาสเตอร์ออกไปแต่ทันใดนั้นarcherก็ต้องตกใจเพราะว่าเขาสามารถรับรู้ได้ถึงพลังอันมหาศาลที่อยู่ด้านหลังของเขา archerรีบเข็นมาสเตอร์ออกจากรัศมีการโจมตีแต่ดูเหมือนว่าarcherจะโดนการโจมตีเข้าเต็มๆ ขวานถูกเขวี้ยงมาจากชาวไวกิ้งที่มีควันไอเต็มตัวและเลือดเดือดๆของเขาทำให้พื้นหญ้าถึงกับไหม้เลยทีเดียว archerทีโดนขวานซัดกระเด็นไปก็กระแทกเข้ากับต้นไม้นับไม่ถ้วนจนมาหยุดที่ต้นไม้ต้นใหญ่ archerที่โชคดีไม่โดนคมขวานก็ลุกขึ้นมาแต่ก็เจ็บไปทั่วทั้งตัวเพราะแรงกระแทกเขารีบวิ่งกลับไปหามาสเตอร์ของเขาทันทีแต่ก็โดนโล่ของชาวไวกิ้งที่ดักอยู่หลังต้นไม้ฟาดเข้าเต็มๆจนarcherล้มลงอีกครั้ง ชาวไวกิ้งเดินไปดึงขวานออกมาจากต้นไม้และเดินตรงมาที่archerและกำลังจะฆ่าเขา

"พรหมมาสตร์"

แสงสีทองระเบิดออกมาจากตัวของarcherทำให้ชาวไวกิ้งกระเด็นออกไป และarcherค่อยๆลอยขึ้นไปบนอากาศแสงสีทองเปล่งประกายออกมาจากคันธนูสีทองขนาดใหญ่archerลืมตาขึ้นและศรสีทองก็ค่อยๆปรากฏขึ้นในมือของเขา

"ไตรพรอิศวร...ศรนี้จักพิฆาตศัตรูของข้าให้ดับดิ้น อำนาจแห่งการทำลายชิ้นสุดท้ายของข้า พรหมมาสตร์!!"

archerง้างธนูและแสงสีทองทั้งหมดก็มารวมตัวกันที่ลูกศร

"วัลฮัลล่า!!!!"

ชาวไวกิ้งทุบโล่ของเขาด้วยขวานและตะโกนออกมาสุดเสียงและกระโดดเข้าหาarcherด้วยพละกำลังอันมหาศาล

เสียงระเบิดดังขึ้นบนเครื่องบิน ริน หนิง ลูเวีย และคนอื่นก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะลูกโลกที่หนิงไปจับมันได้ระเบิดออกและสิ่งที่น่าตกใจกว่าคือสิ่งที่ทุกคนบนเครื่องเห็นก่อนที่จะเกิดเหตุขึ้น

"ชั้นไม่เคยเห็นจุดใหญ่ขนาดนั้นมาก่อนเลย..นั่นมันอะไรกัน"

รินตกใจกับสิ่งที่เห็นมาก แล้วกิลกาเมลก็ลุกขึ้นมาและเรียกสมุดหินอ่อนออกมา

"นั่นมันวิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ข้าว่าสงครามครั้งนี้ไม่ธรรมดาแล้วล่ะ"

EP 7 END