[Fanfic] Phantasy Star Online 2: Another Episode Part 1

Oracle

เป็นชื่อของกองยานอวกาศจำนวนมากซึ่งมีMother shipเป็นศูนย์กลาง และด้วยกองยานเหล่านี้ความเป็นไปได้ในการเดินทางไปในอวกาศและอนาคตใหม่จึงกำเนิดขึ้น

เมื่อมีดวงดาวที่ไม่เคยค้นพบมาก่อน ARKSก็จะเข้าไปสำรวจ

องค์กรARKSของพวกเราประกอบไปด้วย 3 เผ่าพันธุ์

Human ผู้มีความสมดุลเป็นเลิศ

Newman ผู้มีความสามารถในการใช้Photonดีเยี่ยม

และ Cast เผ่าเครื่องจักรผู้มีพละกำลังแข็งแกร่งไร้เทียมทาน

พวกเราถูกก่อตั้งขึ้นเพื่อกำจัดสิ่งมีชีวิตที่เรียกว่า Darker ที่รุกรานดาวเคราห์ต่างๆ กองยานของพวกเรายังคงเดินทางต่อไปเพื่อที่สักวันความสงบสุขจะกลับมายังห้วงอวกาศนี้

-----------------------------------------

ความทรงจำเลือนรางราวกับมีม่านหมอกมาบดบัง ตัวผมที่เป็นเด็กกำพร้าอาศัยอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กหลังจากนั้นก็มีครอบครัวหนึ่งเรับตัวผมไปเป็นส่วนหนึ่งของครอบครัวพวกเราอยู่ด้วยกันสามคนจนกระทั้งน้องสาวต่างสายเลือดของผมกำเนิดขึ้นมา ครอบครัวของเราก็ขยายใหญ่ขึ้นเป็นสี่คน อย่างไรก็ตามผมและน้องสาวก็ยังคงได้รับความรักเท่าๆกันพวกเราเติบโตขึ้นและเข้าร่วมกับARKSตามความฝันที่พวกเรา

แต่ว่า....

ในชีวิตที่เหมือนจะราบรื่นนั้นตัวผมก็ยังมีบางสิ่งที่รู้สึกว่ามันขาดหายไป ผมไม่มีความทรงจำเมื่อ 10 ปีก่อนตอนก่อนที่ผมจะมาอยู่ที่สถานเลี้ยงเด็กกำพร้า ไม่รู้อะไรเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นทั้งๆที่คนรอบข้างต่างพูดกันว่ามันเคยมีเรื่องร้ายแรงเกิดขึ้นARKSทุกคนรู้ดีถึงเรื่องนี้ยกเว้นตัวผม

"พี่ชาย? เฮ้ พี่ชาย?"

"มิโคโตะ!"

เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นจนผมได้สติหลังจากที่ปล่อยให้ความคิดล่องลอยไปไกลน้องสาวของผม 'มาโกะ' มองมาที่ผมอย่างไม่สบอารมณ์ ผมมองไปรอบๆก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าตอนนี้พวกเราอยู่ที่ห้องพักและกำลังพูดคุยเรื่องอะไรสักอย่างกันอยู่แต่ผมกลับไม่ได้ฟังสิ่งที่มาโกะพูดเลยแม้แต่น้อย หญิงสาววัยแรกรุ่นนัยน์ตาสีฟ้าครามเรือนผมยาวประบ่าสีสดใสราวกับผลส้มกอดอกไม่พอใจอยู่ตรงหน้าผม

"พี่ชาย จำได้ไหมว่าเมื่อกี้หนูพูดว่าอะไร?"

"เอ่อ...เรื่อง....เรื่อง?"

เธอถอนหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหนาย ผมยอมรับว่าผมผิดที่คิดอะไรไปเรื่อยจนไม่ทันได้ฟังน้องสาวพูด

"การสำรวจดาวนาเบริอุสไงคะพี่ชาย"

ดวงตาสีโกเมนของผมเต็มไปด้วยความงุนงงอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เรากำลังพูดเรื่องนี้กันอยู่

"อะ อืม นั่นสินะวันนี้เริ่มฝึกลงสนามจริงวันแรกด้วย"

"ช่วงนี้เหม่อบ่อยนะมิโคโตะ ลองไปที่ศูนย์การแพทย์ก่อนลงสนามไหม? เดี๋ยวลงสนามไปแล้วล้มหน้าคว่ำหนูจะไม่แบกพี่กลับหรอกนะ"

"พี่ไม่เป็นไรหรอก แค่ช่วงนี้รู้สึกจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวไงไม่รู้ ช่างมันเถอะ"

ผมลุกขึ้นยืนโดยที่มีเสียงของน้องสาวโวยวายไล่หลังตามมาพร้อมกับเสียงฝีเท้าก้าวมาอย่างรวดเร็ว ผมได้แต่ถอนหายใจแล้วฟังสิ่งที่เธอพูดบ่นออกมาเท่านั้น พวกเราไม่มีอะไรเหมือนกันสักอย่างทั้งสีของดวงตา ทั้งเรือนผมสีส้มของเธอและเรือนผมสีน้ำตาลของผม ทั้งนิสัยของพวกเราก็ต่างกันจนเห็นได้ชัด แต่ผมก็ไม่ได้เกลียดเธอแต่อย่างไรเพียงแต่บางครั้งก็รู้สึกรำคาญไปตามสถานการณ์ ผมรีบสับเท้าให้ไวขึ้นจนหลุดออกมาจากเสียงบ่นของเธอได้ผมถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจในที่สุดก็พ้นจากน้องสาวตัวยุ่งเสียทีแม้จะเพียงชั่วคราวก็ตาม ตอนนี้ผมออกจากพื้นที่พักอาศัยมาที่พื้นที่จับจ่ายใช้สอยพูดง่ายๆมันก้เหมือนศูนย์การค้าขนาดกลางภายในยานARKS Shipที่พวกเราอาศัยอยู่

"หืม?"

ผมกวาดสายตาไปพบกับผู้หญิงคนหนึ่ง เธอสวมชุดกาวน์สีขาว ร่างกายส่วนหนึ่งของเธอเหมือนถูกสร้างจากพลังงานบางอย่าง เส้นผมของเธอเป็นสีดำราวกับนิลเช่นเดียวกับกรอบของแว่นตาที่เธอสวมอยู่ ดวงตาของเธอสีฟ้าสดใสราวกับน้ำทะเล ใบหน้าของเธอเยือกเย็นราวกับน้ำแข็งแต่กลับให้ความรู้สึกอบอุ่นอย่างพูดไม่ถูก ไม่สิ ผมรู้สึกคุ้นเคยกับเธอคนนั้นคุ้นเคยเสียจนน่าประหลาดเพราะผมไม่เคยเจอเธอเลยสักครั้งแต่รู้สึกเหมือนผูกพันกันอย่างบอกไม่ถูก

ก่อนที่ผมจะเอ่ยอะไรออกไปเธอคนนั้นก็หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยราวกับถูกลบออกไปจากทิวทัศน์ตรงหน้าปล่อยให้ผมงุนงงกับความรู้สึกประหลาดนี้

"เจอตัวแล้ว! นี่พี่พยายามจะหนีฉันหรือยังไงน่ะ!แล้วสีหน้าเหวอแบบนั้นมันอะไรกันน่ะ?"

"....มิโคโตะ?"

มาโกะตามมาจนเจอตัวผมจนได้เธอแตะเข้าที่แขนของผมเพื่อเรียกสติ ผมหันไปมองเธอแล้วส่ายหน้าเบาๆก่อนจะยิ้มกลับไปให้น้องสาว

"ไม่มีอะไรหรอก รีบไปที่Camp Shipกันเถอะ"

"พี่เนี่ยนะกินของแปลกๆเข้าไปหรือยังไงกัน"

มาโกะยังบ่นอยู่เช่นเคย ตัวผมก็ได้แต่หัวเราะแหะๆตอบไปแต่ว่า...ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันแน่แล้วทำไมผมถึงรู้สึกคุ้นเคยเช่นนั้น ตัวผมยังคงครุ่นคิดถึงเรื่องนี้จนพวกเราประจำที่บนCamp Shipเพื่อที่จะไปยังดาวเคราะห์ดวงหนึ่งที่ชื่อว่า นาเบริอุส