หวานใจนายซุปตาร์

เขียนโดย AIBERRY

วันที่ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 เวลา 15.50 น.

23 ตอน

9 วิจารณ์

16.70K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 6 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 15.54 น. โดย เจ้าของนิยายฟิคชั่น

6) โลกความจริง / เดซี่

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ณ ห้อง ICU รพ. X

ติ๊ด ติ๊ก ตี๊ดดดดด ๆๆ เสียงสัญญานชีพจร เดซี่ส่งสัญญาณว่า ตอนนี้ทุกอย่างกำลังจะแย่ลง ทีมหมอและพยาบาลที่กำลังตรวจอยู่นั้น ต่างก็พากันตกใจ เพราะอาการของเดซี่ทรงตัวมาตลอด 1 เดือน ไม่มีวีแววว่าจะดีขึ้นหรือแย่ลง ทำให้ตอนนี้หมอและพยาบาลเตรียมอุปกรณ์และเครื่องมือช่วยเหลืออย่างเร่งด่วน

ทางด้านบิวตี้ที่คอยมองเดซี่อยู่ข้างนอกตลอดนั้น ก็แปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น พอเธอมองไปที่จอสัญญาญชีพของเดซีก็ต้องตกใจ เพราะเส้นสัญญาณอ่อนมาก เกือบจะเป็นเส้นตรง พยาบาลเองก็วิ่งเข้าออกในห้องกันจ้าละหวั่น

บิวตี้ >> “เกิดอะไรขึ้น....มะ แม่ค่ะ เหมือนเดซี่จะอาการแย่ลงนะคะ”

พูดพร้อมกับเดินไปหาแม่เดซี่โดยไม่ลาสายตาจากเดซี่เลย

แม่เดซี่ >> “มะ หมายความยังไงนะ เกิดอะไรขึ้นบิวลูก.............โถ่ลูกแม่...แกจะไปจากแม่แล้วเหรอ เดซี่ มาเอาชีวิตฉันไปเถอะ อย่าเอาชีวิตลูกสาวฉันไปเลย.....ฮือออ”

แม่เดซี่ร้องไห้ฟูมฟาย พร้อมกับทรุดลงไปนั่งกับพื้น บิวเองก็ได้แต่ร้องไห้ มายเองก็ตกใจทำอะไรไม่ถูก ไม่คิดว่าอยู่ๆจะเกิดเรื่องแบบนี้ พอตั้งสติได้มายรีบโทรไปหา แยมและเอม เพื่อนสนิทอีกสองคนทันที

ตอนนี้อาการของเดซี่แย่ลงเรื่อย ๆ ทำให้หมอต้องรีบปั๊มหัวใจ เพื่อช่วยเหลือ

ณ โลกหลังความตาย

เดซี่ที่ร้องไห้เสียใจกับการจากไปของจียง เธอเจ็บปวดใจมาก และดูเหมือนว่าตัวเธอเอกก็กำลังจะหายไปเช่นกัน

เดซี่ >> “นะ นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ทำไมฉันเอง ก็กำลังจะหายไปละ”

ร่างของฉันค่อยๆเลื่อนหายไป ที่ละนิดๆ นี้ฉันคงต้องหายไปและไปเกิดใหม่เหมือนกันซินะ..มันคงถึงเวลาของฉันแล้วซินะ

// จียงคะ ฉันรักคุณเหลือเกิน ถ้าชาติหน้ามีจริง ถ้าเราได้เกิดในภพชาติเดียวกัน ขอให้เราได้เจอกัน และได้อยู่ด้วยกันขออย่าให้มีอะไรมาพรากเราได้อีก....ฉันจะไม่มีวันลืมคุณ ลาก่อนค่ะ //

และแล้วร่างวิญญาณของเดซี่ก็สลายหายไป....เหลือไว้เพียงที่แห่งนี้ ที่แห่งความทรงจำของเขาทั้งสองคน ทุ่งดอกเดซี่ของพวกเขา ลาก่อนนะ

กลับมาที่ ห้อง ICU รพ. X

เดซี่ ที่สัญญาณชีพอ่อนแรง หัวใจหยุดเต้นไปแล้ว หมอได้พยายามยื้อชีวิตของเธอ ในที่สุดหัวใจของเธอก็กลับมาเต้นปกติอีกครั้ง สัญญาณชีพก็เริ่มกลับเข้ามาสู่สภาวะปกติ หมอและพยาบาลต่างพากันดีใจที่สามารถช่วยชีวิตเดซี่ไว้ได้

หมอ >> “คุณแม่ครับ ตอนนี้คนไข้กลับเข้ามาสู่สภาวะปกติแล้วนะครับ”

แม่เดซี่ >> “ฮือออ คุณหมอคะ ขอบคุณมากๆค่ะ ขอบคุณจริงๆ ที่ช่วยชีวิตลูกสาวฉันไว้ ขอบคุณจริงๆค่ะ”

หมอ >> “ไม่เป็นไรครับคุณแม่ มันเป็นหน้าที่ของพวกผมอยู่แล้วครับ หลังจากนี้ก็ต้องเฝ้าดูอาการคนไข้อย่างใกล้ชิดนะครับ ”

ทั้งแม่และเพื่อนๆของเธอ ดีใจมากต่างก็กล่าวขอบคุณหมอและพยาบาล ที่ช่วยเหลือเดซี่เอาไว้

แต่ที่ร่างกายของเดซี่ตอนนี้ กลับมีน้ำตาที่ไหลรินออกมาอาบสองแก้ม....

ผ่านมา 2 วัน ตั้งแต่วันที่โคมาอาการของเดซี่ก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จนเดซี่ได้ย้ายออกจากห้อง ICU ไปที่ห้องพักฟื้น

// มืดจัง นี้ฉันอยู่ที่ไหนนะ ทำไมขยับตัวไม่ได้เลย เดี่ยวนะเดซี่ ตั้งสติ ใจเย็นๆ //

ฉันพยายามตั้งสติและตอนนี้ฉันรับรู้ได้ถึงสัมผัสจากร่างกาย อากาศเย็นรอบตัว เสียงรอบข้างที่คุ้นเคย และสัมผัสอบอุ่นที่กุมมือฉันอยู่ ฉันพยายามออกแรงทั้งหมดที่มีเพื่อขยับร่างกายแต่ก็ทำได้แค่ขยับนิ้วมือเท่านั้น...

//ที่นี้ที่ไหนกันนะ ร่างใหม่ของฉันเหรอ นี้ฉันมาเกิดใหม่ในร่างคนพิการเป็นอัมพาตหรือร่างเด็กทารกกันนะ ทำไมขยับร่างกายไม่ได้เลย //

ฉันค่อยๆ ลืมตาขึ้น ....ตาของฉันพล่ามัว เพราะไม่เจอแสดงสว่างมานาน ฉันหลับตาและค่อยๆลืมตาขั้นอีกครั้ง ฉันค่อยๆมองไปรอบๆ และพบว่ามีผู้หญิงคนนึงนอนหลับอยู่ที่ข้างๆฉัน มือของเธอกุมมือของฉันอยู่ ทำไมผู้หญิงคนนี้ดูคุ้นตาจังนะ ฉันพยายามขยับตัวเพื่อให้เธอตื่น แต่ก็ทำได้แค่ขยับนิ้วอยู่ดี

//โอ้ย เรี่ยวแรงของฉันหายไปไหนหมดเนี้ย ทำไมร่างกายไม่ได้ดังใจเลย //

ฉันพยายามมองผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง ภาพที่คุ้นตาค่อยๆผุดขึ้นมาในหัว..ภาพเรื่องราวก่อนที่ฉันจะประสบอุบัติเหตุ.....

// มะ แม่ เหรอ ...............แม่จริงๆเหรอ //

ฉันรวมรวมเรี่ยวแรงทั้งหมด เพื่อเปล่งเสียงออกไป

เดซี่ >> “มะ แม่”

เสียงของฉันแผ่วเบา ฉันพยายามอีกครั้ง ในตอนนั้นเองก็มีคนเปิดประตูเข้ามา

เดซี่ >> “มะ แม่ แม่คะ”

บิวและมายที่ไปซื้อของ พอเปิดประตูเข้ามา พวกเขาแทบจะไม่เชื่อสายตาตัวเอง เดซี่ที่นอนเป็นผักตลอด 1เดือน ตอนนี้ลืมตาและพยายามขยับตัว พวกเธอตะลึงจนข้าวของในมือหล่น

บิว/มาย >> “เดซี่!! ” พวกเธอตะโกนเสียงดังจนแม่ตื่น

แม่เดซี่ >> “เอ๊ะอะ อะไรกันเด็กๆ”

บิว/มาย >> “แม่ค่ะ เดซี่ฟื้นแล้วค่ะ”

แม่หันมามองตามเสียงที่เพื่อนๆของฉันแม่

เดซี่>> “แม่คะ”

ฉันที่ร้องไห้และยิ้มให้แม่

แม่เดซี่ >> “เดซี่...ลูกแม่ แกฟื้นแล้ว ขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์แม่นึกว่าจะไม่ได้ลูกกลับคืนมาแล้ว”

แม่ร้องไห้และโผลเขากอดฉันด้วยความรักและความคิดถึง เพื่อนๆของฉันเองก็เหมือนกันพวกเขาเข้ามากอดฉัน พวกเรากอดกันและร้องไห้ไปด้วยกัน

เดซี่ >> “หนูกลับมาแล้วนะคะแม่ ขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะคะ”

ผู้เขียน : ตอนนี้เดซี่กลับมายังโลกปัจจุบัน กลับมาเข้าร่างของเธอ แล้วตอนนี้จียงจะเป็นยังไงบ้างนะ เรื่องราวของพวกเขาที่เกิดขึ้นจะเป็นเรื่องจริงหรือเพียงแค่ความฝัน ต้องคอยติดตามตอนต่อไปค่ะ

ตอน 5

สารบัญ

ตอน 7