Kill My Dear...สัญญา ตามล่า

ท้อง ฟ้าไร้ซึ่งแสงสว่าง อากาศรอบข้างดูมืดมน...ฉันค่อยๆตื่นจากฝันทีฉันฝันซ้ำแล้วซ้ำเล่ามาเป็นเวลา หลายปี มันคงจะดีมากหากฉันสามารถจะเปลียนฝันนี้ได้...ได้แค่คิดเท่านั้นแหละ  ฉันค่อยๆพยุงตัวขึ้นพร้อมเปิดตาทีหลับสนิทมาเป็นเวลานานขึ้น เมืองที่ฉันอยู่นั้นไร้ซึ่งแสงมันเป็นความต้องการของฉัน..ฉันเป็นคนเลือกมันนิเลือกที่จะย้ายมาเพราะความแค้นนั้น ความแค้นทีคุ้มยิ่่งกว่าคุ้มเสียอีก!!

'' หนาวจัง..'' 

ฉัน พูดพร้อมกับห่อขาแล้วหาตัวแล้วเอาหน้าซุกไปที่เข่าเพื่ออบอุ่นตัวเอง ถึงมีผ้าห่มทีหนาขนาดไหนก็ไม่สามารถอบอุ่นใจที่เหยือกเย็นนี้ไ้้้ด้ ฉันก้มหลับตาอยู่นานจนไม่รู้ว่ามีใครบ้างคนกำลังเดินเข้ามา  ฉันค่อยๆรู้สึกอบอุ่นอยากประหลาด? เมือมีมือคู่หนึ่งเข้ามาโอบกอดฉันไว้จากด้านหลังแล้วค่อยๆกระัชับอ้อมแขนนั้นแน่นขึ้นพร้อมเอาหน้านั้นไซร์ไปทีคอก่อนจะก้มนอน ฉันหันไปดูอย่างงง มันทั้งอ่อนโยนและตกใจ ผมสีดำสนิททีมีกลิ่นหอมนั้นกำลังหายใจรดต้นคอ....ลมหายใจอันอบอุ่น

ในห้องครัว

สับ สับ สับ!   เสียงมีดทีกำลังถูกใ้ช้งานอย่างบ้าคลั่งกระทบเป็นเสียงกับเขียงสีขาว ก่อนทีจะค่อยๆยกเครื่องปรุงต่างๆไปทีหม้อพร้อมเทลงค้นให้เข้ากันก่อนจะยก ขึ้นมาชิม
  ''  อืม...อร่อยมากกก   วันนี้แหละ อาหารจานใหม่ของฉันจะต้องทำไห้คุณหนูยิ้มให้ได้ ''
ผู้พูดยิ้มอย่างดีใจก่อนทีจะรีบตักขึ้นมาใส่ชาม ทันใดนั้นประตูก็เปิดขึ้น พร้อมร่างของ เมดสาวคนหนึ่ง
  ''ช้าจริง!เอดลี อาหารเสร็จรึยัง คุณหนูจะมาแล้วนะเอาผ้าไปด้วยละ ฉันไปจัดโต๊ะก่อน วิลล่าไปไหน วิลล่า!!''
เมดสาวเดินเข้ามาพร้อมสั่งโน่นนี้ เอดลีเห็นจึงรีบตักอาหารและไม่ลืมเอาผ้าทีสั่งไปด้วยละเดินตามหลังเมคสาว
  ''อยู่นี้ๆ  อะนี้กุหลาบดำฉันพึ่งคิดค้นปลูกสำเร็จเลยนะ คุณหนูต้องชอบแน่ๆเซ่เรน><~!! ''  วิลล่าพูดขึ้นเมดสาวเซ่เรนพยักหน้าก่อนจะยิ้มมุมปาก  เสียงประตูห้องสมุดเปิดขึ้นพร้อมร่างของชายสูง ก่อนจะหันมาเห็น3คน แล้วชักสีหน้าโหดขึ้นมา

  ''ทำไหมพวกเธอถึงมาเดินยิ้มกันอยู่นี้ละ!! ตอนนี้มันพวกเธอต้องไปเรียมโต๊ะให้คุณหนูไม่ใช่รึไง ถ้าไม่อยากโดนหักเงินเดือน ก็รีบไปจัดโต๊ะซะก่อนคุณหนูจะมาเห็น -0-!!!!!!''    ร่างสูงตะโกนว่าก่อนจะขี้นิ้วไปทีทั้ง3คน เป็นผลทำให้ทั้ง3 กระจัดกระจายแยกย้ายหายไปในพริบตา

   ''ขอโทษค่ะ/ครับ ท่านอากิT [] T ~~~~// '' 

   ฉันค่อยๆเดินลงมาช้าๆเหมือนกูดทีึ่พึ่งโดนกัดก็ไม่ปานในหัวฉันตอนนี้มีเพียงคำว่า หิว~หิว~~   ทำให้การเดินลงบันไดแต่ละขั้นนั้นทำให้ 4คนข้างล่างเห็นก็ต้องตัวสั่นและมองทีฉันอย่างประหลาด
  ''คุณหนู?!....ทำไหมเดินลงบันไดแบบนั้นละเจ้าค่ะเดียวลื่นตกลงมาขาหักนะT T~''   เซ่เรนตะโกนถามอย่างเป็นห่วง
  ''คุณหนู?! ค่อยๆนะครับ ถ้าตกลงมาเดียวผมจะวิ่งไปรับเอง t [] t '' เอดลีพูดขึ้นสมทบ พร้อมชักแขนเสื้อทำท่าเตรียมวิ่ง   วิลล่าเองก็เตรียมตัวไม่แพ้กันเธอจับขอบช่ายกระโปรงขึ้นนิดเพื่อจะได้สะดวก เพื่อวิ่งเข้าไป  จู่ๆพ่อบ้านอากิก็ค่อยๆเดินขึ้นบนบันไดไปอุ้มคุณหนูขึ้นอย่างระมัดระวังพร้อมหันหน้ามาหา ทั้้ง3คน
  ''ปกติเวลาแบบนี้ควรจะถามว่า คุณหนูสบายดีไหม รึไม่ก็ รีบเข้ามาช่วย ไม่ใช่ตะโกนแช่งลื่นล้มขาหัก และไม่ใช่ทีจะเตรียมวิ่งเข้ามาช่วย แต่ต้องเดินเข้ามาช่วยเลยต่างหากละเจ้าพวกบ้า!!! -  -''
อากิพูดในตอนแรกก็ทำหน้าเฉยๆเข้มๆแต่พอถึงตอนสุดท้ายก็ตะโกนต่อว่าด้วยความเหลืออดจึงทำให้ทั้ง3ต่างก็ 
(อากิ:มองอย่างประชด)  -   - +  >>>  T []  T'(เซ่เรน:ช๊อค)    T 3 T(เอดลี:รู้สึกผิด)     +O+~!(วิลล่า:ตกใจ)
  ''ฉันไม่เป็นไร- - ปล่อยฉันลง...''   ฉันบอกอากิทีกำลังอุ้มฉัน  อากิมองลงมาด้วยสายตาทีบอกว่า 'ไม่'   ฉันเห็นดังนั้นจึงหลับตาก่อนจะพูดขึ้นกระชับคำสั่ง
  ''เดียวนี้''  เมืออากิได้ยินก็ำทำสีน้าไม่พอใจก่อนจะว่างฉันลงพร้อมคุกเข่าลงด้านหน้า ก่อนจะพูดขึ้นอย่างสบายๆ
  ''ครับๆงั้นเชิญคุณหนูไปทีโต๊ะได้เลย เราจัดเตรียมไว้พร้อมแล้ว''  อากิพูดพร้อมลุกขึ้นกวาดมือเชิญให้ฉันเดินต่อ และทุกๆคนก็ค่อยๆเดินตามมา และยังไม่ว๊ายชักสีหน้าทีแสนประหลาดนั้นขึ้นอีก...

   ฉันดำรงชีวิตแบบนี้มาได้1ปีเต็ม และวันนี้ก็เป็นวันที 1ปีกับอีก1วันสินะ ฉันมองไปรอบๆตัวทุกอย่างก็เริ่มเข้าทีแล้วด้วยหากฉันบอกจะย้าย พวกเค้าจะทำสีหน้ายังไงนะ ฉันคิดสีหน้าของทั้ง3ตอนเห็นฉันเดินหมดแรงลงจากบันไดก็หัวเราะอยู่คนเดียว  ทำให้อากิชักสีหน้าสงสัยแต่ก็ไม่กล้าถาม ทำไงได้เมือวานไม่ได้กินข้าวนิ~  เมือเสร็จกิจฉันก็ตรงไปทีห้องสมุด มันเป็นทีๆฉันจะเข้าไปทำงานรึแม้กระทั้งสามารถจะนอนค้างคืนก็ยังได้ ถ้าจะให้พูดชัดขึ้นก็คงเป็นห้องทีคล้ายกระเป๋าโดเรมอน ส่วนฉันก็เป็นโนบิตะ ประมาณนั้น
  ''คุณหนูครับ'' อากิเดินเข้ามายืนตรงหน้าพร้อมเรียก  ฉันค่อยๆละสายตาจากหนังสือและถอดแว่นกรอบดำทีใส่อยู่ออก  ''อากิ ไม่มีใครอยู่เรียกชื่อก็ได้นิ?'' ฉันพูด
อากิเงียบคิดอยู่นานก่อนจะยอมพูด ''มิเรียม''
  ''ว่า มาสิฟังอยู่''   ฉันพูดพร้อมสวมแว่นตากรอบดำนั้นอีกครั้งแล้วอ่านหนังสือต่อ  อากิชักสีหน้าเหมือนไม่เชือคำพูดของฉันสักเท่าไร ก่อนจะเดินเข้าไปแล้วดึงหนังสือออกจากมือ 
  ''นี้ เอาคืนมานะ! อากิ เอาคืนมา อ๊ากกกก- [] -''  '' ฉันสั่งเค้า แค่เค้ากลับไม่ให้ฉัน ฉันจึงลุกขึ้นไปแย่งจากมือแต่เค้ากลับเร็วกว่าฉันเดินหลบไปได้อย่างง่ายดาย ฉันไม่ยอมแพ้และยังคงแย่งมันอย่างเอาเป็นเอาตายเหมือนในห้องสมุดมีหนังสือ อยู่เล่มเดียว (แต่ฉันอยากอ่านเล่มนั้นนิ) เหมือนเค้ารู้ว่าฉันไม่ยอมแพ้เค้าจึงถือหนังสือยกขึ้นเหนือหัวเค้า  อ๊ากกกกกนายมันสูงนะเฟ้ย อย่ายกด๊ะ(ได้แต่พูดในใจ) แต่ทีจริงฉันกำลังกระโดดดึ๊งๆ~ เพื่อจะเอื้อมให้ถึง แต่ขนาดฉันกระโดดดึ๊งๆ มันยังสูงไม่ถึงข้อศอกเค้าด้วยซ้ำ  ฉันหมดอารมณ์อ่านแล้วเดินกลับมานั่งทีเดิมด้วยความเหนื่อย   อากิเห็นดังนั้นจึงวางหนังสือลงห่างจากตัวฉันพร้อมเดินเข้ามาไกล้ๆ แล้วค่อยๆรินชาส่งให้ฉัน  ฉันรับมันมาจิบเพื่อคล้ายเครียด พวกเราเงียบกันได้ 3 นาทีโดยไม่พูดอะไร ฉันจึงเป็นฝ่ายพูด
  ''อะไรละ เรียกชื่อแล้วไม่พูด?'' 
  ''แล้วอยาก ฟังรึยังละ มิเรียม -  -'' เค้าหันมามองหน้าฉันเหมือนหุ่นยนต์ก็ไม่ปาน ตัวตรงแล้วหันแค่หัวมาหาฉัน  ''ว่ามาสิๆ- -*ลีล่าจัง''  อากิได้ยินจึงเปิดปาก
  ''ช่วง นี้มีคนร้ายทำร้ายร่างกายบ่อย'' 
อากิพูดพร้อมลุกไปลากเก้าอี้มานั่งข้างหน้าฉัน เค้านั่งลงแลมองหน้าฉันเหมือนจะไม่ได้เห็นมันอีก
  ''นายจะมาบอกฉันแค่นี้? '' ฉันถามอย่างสงสัย ''เปล่า ยังพูดไม่จบ...''  กวน....
  ''ที ฉันจะบอกคือมันอันตราย เพราะข่าวในบอกว่ามันจ้องจะทำร้ายแต่สุภาพสตรีทีมีอันจะกินกับสตรีผู้ร่ำรวย โดยไม่เอาเงินหรืออะไรไปเลย แต่เพียงแค่ทำร้าย...''   อากิพูดแล้วก้มหน้าเหมือนจิตนาการอะไรสักอย่างก่อนจะนึกอะไรออกแล้วพูดขึ้น ''เพราะงั้นเธอห้ามออกไปข้างนอกในระยะเวลานี้เด็ดขาดดด เข้าใจทีฉันพูดไหม?!- 0 - '' 
ฉันมองหน้าเค้าอย่างงงๆก่อนจะถามด้วยคำถามสุดเบสิคทีเค้าได้ยินแทบจะชักดิ้นชักงอ
  ''เป็นห่วงหรอ?''  
อากิได้ยินก็ลงไปชักดิ้นชักงออย่างทีคิดจริงๆก่อนจะลุกขึ้นมาด้วยหน้าบูดๆและผมยุ่งๆ-3-
  ''ฮะ ๆ^ ^ '' ฉันหัวเราะเบาๆแล้วจับผมของเค้าค่อยๆปัดให้เป็นทรงอย่างเก่า เค้ายอมให้ฉันทำก่อนจะถามอีกว่า
  ''เข้าใจไหม?'' 
ฉันตกใจแล้วนั่งลงก่อนจะตอบเค้าว่า ''จ๊ะๆ แต่ตอนนี้ฉันเบื่อทีนี้แล้ว'' ฉันพูดพร้อมมองหน้าเค้า
อากิได้ยินก็เงยหน้ามองฉันก่อนจะยิ้มอย่างอ่อนโยนเหมือนจะรู้ว่าฉันหมายถึงอะไร เค้าค่อยๆเดินมานั่งทีข้างๆฉันก่อนจะค่อยๆช้อนตัวฉันด้วยวงแขนอันแข็งแรงนั้นอุ้มมาไว้ทีตัก มือของเ้ค้าค่อยลูบผมของฉันแล้วถอดแว่นตากรอบดำนั้นออกก่อนจะค่อยๆโน้มตัวมาประชิด

  ''ครับ....นายหญิง'' 

แล้วซุกหนากอดฉันอีกครั้งด้วยสัมผัสอันอบอุ่นที่เป็นของฉันเพียงผู้เดียว...