หัวใจลูกทุ่ง

หลังจากจัดแจงข้าวของในสถานีอนามัยเกือบทั้งวัน

จนกระทั่งเวลาประมาณเกือบห้าโมงเย็นเศษๆ

วาริสาและสิงหาได้เดินทางกลับบ้านผู้ใหญ่บ้านด้วยกัน

ระหว่างทางชายหนุ่มได้ถามขึ้นว่า

“คุณน้ำครับ ทำไมคุณน้ำถึงเลือกที่จะมาเป็นพยาบาลชุมชนที่นี่ล่ะครับ”

วาริสาหันมามองหน้าชายหนุ่มก่อนจะตอบแบบทีเล่นทีจริงว่า

“ก็เพราะที่หมู่บ้านหนองอีเกิ้งแห่งนี้ มีคนดีๆ อย่างนายไงล่ะ นายสิงห์”

ชายหนุ่มเมื่อได้ฟังเ ขารู้สึกว่าหัวใจตัวเองเริ่มจะเต้นไม่เป็นจังหวะอีกแล้ว

เขาไม่กล้าสบตาหญิงสาว ได้แต่ก้มหน้างุดๆ ด้วยความเขินอาย

วาริสายิ้มขำ แทบจะกลั้นหัวเราะไว้ไม่อยู่กับอาการของชายหนุ่มที่เดินอยู่ข้างๆ 

เธอพูดต่อไปว่า

"ฉันล้อเล่นหรอกน่า อันที่จริงที่ฉันเลือกมาเป็นพยาบาลอยู่ที่นี่ เพราะฉันว่าที่นี่คงเป็นจุดเริ่มต้นที่ดีสำหรับการเริ่มต้นในวิชาชีพของฉัน"

"และฉันก็มุ่งหวังให้หมู่บ้านหนองอีเกิ้งแห่งนี้เป็นหมู่บ้านที่ชาวบ้านมีสุขภาพอนามัยที่ดี"

"มีสถานีอนามัยที่ชาวบ้านทุกคนสามารถมาใช้บริการได้อย่างสะดวกและทั่วถึงกันทุกคน จะได้ไม่ต้องลำบากในการเดินทางไปโรงพยาบาลที่อยู่ไกลๆ ไงล่ะ"

คำตอบของวาริสาทำให้ชายหนุ่มรู้สึกชื่นชมในตัวหญิงสาวที่เดินอยู่ข้างๆ ตัวเขามากยิ่งขึ้นไปอีก

สำหรับเขาแล้วความงามภายนอกดูจะเป็นเรื่องรอง แต่ความงามภายในนี่สิทำให้เขารู้สึกประทับใจในตัววาริสาเป็นที่สุด

เขารู้สึกเป็นปลื้มที่สุดที่เขาได้มีโอกาสมารู้จักกับเธอผู้นี้ แต่เขาไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกแบบที่เขารู้สึกกับเธอบ้างมั้ยนะ

ชายหนุ่มเผลอจ้องมองวาริสานิ่งนาน จนเขาแทบสะดุ้งเฮือก เมื่อหญิงสาวสะกิดเขาเบาๆ

“นี่นายมองหน้าฉันทำไมเนี่ยห๊ะ! ไม่พอใจอะไรฉันรึเปล่า บอกมาเดี๋ยวนี้นะ”

วาริสาแกล้งทำสีหน้าไม่พอใจชายหนุ่ม

เขาจึงรีบบอกเธอว่า

“เปล่าๆ ครับ ผมก็แค่กำลังคิดอะไรเรื่อยเปื่อยไปน่ะครับ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้คุณน้ำโกรธเลยนะครับ ยังไงผมต้องขอโทษด้วยครับ”

ชายหนุ่มมีสีหน้าสำนึกผิดอย่างเห็นได้ชัด

วาริสาหัวเราะเบาๆ พร้อมกับพูดว่า

“นี่นายสิงห์ ฉันแค่ล้อเล่นน่า ไม่เห็นต้องจริงจังขนาดนี้เลย”

สิงหามองหน้าหญิงสาวตรงหน้า ก่อนจะพูดอย่างจริงจังว่า

“ผมคงรู้สึกแย่มากๆ ถ้าทำให้คุณน้ำต้องไม่สบายใจเพราะผมเป็นต้นเหตุ”

คำพูดจริงจังของชายหนุ่มที่สื่อถึงความหมายบางอย่างทำให้วาริสาต้องเฉไฉไปเรื่องอื่น

“ฉันว่านี่มันก็เริ่มจะมืดมากแล้วนะ รีบเดินกันเถอะ จะได้ถึงเร็วๆ”

สิงหาได้แต่ตอบรับสั้นๆว่า

“ครับ คุณน้ำ”

จากนั้นทั้งคู่ก็รีบเร่งฝีเท้าเพื่อให้รีบถึงบ้านผู้ใหญ่บ้านทันที

เมื่อมาถึงฟ้าก็เริ่มมืดพอดี

ขณะที่วาริสากำลังจะก้าวเท้าขึ้นบันไดเพื่อตรงไปยังห้องของเธอ

ชายหนุ่มได้เอ่ยขึ้นว่า

“เดี๋ยวครับคุณน้ำ”

หญิงสาวชะงักฝีเท้าไว้และหันกลับมาหาชายหนุ่ม

เขารีบเอ่ยต่อว่า

“คุณน้ำครับ ผมขออะไรคุณน้ำอย่างหนึ่งได้มั้ยครับ”

เธอสงสัยในคำพูดของของเขาจึงถามขึ้นว่า

“แล้วนายอยากขออะไรล่ะ”

ชายหนุ่มมองสบตาวาริสาก่อนจะพูดว่า

"ผมอยากให้คุณน้ำไว้ใจผมและเห็นผมเป็นเพื่อน ถ้ามีอะไรไม่สบายใจ ขอให้ผมเป็นคนแรกที่รับรู้และคอยรับฟังสิ่งที่ทำให้คุณน้ำไม่สบายใจ จะได้มั้ยครับ"

หญิงสาวมองสบตาชายหนุ่ม เห็นความจริงใจในแววตาของเขา

เธอส่งรอยยิ้มบางๆให้เขา ก่อนจะพูดขึ้นว่า

“ได้สิ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว ก็นายเป็นเพื่อนของฉัน เราเป็นเพื่อนกันไงล่ะ”

( โปรดติดตามตอนต่อไป )