ซาตานดีไซน์รัก

     วุฒิภัทรนั่งมองสิ่งที่ปรากฏอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์อย่างสนใจกับฝีมือการออก

แบบตกแต่งภายในที่บริษัท  ภูธนิตน์  เดคคอร์ ดีไซน์  ส่งมาให้เมื่ออาทิตย์ก่อนแต่เขาไม่มี

เวลาได้ดูอย่างจริงๆจังๆสักที   ตอนนี้ได้ดูแล้วรู้สึกสนใจกับการออกแบบที่แปลกตานี้  เขาคิด

ว่าคนที่ออกแบบนั้นน่าจะมีความคิดสร้างสรรค์ไม่เหมือนใคร  ดูจากการออกแบบแล้วเป็นผล

งานที่โดดเด่นเขาเห็นแล้วรู้สึกชอบมาก  ผลงานที่ออกแบบนี้ต่างจากทุกบริษัทที่เขาได้

พิจารณามา  เพราะทุกบริษัทที่นำผลงานมาเสนอนั้นดูแล้วยังขาดความโดดเด่นอยู่จึงไม่มี

บริษัทไหนถูกใจเขา     จากที่เขาดูผู้ที่ออกแบบนั้นน่าจะเป็นคนที่ค่อนข้างละเอียดทีเดียว 

เพราะรู้จักประยุกต์ใช้วัสดุที่มีในประเทศมาใช้แสดงให้เห็นถึงเอกลักษณ์อีกทั้งยังมีประโยชน์

ในการใช้สอยที่ดูแล้วช่างลงตัวมากทีเดียว  ผู้ออกแบบน่าจะรู้แหล่งข้อมูลในการซื้อหาวัตถุ

ดิบเป็นอย่างดีทีเดียว 

 

 

       เสียงเคาะประตูและประตูที่เปิดออกทำให้วุฒิภัทรเงยหน้าขึ้นจากคอมพิวเตอร์เพื่อมองผู้

ที่เข้ามาอย่างสนใจ  ภาพใบหน้าหวานของหญิงสาวที่เขาเพิ่งจะชนกับเธอเมื่อครู่ปรากฏตรง

หน้าเขาอีกครั้ง  ตอนนี้ใบหน้าของเธอเหมือนจะตกใจไม่น้อยที่ได้เจอกับเขาอีกครั้ง  วุฒิภัทร

รู้สึกว่าช่างบังเอิญเหลือเกินที่ได้เจอเธออีกครั้งเพราะเขาก็ไม่อยากเชื่อเหมือนกันว่าจะได้เจอ

เธออีกครั้ง  แล้วเธอมาทำอะไรที่นี้กันนะหรือว่าเธอจะ

 

     “สวัสดีครับ ผมภูธนิตน์ ครับ ”

 

 

     เสียงของภูธนิตน์กล่าวทักทายด้วยความสุภาพทำให้วุฒิภัทรหยุดความคิดไว้เพียงเท่านั้น

และเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาเผลอจ้องมองหญิงสาวที่เพิ่งเข้ามาในห้องนี้นานเกินจนทำให้คนที่เข้า

มาพร้อมเธอนั้นเริ่มมองเขาอย่างสงสัย

 

     “สวัสดีครับผมวุฒิภัทร  เชิญนั่งครับ”

 

 

     วุฒิภัทรละสายตาจากร่างบางที่เขาสนใจมาทักทายภูธนิตน์และเชิญทั้งสองนั่งตาม

มารยาทที่ดี  และหันไปมองวริญาอีกครั้ง

 

     “กิ๊ฟ”

 

 

     เป็นเสียงของภูธนิตน์ที่เรียกวริญาเมื่อนั่งลงเรียบร้อยแล้ว  เขาเห็นเธอทำท่าทางแปลกๆ

เหมือนจะตกใจหรือกลัวอะไรซักอย่าง

 

     “คะ”

 

     วริญารู้สึกตัวเมื่อได้ยินเสียงของภูธนิตน์เรียกเธอ

 

     “ไม่สบายรึเปล่า”

 

     “เปล่าค่ะ กิ๊ฟไม่ได้เป็นอะไรนี่คะ”

 

 

     วริญาตอบเสียงสั่นๆ เพราะเธอกำลังตกใจที่เจอคนที่เธอเพิ่งวิ่งหนี้เขามาเมื่อไม่กี่นาทีที่

ผ่านมาอีกครั้งหนึ่ง  และก็ไม่คิดว่าจะได้เจออีก ตอนนี้เขาก็กำลังมองมาที่เธอด้วย  สาย

ตาของเขาทำให้เธอรู้สึกแปลกๆอย่างบอกไม่ได้ว่าคือความรู้สึกแบบไหน

 

     ‘เธออาจจะกลัวเขามั่ง’ วริญาได้แต่คิดในใจ

 

     “อื่ม”

 

 

     ภูธนิตน์ทำเสียงว่าเข้าใจและหันไปทางวุฒิภัทร

 

     “นี้คุณวริญาครับ  เธอเป็นคนออกแบบผลงานที่ทางบริษัทของผมส่งมาให้ครับ  ไม่ทราบ

ว่าคุณวุฒิภัทรได้ดูหรือยังครับ”

 

 

     ภูธนิตน์แนะนำหญิงสาวที่นั่งอยู่ข้างๆเขาด้วยน้ำเสียงฟังแล้วสุภาพอ่อนโยนตามแบบฉบับ

ของเขา  และได้ถามถึงงานที่เขาส่งมาให้ดูก่อนร่วงหน้าก่อนที่จะได้รับนัดกับวุฒิภัทรใน

วันนี้

      ภูธนิตน์สังเกตุว่าวุฒิภัทรเอาแต่มองว่าที่น้องภรรยาของเขาอย่างสนใจเป็นพิเศษตั้งแต่

ก้าวเข้ามาในห้องนี้  ภูธนิตน์คิดว่าลูกค้าของเขาคนนี้คงจะสนใจการออกแบบของวริญาและ

คงจะสนใจคนออกแบบด้วยถึงได้มองวริญาแบบนี้  แต่ก็ไม่ได้แปลกใจอะไรมากเนื่องจาก

ลูกค้าส่วนใหญ่ของเขาที่มาติดต่องานที่บริษัทก็มักจะมาขายขนมจีบให้สาวน้อยที่นั่งข้างๆเขา

เป็นประจำจนเป็นภาพที่ชินตาของเขาไปเสียแล้ว  ก็ใครใช่ให้เธอน่ารักเองนี่นาช่วยไม่ได้จริงๆ

 

    

     “เพิ่งจะได้ดูก่อนหน้าที่คุณภูธนิตน์จะเข้ามาถึงนี้เองครับ”

 

     “ไม่ทราบว่าถูกใจรึเปล่าครับ”

 

     “ถูกใจมาก..........ครับ”

 

 

     วุฒิภัทรพูดและมองไปทางวริญาที่ตอนนี้เธอก็กำลังมองหน้าเขาอยู่เช่นกัน  และเมื่อเขา

หันไปสบตาของเธอก็ทำให้เธอก้มหน้าลงมองกระเป๋าเอกสารที่ถืออยู่ในมือเพื่อหลบสายตา

ของเขา  จึงทำให้หญิงสาวไม่เห็นรอยยิ้มเล็กๆตรงมุมปากของเขา 

 

 

     วริญาก้มหน้าหลบสายตาของเขาที่มองมาทางเธอ  เธอมองกระเป๋าเอกสารที่ถืออยู่ในมือ

อย่างกับว่ามันน่าสนใจมาก      ทั้งๆที่ในนั้นก็ไม่ได้มีอะไรนอกจากเอกสารที่เตรียมมาเพื่อ

เสนอให้ลูกค้าหากว่าลูกค้าสนใจในผลงานของเธอที่ทางบริษัทส่งมาให้ดูร่วงหน้า  ตอนนี้เธอ

รู้สึกว่าหัวใจของเธอเต้นแรงจนจะออกมาข้างนอกได้แล้ว  ก็ดูสายตาของเขาที่มองมาทาง

เธอซิมันเหมือนกับว่าจะกินเธอเข้าไปอย่างนั้นนะ 

 

     ‘หรือว่าเขายังโกรธที่เธอซุ่มซ่ามเดินชนเขา  ก็เธอขอโทษเขาไปแล้วนี่นา’ วริญาได้แค่

เพียงคิดเองในใจ

 

    

     “เอาเป็นว่าผมชอบสไตล์การออกแบบของคุณวริญามากทีเดียวครับดูสวยและน่าสนใจ

มากครับ  ส่วนเรื่องรายละเอียดผมขอคุยวันหลังนะครับเพราะว่าวันนี้ผมมีประชุมนะครับ  แล้ว

ผมจะให้กวีนติดต่อเรื่องวันที่จะคุยรายละเอียดและวันไปดูสถานที่อีกทีนะครับ”

 

    

     วุฒภัทรพูดสรุปในและขณะที่พูดและมองหน้าวริญา  เหมือนเขาจะบอกว่าที่เขาพูดนั้นจะ

หมายถึงเธอไม่ใช่งานที่เขาบอกว่าเพิ่งจะดูไปก่อนหน้านี้  เมื่อพูดจบก็ขอตัวออกจากห้องเพื่อ

จะไปประชุมต่อ

 

 

      ระหว่างที่จะก้าวออกจากห้องนั้นเขาไม่ลืมที่จะหันมามองหญิงสาวที่เขาคิดว่าเธอช่างน่า

สนใจเหลือเกิน  และก็บังเอิญสบตากับวริญาเข้าพอดี  เขารู้สึกว่าแววตาและใบหน้าของเธอ

นั้นช่างใสซื่อบริสุทธิ์ และมีเสน่ห์อย่างเหลือร้าย   เพราะทุกครั้งที่เขาเผลอมองทีไรมันก็จะ

ตรึงให้เขาสนใจที่จะมองแต่เธอเพียงคนเดียว

 

 

     หลังจากตกลงว่าจะร่วมงานและจะคุยรายละเอียดพร้อมนัดดูสถานที่อีกทีเพราะ

วุฒิภัทรนั้นเกิดติดประชุม        เมื่อเขาเดินออกไปจากห้องแล้ว    วริญารู้สึกว่าเธอโล่งอก

อย่างบอกไม่ถูกที่พ้นจากสายตาคู่นั้นมาได้  เธอรู้สึกว่าสายตาของเขาที่มองมาทางเธอนั้นมัน

เหมือนมีพลังอะไรบางอย่างที่ทำให้ใจของเธอมันเต้นแรงผิดจังหวะแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน 

หรือไม่ก็อาจจะเป็นเพราะใบหน้าที่ดูเย็นชาและไร้รอยยิ้มของเขาก็เป็นได้  ใบหน้าของเขาดู

แล้วเหมือนไม่พอใจเธอ  ซึ่งเธอก็คิดว่าคงเป็นเรื่องที่เธอเดินชนเขาก็อาจเป็นได้  วริญายังคง

คิดว่าเขาคงจะโกรธเธอมากทีเดียวหากดูจากใบหน้าของเขา  แต่ก็ยังโชคดีอยู่มากทีเดียวที่

เขาไม่โกรธจนปฎิเสธงานของบริษัท  เมื่อรู้ว่าเธอเป็นคนออกแบบ  แค่นี้ก็น่าจะพอแล้ว

สำหรับเธอ

 

 

     “จะกลับบ้านหรือยังครับน้องกิ๊ฟ........มัวใจลอยคิดถึงคุณวุฒิภัทรอยู่รึไงเอ่ย”

 

     เสียงของภูธนิตน์ปลุกให้เธอออกจากความคิด

 

     “เปล่าซักหน่อยพี่ภูก็”

 

     “เปล่าจริงง่ะ  บอกว่าเปล่าแต่ทำไมต้องหน้าแดงด้วยละครับคนสวย  งั้นแบบนี้หนุ่มๆที่มา

ขายขนมจีบทั้งหลายก็คงจะเตรียมตัวดื่มน้ำใบบัวบกแก้ช้ำในกันแล้วนะซิ  โดยเฉพาะคุณวิ

ชาญพี่ว่าหน้าเป็นห่วงที่สุดเลยว่าไหมครับ”

 

 

     ภูธนิตน์ยิ้มเหมือนคนรู้ทัน  จนทำให้ตอนนี้สาวน้อยตรงหน้าเขาหน้าแดงยิ่งกว่าลูกตำลึงสุกเสียอีก

 

     “เกี่ยวอะไรกับคุณวิชาญด้วยเล่า”

 

 

     วริญาพูดด้วยความที่ไม่เขาใจจริงๆที่ทำไม  วิชาญ  อินทรกุล ลูกค้าคนสำคัญนั้นมาเกี่ยว

อะไรกับเรื่องนี้ด้วย

 

     “นี่กิ๊ฟอย่าบอกพี่นะว่าไม่รู้จริงๆ  ว่าคุณวิชาญเขาสนใจกิ๊ฟอยู่”

 

     “กิ๊ฟว่าวันนี้พี่ภูคงจะไม่อยากไปทานข้าวที่บ้านกิ๊ฟแน่ๆเลยใช่ไหมค่ะ  น่าเสียดายจังเลยนะค่ะเนี่ยวันนี้  พี่กิ่งบอกว่าจะทำหน่อไม้ฝรั่งผัดน้ำมันหอยด้วยไม่รู้ว่าของโปรดใครน๊า”

 

 

     วริญาพูดตัดบทด้วยน้ำเสียงที่คิดว่าเป็นต่อเขามากทีเดียว

 

     “ไปซิครับ  แหมพี่ไม่แซวแล้วก็ได้รีบไปกันเถอะพี่หิวจะแย่แล้วครับ”

 

 

     ภูธนิตน์รีบพูดเพื่อเอาใจสาวน้อยตรงหน้าเขา  เพราะกลัวจะไม่ได้ไปทานข้าวบ้านของเธอ

และคนรักของเขาจริงๆ  ก็วันนี้เขานะคิดถึงเธอแทบจะทั้งวัน  หากไม่ได้เจอเขาคงขาดใจเป็น

แน่

 

     “หิวจะแย่จริงๆอ่ะ  ไม่ใช้ว่าคิดถึงคนที่อยู่ที่บ้านกิ๊ฟจะแย่หรอกหรอคะพี่ภู................ขา”

 

     หญิงสาวได้ทีก็รีบเอาคืนคนตรงหน้าทันที  จนทำให้คนที่โดนแซวนั้นพูดไม่ออกได้แต่ยิ้ม

และเอามือเกาหัวของตัวเองอย่างอายๆด้วยว่าจนมุมคนตัวเล็กที่ยืนจ้องหน้าเขา  อีกทั้งยังทำ

หน้าทะเล้นใส่เขาอย่างรู้ทันในความคิดของเขาอีกด้วย

 

 

 

 ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนะคะ  ช่วยติชมด้วยนะคะ

(อย่าลืมติดตามตอนต่อไปนะคะ)