ขวัญใจ

     หญิงสาวส่ายหน้าระอา ก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างนึกขำกับภาพที่เห็น

“นี่ขนาดเธอแค่แวะกลับมาบ้านชั่วคราว แม่ยังอุตส่าห์จัดพิธีต้อนรับซะอลังการงานช้างให้ สมกับเป็นแม่ที่เธอร๊ากเสมอนะเนี่ย”

ขวัญใจแอบนึกในใจอย่างมีความสุขเต็มเปี่ยม ไม่ได้สนใจกับสายตาของบรรดาผู้โดยสารคนอื่นๆ ที่ต่างก็จ้องมองมาด้วยสายตาอันแปลกประหลาด ราวกับว่าเธอและบรรดาพ่อแม่พี่น้องที่มารอต้อนรับเธอหลุดออกมาจากดาวเคราะห์นอกโลกยังไงยังงั้น

ขวัญใจพร้อมด้วยกองทัพผู้มาต้อนรับได้เดินทางมาถึงหมู่บ้านเมื่อเวลาบ่ายคล้อย ที่นี่นี่เอง คือที่ที่เธอเป็น “ขวัญใจ” ตัวจริง "หมู่บ้านสุขพอเพียง"

ชาวบ้านต่างก็ตะโกนไต่ถามตลอดทางที่ขวัญใจนั่งรถอีแต๋นคันเก่าของป้าข้างบ้านเข้ามาในหมู่บ้าน หญิงสาวรู้สึกอบอุ่นในหัวใจอย่างท้วมท้น ชาวบ้านทุกคนที่นี่ รู้สึกเป็นเหมือนเป็นพี่เป็นน้องกันทุกหลังคาเรือน

เมื่อกลับมาถึงที่บ้านหลังเล็กๆที่เธอ แม่ของเธอ และไอ้เหมียวเคยอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขตามอัตภาพนานมาแล้ว บัดนี้บ้านหลังเล็กๆดูคึกคักเป็นพิเศษ เมื่อชาวบ้านต่างก็พากันมารวมตัวกันที่ลานหน้าบ้านเพื่อถามข่าวคราวการกลับมาของเธอกันอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง

หลังจากชาวบ้านสลายตัวกันกลับไปหมดแล้ว ขวัญใจจึงได้มีโอกาสอยู่ตามลำพังกับแม่ของเธอ เธอโอบแม่ของเธอไว้หลวมๆด้วยความคิดถึงสุดหัวใจ ก่อนจะเอ่ยถามเข้าประเด็นทันที

“แม่ ที่แม่บอกให้ขวัญรีบกลับมาเนี่ย แม่มีอะไรด่วนหรือเปล่าจ๊ะ”

หญิงสาวถามออกไป พลางมองหน้าผู้เป็นแม่อย่างค้นหาคำตอบที่เธอแสนอยากรู้นักหนา

แม่มองหน้าลูกสาวคนเดียว ก่อนยกมือขึ้นลูบหัวบุตรสาวอย่างนึกเอ็นดู และเอ่ยขึ้นว่า

“ก็ที่แม่ให้นายทินกรไปตามเรากลับมาเนี่ย ก็เพราะแม่มีเรื่องสำคัญที่จะพูดกับขวัญนะสิลูก”

“เอ๊ะ! เรื่องอะไรเหรอจ๊ะแม่ มันสำคัญขนาดที่แม่จะต้องให้นายกะปอมบ้านั่นไปตามขวัญกลับมาด่วนจี๋ขนาดนี้เชียว ขวัญชักอยากรู้แล้วสิเนี่ยว่าแม่มีเรื่องอะไรกันแน่”

“เอาน่า ใจร้อนจริงเชียวเจ้าลูกคนนี้เนี่ย เอาล่ะๆ เอาเป็นว่าแม่จะเล่าให้ฟังเอง”

แม่นิ่งไปครู่หนึ่ง ท่าทางครุ่นคิด ก่อนจะเริ่มต้นพูดว่า

“ขวัญ ลูกรู้จักคนในรูปพวกนี้มั้ย”

พูดจบแม่ก็ยื่นรูปถ่ายจำนวน 3 ใบ มาตรงหน้าลูกสาวสุดที่รัก ขวัญใจรับรูปทั้งหมดจากมือแม่มาเพ่งพิจารณาดูใกล้ๆ ก่อนจะเอ่ยปากบอกกับแม่ว่า

“นี่มันคุณพลทหารโยธา นี่ก็คุณโฮมส์ เอ๊ยคุณปรีชา เจ้าพ่อ Reality Show แล้วนี่ก็ไอ้นายกะปอมบ้านี่นา แล้วแม่เอารูปพวกนี้ให้ขวัญดูทำไมล่ะจ๊ะ”

หญิงสาวเอ่ยถามผู้เป็นแม่ด้วยความสงสัยเป็นอย่างยิ่ง

“ขวัญยังจำลุงจ่อยที่เข้าไปขายผลไม้ในกรุงเทพฯได้มั้ยลูก”

“จำได้จ๊ะแม่ เอ! แล้วลุงจ่อยมาเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้ด้วยล่ะแม่ ขวัญชักงงไปหมดแล้วนะเนี่ย แม่ช่วยขยายความให้ขวัญฟังให้เข้าใจหน่อยสิจ๊ะ”

“ก็ลุงจ่อยกับป้าอ้วนเป็นพ่อแม่ของเจ้าหนุ่มสามคนที่ลูกเห็นในรูปนี่แหละ แกมีลูกชายสามคน คนโตเป็นทหาร ชื่อ พลทหารโยธา คนรองเป็นนักแสดง ชื่อ ปรีชา และคนสุดท้องเรียนรุ่นเดียวกับขวัญนั่นแหละ ชื่อ ทินกร หรือที่ลูกเรียกว่า ไอ้กะปอมนั่นล่ะลูก”

เมื่อฟังจบ ขวัญใจถึงกับอุทานอย่างนึกไม่ถึง

“หา! จริงเหรอแม่ ที่แท้สามคนนี้เป็นพี่น้องกันเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อเลยแฮะ ทั้งๆที่ไม่มีเค้าเหมือนกันเลยสักนิด เอ๊ะ! ว่าแต่ แล้วที่สามคนนี้เป็นพี่น้องกันมันเกี่ยวอะไรกับขวัญล่ะจ๊ะแม่”

“เกี่ยวสิลูก ก็ลุงจ่อยกับป้าอ้วน มาบอกกับแม่ว่า ลูกชายแกทั้งสามคนชอบผู้หญิงที่ชื่อ ขวัญใจและต้องการแต่งงานกับเธอเหมือนกัน แล้วที่สำคัญลุงกับป้าแกก็เห็นด้วย แกจะยกขบวนขันหมากมาสู่ขอขวัญให้กับลูกชายแกคนใดคนหนึ่ง แต่มันติดที่ว่า ทั้งสามคนต่างก็ไม่มีใครยอมใคร ต่างก็ยืนยันว่าถูกใจและรักลูกของแม่เหมือนกันหมดซะด้วยสิ ดังนั้นมันขึ้นอยู่กับขวัญแล้วล่ะลูกว่าจะเลือกใคร”

“อะไรนะ แม่ว่าอะไรนะ ”

หญิงสาวอุทานเสียงดังด้วยความตกใจอีกครั้ง เธอแทบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง ผู้ชายสามคนนั้น เธอเพิ่งจะพบเพียงแค่ไม่กี่ครั้ง

ยกเว้นนายกะปอมที่เรียนรุ่นเดียวกับเธอ ทั้งสามคนชอบเธองั้นเหรอ ช่างเป็นอะไรที่สร้างความประหลาดใจให้กับเธอเป็นอย่างมาก ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ทั้งสามคนไม่มีวี่แววว่าจะเป็นแบบนี้เลยแม้แต่น้อย

“เอาแล้วสิ งานเข้าซะแล้วสิทีนี้ ยัยขวัญใจเอ๊ย  แล้วทีนี้จะทำยังไงต่อไปดีเนี่ย เกิดมาเป็นคนน่ารักก็ยังงี้แหละ เป็นขวัญใจของใครๆโดยไม่รู้ตัว สมชื่อเลยแฮะ โอ้!คุณพระคุณเจ้าช่วยบอกที ลูกขวัญควรจะทำยังไงต่อไปดีเจ้าคะ”

โปรดติดตามตอนต่อไป➡️