ขวัญใจ

บทที่ 5 เผางาน

“เพราะว่าแม่ของเธอ…”

“แม่ของฉันทำไม แม่ฉันเป็นอะไรไป บอกมาเดี๋ยวนี้นะนายกร บอกฉันมาสิ เร็วเข้านายกะปอม(กิ้งก่า)”

หญิงสาวแทบไม่รู้ตัวเลยว่าเธอกระโดดไปคว้าคอเสื้อของคนตรงหน้าตั้งแต่เมื่อไหร่

“โอ๊ยๆๆ ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ เธอนี่มันใจร้อนเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะยัยกุ้งแห้งเอ๊ย ให้ตายสิ เสื้อตัวโปรดฉันยับหมดแล้วรู้มั๊ยเนี่ย”

“นายก็ทำลีลาอยู่นั่นแหละ รีบๆบอกมาเร็วสิ ว่าแม่ฉันเป็นอะไรไปน่ะ”

“แหม ก็กำลังจะบอกอยู่เดี๋ยวนี้แหละน่า ใจเย็นๆหน่อยสิยัยกุ้งแห้ง”

หลังจากหญิงสาวปล่อยมือออกจากคอเสื้อตัวโปรดของทินกรแล้ว เขาจัดคอเสื้อให้เข้าที่เข้าทางก่อนเอ่ยขึ้นว่า

“ฟังให้ดีดีนะยัยกุ้งแห้ง แม่ของเธอต้องการให้เธอกลับบ้านกับฉันให้เร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ ถ้าเป็นวันนี้ได้ยิ่งดี”

“เอ๊ะ! แม่มีธุระด่วนอะไรกับฉันงั้นเหรอ เมื่อวานคุยกันก็ไม่เห็นว่าอะไรนี่นา”

“ฉันจะรู้มั๊ยเนี่ย ป้าบุญตาแม่เธอไม่ได้บอกอะไรฉันหรอกนะ บอกแต่ว่าให้มาชวนเธอกลับด้วยเท่านั้นเอง”

“อืม แปลกๆแฮะ ว่าแต่ทำไมแม่ต้องใช้ให้นายมาชวนฉันด้วยล่ะ ทำไมแม่ไม่วานคนอื่นน๊า ให้ตายสิ”

“อ้าวทำไมพูดยังงี้ล่ะ ยัยกุ้งแห้ง ทำไมเหรอเป็นฉันแล้วมันทำไมเหรอห๊ะ”

“ขี้เกียจเถียงกับนายแล้ว นายกะปอม เอาล่ะ เอาเป็นว่า นายต้องรอฉันเคลียร์งานเสร็จสักสองสามวันก่อน นายรอได้มั๊ยล่ะ”

“เอางั้นเหรอ ก็ได้ ตามใจเธอ ยัยกุ้งแห้ง เธอคงไม่มีปัญหาใช่มั๊ย ถ้าฉันจะพักที่นี่”

“เฮ้ย! มากไปแล้วนายกร นายจะบ้าหรืองัย นายจะพักกับฉันเนี่ยนะ ไม่มีทาง ไม่มีทางเด็ดขาด”

“ถ้าไม่อย่างนั้น มีอยู่ทางเดียว”

“ทางไหนของนาย”

“เธอก็ต้องกลับไปพร้อมฉันวันนี้เลยสิ”

“จะบ้าหรืองัย ฉันยังเคลียร์งานไม่เสร็จเลย จะไปได้งัยล่ะ เอ! แต่ว่า”

ขวัญใจมองหน้าทินกรอย่างมีความหมายบางอย่างแอบแฝง ก่อนจะโพล่งออกมาว่า

“ถ้านายจะช่วยฉันทำงานให้เสร็จภายในวันนี้ล่ะ”

“แล้วกัน ให้ฉันนี่นะช่วยงานเธอ แล้วงานที่ว่าคืออะไรล่ะ”

“ก็งานแปลวรรณกรรมภาษาอังกฤษน่ะ”

“แล้วจะให้ฉันช่วยยังงัยล่ะ ว่ามาสิ”

“นายก็ช่วยหาคำศัพท์ในดิกชันนารีนี่ก็พอ ส่วนฉันจะเอามาเรียบเรียงและพิมพ์เอง”

ทินกรมองเล่มหนังสือวรรณกรรมเยาวชนทั้งหมดตรงหน้า ก่อนจะทำหน้าสยองขวัญ

“หา ต้องแปลทั้งหมดนี่เลยเหรอเนี่ย จะบ้าตาย ชาติไหนจะเสร็จล่ะเนี่ย”

“จะชาตินี้หรือชาติหน้าก็ต้องทำคร๊าบคุณทินกร ถ้าต้องการอัญเชิญดิฉันกลับภายในวันนี้”

“ดูพูดเข้าสิ เธอคิดว่ามันง่ายนักเหรอ ที่จะทำทั้งหมดนี่ ให้เสร็จภายในวันเดียว”

“แหม นายไม่รู้อะไร เคยได้ยินบ้างมั๊ยที่เค้าว่า ไม่ลองไม่รู้อ่ะ”

“เออๆ รู้แล้วๆ พอเหอะๆ ลองดูก็ได้เอ้า”

ชายหนุ่มไม่วายบ่นอุบอิบในลำคอ

“แหมจะให้ฉันพักที่นี่ซะก็สิ้นเรื่อง ทำเป็นกลัวไปได้ คิดว่าฉันจะทำอะไรเธองั้นสิ ยัยกุ้งแห้งเอ๊ย สำคัญตัวเองผิดไปหน่อยแล้วมั๊ง”

“นี่นายกร บ่นอะไรอยู่นั่นรีบทำเข้าสิ มันจะไม่เสร็จก็เพราะนายมัวแต่นั่งบ่นอยู่นั่นแหละ รู้ไว้ซะด้วย”

“ก็ได้ๆ ทำก็ทำ บ่นเป็นยายแก่ไปได้ ยัยกุ้งแห้งเยอรมันเอ๊ย”

จากนั้นทั้งคู่ก็หุบปากงดการใช้เสียง และลงมือทำงานเงียบๆกันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเวลาล่วงเลยผ่านไปนานหลายชั่วโมงโดยไม่รู้ตัว

ขณะนี้นาฬิกาบนโต๊ะ บอกเวลาเที่ยงคืนเศษแล้ว

ทินกรลุกเดินไปหยุดที่โต๊ะตัวหนึ่งภายในห้อง ที่มีร่างของขวัญใจนอนฟุบอยู่ จากการต่อสู้กับความง่วงอย่างเต็มที่มานาน แต่สุดท้ายก็ต้องยอมแพ้มันอย่างช่วยไม่ได้

“ยัยกุ้งแห้งเอ๊ย ว่าแล้วเชียว ขี้เซาไม่เคยเปลี่ยน หลับได้ไม่เลือกที่ แต่เวลาหลับอย่างนี้ก็น่ารักดีนะเนี่ย เฮ้ย!เราเป็นบ้าไรวะเนี่ย”

ชายหนุ่มใช้มือใหญ่หนาเคาะหัวตัวเองเบาๆ เพื่อเรียกสติกลับคืนมา

เขาเดินไปยังห้องนอนของหญิงสาว ก่อนจะคว้าผ้าห่มนุ่มสีครีมออกมาห่มให้หญิงสาวที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะ

ก่อนที่เขาจะค่อยๆเอื้อมมือไปหยิบบางอย่างบนโต๊ะข้างๆหญิงสาวที่กำลังนอนหลับสนิทอย่างมีความสุขอยู่ขึ้นมาถือไว้ในมือ

(โปรดติดตามตอนต่อไป)