สาวกับสาว

วันนี้เป็นวันที่น่าเบื่ออีกวันของฉัน เพราะเป็นวันสอบปลายภาค

อลินงัวเงียลุกขึ้นแทบไม่ไหวเพราะพิษไข้ของเธอ

หญิงสาวในชุดนอนหวาบหวิวผ้าสีฟ้าบางๆแนบเนื้อพยายามก้มตัวลงหยิบน้ำ

 

"จ๋าๆ เธออยู่ไหนช่วยหยิบน้ำให้ฉันทีสิ จ๋าๆ" หญิงสาวตะโกนเรียกสุดเสียงแต่ก็ไม่มีใครได้ยิน

ก็จะได้ยินได้อย่างไรเนื่องจากจ๋าได้ไปโรงเรียนแล้วเนื่องจากก่อนที่เธอจะไปเธอได้เรียกอลินแล้วแต่ว่าอลินไม่ตื่น และอีกอย่างจ๋าเห็นว่าอลินไม่สบาย และเธอก็ตั้งใจที่จะมาดูแลอลินตอนกลับบ้าน

"จ๋าๆ เธออยู่ไหน ทำไมไม่มาดูแลช้าน" อลินตะโกนจนเจ็บคอ

"โอ๊ยๆ ฉันหยิบไม่ถึง" อลินได้แต่นอนเพ้อพิษไข้เพียงลำพัง ช่างเป็นภาพที่น่าสงสารเหลือเกิน หญิงสาวนอนในห้องสีขาว และห่มผ้าผืนสีฟ้าพยายามที่จะปกปิดร่างกายให้อบอุ่นขึ้น แต่ทว่า เธอใส่เสื้อผ้าบางเหลือเกิน จึงยิ่งทำให้อาการของเธอหนักขึ้นนั่นเอง

จ๋านอนหลับไปและฝันว่าเธอกำลังเป็นนางฟ้าล่องลอยอยู่ในสวรรค์ชั้นวิมานดินอย่างมีความสุข

 

เวลา 9.00 น.ในห้องเรียน

จ๋าวิ่งกระหืดกระหอบพยายามหาห้องสอบ แต่โรงเรียนแห่งนี้มีตึกมากมายเหลือเกินเธอจึงเดินไปเดินมาหลายหน

"โอ๊ยห้องเรียนช้าน ไปทางไหนเนี่ย"

จนกระทั่งเธอได้หัวจ๋าไปชนใครบางคน

"โอ๊ย เจ็บนะคะ เดินระวังหน่อยสิ" จ๋าร้อง

"โอ๊ย ใครกันเดินไม่ดูตาม้าตาเรือเลย รู้ไหมครับเนี่ยว่าผมลูกใคร" ผู้ชายคนนั้นร้องเสียงดังชี้ไม้ชี้มือไปที่ยัยจ๋า

ยัยจ๋าทำตาโตเข้าขู่ชายคนนั้นอย่างไม่เกรงกลัว

"ลูกคนใหญ่คนโตแล้วจะทำไมหล่ะคะ" จ๋าขึ้นเสียงใส่บ้าง จ๋าทำตาทะมึงทึงใส่อีตาคนนั้น

 

 วิชานี้เป็นวิชาแรกของการสอบปลายภาคจบชั้นม.3 ของจ๋า และอลิน ตอนเช้าเป็นวิชาภาษาอังกฤษ และพรุ่งนี้เป็นวิชาเลข ซึ่งเป็นวิชาที่สำคัญซะด้วย

 

ผู้ชายคนนั้นรีบวิ่งกระหืดกระหอบไปยังห้องสอบของเขา

 

"คนอะไรทำสีหน้าประหลาดชะมัด" จ๋าเอ่ย

"ถึงเวลาเข้าห้องสอบได้แล้วค่ะ" อาจารย์ที่คุมสอบร้องเรียกให้นักเรียนทุกคนเข้าห้องสอบได้แล้ว

จ๋ารีบเดินเข้าห้อง วิชานี้จ๋าถนัดอยู่แล้ว สบายมาก จ๋าคิด

 

บรรยากาศในห้องสีขาวชวนวังเวงวิเวกวิโหวเหว ก็จะให้พูดกันได้อย่างไรเพราะนี่คือห้องเรียน ทุกคนเก็บปากเก็บคำ ตั้งหน้าตั้งตาทำข้อสอบกันอย่างขะมักเขม้น

จ๋ามองเก้าอี้ตัวที่ว่างเปล่า ของอลิน อย่างใจหาย

"ยัยลินเธอซวยจริงๆเลย"

 

วิชาตอนเช้าผ่านไป จ๋าทำข้อสอบไปได้ด้วยดีเพราะแต่ไหนแต่ไรเธอก็เป็นเด็กที่เรียนเก่งอยู่แล้ว แต่ทว่าอลินพลาดวิชาแรกไปซะแล้ว

หลังจากพักเที่ยงซึ่งจ๋าต้องกินข้าวคนเดียว

"เฮ้ยแย่จริงๆที่ฉันต้องมานั่งกินข้าวคนเดียวเพราะเธอแท้ๆเลยยัยลิน"

จ๋าตักข้าวไข่เจียวเข้าปากทีละคำด้วยอาการเซ็งๆ

แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะโทรศัพท์ไปเตือนอลินว่าให้ทานยาด้วย แต่ว่า อลินไม่ได้ยินเสียงโทรศัพท์เพราะว่าเธอได้หลับไปซะแล้ว

ตูดๆ ตูดๆ ตูดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  โทรศัพท์ร้องบอกทุกทีที่จ๋าโทรไปหาอลิน

ไม่มีใครรับสาย

 

แล้ววิชาที่สอบก็ได้เริ่มขึ้น

"เข้าห้องสอบได้แล้วค่ะ" อาจารย์ตัวใหญ่เสียงดังกล่าวเช่นเดิม

"ยัยอลินเธอตายแน่แล้ว ไม่สบายวันไหนไม่เป็นดันมาเป็นวันสอบปลายภาคยัยอลินตายๆๆ"

แล้วจ๋าก็นั่งทำข้อสอบตัวเกร็งเนื่องจากวิชาเลขนี้ออกได้ยากมากเนื่องจากอาจารย์เคี่ยว แล้วข้อสอบยังเป็นแบบแสดงวิธีทำอีกต่างหาก

ข้อสอบเป็นแบบแสดงวิธีทำทั้งหมด มีอยู่ด้วยกัน 10 ข้อ ข้อละ 3 คะแนน ทั้งหมดจึงเป็น 30 คะแนนด้วยกัน ทุกคนมองข้อสอบด้วยสายตาที่หดหู่ และบรรยากาศเต็มไปด้วยความตึงเครียด ไม่มีใครกล้าลอกข้อสอบเพราะว่ากลัวถูกปรับตก เนื่องจากโรงเรียนนี้โหดมาก และเคยมีคนตกวิชานี้มาแล้วจึงไม่มีใครอยากมีประวัติศาสตร์ที่ซ้ำรอย

ทุกคนเดินกรูกันออกมาจากห้องที่แสนจะแคบ

บรรยากาศเซ็งแซ่ขึ้นอีกครั้ง

 "วิชานี้ยากเนอะ" ตลอดทางมีแต่คนพูด

"อืมยากจริงๆ" อีกคนพูด

 

จ๋ารีบเดินขึ้นไปยังชั้นสองซึ่งเป็นที่ตั้งของคอนโดของเธอ

มีผู้คนมุงดูใครบางคนอยู่มากมาย สายตาแต่ละคู่มุ่งมาที่เธอ

มีทั้งเพื่อนข้างห้อง รวมทั้งเพื่อนในชั้นเรียนต่างมามุงดูใครสักคนอยู่

"ตายแล้วต้องเกิดอะไรขึ้นแน่เลย"

 

มีเด็กสาวนอนสลบไสล๋อยู่กับพื้นด้วยชุดที่ไม่รัดกุม เปิดเผยเล็กน้อย

"อลินๆ อลิน เธอได้ยินฉันไหม อลิน อลิน ตายแล้วทำไมเธอถึงมานอนอยู่ตรงนี้หล่ะ อลินๆ" จ๋าร้องเรียกด้วยความตกใจ

สภาพของอลินนั้นช่างดูไม่ได้เอาเสียเลย เสื้อชุดนอนสีฟ้าบางๆของเธอกระดุมถูกปลดออกซะด้วย เซ็กซี่ทีเดียว

 

จ๋าจึงอุ้มอลินไปยังที่นอนซึ่งนุ่มสบาย

"ทำไมตัวเธอหนักอย่างนี้นะ" อลินอุ้มสองมือแต่ก็แทบจะอุ้มไม่ไหว

แล้วก็ไปซักผ้าเช็ดตัวสองสามครั้งเอามาเช็ดตัวให้อลินอย่างเบามือ

"เอาหล่ะเธอจะได้สบายตัวขึ้นสักที" จ๋ากล่าว

อลินสภาพดูไม่ได้จริงๆ

"ไม่รู้ว่ามีใครมาทำอะไรเธอหรือเปล่านะ" จ๋าคิด

เวลาผ่านไปสามชั่วโมง อลินก็ยังไม่ฟื้นจากพิษไข้เลย

จ๋าได้แต่เป็นห่วง และเฝ้าไข้โดยที่ไม่ได้อ่านหนังสือสอบทั้งคืน

"ยัยลินเธออย่าเป็นอะไรไปนะ ถ้าเธอเป็นอะไรไปฉันขอเป็นด้วย ยัยลิน"

สภาพของจ๋าตอนนี้ก็โทรมมากไม่ต่างไปจากอลินเลยแม้แต่น้อย

ทั้งปากซีด หน้าซีด ไม่มีเรี่ยวแรง แล้วก็ปวดหัวอีกต่างหาก

 หญิงสาวยังใส่ชุดนักเรียนสั้นๆเฝ้าไข้จนหลับไปบนเตียงของอลินนั่นเอง

"อลินๆเธออย่าเป็นอะไรไปนะ อลิน อลินๆ ฉันรักแกว่ะ อลิน"

จ๋าเพ้อ

 

รุ่งเช้าจ๋ารีบลุกขึ้นมาแต่งตัวแบบสโลสเล๋

 "ตายแล้วนี่มันกี่โมงกันเนี่ย แล้วฉันจะไปทันไหม"

จ๋าก้มลงไปมองนาฬิกาตัวโปรดด้วยสีหน้าซีดเผือด

"ตายแล้ว แปดโมงครึ่งแล้ว ไม่ทันแน่เลย"

จ๋ารีบหยิบชุดนักเรียนใส่อย่างรวดเร็ว ชุดนักเรียนมีสภาพยัยยู่ยี่และยังมีรอยเปื้อนเนื่องจากไม่ได้ซักแต่เธอก็ไม่แคร์

 

แล้วจ๋ารีบนั่งรถมอเตอร์ไซต์รับจ้างเข้าโรงเรียนอย่างรวดเร็ว

"ขอให้ไปทันด้วยเถอะ คุณพระคุณเจ้าคุ้มครอง" เธอพนมมือไหว้พระด้วยความกังวล

คนขับรถมอเตอร์ไซต์ขี่มอเตอร์ไซต์อย่างรวดเร็ว ปาดหน้าปาดหลัง

จ๋าร้องทุกครั้งด้วยความตกใจ

"อ๊ายช้าๆหน่อยสิพี่"เธอบอกด้วยความโมโห

พอเธอลงจากรถมอเตอร์ไซต์เธอ

"พี่ๆขอบคุณมากนะคะพี่แต่ทีหลังช้าๆหน่อยก็ดีนะคะ"

"โอ๊ยดีจัง ในที่สุดก็ถึงแล้ว"

 

แล้วเธอก็เดินมาด้วยท่าทางที่ดีใจสุดๆและแล้วขณะที่เธอกำลังก้มตัวดูห้องบนบอร์ดชั้นล่าง

หัวของเธอก็ไปชนใครเข้า

"โป๊ก"

"โอ๊ย"

 

"เจ็บจัง"

หญิงสาวเงยหน้าขึ้นมามอง "อีตาบ้าอีกแล้วหรือพรหมลิขิตกันเนี่ย" จ๋าคิด

 เขากำลังจะเดินเข้าห้องสอบที่อยู่ใกล้ๆจ๋า

จ๋าจึงแอบมองเค้าลับๆ

"หล่ออะไรบ้าอำนาจ แค่เจอกันครั้งแรกฉันก็รู้แล้ว่า คุณน่ะมันบ้าอำนาจขนาดไหน ชาตินี้ฉันไม่มีทางมองคนอย่างคุณ"

 จ๋าเดินเข้าห้องเรียนและพบว่าด้านนอกห้องเรียนว่างเปล่า

เธอจึงเดินไปถามคุณครูที่คุมสอบได้คำตอบว่าเข้าห้องสอบไม่ได้แล้ว

"เธอนี่ควรจะรักษามารยาทการสอบบ้างนะ ดูเวลาบ้างสิว่ากี่โมงกี่ยามแล้ว หัดให้เกียรติสถานที่บ้างนะ" อาจารย์คนนั้นกล่าวตักเตือนด้วยความหวังดี

เพราะว่าตอนนี้ 9.20นาทีแล้ว เวลาสอบคือ 9.00 และไม่ควรข้าสายกว่า 9.15 จ๋าจึงได้แต่ทำหน้าเศร้าแล้วเดินออกมาจากห้องสอบ

 

จ๋าเดินไปสำรวจห้องสอบต่างๆตั้งแต่ตึกหนึ่ง ยันตึก หก

แล้วก็เห็นชายหน้าตาดีคนนั้นกำลังทำกุลีกุจอทำข้อสอบอย่างรอบคอบ  

ชายสูงใหญ่คนนั้นทำข้อสอบจนเวลาผ่านไปและออกเป็นคนสุดท้าย

"นายบ้านี่อีกแล้ว" จ๋าคิดและทำหน้าเชิดใส่

 "ท่าทางเก่งแฮะ"

พักกลางวัน จ๋าเดินเข้าไปนั่งทานอาหารกับเพื่อนๆเพื่อเปลี่ยนบรรยากาศบ้างเพราะว่าเธอไม่อยากนั่งเหงาทานข้าวคนเดียวแบบเมื่อวาน

"เฮ้ยจ๋า วันนี้ทำไมเมื่อวานแกไม่มานั่งกับพวกฉันวะ แล้วทำไมวันนี้ฉันไม่เห็นแกเข้าห้องสอบเลยวะ"

"มาไม่ทันน่ะ" จ๋าตอบอย่างรวดเร็ว

"จริงดิ เอ้ยแต่อย่างแกไม่เป็นไรหรอกว่ะ แกมันเก่งอยู่แล้ว ไม่น่าตก" เพื่อนคนนึงหัวเราะเสียงดังมั่นอกมั่นใจเต็มที่

"ผิดกับไอ้ลินว่ะ ฉันว่าน่าเป็นห่วงจริงๆ" เพื่อนคนนึงตอบ

"ฉันว่าจริงว่ะ" อีกคนก็พูดเช่นกัน

"หรือว่ามันไปฉึกๆวะ"

"เฮ้ย" จ๋าร้องเสียงดังทำหน้าตกใจ ปากเหวอ

"โถ่ไม่ต้องมาปิดบังหรอกเพื่อน เค้ารู้กันหมดหล่ะ แต่รับรองพวกเราเหยียบมิด แกไม่ต้องห่วง" เพื่อนคนนึงตบหลังจ๋าแบบขำๆ

"เอ๊ย เออเนอะ" อีกคนพูด

 

จ๋าเริ่มรู้สึกเป็นห่วงอลินขึ้นมาทันที แต่ตาจ๋าเริ่มเห็นใครบางคน

เธอหันไปมองผู้ชายคนนั้นที่ยิ้มหวานยั่วใส่

จ๋าเห็นผู้ชายหล่อๆคนนั้นไปนั่งกินข้าวกับเพื่อนๆของเขา

ท่าทางน่าหมั่นใส้และเธอก็มองเขาตลอดเวลา

"เฮ้ยจ๋าแกมองอะไรอ่ะ"

"นั่นแน่ แกมองอะไรวะ"

"เปล่าสักหน่อย"

"ฉันก็แค่มองอีตาบ้านั่นท่าทางยียวนชะมัด"

จ๋าเหลือบตาไปมองผุ้ชายคนนั้นซึ่งนั่งกินข้าวผัดอยู่กับเพื่อนประมาณ5-6 คน

"พ่อเค้าเป็นมาเฟียว่ะ จ๋าอย่าไปยุ่งเลย"

"อืมถึงว่า" จ๋าทำหน้าตาแบบว่าไม่ไหวแล้ว

"แต่รวยนะ แถมเรียนเก่ง แล้วก็หล่ออีก เป็นนักกีฬาโรงเรียนด้วยหล่ะ"

"โห เพื่อนๆร้องกันใหญ่"

จ๋าทำตาลุกวาวและเริ่มสนใจผู้ชายคนนั้นขึ้นมาทันที คิดในใจว่า "ฉันไม่สนคนอย่างนั้นหรอกว่ะ"

 

หลังจากทานข้าวเสร็จทุกคนก็แยกย้ายกันกลับหอ

จ๋าเดินขึ้นหอด้วยความเมื่อยล้า คอตก

"เฮ้ยเมื่อยจริงๆ" จ๋าบิดขี้เกียจอยู่หลายครั้ง ด้วยสภาพร่างกายที่อ่อนล้า

 "แต่ไงฉันก็ต้องดูแลแกใช่ไหม อลิน" จ๋าพูดด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย

"แกจะรอดเปล่าวะอลิน ฉันขอบอกเลยว่าเลขวันนี้ยากมากว่ะ แล้วคราวที่แล้วแกก็ตกเลขซะด้วย"

 

จ๋ามองอลินด้วยสีหน้าเป็นห่วง

จ๋ามองหน้าอลินที่ดูหน้าซีด เธอรีบเช็ดตัวให้ด้วยความเป็นห่วง

จ๋าสงสารอลินจริงๆแต่ไม่รู้ว่าจะช่วยได้อย่างไร

"เกิดอะไรขึ้นกับแกวะอลิน ทำไมแกนอนแข็งเป็นหุ่นแบบนี้วะ" อลินนอนตัวแข็งอยู่บนเตียงด้วยไข้ที่สูงมาก

จ๋ารีบโทรศัพท์ไปเรียกรถพยาบาลทันที