Hero of the fantom

"นายเป็นใคร ถึงกล้าเข้ามาที่นี่น่ะ" เสียงของหญิงวัย 30 กว่า ตวาดก้อง พลางกอดลูกน้องทั้งสองไว้เเนบเเน่น เเละหันหลังให้คนเเปลกหน้าทำให้มันไม่เห็นเด็กทั้งสอง "หึหึ...เเกไม่จำเป็นรู้หรอก เเต่ถึงรู้เเกก็ต้องตายอยู่ดี" เสียงเข้มกล่าว อย่างเหี้ยมเกรียมด้วยความซะใจ พลางกระซิบกับเด็กสาวที่พามาด้วย "ดูให้ดีนะ จำเอาไว้ให้ดีหล่ะ"  "ตายซะ" เสียงนั้นตวาดก้องทั่วคฤหาสน์  เเต่ก่อนที่จะลงมีดนั้นมันก็กล่าวว่า "หึ...ก่อนเเกตายฉันจะบอกให้เอาบุญ ฉันชื่อ..." เสียงนั้นพูดชื่อตัวเองอย่างชัดเจน

ฉัวะ!!

 'เเต่ทำไมกันนะ เราถึงจำชื่อไอฆาตกรบ้านั่นไม่ได้ เเล้วเด็กคนนั้นทำไมต้องทำหน้าเศร้าด้วยนะ ทำไมกัน ทำไมต้องทำหน้าเเบบนั้น ทำไมต้องร้องไห้ ทำไมต้องร้องไห้ตอนมองฉัน สงสารฉันหรอ

.........ขอบใจนะ'

_________________________________________________________________

'ท่านพ่อ ตอนนั้นที่ท่านพาข้าไปด้วยน่ะ ทำไมท่านต้องฆ่าผู้หญิงคนนั้นด้วยหล่ะ หรือเพราะผู้หญิงคนนั้นเหมือนกับท่านเเม่ น่าสงสารเด็กคนนั้นจังเลย เหมือนกับเราเลยนะที่ต้องเสียท่านเเม่ไปน่ะ ฉันขอโทษนะ ที่ห้ามท่านพ่อไม่ทัน

..............ขอโทษนะ'