My Secret ความลับคือรักเธอ

6.0

เขียนโดย Pie_IceBerry

วันที่ 10 เมษายน พ.ศ. 2554 เวลา 11.13 น.

  17 ตอน
  10 วิจารณ์
  24.53K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

2) บังเอิญ(อีกแล้ว)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนที่2 :

เช้าวันนี้ฉันตื่นมาพร้อมกับนทน่ะแหละ แล้วตอนนี้เราสองคนก็อาบน้ำแต่ง

 

ตัวทำทุกอย่างเรียบร้อยแล้วหล่ะ><

 

นท: แอป .. วันนี้นทมีเรียนน่ะ แล้วแอปจะไปเรียนวันไหนล่ะ …?

 

แอปเปิ้ล : อ๋อ แอปเรียนพรุ่งนี้วันแรกน่ะ ไม่ต้องเป็นห่วงนะ ^^

ก๊อกๆๆ อยู่ๆก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

 

แอปเปิ้ล: ใครมานะ นท…?

 

นท : เดี๋ยวก็รู้ …

 

แล้วนทก็ไปเปิดประตูออกก็พบชายหนุ่มหน้าตาน่ารักคนหนึ่งยืนพิง

 

ประตูอยู่อย่างอารมณ์เย็น

 

? : นท เธอสายนะวันนี้

 

นท : อะไร ฉันสายแล้วนายจะทำอะไรฉันล่ะ ?

 

? : เปล่าคร้าบ คุณหนูนทททท

 

นท : ดี ;P

 

? : ว่าแต่นั่นใครหรอ

 

คนๆนั้นพูดแล้วมองมาที่ฉันอย่างสงสัย

 

นท : อ๋อ รูมเมทนทเอง เค้าชื่อแอปเปิ้ล

 

แอปเปิ้ล : สวัสดีค่ะ >o<

 

ฉันยิ้มให้เค้าอย่างเป็นมิตรจนเจ้าตัวรีบยิ้มตอบแทบไม่ทัน

 

? : ครับ แอปเปิ้ล ผมชื่อจูเนียร์ อยู่ห้องตรงข้ามคุณครับ ^^

 

หนุ่น้อยพูดอย่างน่ารักน่าหยิก น่ารักจริงๆ  ^///^ เอ ห้องตรงข้ามหรอ

 

แสดงว่าเค้าคงเป็นรูมเมทของนายปากเสียแน่ๆเลย หุหุ

 

นท : แอป นทไปเรียนก่อนนะ ไปกับจูเนียร์หน่ะ

 

แอปเปิ้ล : อ๋อ บายยยย

 

ฉันโบกมือลาทั้งสองคนอย่างอ่อนๆ ส่วนจูเนียร์ก็หันมายิ้มให้ฉันอีกรอบ

 

Note Talk:

 

ตอนนี้ฉันอยู่หน้าคอนโดล่ะค่ะ จะไปเรียน ฉันเรียนโรงเรียนเดียวกับเนียร์

 

นี่แหละ จูเนียร์เค้าไปส่งฉันอย่างนี้ทุกๆวันเลย ^W^

 

จูเนียร์ : ขึ้นรถได้แล้ว

 

ฉันนั่งต่อท้ายมอเตอร์ไซด์ชั้นดีของเค้าอย่างเคยชิน แต่หัวใจของฉันมันไม่

 

ได้เคยชินเลย หัวใจฉันเต้นแรงทุกครั้งเลย … เดาออกมั้ยล่ะว่าฉันชอบเค้า

 

รู้แล้วห้ามบอกใครล่ะ นี่คือความลับสุดยอดเลย >///< จูเนียร์ไม่พูดพล่าม

 

ทำเพลง รีบรวบมือของฉันให้ไปกอดเอวเค้าด้วยความกลัวฉันตกรถแล้วเค้า

 

ก็ออกรถแบบทันทีเลย ^o^ เขินๆๆ มากที่สุด ที่สุดยอดดดด

 

Apple Continue Talk:

 

นทออกไปเรียนแล้ว ฉันจึงลงไปชั้นล่างเพื่อไปซื้อข้าวที่มินิมาร์ทใน

 

คอนโดนี่เอง แต่พอฉันเดินเข้าไปในมินิมาร์ทกลับพบว่าคนขายไม่อยู่

 

อ่าว ไปไหนล่ะเนี่ย พื้นในมินิมาร์ทก็ลื่นมากๆ เลือกของก่อนละกัน

 

เดี๋ยวคนขายคงมา ฉันเดินไปที่กล่องข้าวผัดปู แต่เผอิญมีมือหนึ่งมาหยิบมัน

 

พร้อมกับฉัน - -+  ใครนะ ฉันมองหน้าคนๆนั้นแล้วก็ต้องตกใจ (อีกแล้ว)

 

ตูมตาม/แอปเปิ้ล: ยัยซุ่มซ่าม/นายปากเสียง

 

ตูมตาม : เจอกันอีกแล้วนะ ^^+

 

เค้าแสยะยิ้มแบบกวนๆมาให้ฉัน นั่นก็เล่นเอาฉันโกรธแทบบ้าเหมือนกันแต่ก็

 

พยายามซ่อนความรู้สึกไว้แล้วยิ้มที่มุมปากแบบกวนๆกลับให้เค้า และดู

 

เหมือนเค้าจะตกใจไม่น้อยที่ฉันไม่โมโหเลย หุหุ ใครจะโง่โมโหล่ะ

 

แอปเปิ้ล : นั่นสินะ ตอนนี้ฉันจะเอาข้าวผัดปู ซึ่งฉันหยิบมันก่อน

 

ตูมตาม : ฉันต่างหาก อย่าขี้โกงดิ ยัยซุ่มซ่าม

 

แอปเปิ้ล : ใครกันแน่ ขี้โกง ฉันหยิบก่อน

 

ตูมตาม : ฉันต่างหาก

 

เราสองคนเริ่มยื้อแย่งข้างผัดปูด้วยการถียงและดึงกล่องไปมาอย่างไม่แคร์

 

ว่าพื้นจะลื่นแค่ไหน ฟึบ ! และแล้วข้าวผัดก็ตกลงบนพื้นและตัวฉันก็

 

นอนระนาบกับพื้นเพราะความลื่นเช่นกัน แต่มันไม่ใช่แค่นั้นน่ะสิ เพราะว่า

 

นายปากเสียก็ล้มลงมาด้วย แล้วเค้าก็กำลังคร่อมร่างฉันอยู่ หน้าเราห่างกัน

 

ไม่ถึง1เซนด้วยซ้ำในตอนนี้ แล้วฉันก็รู้สึกได้ถึงลมหายใจอุ่นๆที่รินรดลง

 

บนใบหน้าของฉัน ฉันมองใบหน้าเนียนละเอียดของเค้าอย่างหลงใหล นี่มัน

 

บ้าอะไร ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ >///< เมื่อฉันรู้สึกตัวก็รีบผละออกจากเค้า

 

ทันทีและด้วยความที่ใบหน้ามันแดงและร้อนระอุไปหมดแล้ว ฉันจึงก้มหน้า

 

งุดแล้วยื่นข้าวผัดให้เค้า

 

แอปเปิ้ล : เอ่อ ฉะ ฉันไม่เอาแล้ว ให้นาย ^///^

 

ตูมตาม : อะ โอ เค…

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
5 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
5 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

อ่านนิยายเรื่องอื่น

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา