Love Song รักสุดใจ ยายตัวร้ายกับนายขาร็อค

ณ. โรงเรียนมัธยม  เอกชน  ชื่อดังแห่งหนึ่ง 

“เฮ้ย! หลบเร็ว แก็งค์ ยัยอลิซผ่านมาแล้ว”  _o_  ~>_<~ 

เสียงตะโกนด้วยความ ตื่นตระหนก ดังขึ้น ทำให้ นักเรียนชายที่จับกลุ่มคุยกันอยู่เผ่นกระจาย ไปคนละทิศคนละทาง 

 “เฮ้อ เกือบซวยซะแล้ว” _._!!

เสียงถอนหายใจด้วยความโล่งอก ดังมาจาก กลุ่มเด็กผู้ชาย ที่พากันหลบซ่อน 

 “เฮ้ย ดูทีซิวะว่ายัยอลิซ ป่วนเมืองไปหรือยัง”   หนึ่งในกลุ่มถามขึ้นมาท่าทางหวาดๆ 

“พูดแล้วขนลุกว่ะ ผู้หญิงอะไร แสบชะมัดยาด”   O=(>_< O)

“เห็นไอ้ต๋อง เล่าให้ฟังว่าเมื่อ วันก่อน ยัยอลิซไปแกล้งอาจารย์ สอนวิทยาศาสตร์ซะจนอาจารย์ลาพักไม่มีกำหนด  นี่ยังไม่นับรวมคดีต่างๆอีกนะ” 

แว่นหรือไอ้แว่นของเพื่อนๆ เอ่ยขึ้นก่อนจะพูดต่อ “เมื่อไหร่ยายนี่ จะโดนไล่ออกซะที” เสียงเพื่อนในกลุ่ม ตอบกลับมา

“นี่แกไม่รู้เหรอ  ยายนี่ไปเรียนที่ไหน ก็โดนเขาเชิญออกมาทุกที่  ก็เล่นไปป่วนซะทั่ว  นี่ได้ยินว่า ยายอลิซมาเรียนที่นี่เพราะเป็นหลานสาวสุดที่รักของ ผ.อ.โรงเรียนเราว่ะ”   

“มิน่า ข้าว่าท่าจะจริง ยายนี่ก่อเรื่องเป็นสิบคดีแต่เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น”  

 “ทางที่ดีข้าว่า  พวกเราอยู่ให้ห่างยายนี่ไว้เป็นดีว่ะ”   แล้วเสียงเห็นด้วยก็ดังขึ้นมาจากทุกคน ก่อนที่หัวข้อ การสนทนา จะเปลื่ยนไปเรื่องอื่นแทน

        ทางด้านของ อลิซที่เดินผ่านไป

 “ฮัดเช้ย… ใครนินทา ฉันหรือเปล่าเนี่ย อยู่ดีๆก็จามเฉยเลย” ToT  ToT

อลิซหันไปพูดกับพื่อน  หรือเดอะแก๊งค์ของเธอ อันประกอบไปด้วย  ไอติม สาวน้อยหน้าใส  ขวัญใจวัยโจ๋  สาวหมวย หนึ่งเดียวในแก็งค์  ผู้มีงานอดิเรก  คือการเล่นเทควันโด (อืมมม  น่าคบหาเป็นแฟน TvT )   คนต่อไปสาวหล่อ ผิวเข้ม ผู้มีรอยยิ้มเป็นอาวุธ  นามของเธอ คือ เฟิร์ส และสาวน้อยแสนอ่อนหวานฉายา ของเธอคือ เจ้าหญิงแสนงามผู้มีชื่อเล่น ว่าแพทตี้   ส่วนคนสุดท้อง น้องคนสุดท้าย  สาวน้อยผู้มี ใบหน้าอันงดงาม  และเรือนร่างกะทัดรัดบอบบาง ประดุจ ตุ๊กตา ชื่อของเธอ คือกระปุก และที่กล่าว มาทั้งหมดนี้ คือเพื่อนสนิทของอลิซ

 “เออ อลิซแกรู้ยัง  ว่าอาจารย์มงคลที่แกแกล้งวันก่อน ลาพักไม่มีกำหนด”                กระปุกหันไปถามเพื่อน อลิซทำตาโต ก่อนจะตอบ

“เฮ้ย!  จริงดิ ทำไมอาจารย์ใจเสาะจัง  แค่แกล้งนิดเดียว ทำลาไม่มีกำหนด”  

“แต่แก ก็เล่นแรงไปนะยัยอลิซ  มีอย่างที่ไหน  เอางูจริงๆ ไปไว้ใต้โต๊ะ  อาจารย์แกไม่ หัวใจวายตายก็บุญแล้ว”

แพทตี้ตำหนิเพื่อนเพราะไม่เห็นด้วย กับวีรกรรมครั้งก่อน  

“ใช่แล้ว  พออาจารย์ถามว่าฝีมือใครแกก็ทำเนียนไม่รู้ไม่ชี้ซะอีก แต่ใครๆ ก็รู้นะ ว่าเป็นฝีมือแก” 

(. . )( . . )( . .) “โธ่ ก็ใครจะไปคิดล่ะว่าแกจะตกใจซะขนาดนั้น เห็นแกตัวโตออก นึกว่าแกจะไม่กลัวงู  ที่ไหนได้  วิ่งกระจาย แต่ช่างเถอะ  แล้วนี่พวกแกจะไปกินข้าวกับฉันไหม”

อลิซถามเพื่อน ซึ่งทุกคนต่างตอบเป็นเสียงเดียวกันว่าไป เพราะทุกคนก็รู้สึกหิวแล้วเช่นกัน