Biggest boy นายวายร้ายกับยัยจอมซ่าส์

         วันนี้ฉันตื่นเช้าเป็นพิเศษเพราะจะได้ไปหาพี่ชายที่อยู่ในLos Angelesแล้ว เย่! ดีใจจังเลย

“พี่กำลังทำอะไรอยู่เหรอ”  พอมาถึงฉันก็เห็นพี่ชายที่รักกำลังนั่งเขียนอะไร อยู่ก็ไม่รู้อยู่คนเดียว

“อ๋อ กำลังทำรายงานอยู่ แล้วนี้โรงเรียนเราปิดแล้วเหรอ” พี่ฉันถามกลับ

“ ปิดแล้วนี้ไง ไม่งันคงไม่ได้มาหาพี่หรอก” พี่นี้ก็ถามอะไรแปลกๆ

“เฮ้ยจริงดิ! ทำไมโรงเรียนปิดเร็วจังวะ ของพี่ยังอีกตั้ง1อาทิตย์กว่าจะปิด” พี่ฉันบ่น

“แล้วนี้พี่ถูกทำรายงานคนเดียวเหรอ” ฉันถามเมื่อเห็นว่าพี่ทำงานอยู่คนเดียว    “เปล่าหรอก ทำกับเพื่อนนะแต่มันยังไม่มาเลยเนี้ย” บ่นอีกแล้ว....

“บ่นอีกแล้วเหรอ เหมือนผู้หญิงเลยนะแก” อยู่ๆมีผู้ชายคนหนึ่งเข้ามาหน้าตาหล่อมากเลย ผมสีดำจัดไม่เป็นทรงชี้โด่ชี้เด่ ตาคมสีเทาสองชั้น จมูกโด่ง  ริมฝีปากสีชมพูติดบางนิดหน่อย ผิวสีขาว และเจาะหูไม่บันยะบันยัง แต่ทำให้เขาเท่อย่างไม่น่าเชื่อ แต่พี่ฉันก็หล่อนะ

“แกนั้นแหละ มาสายแล้วยังปากหมาอีกนะไอ้วิช”พี่ฉันว่าคนที่ชื่อวิชนั้น

*เป็นเมืองท่าของรัฐแคลิฟอร์เนียสหรัฐอเมริกา

“เออ แล้วนั้นใครเหรอวะ หน้าตาหน้ารักเชียว อย่าบอกนะว่าแฟนแกนะ” พี่วิชเขาว่า

“ไม่ใช่เว้ย นี่มันน้องฉัน ชื่อแฟร์รี่ แฟร์รี่แล้วนี่ไอ้วิชชัคเพื่อนพี่ รู้จักกันไว้ชะ”พี่ฉันบอก

“สวัสดี เป็นน้องของแองเจิลเหรอ” พี่วิชชัคหันมาทักทายฉัน

“อือ เป็นน้อง” ฉันพูดตอบแล้วยิ้มให้

“ แล้วนี่เรียนอยู่ที่ไหนละ มาบ้านมันบ่อยๆ แต่ไม่เคยเห็นหน้าเลยนิ”

“อ๋อ เรียนอยู่ที่ประเทศไทย”

“แล้วนี่อยู่ห้องเดียวกับพี่แองเจิลเหรอ” ฉันถามพี่เขา

“อือ ^_^” เขาบอกแล้วยิ้มให้อย่างเป็นกันเอง