นางฟ้าบันดาลรัก

5.8

เขียนโดย วนิดา

วันที่ 13 สิงหาคม พ.ศ. 2554 เวลา 09.30 น.

11 บท

5 วิจารณ์

14.87K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 27 ธันวาคม พ.ศ. 2556 12.05 น. โดย เจ้าของนิยาย

6) 6

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ฉันมีอะไรจะให้เธอช่วยอย่างหนึ่ง เธอจะช่วยฉันได้ไหม” บอยออดอ้อน

นางฟ้าซึ่งสถิตอยู่ในกระจกบานนั้น ได้เปล่งแสง และปรากฏตัวออกมา ในชุดสีเหลืองอร่าม

“เธอจะให้ฉันช่วยอะไรเธอหรอ” นางฟ้าเอนหน้าเข้ามาใกล้บอย แต่ว่าบอยกลับสัมผัสร่างของนางฟ้าไม่ได้เลย

“ฉันอยากจะให้เธอพาฉันไปดู คนๆหนึ่งหน่อยน่ะ” บอยกล่าว

“ใครกัน นั่นแน่ คนๆนี้ใช่ไหม”

นางฟ้าจับมือกับบอย แต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเลย แล้วสักพัก ร่างของบอยก็มาตกอยู่บริเวณหน้าโรงสีซึ่งเป็นที่ทำงานของเธอ กับ เขา

ธุรกิจโรงสีได้ขยายตัวออกไปทั่วประเทศ มีกว่า 100 สาขา กิจการเจริญรุ่งเรืองมาก จากโรงสีเล็กๆ กลายเป็นโรงสีขนาดกลาง และขนาดใหญ่ ปัจจุบันมีหุ้นส่วนมากมายที่ต้องการจะเข้ามาร่วมหุ้นกับบริษัทนี้ หนังสือพิมพ์ได้ตีข่าวไปอย่างแพร่หลาย

สาวในชุดเดรสสีชมพูอ่อนๆ รองเท้าคัชชูลายดอกไม้เล็กๆ กำลังพูดคุยงานอยู่ในห้องประชุม ซึ่งมีผู้คนรายล้อมเต็มไปหมด มีทั้งประธานบริษัท คณะกรรมการ และเด็กสาว ที่นั่งถกเถียงกันด้วยความตรึงเครียด

คนที่นั่งข้างกับสาวคนนั้น แต่งตัวเลี่ยมเชี่ยม ผูกไทค์สีดำ และมองตาสาวคนนั้นตลอดเวลา ภาพเหล่านี้ทำให้บอยรู้สึกไม่พอใจ

“นางฟ้าน้อย เธอช่วยให้ฉันได้ไปใกล้ชิดกับสาวคนนั้นได้ไหม เอ่อ คือว่า ฉัน”

“ได้ค่ะ จัดให้”

ปิ๊ง จู่ๆร่างของนายบอยจากชุดชาวนา สวมงอบบนหัว และเสื้อผ้าขาดวิ่น ก็กลายสภาพเป็นสุภาพบุรุษสุดหล่อ สวมสูท ผูกไทด์ มานั่งยืนอยู่ข้างๆกับนางเอก

ทุกคนตกใจ และหันมามอง นายบอย ซึ่งบัดนี้เป็นใครก็ไม่รู้ที่บังอาจเข้ามาย่างกรายในห้องนี้แต่เพียงลำพัง

คุณพ่อของสุมาลี มองหน้าบอยด้วยความไม่พอใจ “เธอเป็นใคร แล้วเข้ามาในห้องนี้ได้อย่างไรกัน”

“อ๋อผมเป็นเพื่อนของสุมาลีครับ”

“จริงหรอ ลูก”

“ อ๋อค่ะ”

“ถ้าอย่างนั้น เธอก็ควรจะออกไปรอข้างนอก แล้วค่อยให้สุมาลีโทรศัพท์ไปหาอีกทีหนึ่ง”

“ครับ ถ้าอย่างนั้นก็ได้ครับ”

“งั้นเชิญ”