second love รักครั้งนี้หัวใจไม่ผิดหวัง

3

หึง...หรือ...เปล่า???

                การบ้าน การบ้าน ทำไมมันเยอะอย่างนี้ นี่ก็เพิ่งเปิดเทอมมาได้แค่ 3 เดือน แต่ฉันต้องมานั่งเคลียร์การบ้านตั้งแต่ไก่ขันทุกวัน ไม่ผิดหรอกตั้งแต่ไก่ขันน่ะ ทุกๆเช้าฉันจะออกจากบ้านพร้อมแม่ตอนตีห้าครึ่ง ถึงโรงเรียนก็ประมาณหกโมง แล้วก็ต้องมานั่งทำการบ้านในโรงอาหารเพื่อที่จะได้ไม่เหงาเพราะมีพวกป้าๆเขา คุยกันเสียงดังลั่นโรงอาหาร มั่วแต่สาธยายอะไรอยู่เนี่ย รีบทำการบ้านต่อดีกว่าเดี๋ยวส่งไม่ทัน
                "การบ้านยังไม่เสร็จอีกเหรอ"หวานทักหลังจากเดินมาถึงโต๊ะ
                ถ้าเสร็จแล้วจะเห็นฉันนั่งทำไหมเนี่ย
                "ยังไม่เสร็จ แล้วหวานทำเสร็จแล้วเหรอ"ฉันถามแต่ตาก็ยังไม่ละไปจากสมุดการบ้าน
                "ยัง ว่าจะมาหลอกเมย์นี่แหละ^v^"
                ยิ้มแบบนั้นคืออะไร ฉันยังทำไม่เสร็จยะ ไม่ต้องรีบ-*-
                "เอ่อ งั้นนั่งรอก่อนแล้วกันอีกนิดเดียวก็เสร็จแล้ว"
                "จ้ะ"
                "หวานบ้านแกก็อยู่แค่นี้เองทำไมมาช้าจัง อุตส่าห์บอกให้มาเร็วๆหน่อยแต่ดันมา 7 โมง ให้ฉันนั่งรอตั้งหนึ่งชั่วโมงมาเร็วกว่านี้ไม่ได้เหรอ"ฉันถามแล้วทำตาปิ้งๆ ใส่หวาน
                "ไม่ได้อะขี้เกียจตื่น แกจะตื่นมาทำไมเช้าๆ"
                "ออกมาพร้อมแม่ไม่เปลื้องเงิน"
                "เห็นไหม มันก็เหมือนกับฉันขี้เกียจตื่นนั่นแหละ"
                "เชอะๆ เดี๋ยวถามคนอื่นๆก็ได้"
                พอพูดเสร็จฉันก็ก้มหน้าก้มตาทำการบ้านต่อจนเสร็จ แล้วให้หวานลอกต่อ เวลาผ่านไปสักพันเพื่อนในกลุ่มก็มากันครบ ได้เวลาแล้วสินะ
                "นี่ๆ"ฉันเรียกเพื่อนๆในกลุ่ม "พวกแกมากันเร็วๆหน่อยได้ไหมตอนเช้า อยู่คนเดียวฉันเหงา"
                เฮ้อ ฉันพูดแบบนี้มากี่ครั้งแล้วนะ ครั้งแรกเมื่อเดือนที่แล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ครั้งที่สองก็อาทิตย์ที่แล้วก็ไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง ครั้งที่สามวันนี้แล้วก็จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงเหมือนเดิม ฉันล่ะเซ็ง
                พอฉันพูดเสร็จทุกคนก็หันไปคุยกันเรื่องอื่นๆกัน ทำไมไม่มีใครสนใจฉันเลยล่ะ พอหันมองทุกๆคนก็เห็นจับคู่คุยกันอย่างสนุกสนาน หันไปหันมาก็หันไปทางมาร์ชพอดี มาร์ชก็เลยยิ้มให้นิดหน่อยก่อนจะนั่งทำการบ้านต่อ สรุปคือฉันต้องมานั่งจองโต๊ะให้ทุกคนแต่เช้าโดยไม่มีใครเหลียวแลฉันสักคนเลย ใช่ไหมเนี่ย


                วันนี้ก็เป็นเหมือนกับสาววันที่ผ่านมาหลังจากที่บอกพวกนั้นไปแล้วฉันก็มาแต่ เช้าแล้วก็นั่งคนเดียวต่อนี่พึ่งจะหกโมงสิบนาทีเองอีกนาน
                "เมย์!"เสียงใครน่ะ
                "อ้าว แม็ค"ฉันทักเมื่อเห็นแม็คเดินมาพร้อมกับผู้หญิงคนหนึ่งซึ่งหน้าจะเป็นแม่ของ แม็ค ฉันจึงลุกขึ้นแล้วยกมือไหว้ "สวัสดีค่ะ"
                "สวัสดีจ้ะ หนูเป็นเพื่อนแม็คน่ะสินะ"
                "ค่ะ"
                "งั้นแม่ขอฝากแม็คด้วยนะ"
                "ค่ะ"
                "แม่ไปก่อนนะลูก ไปแล้วนะจ๊ะ"แม่แม็คพูดกับแม็คเสร็จก็หันมาพูดกับฉันต่อ
                "ค่ะ สวัสดีค่ะ"
                "ฉันไปซื้อข้าวก่อนนะ"แม็คพูดหลังจากที่แม่แม็คเดินไปแล้ว
                "อื้ม"
                ทุกคนอาจจะกำลังงงว่าแม็คคือใคร แม็คคือเพื่อนต่างห้องของฉัน รู้จักเพราะเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนของฉัน แถมยังเป็นเพื่อนโรงเรียนเก่าอีกด้วย แต่ฉันพึ่งจะรู้จักตอนอยู่โรงเรียนนี้
                "ทำไมวันนี้มาเร็ว"ฉันถามแม็คหลังจากที่ซื้อข้าวเสร็จ
                "วันนี้แม่ไปทำงานเร็วน่ะ"
                "อ๋อ"
                "เมย์ ยืมโทรศัพท์เล่นเกมหน่อย"
                "แม็ค โทรศัพท์ฉันไม่มีเกมหน่อยหรอกนะ"
                "ยืมโทรศัพท์เล่นเกม ดีๆอย่ากวน"
                "อะๆ"ฉันพูดขณะยื่นโทรศัพท์ให้แม็ค แต่เดี๋ยวก่อนฉันยังไม่ได้ลบรูปฉันเลลนี่ เผื่อแม็คแอบเปิดดูอีก (ฉันไม่ชอบให้คนอื่นดูรูปที่ตัวเองถ่ายน่ะ)
                "แม็คเดี๋ยวก่อน แป๊บนึง"ฉันพูดพร้อมกับชักมือกลับแต่แม็คดันมากว้ามือฉันไว้ซะก่อน
                "แม็คแป๊บเดียว"ฉันพูดแล้วพยายามดึงมือกลับ
                "ไม่เอา มีอะไรในโทรศัพท์อะ"แม็คพูดและพยายามจะดึงโทรศัพท์ไปจากมือฉัน  สุดท้ายฉันกับแม็คกลายเป็นเล่นกันไปแล้วสิดึงไปดึงมา
                "ไหนบอกว่าไม่มีเพื่อนไง!!!"ใครมาตะโกนแถวนี้เนี่ย
                ฉันปล่อยมือออกจากแม็คก่อนจะหันไปมองคนที่พึ่งจะตะโกนเมื่อกี้ เป็นคนที่ฉันไม่คิดว่าจะมาได้เลยด้วยซ้ำ
                มาร์ช
                มาได้ยังไงเนี่ย
                ปัง!
                "มันมาแป๊บเดียวเดี๋ยวมันก็ไปแล้ว!"
                จากฟิวส์เมื่อกี้ของมาร์ชที่ส่งมาทำให้ฉันลุกขึ้นตบโต๊ะและตะโกนกลับไป พูดยังกับว่าฉันโกหกอย่างนั้นแหละ
                มาร์ชเดินจ้องหน้าเข้ามาหาฉันก่อนจะเหลือบมองแม็คที่ถือโทรศัพท์อยู่ แล้วหันกลับมามองหน้าฉันอีกครั้งหนึ่งก่อนจะเดินเข้าไปทางด้านในของโรงอาหาร ที่ปิดไฟ ฉันมองตามไปจนมองไม่เห็นมาร์ช แล้วทรุดตัวนั่งลงบนเก้าอี้
                เหมือนอยู่ในอาการอาฟเตอร์ช็อกฉันไม่ได้พูดอะไรเลยในขณะที่แม็คนั่งกินข้าว ฉันไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมมาร์ชต้องโกรธด้วย ฉันไม่ได้โกหกสักหน่อย มันน่าแปลกทั้งๆที่ปกติแล้ว ไม้จะมาถึงช้าที่สุดในกลุ่มจะมาก่อนคนอื่นๆตั้งนาน มาตั้งแต่ยังไม่เจ็ดโมงเลยด้วยซ้ำ อาจจะไม่มีอะไรก็ได้อาจจะแค่รีบมาทำการบ้าน ว่าแต่มาร์ชหายไปไหนแล้วนะเดินเข้าไปข้างในตั้งนานแล้วยังไม่ออกมาเลย
                มาร์ชหรือว่านายมาเร็วเพราะที่ฉันบอกอย่างนั้นเหรอ ถ้าเป็นอย่างนั้นจริง ขอบคุณนะ^^