Sugar Love หลุมรักร้าย ของนายหน้าหวาน

Sougr Love หลุมรักร้าย... ของนายหน้าหวาน 

Chapter 7 

พลั่ก!!!

" โอ๊ย เจ็บ!!!"

มันร้องค่า มันร้อง 

ว่าแต่ว่า เสียงมันคุ้นๆนะ เอ่อ ไม่ใช่อย่างที่ฉันคิดไว้แฮะ เสียงนั่นโอดครวญไม่เลิก 

ฉันที่สติเริ่มกลับมาอยู่กับเนื้อกันตัวก็ค่อยๆ มองร่างในเงามืด พอเห็นเขาชัดๆ แบบนี้ ถึงรู้เลย 

ว่าไม่ใช่ ผีบ้า ผีบอ อะไรหรอก แต่เป็น... 

" โทโมะ!!"

" ใช่ ฉันเอง เธอนึกว่าใครล่ะ โอย~~"

เขายังคงครางต่อไม่เลิก ถ้าฉันเดาไม่ผิดอะนะ ลูกเตะบรรลัยของฉันลูกนั้น มันคง... 

เข้าเป้าพอดี - - 

แปะ!!!

พรึ่บ !!

0_0 เอ๋... ไฟสว่างแล้วหนิ เย้ๆๆๆ ค่อยโล่งใจขึ้นมาหน่อย 

ฉันรีบหันไปมองอีตาหน้าหวาน ที่ตอนนี้เอานอนซักดิ้นซักงอเอาเป็นเอาตาย อยู่ที่โซฟาตรงนั่น 

" เธอเตะฉันทำไมน่ะ โมนา "

เขาหันมาห้าม

" ก็ฉันไม่รู้ว่าเป็นนายนิ นึกว่าผีซะอีก -*- "

" อย่ามามั่ว ผีอะไรจะหล่อได้ถึงขนาดนี้ "

ฉันไม่ตอบอะไร นอกจากมองเขาหน้าจ๋อย ยิ่งเห็นเขาครางด้วยความเจ็บปวดแบบนี้ ฉันยิ่งทำไร 

ไม่ถูก นายยังแมนอยู่รึเปล่าเนี่ย แค่นี้ก็ทำเป็นร้อง อะโด หึๆ ยังไงซะฉันก็ช่วยเขาหน่อยล่ะกัน 

นางเอก อย่างฉันต้องไม่ใจร้าย  -_-^

" เป็นไงบ้าง "

ฉันเขยิบเข้าใกล้ แล้วก็ชะโงก หัวดู แต่ว่าฉันคงซุมซ่ามมั่ง เลยเผลอไปเหยียบเท้าของเขาอีกต่างหาก 

" โอ๊ยยยยยยยยยย !!" 

" ง่า ฉะ ฉันขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจจริงจรี๊ง "

รู้สึกผิดซ้ำสองเลยเรา ทำอะไรก็ผิดไปหมดเลยแฮะ 

" เอ่อ ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ ถ้าเธอตั้งใจนะ ป่านนี้ฉันคงตายไปแล้วล่ะ "

น้ำเสียงดุดัน ฟังชัด ปนความน้อยใจของเขาทำให้ฉัน หน้าเหวอขึ้นมาทันควัน 

ให้ตายเถอะ!! ก็ใครสั่งใครสอนให้นายมาแบบนั้นล่ะ ฉันก็ตกใจสิ คนยิ่งกลัวๆผีอยู่ด้วยอะ 

" ฉันเห็นว่าไฟฟ้า มันดับ เป็นห่วงเธอ ก็เลยย้อนกลับมา แต่ตอนนี้เนี่ย ฉันฉุกมาก "

โทโมะว่า แล้วก็ลุกเดินอย่างยากลำบากนิดๆ เขาพยายามเดินไปมุมไหน มุมหนึ่งของบ้าน 

โกรธฉันรึเปล่าเอ่ย?  ฉันจะทำยังไงดีเนี่ย เพิ่งรู้นะ ว่าผู้ชายขี้งอนขนาดนี้ คนอย่างฉัน 

ดันง้อใครไม่เป็นซะด้วยสิ เอาวะ!! 

" นี่โมะ นายโกรธฉันจริงนะเหรอ "

ฉันเดินเข้าไปเกาะแขนเขา พลางเขย่าไปมาเบาๆ เพราะเห็นว่าหมอนี่เอาแต่ทำหน้านิ่ง ไม่สบอารมณ์ อะไรสักอย่าง แน่นอนเลย เขากำลังงอนฉันอยู่ 

" ฉันขอโทษ "

น้ำเสียงแห่งความรู้สึกผิดถูกเอ่ยขึ้นมาอย่างแผ่วเบา ฉันยังงงอยู่เลยนะ ว่ากะอีเรื่องแค่นี้ ทำไมเขาต้องไม่พอใจด้วยอ่ะ ผู้ชายเนี่ยเข้าใจอยากจริงๆเลย เห้~~ - -

" ไม่หายโกรธหรอก จนกว่า..."

เขาทำหน้ามุ่ย แล้วก็กลอกตาไปมาอย่างสงสัย  " หอมแก้มสิ "

ตกลงฉันผิดใช่มั้ยเนี่ย แล้วฉันก็ควรจะไถ่โทษด้วยวิธีนี้ด้วยใช่รึเปล่า ทั้งๆที่คิดแบบนั้น แต่ฉันกลับถอยรูดออกมา นิดๆ 

"อืม หลับตาก่อนสิ "

พอฉันพูดจบ โทโมะก็ฉีกยิ้มกว้าง ก่อนจะปิดเปลือกตาลงช้าๆ ส่วนฉันก็เริ่มเดินหน้าเข้าไปใกล้ตัวเขาอีกครั้ง พร้อมเขย่งปลายเท้าขึ้น แล้วก็ยื่นหน้าไปบรรจงจุ๊บเบาๆ ที่แก้มนุ่มๆของเขา 

และแล้วฉันก็ถอนหน้าออกมา ฉันรู้สึกหน้ามันร้อนมาก ไอที่ปะทุขึ้นที่แก้ม มันทำให้ฉันรู้สึกว่าตอนนี้มันแดงก่ำ ขึ้นมาแบบไม่ต้องสั่ง 

ฉันยืนบิดไปบิดมา เขีนแทบบ้า พอเงยหน้าไปมองหน้าเขา อีตาบ้าก็เอาแต่ยิ้ม ก่อนจะพูดจากวนประสาทออกมาอีก 

" ขออีกได้หรือเปล่า "

" ไม่ได้!!"

ฉันบอกเสียงเฉียบ มันเลยทำให้โทโมะหัวเราะออกมา โอเค นายตลก ฉันเขีน

ความรู้สึกแตกต่างกันเหรือเกิน

ฉันก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไปได้ไงเนี่ย ปัดโธ่ อายจนไม่รู้จะยัดหน้าไปไว้ที่ไหนแล้ววว >///<!!!!

  หรือว่า ฉันจะ ตกหลุมรัก ไอ้ผู้ชายหน้า โคดหวาน อย่าง โทโมะ จริงๆ 0.0 !!!~ ?