รักนี้ไม่มี.."ส่วนเกิน".. Twin Love forever

หน้าโรงเรียนเอกชนแห่งหนึ่ง

[แฮ่กๆๆๆ] เสียงลมหายใจหอบเหนื่อยของแพนขณะที่วิ่งไม่ลืมหูลืมตาเพื่อจะไปลงสมัครสอบชิงทุนให้ทัน

(รีฟแกแน่ใจนะว่าจะไม่เข้าโรงเรียนที่ พ่อแนะนำให้ไปเรียนที่นั่นอ่ะ) เรนหาเรื่องคุยระหว่างที่กำลังจะเดินเข้าโรงเรียนเพื่อไปลงรายชื่อสมัครเข้าเรียน

(อืม.. ทำไมอ่ะแล้วแกหล่ะไม่ไปหรอ ถ้าแกไปก็ดีซินะ ที่โรงเรียนนี้จะได้มีหน้าหล่อๆของฉันเพียงคนเดียว) รีฟตอบแบบกวนบาทานิดๆ

(งั้นฉันไม่ไปละ กวนดีนักเรียนที่นี่ด้วยแล้วกัน ฮ่าๆ และนายก็อย่าให้หน้าเหมือนคนโง่นักหล่ะ เดี๋ยวใบหน้าของฉันเสียภาพพจน์หมด) เรนสวนคืนรีฟ ทำรีฟยิ้มแบบหงุดหงิดเล็กน้อย

(เออ.. แล้วใครจะไปฉลาดเหมือนแกละ มีคนที่ทั้งสวยทั้งดีทั้งเก่ง รวมๆแล้วเพอร์เฟคทั้งหมด แต่แกก็ดันทิ้งเขาไปหน้าตาเฉย ฉันว่าแกหน่ะโง่กว่าฉันอีกนะเรน) รีฟตอบแบบยั่วโมโหพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า

(เลิกพูดเรื่องนี้ได้มะ น่ารำคาญชะมัดเลย ชิ!) เรนทำเสียงหงุดหงิดเต็มที่พร้อมหน้าตาเหมือนคนกินรังแตนมาเป็นสิบๆรัง และสาวเท้าจ้ำอ้าวเดินหนีรีฟไปเพียงลำพัง

[รีฟซักวันแกก็จะรู้เองหล่ะว่าทำไมฉันถึงเลิกกับยัยนั่น... ] เรนคิดในใจ

และขณะนั้นเองที่รีฟเดินอยู่ตามลำพัง แพนก็วิ่งเข้าชนเขาเต็มๆจนรีฟและเธอเองก็กระเด็นไปคนละทาง

(ขอโทษนะคะ ตอนนี้กำลังรีบอยู่คะ ถ้ายังไงคุณช่วยรับนามบัตรนี้ไว้และติดต่อมานะคะถ้าเสื้อผ้าหรือข้าวของเสียหาย ดิฉันจะรับผิดชอบทีหลัง ตอนนี้ขอตัวก่อนนะคะ) แพนพูดประโยคยาวเยียดเร็วๆรัวๆ พร้อมยื่นนามบัตรให้ทั้งๆที่ตัวเองก้มหน้าก้มตาไม่ได้มองฝ่ายตรงข้ามเลย

รีฟยื่นมือไปรับนามบัตรแบบงงๆในชีวิต มีเพียงคำตอบเดียวที่หลุดจากปากเค้าเท่านั้น
(อืม... )

ทางแพนเองนั้นเมื่อรีฟได้รับบัตรไปแล้วก็ออกตัววิ่งอีกครั้ง แต่ในที่สุดก็ไม่พ้นชนกับเรนเข้าอีกจนได้

(นี่เธอ... อะไรของเธอหน่ะ ดูตาม้าตาเรือมั่งซิมันเจ็บนะ) เรนวีนเหวี่ยงใส่เธอ

แพนเองก็ได้แต่ก้มหน้าก้มตาเก็บข้าวของตกที่กระจายอยู่ตามพื้น

(ขอโทษนะคะ ตอนนี้กำลังรีบอยู่คะ ถ้ายังไงคุณช่วยรับนามบัตรรี้ไว้และติดต่อมานะคะ ถ้าเสื้อผ้าหรือข้าวของเสียหาย ดิฉันจะรับผิดชอบทีหลัง ตอนนี้ขอตัวก่อนนะคะ) เธอเอ่ยประโยคเดิมที่เธอเคยพูดกับรีฟไม่มีผิดเพี้ยนเลย พร้อมยื่นนามบัตรให้เรน

เรนตอนนั้นที่กำลังโกรธก็เป็นอาการเหมือนรีฟอีกคน ได้แต่ยืนงงและพูดคำเดียวสั้นๆ

(อืม... )

หลังจากที่แพนวิ่งไป เรนก็หันไปเจอกับผ้ากันเปื้อนสีชมพู ข้างหน้ามีป้ายร้านกาแฟขึ้นชื่ออยู่ที่หนึ่ง

จากนั้นเขาก็วิ่งตามแพนไปเพื่อคืนของสิ่งนี้ให้ และเขาก็ไปเจอเธอกำลังยืนกรอกใบสมัครอยู่หน้าโต๊ะอาจารย์ที่ปรึกษา เรนยืนรอให้เธอกรอกใบสมัครเสร็จ

(หนูกรอกใบสมัครเสร็จแล้วไม่แน่ใจว่าอาจารย์ยังรับใบสมัครของหนูอยู่หรือปล่าว แต่หนูอยากให้อาจารย์ช่วยรับมันไว้ด้วย เพราะมันเป็นสิ่งเดียวที่หนูจะทำเพื่อครอบครัวได้) แพนหน้างิ่วคิ้วขมวดกลัวอาจารย์จะโกรธเนื่องจากเธอมาค่อนข้างจะช้า

(ยื่นใบมาเถอะคะ หนูยังคงมาทันตามที่เวลากำหนดไว้ไม่ต้องกังวลนะ) อาจารย์เพอร์พูดจบก็รับใบสมัครของแพนไว้ แพนทำหน้าดีใจอย่างมากที่ยังคงมาทันลงสมัครเมื่อแพนกรอกใบสมัครเสร็จส่งเรียบร้อยแล้ว

เรนที่ยืนถือผ้ากันเปื้อนอยู่นั้นก็เดินเข้ามาหาเธออย่างเร่งรีบ (ฉันคิดว่าเธอน่าจะทำผ้านี่ตกไว้นะ)
(อ๋อ.. ใช่คะขอบคุณคะที่เอามาคืนให้แล้วเจอกันนะคะฉันต้องรีบไปทำงานก่อน) แพนรับผ้ากันเปื้อนเสร็จก็ออกวิ่งไปอีกครั้ง

ปล่อยให้เรนยืนงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด (เหอะๆ เสียเวลาชะมัดเลยกับผู้หญิงคนนี้) เรนพูดพร้อมยิ้มกับเสียงหัวเราะเบาๆ ดูเหมือนเขาจะพอใจกับเธอ

(ยืนหัวเราะอยู่คนเดียวเป็นอะไรไปจ๊ะ เรน เธอสนใจแม่คุณหนูตกอับคนนั้นหรอจ๊ะ) อาจารย์เพอร์แซวเรนเล็กๆน้อยๆ

(ไม่มีอะไรพิเศษหรอกครับ คุณเพอร์ ผมแค่เอาของที่เธอทำหล่นมาคืนเท่านั้นเอง) เรนพูดจบก็ทำหน้าหงุดหงิดเมื่อเห็นรีฟกำลังเดินเข้ามาใกล้

(ทะเลาะกันอีกแล้วซินะ กับรีฟหน่ะ) อาจารย์เพอร์พูดแบบยิ้มๆ

(รู้ได้ไงหล่ะครับว่าผมทะเลาะกับรีฟมา หน้าผมมันฟ้องขนาดนั้นเลยหรอ) เรนทำหน้าตกใจ อาจารย์เพอร์ไม่ตอบอะไร นอกจาก หัวเราะเบาๆ เท่านั้น (เออใช่! แล้วนี่คุณเพอร์รู้ได้ไงว่า ผมคือเรน และนั่นคือรีฟ) เรนทำหน้างงหนักกว่าเดิมอีกเท่าตัว (ก็เวลาเธอโมโหมักจะแสดงออกทางสีหน้าอย่างชัดเจนไง) อาจารย์เพอร์พูดจบ รีฟก็เดินมาถึงตัวเรนพอดี (นินทาอะไรผมอยู่หรือป่าวครับ อาจารย์....) รีฟพูดพร้อมกับทำหน้ายิ้มๆ

เมื่อรีฟทำหน้ายิ้มๆ อาจารย์เพอร์ก็ลุกหนีไปทันที

(แกจะไปแกล้งอาจารย์เขาทำไม หะไอ้คุณรีฟแฝดพี่) เรนทำหน้าหงุดหงิด

(ฉันแกล้งตอนไหน นายพูดเองเออเองอีกละ) รีฟทำหน้ามึนใส่เรน

(พอ!!!! ไอแฝดพี่บ้า ฉันไม่คุยด้วยละ) เรนพูดจบก็เดินหนีไปอีกคน ทิ้งให้รีฟอยู่คนเดียวอีกแล้ว

(เอ๊า! ไอบ้านี่ เพิ่งเดินมาหาแปบเดียว งอนอีกละ ตุ๊ดหรือป่าวเนี่ยแก) รีฟตะโกนไล่ทั้งให้เรนได้ยิน

(ถ้าฉันตุ๊ดแกก็ตุ๊ด อย่าลืมดิ แกกับฉันก็เหมือนคนคนเดียวกันหล่ะว๊า) เรนพูดจบก็หันมาทำหน้าแบร่ใส่รีฟ ทำให้รีฟหมันเคี้ยววิ่งไล่ตามหลังเรนให้ทัน เพื่อ เตะที่บั้นท้ายเขาซักทีให้หายหมันเคี้ยว

"เรน แกกกกกกก โดนฉันตื้บแน่ มานี่เดี๋ยวนี้เลย" รีฟแหกปากตะโกนสุดเสียง

(5555 มาดิ มาเตะ ดิ ไอเต่าต้วมเตี้ยมมมมม) เรนกับรีฟ วิ่งไล่หยอกกันในที่สุดก็หายโกรธกัน

อีกด้านของ ร้านกาแฟ

(คุณลูกค้าจะสั่งอะไรดีคะ) แพนที่อยู่ในชุดพนักงานเสิร์ฟกับผ้ากันเปื้อนสีชมพูยืนถือสมุดปากกาจนรายการ

(คาปูชิโน่ และก็มอคค่า เพิ่ม พุดดิ้งองุ่น และปังนม) เรนสั่งเต็มที่ขณะที่แพนเองก็จดรายการทั้งหมดไว้ได้ทัน

(สี่รายการนะคะ ไม่เอาอะไรเพิ่มแ้ล้วใช่ไหมคะ ท่านลูกค้า) เมื่อแพนจดรายการถามไถ่เสร็จก็ถึงจะเงยหน้าขึ้นมามองความเีรียบร้อยบนโต๊ะ แต่สายตาของเธอเหลือบไปเห็นใบหน้าของเรนเข้าทำให้เธอ สงสัยว่าเธอเคยเจอกับเรนหรือป่าว ที่ไหนยังไงแต่ด้วยกฎห้ามยุ่งกับลูกค้าจึงทำให้เธอไมไ่ด้ถามอะไรออกไปนอกจาก เดินเข้าโซนเสิร์ฟไปเฉยๆ

หลังจากที่แพนเดินออกไปไม่นาน รีฟก็เข้ามานั่งที่โต๊ะเรนอีกคน

(คิดไง มากินกาแฟที่ีนี่ ร้อยวันพันปีไม่เคยคิดจะกินหรือว่าเพิ่งนึกได้ว่ากาแฟามันอร่อย) รีฟกัดตั้งแต่เริ่มนั่งโต๊ะ

(รู้งี้ไม่ชวนมาก็ดี.. ) เรนทำหน้าบูด

(แซวเล่นแค่นี้ทำตุ๊ดอีกละ.. อย่าทำหน้าอย่างงั้นดิ๊อายสาวหมด ยิ้มไว้ดิสาวจะได้มอง) รีฟ สังเกตุโต๊ะใกล้ๆที่มีสาวๆเต็มโต๊ะ

(ฉันไม่ต้องยิ้มก็มีคนมองอยู่แล้วหล่ะ ไม่ได้หน้าตาดู Low IQ+EQ แบบนายนะ) พอสาวๆมองเรนมาเค้าก็เมินหน้าหนี

(เรนแกว่าผู้หญิงที่ซุ่มซ่ามคนนั้นรู้สึกคุ้นๆมั่งมะ ) รีฟรู้สึกคุ้นกับสิ่งที่แพนกำลังกระทำ แพนเธอเดินไปชนกับลูกค้าชายคนนึงเข้า และเธอก็ให้นามบัตรเค้าอย่างเคย แต่รีฟก็ไม่เอะใจอะไรมากจึงปล่อยผ่านไป เรนเองก็เงียบไม่ได้ตอบอะไรซักคำ

อีกครั้งนึงที่แพนถือถาดมาจะเสิร์ฟโต๊ะเรน แต่เธอก็สะดุดเข้าให้อีกจนได้แต่ยังดีที่เรนช่วยเธอคว้าถาดจับไว้ทันจึงไม่ีมีอะไรเสียหาย รีฟจึงเริ่มสงสัย

(เมื่อวานฉันไปเจอผู้หญิงคนนึงวิ่งชนฉันและเธอแจก นามบัตร เรนแกคิดว่าไง แกโดนยัยนั่นชนไหม..) รีฟชักไม่พอใจกับแพนขึ้นมา จึงถามไปต่อหน้าแพนและเรน

(ไม่... หิวละ รีบๆวางซะและไปให้พ้น) เรนตัดบท ใจเรนเองกลัวเธอจะโดนอะไรที่แพนไม่คาดคิดเข้า  เพราะเรนเองก็เดาใจรีฟไม่ออกเหมือนกัน

(เอาเถอะหิวแล้วก็กิน ขอบใจนะที่ยกมาเสิร์ฟให้) รีฟทำหน้ายิ้มๆเจ้าเล่ จึงทำให้เรนรู้แล้วว่าเธอคนนี้โดนรีฟกลั่นแกล้งอีกแน่ๆแพนเองได้แต่ยืนก้มหน้า ทำหน้าซีดเผือด

(บอกให้ออกไปไงน่ารำคาญไม่รู้เรื่องรึไง..) เรนชักฉุนที่เธอยืนซื่อบื้อขณะที่เขากำลังช่วยเธอให้หลุดพ้นจากฝาแฝดตน

(ขอโทษด้วยนะคะ ท่านลูกค้า) แพนเธอเดินออกจากโต๊ะโดยเร็วแต่หน้าตายังซีดเผือดอยู่ดี

(แพนเป็นไรไหมลูก น้าเองก็ไม่กล้าออกไปต่อปากต่อคำกับเขา ขอโทษนะลูก สองคนนั้นหน่ะเขาเป็นลูกของผู้มีพระคุณกับเรา เขาช่วยเหลืออะไรเราหลายอย่าง น้าไม่อยากให้เรื่องถึงหูของพ่อเขา) น้าฟิ๊นส์ยังคงลูบหัวเธอเบาๆ เพราะเธอเข้าใจหลานตัวเองว่า เคยเป็นคุณหนูมาก่อนไม่เคยต้องมาลำบากทำงานแบบนี้

(ไม่เป็นไรคะน้าฟิ๊นส์ หนูไหวคะ) เธอกอดน้าเธอเสร็จก็ปล่อยกอดและเริ่มเสิร์ฟต่อไป

(รีฟ พ่อเรียกหาแกหน่ะ วันนี้ฉันจะไปหาพ่อแกจะไปด้วยไหม) เรนถามรีฟ และทำหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย

(ป๊าเรียกหรอ ได้ๆ ฉันจะไปด้วยคิดถึงป๊าจะแย่แล้ว กว่าจะได้เจอทำงานอยู่นั่นหล่ะไม่ยอมออกมาเจอลูกๆบ้างเลย) รีฟ ดีใจปานได้เพชรพลอย

เรนกับรีฟกินเสร็จก็สั่งเช็คบิล เมื่อจ่ายค่าเสียหายเสร็จเขาก็ลุกออกจากโต๊ะ รีฟ มองแพนแบบยิ้มๆ แพนเองหันมาเห็นจึงหลบสายตารีฟ และเหลียวกลับไปมองอีกที ก็เจอเรนยิ้มให้ แพนเองก็ยิ้มตอบเช่นกัน แต่รีฟกลับทำหน้าไม่พอใจขึ้นมาทันทีเรนเห็นรีฟชักสีหน้าจึงรีบๆผลักรีฟออกจากที่ตรงนั้น 

 (ไปซิเดี๋ยวพ่อก็รอนายจนโดนบ่นกันพอดี ) เรนผลักหลังรีฟที่กำลังทำหน้าหงุดหงิด และออกจากร้านไป

ทั้งคู่เดินทางมาถึงโรงเรียนเอกชนแห่งนั้นที่พ่อของทั้งคู่เป็นผอ.อยู่

ทั้งคู่ตรงดิ่งไปยังห้องผอ. เสียงเคาะประตูของทั้งคู่ดังขึ้น

(เข้ามาซิ.. ) พ่อของฝาแฝด อันดรูเรียกทั้งสองเข้าไปด้านใน

(ป๊าครับบบ ผมคิดถึงป๊าที่สุดในโลกเลยครับบบบบ )รีฟ วิ่งโดดเหวี่ยงกอดใส่พ่อตนในขณะที่เรนทำหน้าบึ้งๆ

(อื้ม ฉันก็ดีใจที่พวกเธอสองคนมาพบนะ..สบายดีกันไหม พ่อไม่ได้กลับบ้านหลายวันแล้วพอดีช่วงนี้งานยุ่งนะ โรงเรียนใกล้เปิดเทอมแล้ว เธอคงเข้าใจพ่อนะ) พ่อของแฝดพูดแบบยิ้มๆ

(คุณพ่อเรียกพวกเรามาทำไมครับ.. ) เรนถามและดึงสีหน้าไม่ค่อยจะพอใจนักที่ได้เห็นรีฟทำตัวเหมือนเด็กๆ

(อืม.. พ่อก็ว่าจะบอกอยู่นี่หล่ะ รีฟก่อนแล้วกัน พ่อเข้าใจนะว่าแกนิสัยไม่ค่อยจะเหมือนใครนักแต่แกช่วยลดๆความดื้อของแกลงหน่อยได้ไหม แกสร้างเรื่องไว้เยอะมากครั้งที่แล้วๆมา พ่อจะไม่นับมันก็แล้วกันแกเริ่มทำตัวใหม่ซะ เรนแกเองถึงจะเป็นแฝดแต่แกก็ต้องคอยดูแลความเป็นไปภายในโรงเรียนด้วยแกน่าจะรู้ใช่ไหมว่าพ่อสั่งให้แกทำอะไร ต่อจากนี้พ่อจะให้ เรนเป็นประธานโรงเรียน และรีฟแกเองเป็นรองประธาน และอีกเรื่องที่พ่อต้องดูแลคือหนูแพนถึงเธอจะตกอับแล้วตอนนี้แต่ยังไงหนูแพนเธอก็เสมือนหลานน่ารักๆคนนึงที่เพื่อนพ่อเขาฝากฝังให้ดูแล ฉันอยากจะมอบหน้าที่นี้ให้แกเรน ดูแลหนูแพนด้วย.. ออกไปได้แล้วหล่ะ) พ่อทั้งคู่พูดจบก็ตัดบทให้ทั้งคู่ออกจากห้อง นี่คือคำสั่งโดยไม่มีความเห็น หรือเป็นคำสั่งที่ขัดไม่ได้นั่นเอง

(ป๊าครับ ทำไมให้เรนได้ตำแหน่งสูงกว่าผมหล่ะ ป๊ารักผมน้อยกว่าเรนหรอครับ ส่วนยัยเด็กชื่อแพนผมไม่รู้หรอกนะว่ายัยนั่นเป็นใคร ทำไมต้องมาทำตัวเหมือนเป็นกาฝากให้พ่อรับดูแลด้วย และอีกอย่างทำไมต้องให้เรนดูแลด้วย ป๊าคิดว่าผมไม่มีปัญญาจะดูแลใครได้ใช่ไหมครับ..) รีฟโกรธเดือดดาน จนพูดออกมาหมดเปลือก

(ไอ้เด็กอมมือ..) เรนทำสีหน้าเย็นชาและเยอะเย้ยใส่รีฟ จนรีฟเองแทบทนไม่ไหวและกำหมัดเข้าไปหวังจะชกเข้าซักหมัดบนใบหน้าของฝาแฝดตัวเอง

(พอเลยพวกแก! งั้นเรื่องยัยหนูแพนแกเป็นคนดูแลรีฟ ถ้าเข้าใจก็ออกๆไปให้พ้นได้แล้วฉันปวดหัวกับพวกแกเต็มทีละ ทะเลาะกันทุกวัน..) พ่อของทั้งคู่เริ่มตะเบงเสียงสูงทำให้ทั้งคู่เงียบและต้องเดินออกจากห้องไปโดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆอีก

(ไอ้เรนแกล้อเลียนฉันหรอเมื่อกี้หน่ะ..) รีฟยังคงโมโหอยู่แต่ทำหน้าสงบลงแล้ว

(ขอโทษแล้วกัน ที่ฉันคิดแบบนั้นแต่แกก็ควรหันมองตัวแกเองด้วยเวลาแกทำอะไรคนอื่นเขาจะได้เห็นแกมีค่าบ้าง..) เรนพูดเพื่อให้รีฟคิดว่าควรจะทำตัวอย่างไร รีฟเองก็ทำหน้าเศร้าเมื่อเรนพูดเช่นนั้นมันทำให้รีฟคิดไปถึงเรื่องของผู้หญิงคนนึงที่เขารักแต่เธอคนนั้นก็ไม่เคยสนใจเขาเลยแม้แต่นิดเดียว