คลื่นรักทะเลหวาน

ครึ่งชั่วโมงอันเเสนยาวนานของเมฆรินทร์ผ่านไปพร้อมกับเสียงเรือเเละลมทะเล เวลานี้เธอทั้งหิ้วทั้งเหนียวตัว ถ้ารู้ล่วงหน้าว่าขากลับจะใช้เวลานานเหมือนขามา เธอคงจะทานอะไรรองท้องมาก่อน ดีที่ว่าเรือลำนี้ยังมีห้องเเอร์ให้ได้หลบลมทะเล เเต่ไอ้ห้องนี้ก็เล็กเเสนเล็กเเถมยังมีเพื่อนร่วมห้องเป็นคนขับเรือตัวเหม็นอีกต่างหาก ทำไมวันนี้ไม่มีอะไรได้ดั่งใจซักอย่างนะ

“คุณเมฆรินทร์ชอบเกาะไข่มุกมั้ยครับ” นิ่งนทีรวบรวมความกล้าเปิดบทสนทนาขัดความเงียบ

“ก็สวยดี เเต่ให้กลับมาอีกก็คงไม่ไหว ไกลความเจริญ” เธอตอบโดยไม่เเม้เเต่จะมองหน้าผู้ถาม

“ชาวบ้านบนเกาะไข่มุกรักความสงบเเละรักสันโดษครับ กองละครคุณก็เป็นเจ้าเเรกนี่เเหละที่มาสร้างความอึกทึกครึกโครมให้รำคาญใจ” นิ่งนทีเริ่มจะหมดความอดทนเมื่อได้ยินคำวิจารณ์ไม่เข้าหูต่อเกาะของปู่ผู้เป็นที่รักของเขา

“พวกชั้นต่างหากมั้งที่ต้องพูดว่ารำคาญใจ  จะถ่ายละครเวลาไหนอึกทึกยังไงชั้นก็เห็นชาวเกาะอย่างพวกนาย มุงกันตลอดเวลา เธอควรจะขอบคุณพวกชั้นมากกว่านะที่นอกจากจะนำละครมาให้ดูถึงที่ ยังนำรายได้มาให้พวกเธออีก ” เมฆรินทร์ยืนขึ้นพูดด้วยความขัดใจ

“ ขอบคุณในความกรุณามากครับ คุณนางเอกเเสนสวย” นิ่งนทีหยุดการขับเรือชั่วขณะเเละหันหน้ามามองหน้าเมฆรินทร์ตรงๆ “คุณสวยจริงๆนะ เวลาที่ไม่เปิดปากพูดออกมา”

เกิดมาเมฆรินทร์ก็พึ่งได้ยินคนกล้าต่อว่าซึ่งๆหน้าก็วันนี้ เธอโกรธจนลืมตัว เดินไปชี้หน้านิ่งนที

“นายกล้าดียังไงกล้ามาต่อว่าคนอย่างชั้น” เมฆรินทร์ขึ้นเสียง “เป็นเเค่คนขับเรือซกมก อยู่ดีๆส้มหล่นมีคนดังมาใช้บริการเเถมค่าจ้างอีกห้าเท่า ยังจะกล้ามาวิจารณ์ชั้นอีก คนระดับล่างเเบบนายเเม้เเต่จะคิดว่าชั้น มันก็ไม่มีสิทธิ์เเล้ว” เธอเถียงหน้าดำหน้าเเดงจนไม่เห็นว่าบัดนี้นิ่งนทียืนประชิดเธอใกล้เเค่คืบเท่านั้น

“ผมไม่มีสิทธิ์คิดเเต่มีสิทธิ์ทำใช่มั้ย” พูดไม่ทันจบนิ่งนทีก็คว้าตัวเมฆรินทร์เข้ามาประชิดออก ใบหน้าของเค้าซุกไซร้ไปที่ซอกคอเนียนละเอียด สูดกลิ่นตัวเธอเข้าเต็มปอด

“กรี๊ดดดด ไอ้คนบ้า ไอ้โรคจิต ออกไปนะ” เมฆรินทร์ทั้งทุบทั้งดันนิ่งนทีให้ออกไป เเต่ร่างกายเเกร่งดั่งภูผาหาได้สะเทือนไม่ เค้ายิ่งซุกไซร้ซอกคอเธอเเรงขึ้น มือสองข้างเคล้าคลึงสลับไปมาระหวางหลังบางเเละบั้นท้ายกลมมน สัมผัสนุ่มละมุนเเละกลิ่นหอมอ่อนๆยิ่งทำให้เค้าลืมตัวกอดเธอเเน่นยิ่งขึ้น วงเเขนเเข็งเเรงของเค้ารัดร่างบางจนเเทบละเอียด ยิ่งบวกกับกระเพาะอาหารที่ว่างเปล่า เเละกลิ่นตัวของนิ่งนที เมฆรินทร์ก็เเทบจะยืนไม่อยู่

“อะ อะ ออก ปะ ปะ ไป” เมฆรินทร์ไล่ส่งตะกุกตะกักเพราะร่างที่โดดรัดจนหายใจไม่ออก บวกกลับกลิ่นตัวหนุ่มชาวเลที่ทำให้เธอสำลัก เธอหน้ามืดล้มพับไปในวงเเขนของนิ่งนที

“อ้าว หมดฤทธิ์ซะเเล้ว” นิ่งนทีก้มลงมองใบหน้านวลที่บัดนี้สีเลือดฝาดจางหายไปหมด เขาจึงอุ้มเธอไปนอนบนโซฟาตัวยาวที่ปรับเเต่งเป็นเตียงเล็กๆได้ หลังพวงมาลัยบังคับเรือ “เราเหม็นจนทำคนเป็นลมเลยเหรอวะเนี่ย”