รักสามเรา เขา เธอ และ ฉัน

8.3

เขียนโดย loveblelove

วันที่ 13 เมษายน พ.ศ. 2555 เวลา 21.45 น.

  56 session
  123 วิจารณ์
  64.64K อ่าน
แชร์นิยาย Share Share Share

 

6) ยัยซาตานมา โทโมะเข้าโรงพยาบาลเลย

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

...?//โมะค้ะ

โทโมะ//........... (เงียบไม่พูดอะไร)

...?//สวัสดีค่ะคุณลุงจำเริญ

ลุงจำเริญ//สวัสดีจ้ะ

...?//โมะ วันนี้มีถ่ายแบบไม่ใช่หรอ แล้วทำไมถึงหยุดล่ะ

โทโมะ//ชั้นมีถ่ายแบบพรุ่งนี้

...?//เอ่อ.. หรอคะไม่รู้เลยนะเนี่ย

โทโมะ//เธอก้อหัดรู้บ้างสิ เธอ เก่ง ฉลาดไม่ใช่หรอ แค่นี้เธอยังจำไม่ได้เลย

...?//ขอโทษค่ะ แต่สัญญาว่าจะไม่ทำให้โมะโกรธอีกแล้ว

โทโมะ//อย่าเรียกชั้นว่าโมะได้มั้ยชั้นจะให้คนที่ชั้นรัก และ นับถือเท่านั้น เธอล่ะเงียบไปเลย (แรงนะ)

...?//นี่ทำไมโมะ เอ้ย! โทโมะ พูดกับชั้นแบบนี้ล่ะ

แก้ว//สมควรเหมือนกัน (แก้วหันซุบซิบกับธามไท)

ธามไท//ใช่สมควร

...?//พวกเธอซุบซิบอะไรกันน่ะ

แก้ว//ป่าวค่ะ แค่คุยกันตามประสาไปน่ะค่ะ

...?//ชั้นไม่เชื่อ แล้วเธอเป็นใครกล้าดียังไง หรือว่าแฟนของโมะหรอ

โทโมะ//ยัยซาตานอย่างยัยนั้นน่ะหรอ ชาติหน้าตอนบ่ายๆเถอะ

แก้ว//หนอย...........นาย

ธามไท//แก้วใจเย็นๆก่อนแปปนึงเถอะ

แก้ว//ชิ

...?//55555 จิงด้วยสิ คนไม่สกุลรุนชาติอย่างเนี่ย ไม่น่ามาอยู่บ้างหลังเนี่ยเลย น่าจะเปนสก๊อยมากว่านะ

แก้ว//โอ้ย นี่ป้า ป้าเป็นใครเนี่ยเที่ยวด่าชาวบ้านคิดว่าตัวเองเป็นใคร ใหญ่โตมาจากไหนกัน เห็นสวยแบบเนี่ย เธอคิดว่าเธอคู่ควรกับคนดีหรอ อย่างเนี่ยคนดีก้อคงไม่มีคนเอา ถ้าใครเอา ก้อเคี๊ยวเอื้องแล้ว

...?//นี่แกกล้าว่าชั้นหรอฮะ

แก้ว//มากกว่านี้ก้อได้นะ

ลุงจำเริญ//หยุด ทั้งสองคนเลย

...?//ลุงจำเริญคะมัน

ลุงจำเริญ//หนูหวาย หนูควรกลับไปก่อนเถอะ แล้วค่อยมาหาไอ้เจ้าโมะมันใหม่แล้วกันนะ

แก้ว//อ๋อ นี่ชื่อหวายหรอกหรอ วายวอดมากกว่านะวายวอด

ลุงจำเริญ//หนูแก้ว พอเถอะอย่าทะเลาะกันได้มั้ย

หวาย//เนี่ยน่ะหรอ ชื่อแก้ว

แก้ว//แล้วจะทำไมยัยวายวอด

หวาย//แก

โทโมะ//กลับบ้านไปซะหวาย ชั้นเหนื่อย

หวาย//แต่ว่าโมะคะ

โทโมะ//กลับไปซะ

หวาย//แต่ว่าโมะ

โทโมะ//ชั้นบอกให้ออกไปไงเล่า!!!(โทโมะขึ้นเสียง)

หวาย//ไปก้อได้  (แล้วหวายก้อออกไป)

 

แล้วโทโมะก้อขึ้นห้องไป แล้วแก้วก้อขึ้นตามไปด้วย

 

ธามไท//แก้ว  เธอจะไปไหน

แก้ว//ชั้นจะไปดูไอ้ตุ๊ดหน้าจืดหน่อยน่ะ

ธามไท//แต่ตอนนี้พี่เค้าโมโหอยู่นะ

แก้ว//เหอะน่า ชั้นรู้ว่าทำยังไงน่ะ

ลุงจำเริญ//อย่าไปเลยหนูแก้ว ไปแล้วจะโดนหูชาปล่าวๆน่า...

แก้ว//ลุงจำเริญ ลุงจ้างให้หนูมาดูแลเค้านะคะ ทำไมหนูจะทำตามหน้าไม่ได่ล่ะคะ

แล้วแก้วก้อขึ้นตามไป

 

หน้าห้องโทโมะ

 

ก๊อก ก๊อก ก๊อก ก๊อก

 

แก้ว//นาย ชั้นเองนะ

โทโมะ//เธออย่ามาเพิ่งยุ่งกับชั้นตอนนี้ชั้นปวดหัว

แก้ว//นายเปนอะไรอ่ะ

โทโมะ//.........

แก้ว//งั้นชั้นเข้าไปนะ

โทโมะ//อย่าเข้ามานะ ห้องนี้ชั้นเข้าได้คนเดียว

แก้ว//นาย ชั้นรู้นะว่านายเครียด ทำไมนายต้องเก็บไว้คนเดียว ชั้นรู้ว่าหลายเรื่อง แต่ทำไมนายไม่ปล่อยกาย ปล่อยใจบ้างล่ะ หรือว่า นายอยากระบายอะไรนายก้อระบายกับพ่อนาย น้องนาย หรือมาระบายกับชั้นก้อได้ชั้นรู้นะ คนอย่างนาย

โทโมะ//เธอจะมารู้ได้ยัง เพราะเธอไม่ใช่ตัวชั้น

แก้ว//ชั้นรู้ได้ไง ก้อ ไม่ใช่สิ่งที่จำเปนต้องรู้ แต่นายควรทำตามที่ชั้นบอกบ้าง

โทโมะ//โอ้ย! ตอนนี้ชั้นปวดหัวไม่ไหวแล้ว

แก้ว//งั้นชั้นเข้าไปนะ (แก้วพังประตูเข้าไปเห็นโทโมะนอนราบไปกับพื้นกับมือที่กัมหัวอยู่) ห๊ะ นี่นาย  นายธาม ธาม ธาม (แก้วตะโกนเรียกธามไท)

ธามไท//มีไรแก้ว ห๊ะ! พี่ พี่ พี่

แก้ว//เรียกรถพยาบาลเร็ว!

แต๋น//ว้าย คุณหนู  คุณผู้ชายคร้า

ลุงจำเริญ//มีอะไรร้องลั่นบ้านเชียว

แต๋น//คุณหนูค่ะ คุณหนู แย่แล้วค่ะ

ลุงจำเริญ//ห๊ะ ไอ้โมะ

 

ณ โรงพยาบาล

บุรุษพยาบาลเข็นโทโมะที่เข้าห้องฉุกเฉินอย่างรวดเร็ว

 

ลุงจำเริญ//ลูกชายชั้นจะเปนไรมั้ยเนี่ย

ธามไท//พี่ไม่เปนไรหรอกพ่อ

แก้ว//หนูว่าตอนดีขึ้น

 

หลังจาก 30 นาทีผ่านไป หมอก้อเดินออกมาจากห้องฉุกเฉิน

ธามไท//หมอครับ หมอ พี่ผมเปนไงบ้างครับ

หมอ//คนไข้เปนโรคไมเกรนน่ะครับ จะมีหนักบ้างเป็นธรรมดา เพราะเกิดจากที่คนไข้เนี่ยเครียดเกินไป หรือมีปัญหาทางจืต มีอะไรที่กดดันหรือเก็บกดไว้มากมายไม่มีที่ให้ระบายความในใจ คนไข้ก้อรู้สึกเครียด จนประสาทเนี่ยทนไม่ไหว จนเกิดอาการไม่เกรนคั่นโคม่า แต่ตอนนี้ไม่เปนไรแล้วครับคนไข้ปรอดภัยแล้วครับ ต้องนอนโรงพยาบาลสักสองสามวันถึงจะกลับบ้านได้ครับ

แก้ว//ขอบคุณมากค่ะคุณหมอ งั้นก้อพยายามอย่าให้คนไข้เครียดใช่มั้ยคะ

หมอ//ใช่แล้วครับ งั้นหมอขอตัวนะครับ

ลุงจำเริญ//ขอบคุณมากๆครับคุนหมอ

 

ห้องคนไข้

โทโมะ//ธาม พี่จะตายมั้ย

ธามไท//ไม่หรอกพี่ พี่หายดีแล้ว

แก้ว//ใช่ นายยังไม่ตาย

โทโมะ//นี่เธอ

แก้ว//นี่ ขอร้องตอนนี้อย่าเพิ่งทะเลาะกันเหอะ ให้นายหายก่อนเถอะน่ะ

โทโมะ//แล้วใครเฝ้าพี่อ่ะ ธามหรอ

ธามไท//ป่าวพี่ ผมต้องภารกิจน่ะ

แก้ว//ชั้นเฝ้านายเนี่ยแหละ

โทโมะ//ห๊ะ ทำไมล่ะ

แก้ว//นายลืมไปแล้วหรอ ว่าชั้นเปนคนมาดูแลนาย

โทโมะ//งั้นก้อได้ แต่ชั้นไม่ได้ดูแลง่ายขนาดนั้นนะ

แก้ว//คำว่ากลัว ไม่มีแน่นอน

ธามไท//งั้นผมไปนะพี่ บายแก้วแล้วถ้าพี่ออกจากโรงพยาบาลเธออย่าลืมนะ

แก้ว//ชั้นไม่ลืมหรอกน่า

ธามไท//ไปแล้วพี่ หวัดดีคราบบบบ

 

 

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.2 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.3 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
8.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา