แผ่นดินของหัวใจ

3.3

เขียนโดย แผ่นดินของหัวใจ

วันที่ 4 พฤษภาคม พ.ศ. 2555 เวลา 01.00 น.

6 ตอน

0 วิจารณ์

12.25K อ่าน

3) ตอน 3

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

http://youtu.be/DtYNi94ZUkc

"ไม่ต้องกังวล ฉันมีที่ไปแน่นอน.."

"ก็ดี..ฉันต้องการปรับพื้นที่ในอาทิตย์หน้า..หวังว่าเธอคงจะย้ายออกไปก่อนที่ฉันจะปรับพื้นที่ที่นี่"

"คุณไม่เสียดายไร่นี้หรือ..คุณพ่อของคุณท่านรักที่นี่มาก.."

"ฉันไม่สนคนตายไปแล้ว..ฉันจะทำโรงแรมเพื่อให้ที่นี่เจริญขึ้น..ไม่เห็นจะต้องเสียดายอะไรนี่..ต้นไม้เยอะแยะ..มะพร้าวหาซื้อกินที่ซุปเปอร์ได้ ไม่ลำบากสักหน่อย"

"คิดได้แค่นี้หรือ.." หล่อนถามสั้น ๆ พร้อมกับหันหน้ามามองชายผู้นี้อย่างไม่เข้าใจ

"นี่..เธอไม่มีสิทธิ์มาพูดกับฉันแบบนี้นะ..เธอเองก็อาศัยที่นี่มานมนาน เธอควรจะไปหางานทำที่ใหม่ได้แล้วไม่ใช่หรือ.." เขาพูด

"ค่ะ..ฉันไม่เข้าใจ ว่าทำไมลูกไม้ถึงหล่นไกลต้นนัก..คุณกับคุณพ่อ ของคุณ มันช่างต่างกันเหลือเกิน..คุณพ่อของคุณเป็นนักอนุรักษ์ ต่างกับคุณที่มุ่งแต่จะทำลาย.."

"แต่ฉันไม่ได้ทำลายที่นี่ ฉันจะนำความเจริญมาสู่ที่นี่..เรียนสูงแค่ไหนนักนะเธอ..สมัยนี้เขาสมัยใหม่กันแล้ว เธอจะมาหมกหมุ่นอยู่ในป่ามะพร้าวอย่างนี้ไปตลอดชีวิตหรือยังไง" ยิ่งพูดก็ยิ่งไปกันใหญ่ สายตาของเขาช่างดุขึ้นเรื่อย ๆ

"ชีวิตในสวน คนสวน..ไม่ใช่ลูกคนรวย ๆ อย่างคุณนี่ค่ะ..พวกชาวสวนคนงานที่ฉันดูแลที่นี่ เราคือคนจน หาเช้ากินค่ำ..สำหรับฉันไปอยู่ที่ไหนก็ได้ แต่คนที่ดูแลสวนอีก ไม่ต่ำกว่า 10 คน ..คุณจะต้องช่วยเขาเอง..พวกเราอาศัยใบบุญของคุณพ่อคุณ มาตลอด เกือบ 30 ปี..คุณจะทำอย่างไงกับคนสวนพวกนั้น ?" หล่อนพูดอธิบาย นี่เป็นข้อมูลใหม่ที่ วิสิทไม่เคยรู้เลย หล่อนพูดจบแล้วเดินตรงไปที่ประตูบ้านเพื่อไขกุญแจ

"นี่..ยังมีคนงานที่นี่อีกรึ.." เขาหันไปถามร่างเล็กนั้นอย่างไม่พอใจ

"คุณควรจะศึกษาข้อมูลที่นี่ก่อนไม่ใช่หรือค่ะ..ว่าง ๆ ก็หัดมาสนใจคนอื่นบ้างนะคะ" หล่อนพูด ร่างชายเดินดิ่ง ๆเข้าฉุดข้อมือหล่อนกระชากหล่อนไม่ให้เข้าในตัวบ้าน หล่อนหยุดนิ่ง ไม่พูดอะไรทั้งสิ้น

"หมายความว่าไง"

"มาจากเมืองนอก..สมองฟ่อรึไง..คุณคิดการณ์ใหญ่..แต่คุณไม่สำรวจ ไม่วางแผน..เรียนจบแค่ ม.6 อย่างฉันไม่เห็น ต้องถาม ว่าที่ฉันพูดหมายความว่ายังไง"

"นี่เธอจะมากไปแล้วนะ"

"ปล่อยแขนฉันเดี๋ยวนี้นะ"

"โธ่เอ้ย.!.นึกว่าฉันอยากจะแตะต้องตัวเธอนักรึ..ฉันว่าเธออยากอยู่ที่นี่เพราะ รอไอ้เสี่ยแก่นั้นมากกว่ามั้ง" เขาพูดจบ ฝ่ามือเล็ก ๆ ของหล่อนก็ฟาดเข้าที่แก้มของชายหนุ่มอย่างไม่ทันระวัง หล่อนยืนนิ่งมองใบหน้าของเขา ไม่กี่วินาที หน้าของเขาก็แดงกร่ำขึ้นมาทันที เขายังตกตะลึงในการกระทำของหล่อนไม่น้อย

"จำไว้นะ..ฉันไม่อยู่ที่นี่เพื่อใคร นอกจากคำสัญญาที่ฉันกับพ่อคุณตกลงว่าจะดูแลที่นี่ให้ดีที่สุด..ช่างโชคร้ายที่ท่านเสียชีวิตไปก่อน..ไม่งั้นคุณไม่ได้โดนฉันตบในวันนี้..หรอก..กลับไปคิดซะ..ว่าจะทำยังไงต่อไป.." หล่อนรีบเดินเข้าในตัวบ้าน เขาไม่ปล่อยให้หล่อนเดินหนีไปง่าย ๆ แบบนี้หรอก หล่อนดึงผ้าที่พันศรีษะออก อย่างช้าๆ แล้วเหวี่ยงมันไปไหนต่อไหน..เพราะความโมโห..หล่อนไม่ได้สนใจว่าเขาจะกล้าเดินตามเข้ามาติด ๆ

"ฉันคิดได้แล้ว..ว่าจะแก้แค้นเธอยังไง..เธอกล้าตบหน้าเจ้าของไร่..ใช่มั้ย ?" เสียงนั้นทำให้หล่อนถึงกลับสะดุ้ง อย่างตกใจ เขาใช้สองแขนของเขารวบร่างหล่อนมากอดเอาไว้แน่น หวังจะราวีหล่อนให้เข็ด หล่อนดิ้นร้นจนสุดแรง

เพื่อให้พ้นจากลำแขนแข็งแรงนั้น สุดท้ายหล่อนก็ทำได้สำเร็จ ใบหน้าที่ที่ตื่นตระหนกของหล่อนหันมามองเขาอย่างหวาดกลัวเล็กน้อย หล่อนมองหาอุปกรณ์เพื่อไว้ป้องกันตัวอย่างมีสติ..ใบหน้าหวานๆ ของหล่อน ทำให้ชายหนุ่มอยากจะมองให้ถนัด

"ออกไป.!.อย่าเข้ามานะ !ไม่งั้นฉันจะทำร้ายคุณ!" หล่อนพูด ชายหนุ่มยิ่งเดินเข้าใกล้ เขาไม่ได้กลัวคำขู่ของหล่อนเลยสักนิด หล่อนรีบหันร่างหนีวิ่งออกทางด้านหลังของตัวบ้านอย่างไม่คิดชีวิต วิสิทวิ่งตามไปติด ๆ เขาจะต้องคว้าร่างของหล่อนให้ได้

"ตบหน้าฉันแล้วจะหนีรึ..มานี่!" วิสิทกระโจนดึงร่างหล่อนจนล้มเสียหลักไปพร้อมกัน เสียงหล่อนร้องกรี๊ดอย่างตกใจ หล่อนทั้งถีบ ทั้งทุบ ร่างเขาอย่างไม่ยั้งมือ ใช่เขาทั้งเจ็บทั้งแค้น เขาไม่ยอมให้หล่อนเล่นงานเขาคนเดียวแน่ ๆ เขานิ่ง แล้วก็นิ่ง ไปซะงั้น หล่อนเอาแต่ทุบ ๆๆๆ เขาเพียงฝ่ายเดียว ..หล่อนจ้องมองดวงตาของเขาอย่างไม่เข้าใจ

นี่เขาเป็นอะไร..? ใบหน้าของหล่อนสะกด หัวใจและความรู้สึกเขาให้หยุดโดยอัตโนมัติอย่างนั้นหรือ...หล่อนถือโอกาสสะบัดและลุกขึ้น ถอยหลังห่างออกไปจนไกลริบ เสียงสะอื้นของหล่อนดังขึ้นอย่างไม่อาจควบคุม หล่อนหลบเข้าไปในมุมห้องเล็ก ๆ อย่างหวาดระแวง...

"เธอจะออกมาคุยกับฉันดี ๆ หรือเธอจะให้ฉันบังคับ"

"คุณคิดไม่ดี แล้วก็พูดไม่ดี..ฉันต้องการให้คุณออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี่ ..รับรองภายในสามวันฉันจะย้ายออกไปจากที่นี่..เราจะไม่เจอกันอีก" หล่อนพูด ใจจริงของเขา อยากจะมองหน้าหล่อนให้ชัด ๆ อีกสักครั้ง ...เท่านั้น..

"ฉันสัญญาว่าจะไม่ทำอะไรเธอ..เรื่องที่เธอตบหน้าฉัน ..ช่างมันเถอะ..ฉันต้องการให้เธอช่วยฉัน เรื่องคนงาน ในไร่..เธอจะเอาอย่างไง..จะให้ฉันทำยังไง ? กับคนพวกนั้นดี" เขาลดน้ำเสียงอ่อนลง อย่างไม่เข้าใจตัวเอง

"ฉันไม่ใช่เจ้าของไร่..เรื่องนี้คุณต้องจัดการเอาเอง..ฉันไม่เกี่ยว.."

"เกี่ยวซิ..เธออยู่ที่นี่มาตั้งนาน เธอต้องรู้ว่าคนพวกนั้นต้องการให้ฉันทำยังไง..จ่ายเงินรายหัวประมาณเท่าไรพวกเขาถึงจะพอใจไปจากที่นี่" เขาเอ่ยเรื่องเงินขึ้นมาเป็นประเด็นใหม่

"จ่ายเงินรายหัวรึ..ถ้าฉันต้องการ 20 ล้านต่อคน คุณจะจ่ายมั้ยหล่ะ" หล่อนสวนขึ้นมาทันควัน วิสิทถอนหายใจยาว

http://youtu.be/DtYNi94ZUkc

"นี่..อย่าเวอร์ดีกว่า..ฉันไม่โง่จ่ายหรอกนะ 20 ล้านนั่นน่ะ" เขากัดฟันตอบหล่อนอย่างพยายามข่มอารมณ์ น้ำตาลตัดสินใจเดินช้า ๆ ออกมาจากมุมห้องเล็ก ๆ นั้นอย่างระมัดระวัง เขาค่อยมองตามร่างนั้นและเดินตามไปจนมาอยู่กลางห้องรับแขกเล็ก ๆ กระทัดรัด รอบ ๆ ห้องมีรูปเก่าของครอบครัวของเขาติดอยู่บานขนาดใหญ่ ตอนนั้นเขายังเด็กมากจริง ๆ หล่อนนั่งลงบนเก้าอี้ไม้เก่า ๆ อย่างช้า...เขาได้เห็นใบหน้าหล่อนสมใจ และเห็นเต็มสองตา มันทำให้เขาใจสั่น ๆ ขึ้นมาแบบไม่รู้ตัว ...เสี่ยธงชัยมุ่งหมายจะครอบครองหล่อนไว้เพียงผู้เดียว เพราะความสวยสาวของหล่อนมันถูกใจชายเข้าเต็ม ๆ ริมฝีปากเล็กนั้น ช่างกล้าหาญต่อปากต่อคำเขาไม่เกรงกลัว ดวงตากลมโตเป็นประกายดวจดังแสงสะท้อนเพชรราคาแพง เขามองหล่อนจนเพลิน

"คุณ คุณ..เป็นอะไร..." หล่อนกระชากเสียงดุ เขากระพริบตาถี่ ๆ อย่างลืมตัว

"ฉันว่าเราเอาไว้คุยกันวันหลังดีกว่า ฉันไม่มีเวลา.." เขาพูดขึ้น น้ำตาลขมวดคิ้วสวยชนกันอย่างไม่เข้าใจ

"แต่อาทิตย์หน้าคุณจะปรับพื้นที่ พวกเราจะต้องย้ายออกจากที่นี่ก่อน...เราต้องคุยกันให้จบ ฉันจะช่วยพูดให้คนงานทุกคนเข้าใจเอง.." หล่อนมองร่างชายหนุ่มที่กำลังจะเดินออกไปจากบ้านอย่างหัวเสีย เขาพูดกดโทรศัพท์มือถือ..สั่งให้คนขับรถมารับที่นี่ซะงั้น..

"ฉันขอคิดดูก่อนทุกเรื่องที่นี่..ถ้าฉันสั่งให้เธอและทุกคนย้ายเมื่อไร ก็เมื่อนั้น...วันนี้ฉันหมดอารมณ์จะคุยต่อ..ฉันจะไปเดินดูบริเวณไร่สัก 10 นาที..เธอมีอะไรจะแนะนำฉันรึเปล่า.." เขาพูด น้ำตาลได้โอกาสที่จะกล่อมเขาให้เปลี่ยนใจได้

"ก็ได้..ถ้าคุณต้องการ แต่มันจะค่ำแล้ว เราคงจะเดินไปได้ไม่ไกลนัก..ตามมาทางนี้หล่ะกัน"

"อ้าว .!ไม่มีใครอยู่สักคน..คุณวิสิทครับ ๆ!! อยู่ไหนครับ..!" ลุงนพกระโกนเรียกหา เจ้านายหนุ่มดัง ๆ หลายรอบ

"สงสัยจะเดินอยู่แถว ๆ นี้นะลุงนพ ..เรารอสักพักล่ะกัน" กันต์ บอกลุงนพ แล้วเดินเข้าไปในสวนกล้วยไม้อย่างชื่นชม

"เอ๊ะ..ประตูไม่ได้ล๊อค สงสัยจะไปไม่ไกล" ลุงนพบอกเบา ๆ

"ตาล !" เสียงดาวดังเข้ามาในบริเวณหน้าบ้าน ลุงนพหันไปมองเด็กสาวนั่นอย่างเอ็นดู และแปลกใจ

"ไม่ใครอยู่หรอก..ฉันก็รอพวกเขาอยู่เหมือนกัน"

"อ้าวนี้..พวกคุณยังไม่กลับกันหรือจ๊ะ" เสียงนั้นทำให้กันต์ เดินมองมาจากสวน

"ยังกลับไม่ได้น่ะซ เจ้านายไม่กลับพวกลุงก็ต้องรอเนี้ยงัย..แล้วมาหาใครหล่ะเราน่ะ" ลุงนพถาม ดาวเดินเข้ามานั่งใกล้เพราะหวังจะถามข่าวจากลุงนพต่อ

"มาหาน้ำตาลจ๊ะ..เขาเป็นเพื่อนสนิทของฉันเองจ๊ะลุง..แต่ไม่อยู่.."

"สงสัยจะไปเดินดูที่กับคุณวิสิทแน่ ๆ เลยหายไปกันทั้งคู่แบบนี้" ลุงนพเดาเหตุการณ์

"สวัสดีครับ " เสียงทุ่มนั้น ทำให้ดาวหันขวับ หล่อนจ้องชายหนุ่มตายไม่กระพริบ อย่างลืมตัว

"ค่ะ สวัสดีค่ะ..ดาวเป็นเพื่อนกับน้ำตาล ..คือเป็นห่วงน้ำตาลน่ะจ๊ะ" หล่อนบอกเสียงสั่น

"ฉันเป็นเพื่อนสนิทของเจ้าของไร่ ฉันชื่อ กันต์..ยินดีที่ได้รู้จักครับ"

กันต์ บอกกับตัวเองว่า เขาถูกใจความน่ารักซื่อ ๆ ของเด็กสาวคนนี้อย่างบอกไม่ถูก ความน่าเอ็นดูของหล่อนช่างน่าจ้องมองเสียเหลือเกิน เขานึกออกแล้วว่าจักรยานคนนี้แหล่ะที่ล้มกลางถนนเมื่อตอนที่ลุงนพขับรถเข้ามาในไร่ ชายหนุ่มเลือกที่จะนั่งเฉย ๆ ดาวรู้สึกอึดอัด..ทำท่าทางรุกรี้รุกร้นอย่างไม่ถนัด

"ตรงนั้นทำไมไม่เห็นปลูกมะพร้าว..ปล่อยไว้ทำไม" วิสิทชี้นิ้วถามอย่างสงสัยระหว่างเดินทางกลับ

"ตรงนั้นเป็นลานจอดรถ เวลามีคนมารับซื้อมะพร้าวค่ะ" หล่อนอธิบาย

"ฉันจะสร้างโรงแรมตรงนั้น ฉันว่ามันเหมาะดี" เขาคิด หล่อนแสดงอาการไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด หล่อนเดินหนีเขาอย่างไว ๆ วิสิทยิ้มที่มุมปากเดินตามหล่อนออกจากสวน หล่อนเดินเร็ว ๆ ไม่รอคนข้างหลังเลยสักนิด หล่อนโกรธเขาไม่หายจริง ๆ

"อ้าว ...มากันแล้วนั่งไง " ดาวบอกทุกคนหันไปมองสองคนเดินออกจากสวน สีหน้าของน้ำตาลยังคงโกรธไม่หาย ดาวรู้ว่าเพื่อนหล่อนไม่โอเคแน่ ๆ เวลานี้

"ได้เวลาที่พวกคุณจะต้องกลับ โชคดี" น้ำตาลเดินดิ่งขึ้นบ้านไปซะงั้น ดาววิ่งตามไปติด ๆ

"โอโห่..สวยอย่างกะนางงาม..ว่ามั้ยครับคุณกันต์" ลุงนพหมายถึง หญิงสาวที่ชื่อน้ำตาล กันต์มองตาเพื่อนสนิทอย่างคุ้นคิด

"เธอเป็นใครว่ะ..สวยเชียว"

"ลูกสาวคนงานเก่าของพ่อฉันน่ะซิ..ตอนแรกฉันคิดว่าเป็นผู้ชาย..ดันกลายเป็นผู้หญิงไปได้" วิสิทตอบพร้อมกับถอนหายใจแรง ๆ

"สวยซะด้วย..ท่าทางเป็นผู้หญิงมั่นใจดี" กันต์ บอก

"ก็งั้น ๆ ปากร้ายเป็นบ้า..เลยว่ะ..ตั้งชื่อน้ำตาลได้ไง?" วิสิทส่ายหน้าไปมา

"โบราณว่าติอย่างไงมักจะได้อย่างนั้นนะครับ...อย่าติถ่าไม่ชอบ" ลุงนพพูด ทำท่าทางขำ ๆ

"ไร้สาระอีกแล้วลุงนพ ..ฉันไม่เอามาทำแม่หรอกผู้หญิงแบบนี้ ถ้าเอาไว้เฝ้าบ้านถ้าจะดี..ดุดี"

"ปากคุณวิสิท..ก็ไม่เบานะครับ" ลุงนพย้อน

"ไปกันเถอะ ฉันอย่าพักผ่อนแล้ว"

"อุ๊ย...หน้าไปโดนอะไรมาครับ แดงเหมือนถูกตบเลยครับ" ลุงนพมองหน้าวิสิท กันต์สังเกตุใบหน้าของเพื่อนรักเช่นกัน