รักวุ่นวายของยัยอ้วนกับนายสุดหล่อ

          ไม่ว่างานเลี้ยงใดก็ย่อมมีวันเลิกรากันได้ทั้งนั้นหลังจากที่เรามาที่นี้เวลาหนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่พวกเราทั้งหมดได้มาร่วมแรงร่วมใจช่วยกันอาสาสร้างโรงเรียนหลังน้อยให้เด็กๆบนดอยได้มีเรียนหนังสือ ทุกอย่างที่พวกเราตั้งใจกันทำแม้จะมีอุปสรรคบ้างแต่ในที่สุดมันก็เสร็จสิ้นและวันนี้ก็เป็นวันสุดท้ายของพวกเรารวมถึงเป็นวันสุดท้ายของความทรงจำมากมายของฉันด้วยมาครั้งนี้แม้จะเหนื่อยแต่อย่างน้อยก็เหนื่อยแบบมีเรื่องดีๆหล่ะน่ะ เรื่องดีเรื่องแรกก็คงเป็นของเด็กที่นี่ส่วนเรื่องที่สองก็ของฉันเองมาครั้งนี้ได้แฟนกลับไปตั้งคนนึงแหนะ พูดแล้วมันก็เขินคนอื่นๆก็รู้เรื่องนี้หมดแล้วด้วยโดยที่ฉันกับพี่พาสไม่ต้องเอ่ยปากประกาศสักคำ

"เสร็จรึยังยัยวิว"

"เสร็จแล้วแต่ขอถ่ายรูกเด็กแปบนึง"

"รีบๆหล่ะเค้าจะขึ้นรถกันหมดแล้ว"

"จ้าๆ"

"วิว เสร็จรึยัง"

"แหม...พี่พาสค่าห่างจากยัยวิวไม่ได้นานเลยน่ะค่ะ อย่างว่าแหละข้าวใหม่ก็เงี่ยแหละ"

"เม แกรีบไม่ใช่หรอ ไปสิ"

"เห็นแบบนี้ไม่อยากไปแหละอยากอยู่เป็นก้างขวางคอแกมากกว่า"

"ยัยเม!"

"แหม ทำเสียงดุ ก็ได้นี้ฉันเห็นว่าว่าที่สามีในอนาคตของฉันรออยู่น่ะเนี่ย"

"ไม่น่าไล่เพื่อนแบบนั้นเลย"

"ไม่ได้ไล่ค่ะแค่รำคาญฟังคำล้อเลียน"

"ก็จริง ว่าแต่เราเถอะคนอื่นเค้าขึ้นรถหมดแล้วน่ะ"

"ค่ะๆ วิวแค่มาถ่ายรูปเอง ขอโทษด้วยน่ะค่ะท่านประธาน"

"แล้วเสร็จรึยัง"

"เสร็จแล้วค่ะ พร้อมไป"

"ถ้างั้นก็ไปกันเถอะ"

"ค่ะ แต่จะว่าไปก็รู้สึกใจหายเหมือนกันน่ะค่ะ เวลาผ่านไปเร็วจริงๆ"

"นั่นสิ เราเพิ่งสารภาพรักพี่ไปเมื่อวันก่อนนี้เอง"

"เอ๊ะ เดี๋ยวน่ะค่ะพี่พาสใครสารภาพรักใครน่ะค่ะ"

"ก็วิวไงมาสารภาพรักกับพี่ก่อน"

"หรอ.....ค่ะ พูดถึงแล้วก็ใจหายตอนจะมาวิวยังกลัวๆอยู่เลยว่าจะลำบาก แต่ตอนนี้ไม่อยากกลับซะและ"

"อยู่ต่อมั้ยหล่ะ"

"ไม่หล่ะค่ะอังคารนี้มีสอบ"

"55555 ถ้างั้นเอาไว้ครบรอบแต่งงานพี่จะพาวิวมาใหม่แล้วกัน ดีมั้ย?"

"หืม? ใครเค้าจะไปแต่งกับพี่กัน"

"เถอะหน่าแต่งกับพี่เถอะ จะหาใครดีกว่าพี่ไม่มีแล้วหล่ะ"

"คนอะไรหลงตัวเองชะมัด"

"นี่ว่าพี่หรอ ห่ะ ห่ะ ห่ะ"

"หยุดน่ะพี่พาสอย่ามาจี้เอวยวิวน่ะ"

"นี่แหนะๆ อยากว่าพี่ดีนัก"

"555 วิวขอโทษๆ อย่าจี้วิวน่ะ"

"ก็ได้เห็นว่าน่ารักน่ะพี่เลยยอม"

"บ้า"

"แล้วตกลงเอาไงจะแต่งกับรึเปล่า"

"ไม่รู้ดูพฤติกรรมก่อน"

"โธ่...วิวพี่น่ะ..."

"เอา สองคนนั้นน่ะจะจีบกันอีกนานมั้ย รถจะออกแล้วน่ะ เดี๋ยวทิ้งไว้นี่ซะเลยหนิ"

"ไอ้นัทขัดกูตลอดมึงอ่ะ ป่ะวิว"

"ค่ะ"

          ฉันเอื้อมมือไปจับกับมือของคนตรงหน้าแล้วออกเดินไปที่รถที่จอดรออยู่เมื่อจับจองที่นั่งกันเรียบร้อยพวกเราทุกคนก็มือลาเด็กๆและพวกชาวบ้านที่ต่างก็มายืนส่งเราด้วยรอยยิ้มบางคนไม่ลาเปล่ามีของให้พวกเราได้ติดไม้ติดมือกลับไปกรุงเทพด้วยเห็นแบบนี้แล้วก็รู้สึกใจหายขึ้นมาจริงๆเวลาหนึ่งอาทิตย์มันไม่ได้นานเลยสักนิดแต่กลับมีเรื่องและเหตุการณ์ต่างๆเกิดขึ้นมากมาย ฉันจะเก็บทุกอย่างที่ได้ที่นี่ไว้เป็นความส่งจำดีๆช่วงหนึ่งของชีวิต ถ้ามีโอกาสก็อยากจะกลับมาอีกจัง บายๆน่ะเด็กๆ

         ... อย่างที่พูดแหละไม่มีงานเลี้ยงไหนไม่มีวันเลอกรา...เมื่อมีพบก็ต้องมีวันจากหล่ะน่ะ...