Hireko Story เรื่องราวของฮิรีโกะ

6.6

เขียนโดย ShineLove

วันที่ 17 มีนาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.32 น.

12 ตอน

9 วิจารณ์

17.95K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 30 มีนาคม พ.ศ. 2556 22.46 น. โดย เจ้าของนิยาย

12) อยู่กับพ่อของฉัน..ตลอดไป

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

-----------------------------------------------------------------------

ฉันค่อยๆเดินไปโดยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความมองเศร้า ทุกคน ที่ฉันต้องจากไป กาลเวลา พรากฉันจากความอบอุ่นเหล่านี้ รวมถึงคุณแม่ของฉัน.....

"คุณแม่ค่ะ... อึก หนูควรทำยังไงต่่อไปดี" ฉันพูด สะอื้นเล็กน้ิอยพร้อมยกสร้อยเส้นนั้นขึ้นมา
"ทุกคนต้องพรากไปจากหนู ความอบอุ่น ความสุข ที่ต้องจากลาไป เพื่อนๆของหนูที่ดีต่อหนูมาก และโซเฟีย คนที่สละชีวิตเพื่อหนู" ฉันพูด
"ใช่สินะ ตอนนี้ฉันอยู่ต้องมีความหวัง ..ทุกคนเป็นกำลังใจให้ฉันเสมอเลย" ฉันพูดอยู่คนเดียว
"ฉันต้องไปเเล้ว ฉันจะสู้ อีกไม่นาน ฉันจะเจอพ่อคนนั้น!!" ฉันเดินทางตามแผนที่โดยวิ่งอย่างเร็ว
"แม่ ชายด์ คินดี้ โซเฟีย......" ฉันพูดพึมพำ น้ำตาไหลอาบแ้ก้ม ฉันเช็ดน้ำตาออกด้วยมือของฉัน

ฉันไปวิ่งอย่างรวดเร็ว และตอนนี้ก็ใกล้ถึงจุดหมายเเล้ว..

ตอนเด็กๆ

"คุณพ่อของหนูหนะ ชื่อ โฮริเอะ มิสึตะ" นี่คือสิ่งที่แม่พูดไว้ตอนที่ฉันยังเล็กๆ
"เเล้วตอนนี้คุณพ่อของหนูละคะ" ฉันถามคุณแม่
"ตอนนี้ คุณพ่อของหนูหนะ...เดินทางไปพร้อมกับคุณสายลมแล้วหล่ะ :)" คุณแม่ตอบ
"อ๋อ..คุณสายลม ฮิฮิฮิ" ฉันพูดเหมือนเด็กไร้เดีัยงสา

ปัจจุบัน

"คุณแม่คะ หนูจะพบคุณพ่อเเล้วค่ะ คุณสายลมจะนำหนูไปหาคุณพ่อนะ" ฉันพูดเหมือนอย่างกับแม่มีตัวตน
"คุณลุงคะ คุณลุงรู้จัก คนที่ชื่อ โฮริเอะ มิสึตะ บ้างหรือเปล่าคะ" ฉันถามคุณลุงที่ขายผักผลไม้อยู่
"อ๋อ ชื่อนี้ลุงคุ้นๆนะ ลองไปถามคุณป้า ที่ร้านเสื้อผ้าดูสิ เดี๋ยวหนูเดินตรงไปเเล้วเลี้ยวซ้ายนะ" คุณลุงแนะนำ
"ขอบคุณค่ะ" ฉันขอบคุณ

ตอนนี้อากาศแจ่มใส ท้องฟ้าไม่หมองหม่น ..ฉันเดินอยู่บนถนนที่เป็นดินสีน้ำตาล ว่างเปล่า สายเล็กๆ มีบรรยากาศอบอุ่น กลิ่นไอของความเป็นญี่ปุ่นฟุ้งเต็มไปหมด..มีคุณลุงและคุณป้าทั้งหลายขายของอยู่ประมาณ 8-9 คน มีบ้านไม่ค่อยมาก...เมื่อฉันเดินตรงไป แล้วจึงเลี้ยวซ้ายตามที่คุณลุงบอก ..
ก็มาถึงร้านขายเสื้อผ้า ฉันเปิดประตูเข้าไป ..

"มีใครอยู่หรือเปล่าคะ" ฉันเรียกคนในร้าน
"...สวัสดีหนู ต้องการอะไรหรอจ๊ะ" คุณป้าท่าทางใจดีคนนั้นพูด
"คุณป้ารู้จัก คนที่ชื่อ โฮริเอะ มิสึตะ หรือเปล่าคะ" ฉันถาม
"อ๋อ รู้จักดีเลยหล่ะ ลุงคนนั้นเป็นคนที่ป้าพบและทักทายกันบ่อยๆหนะ เอ้อ..."
"เเ้ล้วตอนนี้ คุณลุงคนนั้นอยู่ที่ไหนเเล้วค่ะ" ฉันสงสัย
"ตอนนี้ คงจะไปนั่งเล่นที่ทุ่งหญ้าเเล้วมั้งนะ คุณลุงชอบไปนั่งเป่าใบไม้เล่นประจำเลย" คุณป้าตอบ
"ขอบคุณค่ะ ว่าแต่ทุ่งหญ้านั้น ต้องไปทางไหนบ้างคะ"
"อ๋อ ตรงไปเรื่อยๆประมาณ 800-900 เมตร แล้วเลี้ยวขวาก็จะเจอทางแยกอยู่สองทาง ทา่งหนึ่งไปทางซ้าย ทางหนึ่งไปทางขวา ทุ่งหญ้านั้นก็อยู่ ด้านหน้าของหนูตรงนั้นเลย..^^" คุณป้าพูดด้วยความใจดี
"ถ้างั้นหนูไปก่อนนะคะ ขอบคุณมากๆค่ะ" ฉัน
"ว่าแต่ ทำไมหนูถึงถามป้าหรอจ๊ะ o-o?" คุณยาย
"หนู....หนูกำลังตามหา..คุณพ่อที่แท้จริงค่ะ ก็คือคุณลุงคนนั้น.."
"โอ้ !!!! งั้น..เธอก็คือ 'ฮิรีโกะ มิสึตะ' ใช่ไหมจ๊ะ??!!" คุณป้าพูดด้วยความตกใจและสงสัย
"ใช่ค่ะ ลาก่อนค่ะ" ฉันพูดพร้อมวิ่งออกจากร้าน
"ในที่สุด..ความหวังก็เป็นจริงเเล้วสินะคุณโฮริเอะ :)" คุณป้ายืนยิ้มอยู่คนเดีัยว

"อีกไม่นานฉันจะได้เจอพ่อของฉันเเล้วหล่ะ" ฉันพึมพำ

ฉันเดินไปตามทางที่คุณป้าที่ร้านขายเสื้อผ้าบอก มันช่างเป็นเส้นทางที่ไม่ค่อยยาวมากนัก แต่ฉันก็เดินทางมาด้วยความเหนื่อยล้าเเล้ว.. ฉันวิ่งไปสุดแรงของฉัน ข้างเส้นทางของฉัน ทางซ้ายและขวามี ทุ่งนาอยู่ มีข้าวที่ชาวนาดำไว้ เต็มไปหมดเลย..

เเละเเล้วฉันก็มาถึง แยกสุดท้าย..แยกแห่งการพบเจอ พ่อของฉัน เ้เล้วมีไหนหล่ะ?.. ฉันจะต้องจบแค่นี้หรอ ไม่นะ .. สิงที่ฉันพยายามทั้งหมด มันจะต้องจบแค่นี้ใช่ไหม ฉันร้องไห้ออกมาด้วยน้ำตาแห่งความสิ้นหวัง

"ปี๊ด ปี ป๊ ~~~" เสียงของใบไม้ที่ถูกขับขานจากใครบางคนได้ยินมาถึงฉัน
"ปิ๊ด ปี ป๊ ~~~" ฉันหันไปทั่ว มองไปทางขวาและทางซ้าย ..และในที่สุด
"ปิ๊ด ปี๊ ปี ~~~" ฉันก็พบผู้ชายคนนึง ดูท่าทางอายุมาก อารมณ์เศร้าๆของเขาถูกขับขานออกมา
"ฟืบ ฟืบ ฟืบ ฟืบ ~~" ฉันค่อยๆเดินท่ามกลางทุ่งหญ้าสีเขียวขจีอันกว้างใหญ่ ไปให้ถึงผู้ชายคนนั้น
"ฟึบ ฟืบ ฟึบ ฟืบ ~~" ผู้ชายที่ดูมีอายุ ใส่ชุดเสื้อผ้าเก่าๆ ขาดเล็กน้อย และแล้ว....
" พ่อคะ!!!! " ฉันตะโกนลั่น ผู้ชายคนนั้นทำหน้าสงสัย
"นั่นใครหนะ?!?" ผู้ชายคนนั้นตะโกน
"ลูกของพ่อ ที่มาตามสายลมไงคะ จำหนูไม่ได้หรอ? ดูนี่สิคะ" ฉันยิ้มด้วยความดีใจ พร้อมถือสร้อยที่คุณแม่ให้ไว้ เผื่อคุณพ่อจะจำได้บ้าง?
"ลูก!! ลูกของพ่อ โฮริเอะ ของแม่ มาซาโกะ ใช่ไหม ?!?!" ผู้ชายคนนั้นถาม
"ใช่เเล้วค่ะ..อึก" ฉันพูดพร้อมกับร้องไห้ด้วยความดีใจ

"ฟึบ ฟืบ ฟึบ ฟืบ ฮิรีโกะ!" คุณพ่อร้องไห้และตะโกนด้วยความดีใจ ท่ามกลางเสียงของหญ้าเขียวขจี
"ฟึบ ฟึบ ฟึบ ฟึบ คุณพ่อ!" ฉันตะโกนเช่นเดียวกับพ่อ .. ฉันและคุณพ่อวิ่งมาด้วยความดีใจและแล้ว..

"พ่อคิดถึงลูกมากเลยนะ.. หนูก็คิดถึงพ่อเหมือนกันค่ะ ตอนนี้คุณแม่ไปอยู่กับคุณสายลมเเล้วหล่ะ"
"ไม่เป็นไรลูก ถึงยังไงพ่อก็ยังคิดถึุงลูกอยู่เสมอเลยนะ ไม่คิดว่าวันนี้จะทำให้เรามาพบกันอีกครั้ง"
"พ่อคะ ..ฮืออ...ขอบคุณคุณพ่อมากนะคะ ที่คุณพ่อส่งสายลมมาให้หนู หนูจะอยู่กับคุณพ่อตลอดไป!!"
"ฮิรีโกะของพ่อ .. พ่อก็จะอยู่กับหนูตลอดไป!!!"

เเล้วคุณพ่อก็อุ้มฉันพร้อมกับการหมุน พ่อทำเหมือนกับฉันยังเป็นเด็กอยู่

ฉันกอดคุณพ่อและพ่อก็กอดฉัน .. ช่างเป็นอ้อมกอดที่อบอุ่น คุณแม่คะ ตอนนี้หนูได้กอดคุณพ่อเเล้วหล่ะ

"พ่อรักลูกนะ ฮิรีโกะ พ่อรอคอยวันเวลานี้มาแสนนานเหลือเกิน"
"หนูก็เหมือนกันค่ะ รอวันเวลา นี้มาแสนนานเหลือเกิน"
"กลับบ้านกันเถอะนะ..ลูกรัก" คุณพ่อพูดด้วยเสียงแห่งความอบอุ่น
"คิดถึงบ้านจังเลย บ้านหนูจะเป็นแบบไหนนะ .."
":)"คุณพ่อยิ้ม

แล้วทั้งสองก็พากันกลับบ้าน..และได้ใช้ชีวิตด้วยกันทุกวันอย่างมีความสุข :)

---------------------------------End------------------------------------------