ม่านลวง

มินตราเหลือบมองสาวใช้ด้วยความฉงนเพราะทันทีที่เธอนั่งประจำที่ในโต๊ะอาหารเช้า ชามะนาวหอมกรุ่นถูกเสริฟแทนกาแฟ

" คุณพริมขอชามะนารเหยาะน้ำผึ้งแต่เช้าแล้วแนะว่าควรชงให้คุณด้วยเพราะเห็นคุณไม่ค่อยสบายเหมือนกัน แก้วเลยเตรียมไว้ให้นะคะ" เด็กสาวรายงาน หญิงสาวจึงพยักหน้าแทนคำขอบคุณให้คนที่นั่งจิบชาเงียบๆในฝั่งตรงข้าม เพราะฤทธิ์แพ้แอลกฮอล์เมื่อคืน ตอนนี้เสียงเธอจึงแหบสนิท แทบจะพูดกับใครไม่รู้เรื่อง

" คุณพริมนี่ช่างสังเกตจริงๆเลยนะครับ ขนาดเมื่อคืนพบกันแค่แว๊บเดียวเท่านั้นยังเก็บรายละเอียดได้ขนาดนี้" นาวินทร์พูดพลางเหลือบมองหนุ่มหน้าสวย

" ครับ ผมเป็นคนใส่ใจคนรอบข้างเสมอ" อีกฝ่ายพูดยิ้มๆสบตาคนหน้าคร้ามอย่างเปิดเผย

" งั้นวันนี้คุณมินพักเสียเถอะ เดี๋ยฉันจะให้แม่แก้วดูแลคุณแม่เอง" คุณปราหันไปพูดกับหญิงสาวแต่เธอส่ายหน้าปฏิเสธ

" ผมคิดว่าเธอบอกว่าเธอไม่เป็นไรนะครับ " พริมหันไปพูดเสียงนุ่มกับผู้สูงวัยกว่า

" ผมว่านี่คงเป็นแค่อาการแพ้แอลกฮอลล์ของเธอนะครับ จิบชามะนาวผสมน้ำผึ้งไปเรื่อยๆสายๆคงดีขึ้น" ประโยคท้ายชายหนุ่มหันไปพูดกับหญิงสาวทอดสายตาอ่อนโยน

" แหม คุณพริมทราบรายละเอียดจัง ถ้าไม่รู้ นีต้องคิดว่าคุณพริมกับคุณหมอรู้จักกันมาก่อนแน่" ชลนีพูดเสียงร่าเริงแต่ชายหนุ่มกลับหน้าเจื่อนรีบถอนสายตาจากคนตรงข้าม

" คุณนีคงลืมไปว่าผมได้พบคุณมินตอนที่ไปเยี่ยมคุณพ่อคุณนีที่โรงพยาบาล อีกอย่างตอนที่ผมผ่าตัดเมื่อหลายปีก่อน คุณมินเป็นแพทย์เจ้าของไข้ในตอนนั้น ถ้านั่นเรียกว่ารู้จักกันมาก่อนก็คงใช่ครับๆ"ชายหนุ่มอธิบายเรื่อย สายตาจับอยู่ที่หน้าภรรยา

" อุ้ย จริงด้วย นีลืมซะสนิทเลยคะ" หญิงสาวอุทานเห็นเป็นเรื่องตลก

" ดีนะครับ จากแพทย์เจ้าของไข้มาเป็นคนไข้ให้คุณได้ดูแลรักษาบ้าง" นาวินทร์พูดเหมือนเป็นเรื่องขันมีแต่แววตาเท่านั้นที่มินตรารู้ดีว่าไม่ใช่ เธอเห็นผูชายอีกคนลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายเช่นกัน

" คงไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ แต่ผมเคยรู้จักคนที่มีอาการแบบเดียวกับคุณมินก็เท่านัั้นเอง" ชายหนุ่มตอบเสียงแผ่วในตอนท้าย

" เรานะแหละ นายวินทร์ทีหน้าทีหลังอย่าพาคุณมินเถลไถล ได้เรื่องจนได้เห็นไหมละ" คุณปรานีทำเสียงดุใส่หลานชายคนโปรด มินตราอยากจะทักท้วงว่าไม่ใช่ความผิดของอีกฝ่ายแต่สภาพร่างกายไม่อำนวยเสียเลย เธอจึงหันไปทางชายหนุ่มที่นั่งเงียบเหมือนยอมรับความผิดแต่โดยดี

" แล้ววันนี้เราจะไปไหนกันละ" คุณปรานีหันไปถามหลานสาวกับผู้เป็นสามี

" นีว่าจะไปเที่ยวดูรอบๆเมืองกับแวะไปเยี่ยมน้าสะอางค์สักหน่อยนะคะ พบแกในงานเลี้ยงเมื่อคืนแกบ่นน้อยใจใหญ่ว่าไม่ได้บอกแกว่าขึ้นมาเชียงใหม่" ชลนีพูดให้ผู้เป็นป้าฟังเรื่อยๆ

" ดีแล้ว เดี๋ยวพี่จะให้คำปันขับรถให้ เพิ่งมาใหม่ๆเดี๋ยวมัวหลงทางจะเสียเวลาเปล่า แล้ววันนี้ป้าใหญ่จะเข้าไปดูร้านดอกไม้ในเมืองไหมครับ" นาวินทร์หันไปถามผู้เป็นป้า

" ป้าว่าจะไปนะ ให้ยัยเล็กเขาดูคนเดียวมาสองสามวันละ งั้นเดี๋ยวป้าติดรถไปกับเราด้วยเลยละกันยัยนี ส่วนขากลับป้าจะกลับกับยัยเล็ก เราจะได้ไม่ต้องรอกัน ทางนี้ฝากคุณมินดูแลด้วยละกัน ฉันคงจะกลับช้าและอยู่ทานมื้อเย็นในเมืองนะ"

หญิงสาวพยักหน้ารับและทำท่าขอตัวไปดูแลคุณนวลจันทร์ พริมเหลือบมองร่างเล็กอย่างห่วงใยเมื่อหันกลับมาจึงสบตากับญาติผู้พี่ของภรรยาอย่างจัง นัยย์ตาคมคู่นั้นไม่ได้ซ่อนแววหยันไว้สักนิดเดียว