Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!

[บทนำ : โหมดยัยบุ้งกี๋]

 

11.30 น.     โรงอาหาร

 

“-*-;;”

 

“อะไรของแกวะธูป เห็นนั่งหน้างอมาตั้งแต่ออกมาจากหอประชุมแล้ว”

ฉันยื่นแขนไปดีดหน้าผากไอ้ธูป เด็กเกรียนที่สุดในสายชั้นที่นั่งตรงข้ามกับฉัน

 

“เออนั่นดิ แกเป็นไรของแกวะ? รึว่าหึงน้องส้มโอ?” คีย์บอร์ดเสริมก่อนจะหันหน้ามาหาฉันเพื่อหาพวก

 

“เออ!!”

อ้าวไอ้นี่ พูดดีๆด้วยแล้วกระแทกเสียงใส่ -*-

 

“ใจร่มๆนะธูป น้องเค้าไม่ได้ตั้งใจหรอก” เจแปนพูดปลอบ

 

“ธูป แกก็ใจเย็นๆหน่อยดิวะ อย่างที่เจแปนพูด น้องเขาไม่ได้ตั้งใจกระดี๊กระด๊าให้แกเห็นหรอก” เกรซเสริมต่อ ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วยพร้อมกัน

 

“แต่ไอ้เด็กใหม่นั่นมันก็หน้าตาดีนะ น้องเขาจะหลงก็ไม่แปลก ชื่ออะไรนะ..อะไรซัสๆ”

ฉันเห็นด้วยกับนายคีย์ หมอนั่นหน้าตาดีมาก ฉันยังแอบละลายเลย -.,- (ไม่ใช่และๆ)

 

“ไคซัส”  เจแปนช่วยตอบ

 

“เออใช่ ไอ้ไคซัส”

 

“แต่มันน่าโมโหนี่หว่า! มีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วยังไปมองคนอื่น!!”

 

“ฉันเข้าใจนายนะธูป แต่นายจะกระแทกเสียงทำไมวะ คนรอบๆหันมามองหมดและ” ฉันพูดเพราะเริ่มสังเกตว่าโต๊ะรอบข้างเริ่มหันมามอง ด้วยสายตาไม่พอใจ -. .-

 

คืออย่างนี้ค่ะจะเล่าคร่าวๆให้ฟัง  เมื่อสองชั่วโมงที่แล้ว ที่หอประชุม 1 อาจารย์ศรีจันทร์ได้เรียกให้นักเรียนทั้งชั้นม.ต้น และม.ปลาย ไปประชุมพร้อมกันที่หอประชุม 1 เพื่อแนะนำนักเรียนใหม่สามคนให้เรารู้จัก ถ้าเป็นเด็กธรรมดาแค่แนะนำหน้าสายชั้นก็พอใช่มั้ยคะ? แต่นี่เป็นเด็กจากบ้านที่เรียกว่ามีอิทธิพลต่อโรงเรียน อาจารย์แกเลยจัดให้เด็กม.ต้น-ม.ปลายทั้งหมดให้รู้จักกันไว้

 

คนแรก ชื่อคริสติน่า ออกแนวคุณหนูหยิ่งๆ(ไม่)นิดหน่อย ผมบลอนทองถูกรวบแล้วผูกโบสีแดงไว้อย่างเป็นระเบียบ

 

คนที่สอง ชื่อทาร์ชี่ หล่อเข้ม ดูแบดบอยชัดเจน แต่ค่อนข้างทะเล้นหน่อยๆ ก็ดูหน้าเขาสิ เจาะตั้งแต่คิ้วซ้าย-ริมฝีปากล่างขวาเลยล่ะมั้งน่ะ - -;; แต่ด้วยผิวที่ขาวนวลรับกับหน้าคมๆของเขามันก็ยิ่งทำให้ดูดีขึ้นไปอีก

 

คนที่สาม ชื่อ ‘ไคซัส’ หล่อเข้มอีกเหมือนกัน แต่ท่าทางหยิ่งใช่ย่อยเลยนะ เอ๊ะ! หรือว่าเขาขรึม? แต่ด้วยหน้าตาที่ดี ผู้หญิงส่วนใหญ่จะละลายหรือหลงก็ไม่แปลก แล้วน้องส้มโอสุดที่รักของไอ้ธูปมันก็เกิดกระดี๊กระด๊า ออกนอกหน้าด้วย ไอ้ธูปมันจึงโมโหฉะนั้นแล~ ( _/\_ ‘’)

 

แต่ยังไงก็คงต้องดูเรื่องนิสัยของพวกเขาก่อนแล้วกันนะ คนที่ดูเป็นมิตรที่สุดเนี่ยน่าจะเป็นทาร์ชี่ ส่วนยัยคุณหนูกับนายคุณชายนั่นก็หยิ่งใช่ย่อย เอาเป็นว่าฉันห่างๆพวกเขาไว้ดีกว่า

 

กลับมาปัจจุบัน

 

“งั้นเรามาเปลี่ยนบรรยากาศเหอะ เห็นว่าตอนเที่ยงมีแข่งบาสด้วยนะเว้ย!” คีย์บอร์ดพยายามเปลี่ยนเรื่องและสร้างบรรยากาศครื้นเครง เมื่อเห็นว่าไอ้ธูปเริ่มสงบลงแล้ว

 

“จริงดิ! ฉันไม่เห็นรู้เรื่อง”

 

“เธอมัวไปมุดหัวอยู่หลุมไหนล่ะยัยบุ้ง พี่คณะกรรมการเค้าก็ประกาศอยู่”

หลุมรูปูรูปีมั้งยัยบ้า T^T อีกอย่างฉันชื่อบุ้งกี๋ ไม่ใช่บุ้งอย่างเดียว เรียกซะความหมายเปลี่ยนเลย!

 

“งั้นกินข้าวเสร็จเราไปดูกันป่ะ?” เจแปนถามหลังจากเงยหน้าขึ้นจากเล็กเนื้อน้ำตก เหลือลูกชิ้นอยู่สองลูก

   เสร็จฉันหล่ะทีนี้ -__,-

 

“ป่ะดิ ดูฆ่าเวลา” ธูปตอบพลางชำเลืองมองมาที่ฉัน นายอย่าพูดอะไรนะไม่งั้นฉันอัดนายแน่!

 

“เจแปน! นั่นพี่ข้าวปุ้นนี่นา!!!” ฉันโผล่งขึ้น แล้วชี้นิ้วไปทางด้านหลังเจแปนพลางทำตาโตให้สมจริง!

 

“ไหนๆๆๆๆๆ”

เสร็จฉันล่ะ! ลูกชิ้นเอ๋ยยยย

 

...หงับ!...

 

“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!”

ทั้งสี่คนรวมเจแปนด้วย หัวเราะอย่างสะใจ T^T ฮืออออ เป็นไปไม่ได้ ฉันว่าฉันหลอกเจแปนได้สมจริงแล้วนะ

 

“เธอรู้ได้ไงอ่ะ ว่าฉันจะกิน T^T” ฉันถามเจแปนที่นั่งเคี้ยวลูกชิ้นหยับๆอย่างสะใจ ฮือๆๆๆๆ เป็นไปไม่ด้ายยยย

 

“แววตาเธอมันฟ้อง ฉันเห็นเธอจ้องมันมานานแล้วไอ้ลูกชิ้นเนี่ย”

กระจ่างทันที ฉันไม่รู้ตัวเลยว่ายัยนี่สังเกตอยู่ ฮือๆๆ โอกาสหน้าเอาใหม่ ฉันจะต้องแย่งลูกชิ้นมาให้ได้!!

 

“ไม่ต้องแค้นหรอกน่า โอกาสหน้าแย่งใหม่นะหนูบุ้งเอ๋ยยย ฮ่าๆๆๆ”

จะมาซ้ำเติมฉันทำไมยัยเกรซ -*-

 

“งั้นเราไปดูแข่งบาสกันเหอะ”

 

“ก็ไปดิ”

 

11.40 น.     โรงยิม

ตอนนี้เรานั่งกันอยู่สามคนที่ข้างสนาม มีฉัน เกรซ และเจแปน ส่วนธูปกับคีย์บอร์ดไปซื้อน้ำมาให้พวกเรา แหงสิ! เป็นผู้ชายก็ต้องเสียสละให้ผู้หญิงนี่เนอะ! -0-

 

“บาสชายแกว่าทาร์ชี่กับไคซัสจะลงแข่งป่ะวะ?”

เกรซใช้เท้าซ้ายสะกิดเท้าขวาฉันยิกๆ มือมีทำไมไม่ใช้ เดี๋ยวแม่ตัดทิ้งซะดีมั้ย? -*-

 

“เป็นไปได้ไง หมอนั่นเพิ่งย้ายมาได้วันเดียวเองนะ”

 

“แต่ฉันว่า แบดบอยอย่างพวกนั้น เรื่องเวลาไม่สนหรอกเนอะ”

เจแปนพูด เกรซก็พยักหน้าหงึกๆเป็นลูกแมว

 

“งั้นเรารอดูกันเหอะ พอบาสหญิงจบเดี๋ยวเราก็ได้รู้กัน”

 

3 นาทีต่อมา

 

เมื่อไหร่น้ำจะมาเนี่ย สองคนนั้นไปซื้อน้ำกันโลกไหนนะ -*- ร้อนก็ร้อน ตับจะออกมาเต้นได้อยู่แล้วเนี่ย!!!

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!”

เราสามคนต้องปิดหูทันที เมื่อทันทีที่บาสหญิงจบเสียงกรี๊ดก็ดังขึ้นเล่นเอาแก้วน้ำของคนที่นั่งข้างๆเจแปนร่วงลงสู้พื้นปฐพีมหาสารคามโลกกกกก!  (ไอ้นี่ก็เวอร์ไป!)

 

“เฮ้ยๆ ทาร์ชี่จริงๆด้วย!!!!” อยู่ๆเกรซก็โผล่งขึ้น ฉันกับเจแปนรีบชะเง้อมองทันที

ใช่จริงๆด้วยอ่ะ! แล้วไคซัสไม่ได้ลงด้วยเหรอเนี่ย T T

 

“นั่นไคซัส!!!” เจแปนโผล่งขึ้นต่อ

 

ทั้งทาร์ชี่และไคซัสเลย ตอนอยู่ในชุดนักกีฬาที่เป็นเสื้อกล้ามแขนกุด กับกางเกงขาสั้นเท่าเข่า เขาดูดีมากในชุดกีฬาโรงเรียน ว้าว! อยากได้จังผู้ชายคนนี้ (ขำๆนะคะ ขำๆ)

ฉันมองลูกบาสสีส้มที่เด้งไปเด้งมาก่อนที่มันจะถูกชู๊ตลงห่วงโดยไคซัส ขอบอกว่าว่าแม่นสุดๆ ไม่น่าเชื่อนะว่าคนค่อนข้างขรึมและออกแนวหยิ่งๆ อย่างหมอนี่จะเก่งกีฬาขนาดนี้

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!! ทาร์ชี่น่ารักที่สุด!!!!”

@_@;; ตอนนี้ฉันมึนหัวมากมายจะเพราะเสียงกรี๊ดหรือความร้อนก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ฉันอยากได้ยาดมไม่ก็น้ำเย็นๆซักขวด อ๋อยยยย

 

“เป็นไรอ่ะ เห็นนั่งกุมขมับ” เจแปนที่เป็นคนช่างสังเกตหันมาถามฉัน พลางวางมือลงที่บ่าฉันเบาๆ

 

“ไม่สบายรึไง เดี๋ยวฉันพาไปเอายาเอามั้ย?” เกรซถามด้วยแววตาดูเป็นห่วงสุดขีด ขอบใจพวกแกมากนะเว้ย

 

“ไม่เป็นไรหรอก นั่งอยู่นี่แหละ ดูบาสกันเหอะ”

ว่าแต่สองคนนั้นทำไมช้าจัง นี่มันสิบกว่านาทีแล้วนะ -*-

อยู่ๆ ฉันก็รู้สึกตะหงิกๆ ใจเหมือนว่าจะเจอเรื่องร้ายๆ ภายในไม่กี่วินาทีข้างหน้านี้...

 

 ...ผัวะ!!!...

 

“กรี๊ดดด!!”

 

“เห้ย! บุ้งกี๋!!”

อยู่ๆฉันก็รู้สึกเหมือนว่ามีอะไรมากระทบหน้า ครึ่งปากครึ่งจมูกอย่างจัง มันทำให้อาการมึนๆตั้งแต่ตอนแรกของฉันที่เป็นอยู่แล้วมึนมากขึ้นไปอีก ตอนนี้ฉันรู้สึกว่าตัวเองจะล้มแล้ว ถ้าไม่ได้ยาดมหรือน้ำเย็นๆฉันได้สลบแน่ T^T

 

“เห้ย! กำเดาไหล!!” เสียงนี้ของเจแปน

ฉันพยายามยกมือไปแตะที่จมูก กำเดาไหลจริงๆด้วย T T ห้องพยายาบาลขา มารับหนูหน่อยค่ะ!!

 

“เธอ..เป็นอะไรมั้ย?”

ทาร์ชี่วิ่งหน้าตาตื่นมาเป็นคนแรก ก่อนจะก้มลงเก็บลูกบาสแล้วโยนไปให้คนในสนาม

 

“ฉัน...ไม่เป็นไร....โอ๊ยยย” ฉันพยายามลุกขึ้น แต่ก็หน้าแดงทันที เมื่อฝืนร่างกายไม่ไหว ล้มลงทรุดฮวบกองกับพื้น ทาร์ชี่รีบเข้ามาพยุงฉันทันที เมื่อกี้เพิ่งอวดเก่งกับเขาแท้ๆ อาการหน้ามืดดันกำเริบซะได้ รู้สึกเหมือนว่าตัวเองจะได้ไปเฝ้าพระอินทร์

ฉันเริ่มมองเห็นนกบินไล่งับดาววนๆเวียนๆอยู่บนหัวตัวเองแล้ว T T อีกไม่ช้าฉันคงได้ไปเฝ้าพระอินทร์จริงๆแน่

 

“ฉันช่วย...”

แล้วเสียงเรียบๆของไคซัสก็ดังขึ้น เขาไม่รอให้ฉันตอบอะไรแต่เข้ามาช้อนตัวฉันแล้วอุ้มขึ้นในท่าเจ้าชายอุ้มเจ้าหญิง

 

“O///O” ยัยเพื่อนสองคนนั้นก็ไม่พูดอะไรเลยตั้งแต่สองคนนี้เดินเข้ามาหาฉัน เอาแต่ยืนหน้าแดง

 

“อ่า...ไม่เป็นไร ฉันเดินเองได้นะ”  ดูเหมือนว่าเขาจะไม่ฟังที่ฉันพูดเลย แต่หันไปหาทาร์ชี่เพื่อนของเขา

ปากบอกแบบนั้นแต่ในใจดีใจจะตายยยย -///- ไม่ได้ๆ เราเป็นผู้หญิง ต้องเก็บอาการ

 

“ทาร์ชี่ ฝากด้วยนะ ถ้าคริสถามหาฉันบอกว่าฉัน...”

 

“ไปห้องน้ำ..แหม่! ไปเหอะ ฉันรู้ดีน่า” ทาร์ชี่ดันหลังเพื่อน(ซึ่งอุ้มฉันอยู่) ให้ไปห้องพยายาบาลเร็วๆ

ว่าแต่นายรู้เหรอว่าห้องพยายาบาลไปทางไหน?

แต่ฉันไม่มีแรงจะขยับปากถามหรืออะไรแล้ว คงถึงเวลาแล้วสินะที่ฉันจะต้องไปเฝ้าพระอินทร์จริงๆ T^T

 

ลาก่อนทุกคนนนนนนน~ T^T

 

 

===================================================