Yes! you are..ไม่ว่าจะยังไง เสียงหัวใจมันก็บอกว่าใช่เธอ!!

[ รอ : โหมด เจแปน]

 

 

 

22.00 น.

 

 

[งั้นก็ตามนี้เลยแล้วกันนะ]

 

ยัยเกรซพูดก่อนที่ฉันจะตอบมันแล้วกดวางสาย

 

“อื้ม อย่าลืมนะบุ้งกี๋ เธอต้องคู่กับไคซัสนะ ^-^ ทำเพื่อธูปซักครั้ง...”

 

เรื่องบังคับแกมขอร้องนี่ฉันถนัดนักหล่ะค่ะ >-<;; ก็นะ..มันก็ต้องมีบ้าง ยัยบุ้งกี๋นี่เนี่ยหัวดื้อจะตาย คอยดูเถอะมันต้องขอร้องให้ฉันสลับคู่กันแน่นอน ชัวร์ๆๆ!!

 

[คร้าบๆ เจ้าแม่ทั้งสอง]

 

บุ้งกี๋ตอบก่อนที่จะกดวางสาย ฉันคิดว่ามันต้องทำหน้าอย่างนี้แน่.. >>> =______=;;

 

ส่วนฉันก็ยิ้มกับตัวเองแล้ววางโทรศัพท์ไว้ข้างตัวก่อนจะหลับตานิ่ง...

 

 

 

อยากจะบอกว่าฉันนั่งหาข้อมูลอยู่คนเดียวทั้งๆที่บริเวณรอบๆนี่มีแต่ต้นไม้ใหญ่ = =;; โดยมีเพียงโน้ตบุกเครื่องเดียวกับกองเอกสารอีกมากมายเท่านั้นที่อยู่เป็นเพื่อนกับฉัน

 

เรื่องไอ้ธูปจัดการแล้ว ต่อไปก็เรื่องแผน ที่ฉันจะต้องชวนไคซัส กับคริสติน่ามาให้ได้ ส่วนทาร์ชี่นี่คงไม่มีปัญหา เขาก็คงมาอยู่แล้วล่ะค่ะ แล้วก็ตามด้วยเรื่องงานโรงเรียนและการบ้าน

 

ไคซัสให้บุ้งกี๋มันจัดการซะก็จบ ที่ห่วงมีแค่คนเดียว..คือคุณหนูคริสติน่า

 

“เฮ้อออ~อออ -___-;;”

 

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างแรง ทำไมมันถึงเหนื่อยอย่างงี้นะ ไหนจะเรื่องรายงานที่โรงเรียน เรื่องงานโรงเรียนของไอ้พี่ชายที่ยกมาให้ฉันกับพวกทำ แล้วยังเรื่องเพื่อนอีก

 

ฉันกวาดของที่อยู่ตรงหน้าอย่างระเกะระกะออก ก่อนจะฟุบหน้าลงกับไม้หินอ่อน อากาศเย็นๆอย่างนี้ในสวนสาธารณะนี่มันช่วยให้สมองปลอดโปร่งดีจริงๆ ถึงเขาจะบอกว่าตอนกลางคืนไม่ให้นอนใต้ต้นไม้ก็เหอะ..

 

แต่ฉันก็ไม่ได้หลับนี่นา แค่พักผ่อนสายตา เซย์กู๊ดบายจากโน้ตบุกเครื่องเก่งเพียงแป๊บเดียวเท่านั้นเอง

 

“ไม่ว่ายังไงเราก็ต้องฮึดนะเจแปน!!! เพื่อเพื่อนที่เรารัก! สู้เว้ยยยย!!!”

 

ฉันเด้งตัวขึ้นก่อนจะชูกำปั้นขึ้นสูงอย่างไม่ระวังกิ่งไม้ที่ยื่นออกมา มันทำให้แขนของฉันถลอกเป็นรอยถาก =___=;; เลือดไหนซิบๆเลยค่ะ ถ้าป่านนี้ยัยเกรซอยู่ด้วยนะ ยัยนั่นคงสลบไปนานแล้ว

 

มีด้วยเหรอ? ทอมที่กลัวเลือด????

 

ฉันไม่สนรอยแผลที่แขน ขยับแว่นให้ตรงแนวนิดหน่อยก่อนจะเริ่มคีย์นิ้วลงบนคีย์บอร์ด เด็กคอมพ์ก็อย่างนี้แหละค่ะ มีวิชาเสริมคือวิชาพิมพ์ดีด อาจารย์ก็อย่างโหดจนไม่มีใครกล้าโดดเลยทีเดียว (เว้นไอ้ธูปไว้คนนะคะ) แต่ถึงไอ้ธูปมันจะทำตัวแบบนั้นยังไงมันก็เรียนดีนะคะ เกรดไม่เคยต่ำกว่า 3

 

ฉันเริ่มแปรนข้อมูลตั้งแต่เรื่องสถานที่ แผนการต่างๆที่เราจะใช้กัน อย่างไม่ต้องรีบร้อน เพราะยังไงก็คงยังไม่ไปวันพรุ่งนี้หรอกน่า

 

อืม...จะว่าไป ทั้งสองหนุ่มมันจะรู้เรื่องนี้แล้วรึยังน้า~

 

คิดแล้วก็โทร.ไปหาหน่อยดีกว่า..

 

 

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา จากที่วางไว้ข้างตัว แล้วกดเบอร์ของไอ้ธูป โทร.ออกทันที

 

แต่ผลที่ได้คือไม่มีใครรับสายเลย =______=;;

 

สงสัยหลับค่ะ ไม่เป็นไร..ของคีย์บอร์ดก็ได้

 

 

ฉันสไลด์หาเบอร์ของคีย์บอร์ดทันที ก่อนจะชะงักค้างไว้

 

วันนี้เขานั่งซึมทั้งวันเลยนี่นาเท่าที่เห็น ถ้าเกิดว่าฉันโทร.ไปตอนนี้มันจะเป็นการกวนเขาหรอเปล่า?

 

ไม่หรอกมั้ง?  

 

 

ฉันกดโทร.ออกทันที

 

...เสียงเพลงรอสายความหมายดีๆดังขึ้น...และไม่นานเกินรอ เสียงของคนที่ฉันแอบรักมานานก็กลอกลงมา...

 

[ว่าไง? มีอะไรเหรอเจแปน?]

 

“อ๋อ..คีย์รู้เรื่องที่เราวางแผนจะช่วยไอ้ธูปขอโทษคริสรึยัง?”

 

ฉันเข้าประเด็นทันที เพราะการโทร.หาผู้ชายเวลาดึกๆแบบนี้มันไม่งาม ยกเว้นเราจะมีเรื่องจริงๆ (ย่าสอนมา ซึมทราบเข้าสมองตั้งแต่เด็กเลยค่ะ = =;; แถมเรื่องนี้ฉันก็มักโดนบ่นด้วย ทุกครั้งที่ไอ้เพื่อนทั้งสี่ตัวมาบ้าน)

 

[ยัง ยังไม่มีใครบอกเลยด้วย]

 

“อ๋อ..งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เราบอกแล้วกันนะ”

 

[อืม..มีอะไรอีกมั้ย?] พูดแบบนี้สงสัยรำคาญเรา

 

คำถามที่ฉันอยากจะถามเขาค้างเติ่งอยู่ที่ริมฝีปาก เพื่อเจอคำว่า ‘มีอะไรอีกมั้ย?’

 

“ไม่มีแล้วหล่ะ ราตรีสวัสดิ์จ้ะ”

 

[เดี๋ยวๆเจแปน]

 

อะไรอีกเล่า! ตัวเองจะนอนไม่ใช่รึไง? -*- ฉันก็จะรีบทำงานนะตาบ้า

 

“หืม?”

 

[ตอนนี้อยู่ไหน?]

 

“สวนสาธารณะ ที่ประจำ ทำไมเหรอ?”

 

[ฉันไปหานะ ได้มั้ย..คือ..มีเรื่องอยากปรึกษา]

 

“อืม...ก็มาสิ ฉันจะรอนะ”

 

[อืม..] เขาพูดแค่นั้นก่อนจะกดตัดสายไป

 

 

ทำไมฉันต้องใจเต้นด้วยนะ ทั้งๆที่เขาก็บอกว่าจะมาปรึกษา

 

แต่เอาเถอะ! ยังไงฉันก็จะพยายามทำตัวเป็นที่ปรึกษาที่ดีแล้วกัน ><!!

 

...แปะ แปะ...

 

ฉันเงยหน้าขึ้นบนต้นไม้ ก่อนจะมองมาที่แขนของฉัน แล้วมองไปที่ตัวเลขมุมซ้ายของโน้ตบุกแสดงเวลาว่าห้าทุ่มกว่าแล้ว

 

...ครื้นนนนน~ครื้นนนนนน...

 

โอเคค่ะ พอเข้าใจแล้วว่าหยดน้ำเมื่อกี้ที่ทำให้ฉันต้องเงยหน้าขึ้นไปมันคือหยดน้ำอะไร ไม่ใช่ผีที่ไหนห้อยหัวแล้วน้ำลายยืดหรอกค่ะ เพราะทันทีที่ฟ้าร้องครื้นๆก็ทำให้ฉันรู้ได้ทันทีเลยว่าฝนจะต้องตกแน่

 

ฉันเก็บของทุกอย่างใส่ถุงที่เตรียมมา ใจหนึ่งก็ลังเลอยู่ว่าจะรอต่อมั้ย? อีกใจหนึ่งก็คิดว่าจะกลับบ้านดีกว่า..แต่ถ้าเขามาแล้วไม่เจอฉันล่ะ???

 

 

...ช้าจริงๆ คีย์บอร์ดเนี่ย...

 

 

 

 

 ~ ♥ ~