ยอดนักสืบเชคกี้

    ผ่านไป2ชั่วโมง

   สภาพของลูเเปงเเละมินาโตะเยินไม่มีชิ้นดีเนื่องจากโดนดาบไม้ของเชคกี้เคาะกะโหลกไปคนละหลายที

                   "อืม!ลูกมะกอกนี้ดูเหมือนจะเป็นความท้าทายของคนร้าย"

                มินาโตะกล่าวขึ้นลอยๆ

                   "ฉันก็คิดอย่างนั้นเเต่มันเเปลกนะถ้าคนร้ายคิดจะส่งลูกมะกอกนี้ให้ตำรวจก็ไม่น่าจะใช้ะเบิด

สายไฟสีดำทั้งหมดนี่!"            

            "หมายความว่ายังไงครับคุณนักสืบ"

       ลูเเปงเอามือเเตะที่คางเป็นเชิงคิด

              "ระเบิดนั้่นน่ะถ้าไม่ใช่นักสืบฝีมือดีเเก้ไม่ได้เเน่ๆราวกับ...มันรู้ว่าฉันจะต้องเป็นคนเเก้ระเบิดนี้"

                   "หรือจะใช้gpsตรวจดูคนต้องสงสัย"

                นักสืบญี่ปุ่นโพล่งขึ้น

         "ไม่ได้อย่างนั้นไม่ทันการหรอก...เอ๋เดี๋ยวก่อนgงั้นเหรอ!"

              "รู้เเล้วหรือคุณนักสืบ"

             ลูเเปงกล่าวขึ้นเเต่ก็ไม่ได้รับคำตอบจากชายหนุ่มที่กำลังค้นคำตอบในgoogle

                           "ทุกคนฉันรู้เเล้ว...."

             เชคกี้ถอนหายใจกับจุดหมายที่เพิ่งได้คำตอบไปก่อนจะเงยหน้าขึ้นช้าๆ

                     "จุดหมายของคนร้ายคือวัดอรุณราชวราราม!"

                        ภายในห้องตรวจกล้องวงจรปิด

              "ซวยเเล้วครับท่านผู้บัญชาการถ้าเป็นที่นั่นคนตายหลายพันคนเชียวนะ!"

               "นั่นสิคะว่าเเต่ยอดนักสืบคนนั้นรู้ได้อย่างไรนะ"

                      น้ำทนเสียงวุ่นวายของพนักงานไม่ไหวจึงตะโกนว่า

               "อยากรู้ก็เงียบๆสิ"

                              ในห้องสืบสวน

                "เมื่อนานมาเเล้ววัดอรุณเเห่งนี้ถูกเรียกว่าวัดมะกอก!"

เวลา6โมงเย็น

   "นี่คุกกี้คุยกับพ่อเขาบ้างสิ"

           หญิงสาวพยายามจับลูกชายให้ไปยืนตรงหน้าของชายหนุ่มเเต่เชคกี้กลับยกมือห้ามไว้

     "ไม่ต้องหรอกน้ำ...ฉันผิดเองที่ทิ้งบ้านไปนาน.."

                ชายหนุ่มกล่าวเสียงต่ำคล้ายคนกำลังจะร้องให้ก่อนจะลอบมองไปทางเจ้ามะขามเเละลูก

      พรุนที่หลับอยู่ตัวมันโตขึ้นมากเเละตอนเขากลับมาที่บ้านมันเล่นตะกุยจนเสื้อผ้าของเชคกี้ขาดเละ

                     เวลา8โมงเช้า

   ชายหนุ่มยิ้มอย่างเป็นต่อเพราะเขาสามารถหาตัวคนวางระเบิดได้เเล้วเเต่ในใจกลับเหงื่อตกเมื่อรู้ว่า

คนร้ายคือใคร