The Extreme Hunter นักล่าท้าปีศาจ

                 ชายหนุ่มเดินเข้าไปในตัวบ้าน ขึ้นบันไดวนไม้สักที่อยู่ตรงกลางบ้าน ก่อนที่เดินเข้าไปในห้องของตัวเอง เขาวางกล่องที่เพิ่งได้มาไว้บนโต๊ะเขียนหนังสือข้างเตียง ก่อนที่ทิ้งตัวลงนอนที่เตียงของตน

                “นอนต่ออีกซักพักดีกว่า”

                …

            ณ หมู่บ้านหนึ่งในเด็ทเซิร์ทแอเรีย

                ‘ในบรรดาแอเรียทั้งหมด เด็ทเซิร์ทแอเรียเป็นแอเรียที่แห้งแล้งที่สุด เมืองในเด็ทเซิร์ทแอเรียมีเมืองใหญ่อยู่แค่สามแห่งเท่านั้น ซึ่งก็คือ เมืองไคโรน เมืองกีซาต และเมืองเอเจต นอกจากนั้นก็เป็นหมู่บ้านเล็กๆกระจัดกระจายอยู่ทั่วแอเรีย ถึงแม้จะมีความยากลำบากอยู่ไม่น้อย แต่ก็ยังมีข้อดีตรงที่เด็ทเซิร์ทแอเรียนั้นมีแหล่งแร่ที่สำคัญอยู่มากมาย ทั้งแร่เพชร พลอย และอัญมณีต่างๆอีกนับไม่ถ้วน รวมทั้งยังเป็นแหล่งวัตถุดิบที่ใช้สำหรับสร้างอุปกรณ์เวทย์มนต์อีกด้วย จึงทำให้ประชาชนส่วนมากในเด็ทเซิร์ทแอเรีย ทำอาชีพขุดเหมืองแร่เป็นหลัก แต่พวกเขาก็ยังมีความเป็นอยู่ที่ยากลำบาก โดยพวกเขาหวังว่าสักวันหนึ่งความเป็นอยู่ของพวกเขาจะดีขึ้น’

นี่เป็นเนื้อหาบางช่วง บางตอนของหนังสือ The Lostland’s History ที่ชายหนุ่มคนหนึ่งถืออยู่ ชายหนุ่มคนนั้น สูงโปร่ง มีนัยน์ตาและผมสีดำ เขานั่งอยู่ริมระเบียงของบ้านหลังหนึ่ง สายตาของเขาจ้องมองไปยังทิวทัศน์เนินทรายเบื้องหน้า ในมือของเขามีสมุดวาดรูปกับดินสออยู่ ตอนนี้เขากำลังสเกตซ์ภาพทิวทัศน์ที่เขาเห็นออกมาแบบไม่ผิดเพี้ยน

                “วาดรูปอยู่เหรอไค?” ชายหนุ่มอีกคนถามพร้อมกับยื่นโกโก้ร้อนให้ “ทะเลทรายนี่ก็แปลกนะกลางวันร้อนกลางคืนหนาว”

                ชายหนุ่มอีกคนนั้น สูงโปร่งแต่จะดูบึกบึนกว่าไคนิดหน่อย มีนัยน์ตาสีม่วงเข้ม ผมสีดำ เขาสวมยืดสีขาว ใส่แจ็คเก็ตมีฮู้ดสีขาวทับอีกชั้น กางเกงยีนสีดำ สวมรองเท้าผ้าใบสีขาว การแต่งตัวของเขาไม่ต่างจากไคมากนัก เพียงแต่แจ็คเก็ตของไคจะไม่มีฮู้ด และไคจะสวมหมวกแก็ปสีขาว                 

                “ทุกอย่างย่อมมีความพิเศษในตัวของมันเอง” ไคเอ่ยพลางจิบโกโก้ร้อนอย่างสบายอารมณ์ “จริงมั้ยล่ะเค?”

                “มันก็จริงของนาย”เคตอบด้วยรอยยิ้มก่อนที่จะนั่งลงข้างๆไค “แล้วนายเตรียมของหรือยัง?”

                “เรียบร้อยแล้ว”ไคตอบพลางจิบโกโก้ “แล้วนายล่ะ?”

“เรียบร้อยแล้วเมือนกัน”เคตอบก่อนที่ลุกขึ้นยืน “ไปหาลุงโรแลนกับป้าเอมกันเถอะ”

ไคพยักหน้า เขาเก็บหนังสือใส่กระเป๋าเป้สีดำของตัวเอง ก่อนที่พวกเขาจะลงจากบ้าน แล้วเดินไปยังรถม้าที่จอดอยู่หน้าบ้าน ถึงจะเรียกรถม้าแต่สิ่งที่ใช้ลากรถม้าไม่ใช่ม้าแต่เป็นอูฐแทน

ข้างๆรถม้ามีชายร่างท้วมยืนอยู่ ชายร่างท้วมคนนั้น มีนัยน์ตาสีทอง ผมสีน้ำตาล ซึ่งชายร่างท้วมคนนั้นก็คือ ลุงโรแลนนั่นเอง

“อ้าว จะไปกันแล้วเหรอจ๊ะ?”เสียงหญิงวัยกลางคนเอ่ยขึ้น น้ำเสียงของเธอแฝงความตกใจและความเศร้าไว้เล็กน้อย เมื่อชายหนุ่มทั้งสองหันไปทางต้นเสียง พวกเขาก็พบหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังยิ้มให้พวกเขา

“ป้าเอม!” ชายหนุ่มทั้งสองเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

ป้าเอม เป็นหญิงวัยกลางคน รูปร่างค่อนข้างผอม นัยน์ตาสีฟ้า ผมสีดำ ในมือของเธอมีถุงกระดาษใบใหญ่อยู่ ก่อนที่จะยื่นถุงใบนั้นให้เค

“นี่มัน...?”เคมองสิ่งของที่อยู่ในถุงซึ่งมันก็คือ ขนมปัง ผลไม้ น้ำดื่ม และอาหารอื่นๆอีกจำนวนมาก “มันมากเกินไปหรือเปล่าครับ?”

“ไม่หรอกจ๊ะ” ป้าเอมตอบด้วยรอยยิ้ม “เพราะถ้าพวกเธอไปถึงที่นั่นแล้วยังไม่ได้งานทำ แล้วพวกเธอจะกินอะไรล่ะ?”

“เอ่อ…” ขณะที่เคกำลังจะพูดต่อ ไคก็พูดแทรกขึ้นมา

“ขอบคุณครับ”ไคเอ่ยขอบคุณก่อนที่จะแย่งถุงใส่อาหารมาจากเคหน้าตาเฉย แล้วจึงเอาถุงอาหารไปวางไว้บนรถม้า เมื่อไคเหลือบมองไปทางเค เคกำลังจ้องหน้าเขาอย่างไม่พอใจ เขาก็เลยยิ้มสวนกลับไป

“พี่ไคครับ พี่เคครับ”เสียงเด็กผู้ชายคนหนึ่งเรียกชื่อของชายหนุ่ม พร้อมกับวิ่งเข้ามาหา “พวกพี่จะไปกันแล้วเหรอครับ ทำไมไม่รอผมล่ะครับ?”

“ก็ตอนนั้นพี่เห็นแดนนี่ยังไม่ตื่น ก็เลยไม่อยากปลุกน่ะ”เคพูดพร้อมกับลูบหัวแดนนี่อย่างเอ็นดู

แดนนี่เป็นเด็กผู้ตัวค่อนข้างเล็ก รูปร่างผอม มีนัยน์ตาสีดำ ผมสีดำ แดนนี่เป็นหลานของลุงโรแลนกับป้าเอม ส่วนพ่อกับแม่ของแดนนี่ออกเดินทางไปทำงานในเมืองหลวงเมื่อห้าปีก่อน แต่ก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาอีกเลย

“แต่อย่างน้อยก็น่าจะปลุกผมให้มาส่งพวกพี่ก่อน”แดนนี่พูดพร้อมกับปัดมือเคออก

“โธ่ อย่าโกรธพวกพี่เลยนะ”ไคพูดพร้อมกับยื่นอมยิ้มให้แดนนี่

แดนนี่หยิบอมยิ้มมาจากไค ก่อนที่จะมองอมยิ้มในมืออย่างพินิจพิเคราะห์อยู่ชั่วครู่ แล้วจึงแกะเปลือกอมยิ้มออกจากนั้นจึงนำอมยิ้มเข้าปาก

“อร่อยมั้ยล่ะ?” ไคถามด้วยรอยยิ้ม

“มากมาย”แดนนี่ตอบด้วยรอยยิ้มกลับมาเช่นกัน “จริงสิ!…”

แดนนี่พูดด้วยน้ำเสียงเหมือนกับจำอะไรบางอย่างได้ ก่อนที่วิ่งกลับขึ้นไปขึ้นไปชั้นบนของตัวบ้านผ่านไปสักพักแดนนี่ก็ออกมาพร้อมกับหนังสือที่เล่มหนาพอๆกับหนังสือ The Lostland’s Historyของไคเลยทีเดียว ถ้าให้คาดเดาเป็นจำนวนหน้ากระดาษเอสี่คงไม่ต่ำกว่า 2000 หน้าเป็นแน่ ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวของหนังสือเล่มนั้นกับหนังสือของไคคือ สีของปกหนังสือ โดยสีปกหนังสือของไคเป็นสีเหลืองทอง ส่วนปกหนังสือเล่มนั้นเป็นสีฟ้า ที่เหลือก็แทบไม่แตกต่างกันเลย

“นี่ครับ”แดนนี่พูดเสร็จก็ส่งหนังสือให้ไค

“นี่มัน?” ไครับหนังสือมาจากแดนนี่ก่อนที่จะกวาดตามองคนรอบๆ “ของใครครับ?”

“ของป้าเองจ๊ะ”ป้าเอมพูดด้วยรอยยิ้ม “ดูแลมันดีๆนะ”

“แน่นอนครับ”ไคตอบพร้อมนำหนังสือใส่กระเป๋าอย่างอารมณ์ดี “ว่าแต่นี่มันหนังสืออะไรครับ ทำไมไม่เห็นมีเขียนไว้ที่ปกเลย?”

“เดี๋ยวไปถึงก็รู้จ๊ะ”ป้าเอมตอบแบบมีเลศนัย “ไปได้แล้วจ๊ะ ลุงโรแลนคอยนานแล้ว”

“ลาก่อนนะครับพี่”แดนนี่กล่าวอำลาอย่างไม่ค่อยเต็มใจ

“ลาก่อนครับ ป้าเอม แดนนี่ ไว้ถ้าว่างพวกผมจะกลับมาหานะครับ” ชายหนุ่มทั้งสองกล่าวอำลาพร้อมกัน “พวกพี่ไม่อยู่แดนนี่อย่าดื้อนักล่ะ”

“ครับ” แดนนี่รับคำ

หลังจากที่ชายหนุ่มทั้งสองอำลาเสร็จ พวกเขาก็เดินไปขึ้นรถม้าของลุงโรแลนที่จอดอยู่ เตรียมที่จะออกเดินทางต่อไป

…

ณ โอลเดอร์ทาวน์

แสงแดดยามเช้าที่เล็ดลอดเข้ามาทางหน้าต่างนั้นแยงตาชายหนุ่มผมเทาที่กำลังหลับอยู่เป็นอย่างยิ่ง จนทำให้ชายหนุ่มคนนั้นต้องตื่นจากนิทรา

“เช้าแล้วเหรอ?”ชายหนุ่มผมเทาพูดพร้อมกับขยี้ตาด้วยความง่วง “ยังง่วงอยู่เลยจะรีบเช้าทำไมก็ไม่รู้”

ชายหนุ่มผมเทาเดินไปเข้าห้องน้ำเพื่อทำธุระส่วนตัว ผ่านไปสักครึ่งชั่วโมงชายหนุ่มก็ออกมาพร้อมกับชุดที่เปลี่ยนไป จากชุดนอนลายสก็อตสีฟ้าเปลี่ยนเป็น เสื้อยืดและกางเกงยีนสีดำ

ชายหนุ่มเดินออกจากห้องของตนก่อนที่จะปิดประตูห้อง ประตูห้องนั้นเป็นประตูไม้ธรรมดา บนประตูมีชื่อติดอยู่ว่า ‘Janus’ (เจนัส)

 เจนัสเดินไปที่ห้องถัดจากเขาไปทางด้านขวาหนึ่งห้อง ประตูของห้องนั้นมีป้ายชื่อติดไว้ว่า ‘West’ (เวสต์) เจนัสเคาะประตูอยู่สักพักแต่กลับไม่มีเสียงตอบกลับมา

“เฮ้ย เวสต์!”เจนัสตะโกนพร้อมกับทุบประตู “ตายหรือยังวะ?!”

“ยังไม่ตายเว้ย!”อีกเสียงหนึ่งตะโกนตอบกลับมา “ถ้าประตูห้องฉันพังขึ้นมาแกซ่อมนะเว้ย!”

“ประตูห้องใครก็ซ่อมเองสิวะ!”เจนัสตะโกนตอบกลับไป

ทันทีที่เจนัสพูดจบประตูก็ถูกเปิดออก ด้านหลังของประตูมีชายหนุ่มคนหนึ่งคนหนึ่งยืนอยู่ ร่างกายของชายคนนั้นเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อ สูงโปร่ง มีนัยน์ตาสีดำ ผมสีน้ำตาล และตอนนี้นัยน์ตาของชายหนุ่มกำลังจ้องอย่างไม่พอใจแบบสุดขีด

“มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ ถึงได้มากวนประสาทแต่เช้า?”ชายคนนั้นพูดโทนเสียงที่แสดงถึงระดับความโกรธได้อย่างชัดเจน

“ใจเย็นน่าเวสต์”เจนัสพูดพร้อมกับยิ้มแบบกวนประสาท “มีงานเข้า”

“หา!”เวสต์อุทานด้วยความตกใจเล็กน้อย ตอนนี้ใบหน้าของเขาไม่เหลือเค้าโครงของความโกรธเลยแม้แต่น้อย “แกอย่ามาล้อเล่นนะเว้ย!”

“ฉันไม่ล้อเล่นหรอกน่า”เจตอบด้วยน้ำเอาจริงเอาจัง

“งั้นไปเจอกันห้องนั่งเล่นนะ” เวสต์พูดพร้อมกับปิดประตูห้องอย่างแรง

ปัง!

เจนัสเดินไปที่ห้องตรงข้ามห้องของเวสต๋เพื่อที่จะปลุกเหยื่อรายต่อรายต่อไป ประตูของห้องนั้นมีป้ายชื่อเขียนไว้ว่า ‘Fouzel’ (โฟเซล)

“ใช่ เวสต์ฉันไม่ได้ล้อเล่น”เจนัสพึมพำกับตัวเองพลางหัวเราะเบาๆขณะเดินไปที่ห้องเป้าหมาย “แต่ฉันโกหกต่างหาก”