Hexe

          การเดินทางของเซราฟีมกับเด็กสาวยังไม่สิ้นสุด ถึงทั้งคู่จะตรงรี่มายังปราสาทโดยไม่วอกแวกไปที่ไหนก่อน กระนั้น การเดินทางของพวกเธอต่างถูกสอดแนมอยู่ตลอดเวลานับตั้งแต่ย่างก้าวเข้ามาในอิกซ์เตรีย แต่ถ้าจะให้พูดกันจริงๆ ก็ต้องบอกว่าพวกเธอถูกจับตามองมาตั้งแต่ตอนที่อยู่สะพานสายรุ้งซะด้วยซ้ำไป

          " สุดท้าย เชอร์วูดก็ไม่เข้ามาอีกแล้ว " แม่มดอาวุโสท่านหนึ่งเอ่ยออกมา อย่างเหนื่อยหน่าย

          คำว่า " อีกแล้ว " ของเธอนั้นมันช่างเต็มไปด้วยความรู้สึกเสียดายนิดๆสำหรับเหล่าบรมครูผู้ฝึกสอนแม่มดมาหลายต่อหลายรุ่น เชอร์วูดนั้นเป็นแม่มดที่มีพรสวรรค์สูง เวทย์มนต์ของเธอก็เป็นเวทย์มนต์ที่ทรงพลังไม่น้อย หากแต่เธอเป็นคนหัวแข็งไปสักหน่อยไม่ค่อยจะยอมฟังคนอื่น ต่างจากเซราฟีมที่มีพรสวรรค์ในระดับเดียวกันที่ดูจะว่าง่ายกว่า    

          แต่เอาเถอะ !!

          เพราะสำหรับเรื่องของเชอร์วูดในตอนนี้ยังไม่สำคัญเท่าไหร่ ในเมื่อตอนนี้ .. มีอะไรที่สำคัญกว่านั้นเยอะ

          " เด็กคนนั้น เป็นยังไงบ้าง "

          อาวุโสอีกท่านไถ่ถามข้อความจากแม่มดอาวุโสที่ถือลูกแก้วขนาดกำมือ ผู้ซึ่งจับจ้องมองการเดินทางของเซราฟีมกับเด็กหญิงมาตั้งแต่แรกเริ่ม  เธอยังไม่ไม่ตอบกลับในทันทีหากแต่คิดวิเคราะห์อยู่สักพัก

          " เหมือนเด็กธรรมดาๆคนนึง ยังไม่เห็นพรสวรรค์อะไรมากไปกว่าแม่มดฝึกหัดธรรมดา "

          " ก็..นะ ยังไงซะเด็กคนนี้ก็ต้องเป็นแม่มดได้แน่ ถึงจะมีหรือไร้พรสวรรค์ทางแม่มด แต่ท่านกิลเกียนูก็เลือกเด็กคนนี้มาเป็นผู้สืบทอด เราต้องดูแลเด็กคนนี้ให้ดีเหมือนเหล่าพี่น้องตัวเล็กคนอื่นๆ ดั่งหน่ออ่อนที่เติบโตรอวันเจิดจรัสของแม่มดเช่นเราๆ "

          เพียงคำพูดเดียว แค่คำเดียวเท่านั้น อาวุโสทั้งเก้าที่เคยนั่งนิ่งกลับต่างเบนสายตาของตนไปจับจ้องมองอาวุโสท่านนี้เป็นตาเดียว มันทำให้เธอรู้สึกแปลกๆเมื่ออยุ่ดีๆถูกมองขึ้นมาซะเฉยๆ แม้แต่แม่มดอาวุโสที่คอยจ้องมองลูกแก้วลูกแก้วไม่วางตายังต้องละสายตาจากลูกแก้วแสนสำคัญเพื่อมองเธอจนตาแทบถลนออกจากเบ้า

          " ..เอ่อ นี่ข้าพูดอะไรผิดหูพวกท่านไปรึปล่าวเนี่ย "

          " ปล่าว แค่ไม่คิดว่าคำพูดแบบนี้จะออกมาจากคนที่ไล่ต้อนลูกศิษย์จนขยาด ถึงขนาดไม่กล้าเข้ามาเฉียดบริเวณปราสาทกลางถ้าไม่มีธุระคอขาดบาดตายเท่านั้นเอง "

          " ห๊ะ พวกท่านก็พูดเกินไป ข้าก็แค่แสดงความรักกับศิษย์ในฐานะอาจารย์ผู้สอนสั่งประสบการณ์ความรู้เท่านั้น ไม่ได้ทำอะไรมากมายเลยนะ "

          แม่มดอาวุโสพยายามแก้ตัวท่ามกลางสายตาทิ่มแทงของแม่มดท่านอื่น แม้จะไม่มีใครแย้งคำพุดคำจาของเธอ แต่ยังไงซะ พวกแม่มดอาวุโสท่านอื่นๆต่างก็รู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นยังไง ไม่มีใครแปลกใจเลยว่าเชอร์วูดที่เติบโตมาในฐานะลูกศิษย์จะมีนิสัยแบบนั้น

และไม่ทัน  ที่เหล่าแม่มดอาวุโสทั้งสิบจะโต้เถียงกันอีกครั้ง

          .

          สิ่งที่พวกเธอรอคอย ก็เริ่มปรากฏตัวออกมา

****************************************************

          ประตูไม้บานใหญ่ค่อยๆเปิดกว้างออก ร่างของเด็กหญิงกับเซราฟีมปรากฏตัวขึ้นท่ามกลางแสงสว่างสาดส่องแทนฉากหลัง เหล่าแม่มดอาวุโสทั้งสิบที่อยู่ในห้องตั้งแต่แรกต่างรู้สึกปิติยินดีไม่ต่างกัน มันไม่ใช่ความยิ่งใหญ่หรืออะไรที่แปลกใหม่นัก ก็เหมือนกับทุกๆครั้งที่ครอบครัวมีสมาชิกเพิ่มขึ้นมาอีก 1 คน

          ใช่!? แค่สมาชิกตัวน้อยๆที่สืบทอดของแม่มดผู้ยิ่งใหญ่

          ร่างทะมึนของเหล่าอาวุโสแม่มดปรากฏต่อสายตาเด็กหญิงและเซราฟีม อาวุโสทั้งสิบต่างอยู่บนบัลลังก์ของตนที่ตั้งเรียงรายไร้ระเบียบอยู่ลึกเข้าไปในมุมมืดด้านหน้าของทั้งสอง สายตาแดงก่ำเป็นประกายยามต้องแสงอาทิตย์จากหลังประตูที่เด็กสาวผ่านเข้ามาเมื่อครู่นั้น มันกลับทำให้เหล่าแม่มดอาวุโสที่วางตัวอยู่ในมุมมืดยิ่งดูน่ากลัวขึ้นไปอีกโข

          เอี๊ยดด ...ปัง!!

          ประตูด้านหลังปิดลง แสงสว่างอันน้อยนิดจากประตูถูกทำให้หายไปพร้อมๆกับความมืดที่คลืบคลานกลืนกินไปรอบห้อง รอบตัวเด็กสาวมืดสนิท หากแต่ในความมืดนั้น กลับยังมีประกายแสงสีแดงสิบคู่ปรากฏอยู่ด้านหน้า แม้จะไม่มีแสงจากภายนอกมากระทบแล้วก็ตามที

          เปลวไฟสว่างจ้าปรากฏขึ้นกลางห้องแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย เด็กหญิงตกใจเล็กน้อย เธอกุมมือเซราฟีมไว้แน่นกว่าตอนที่ยืนประจันหน้ากับแม่มดอาวุโสครั้งแรกซะอีก บรรยากาศอึมครึมกดดันในตอนแรกเริ่มพลันหายไปพร้อมๆกับเปลวไฟดวงอื่นๆที่ค่อยๆลุกไหม้ขึ้นมาจนทั้งห้องสว่างจ้า

          " ยินดีต้อนรับพี่น้องของเรา "

          เสียงทรงอำนาจดังก้องไปทั่งห้อง หนึ่งในแม่มดอาวุโสกล่าวทักทายเด็กหญิงด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลที่สุดเท่าที่ตนจะทำได้ แต่สำหรับเด็กหญิงผู้อ่อนเยาว์แล้วนั้น มันกลับไม่ใช่อะไรที่นุ่มนวลขนาดนั้น เซราฟีมปล่อยมือเด็กหญิง เธอดึงชายกระโปรงทั้งสองข้างขึ้นเล็กน้อยแล้วลดตัวลงเพื่อให้ความเคารพผู้อาวุโส ก่อนจะถอยหลังออกไป

          " ชื่อของเจ้าคือ ? "

          แม่มดอาวุโสคนเดิมถามเด็กหญิง ไม่เพียงแค่นั้น สายตาของอาวุโสทุกคนไม่เว้นแม่แต่เซราฟีมเองยังจับจ้องไปที่เธอเพียงผู้เดียว  ราวกับคำตอบของเธอจะเป็นตัวตัดสินชะตาชีวิตของตนเองก็มิปาน

          แต่.. เด็กหญิงยังนิ่งเงียบ

          .

          .

          และยังนิ่งเงียบต่อไป

          " เจ้าชื่ออะไร แม่หนูน้อย?  " แม่มดอาวุโสถามซ้ำอีกครั้ง

          "กิลเกียนู!?  ชื่อของข้าคือ กิลเกียนู "

          เด็กหญิงตอบเหล่าผู้อาวุโสด้วยสีหน้านิ่ง สายตาเธอมองตรงไปยังอาวุโสผุ้ถามคำถามโดยไม่หลบตาแม้แต่น้อย กลับกันกับเหล่าผุ้อาวุโสทั้งหลายที่ต่างทำหน้าแปลกใจเล็กๆ แม้แต่เซราฟีมที่อยู่ด้านหลังก็มีอาการเดียวกัน หากไม่ติดว่าแสงเงาจากดวงไฟช่วยบดบังสีหน้าแล้วล่ะก็ เด็กหญิงคงจะเห็นสีหน้าของผู้อาวุโสไปแล้ว

          แต่กระนั้น ในบรรดาคนทั้งหมด ก็ยังมีอีกหนึ่งที่ไม่ได้แสดงสีหน้าแปลกใจเหมือนคนอื่น  กลับกัน เธอกลับฉีกยิ้มกว้างออกมา

          " ข้าไม่รู้ว่าเจ้าจะเข้าใจรึปล่าวพี่น้องเรา  แต่การนำชื่อของอาจารย์ผู้สิ้นชื่อไปแล้วน่ะ มันต่างจากการสืบทอดนามเรียกขานหรือสิ่งที่เรียกว่าฉายาลิบลับเลยนะข้าขอเตือนไว้  การสืบทอดนามเรียกขานน่ะ มันคือการรับ-ส่งต่อชื่อเรียกขานในฐานะศิษย์ผู้มีเวทย์มนต์สายตรงจากอาจารย์  เพื่อแสดงเจตจำนงกับอาจารย์เพื่อรับสิ่งที่ยึดมั่นหรือหน้าที่ที่อาจารย์เคยทำ เพื่อให้อาจารย์ได้พักผ่อนอย่างสงบในบั้นปลายชีวิต แต่การสืบทอดไปถึงชื่อน่ะ มันไม่ใช่แค่นั้น  "

          " การสืบทอดชื่อน่ะ คือการรับเอาทุกสิ่งทุกอย่างเข้ามาในตัวของเจ้าเอง ไม่เพียงแค่หน้าที่ เพราะมันรวมทั้งขีดความสามารถทั้งหมด อุดมการณ์ เจตจำนง ทั้งเกียรติยศที่สั่งสมมา ทั้งความทรงจำส่วนหนึ่ง และอนาคตที่ควรจะเป็น พูดง่ายๆว่าชีวิตทั้งหมดของเจ้าจะไม่ใช่ของเจ้าอีกต่อไป การสืบทอดชื่อไม่ใช่อะไรง่ายๆอย่างที่เจ้าคิดหรอกนะ แล้ววันใดที่เจ้าไม่สามารถเป็นได้อย่างกิลเกียนู หากพวกเรามองเห็นว่าเจ้าทำให้ชื่อเสียงของกิลเกียนูเสียหายหรือมองว่าเจ้าไม่อาจเป็นได้ดั่งกิลเกียนู "

          " เราจะกำจัดเจ้าซะ เพื่อรักษานามกิลเกียนู "

          สิ้นคำพูดของอาวุโส บรรยากาศรอบห้องจากที่เคยปลอดโปร่งกลับกดดันขึ้นมาแทนที่ เปลวไฟที่เคยนิ่งกลับสั่นไหวราวกับสายลมรุนแรงพัดผ่าน สีหน้าผุ้อาวุโสแต่ละคนกลับถมึงทึงขึ้นมาทันที หากแต่คราวนี้เด็กหญิงกลับเห็นมันชัดเจน มันแสดงว่าสิ่งที่เหล่าผุ้อาวุโสพูดมานั้น ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น แม้แต่เซราฟีมที่เข้า-ออกสถานที่นี้บ่อยครั้งก้เพิ่งจะเคยเห็นเหตุการณ์แบบนี้เป็นครั้งแรก

หญิงสาวรู้สึกเป็นกังวลและรู้สึกห่วงเด็กผู้หญิงคนนี้มาก ขนาดเธอที่เป็นแม่มดระดับแม่มดผู้สูงส่งยังรู้สึกอึดอัดจนแทบอยากจะเดินหนีออกไปจากห้องนี้ให้ได้ ณ ตอนนี้เลย แล้วนับประสาอะไรกับแม่มดฝึกหัดคนนี้กันล่ะ ถึงเด็กคนนี้จะเป็นศิษย์ของแม่มดผู้ยิ่งใหญ่กิลเกียนูก็ตามที ถึงในอนาคต เธออาจจะยิ่งใหญ่เหนือล้ำกว่าอาจารย์ของเธอก็ตาม

          แต่!!

          นั่นมันเป็นเรื่องของอนาคตที่ยังมาไม่ถึง

          เด็กหญิงในตอนนี้ตัวแข็งทื่อไม่ไหวติง เธอเริ่มหายใจติดขัดและถี่ขึ้น ความสงบนิ่งที่เคยมีมาตั้งแต่แรกถูกความกดดันคุกคามของเหล่าแม่มดอาวุโสเข้ามาแทนที่จนหมด ดวงตาของเด็กหญิงเบิกกว้าง เหงื่อกาฬเริ่มไหลออกจากร่างด้วยความกลัวจากสัญชาตญาณเบื้องลึกที่สุดในจิตใจ ในตอนนี้หัวของเธอขาวโพลนไปหมด ความคิดความอ่านที่เคยมีกลับถูกแทนที่ด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยพบเจอ

          และแล้ว... เด็กน้อยก็พูดมันออกไป

****************************************************

          บาร์เล็กๆในส่วนลึกของอิกซ์เตรีย  แม่มดขาวผู้งามสง่าได้ทิ้งร่างของตนลงบนเก้าอี้หัวกลมที่สรรค์สร้างจากไม้วิลโลว ไม้ศักดิ์สิทธิ์ของเหล่าแม่มดที่ว่ากันว่าช่วยส่งเสริมเวทย์มนต์และคุ้มครองเล่าสตรีทั้งมวล แม้ว่าเชอร์วูดจะไม่ได้สนใจคุณสมบัติที่ไม่รู้ว่าเป็นจริงรึปล่าวของมัน แต่เธอก็ต้องยอมรับว่า การที่เธอได้พักร่างกายของตัวเองลงบนไม้วิลโลวนั้น มันรู้สึกสบายกายสบายใจเหลือจะกล่าว ไม่แน่ว่าแม่มดทั้งมวลอาจจะรู้สึกแบบเธอก็ได้

          ถ้วยใบเล็กที่บรรจุน้ำชาปริ่มถ้วยถุกแม่มดขาวยกขึ้นจิบแต่พองาม สำหรับเชอร์วูดนั้น สิ่งที่ทำให้เธอมีความสุขไม่กี่อย่างในชีวิตได้นั้น คือการนั่งดื่มชาอย่างสงบ ชาในอิกซ์เตรียก็ถูกใจเธอเอามากๆ เธอมักจะใช้เวลาว่างช่วงหลังๆแวะมาจิบชาแถวนี้ตลอด ซึ่งแน่นอนว่าต้องแอบเข้ามาเพื่อป้องกันการตรวจพบของศูนย์กลางด้วย มันจะเป็นอะไรที่น่ารำคาญมากถ้าศูนย์กลางพบตัวเธอเข้า มันอาจจะทำให้ความสุขของเธอกลายเป็นความทุกข์ในบัดดลเลยทีเดียว

          และในขณะที่เธอกำลังอยู่ในภวังค์แห่งความสงบนั้นเอง เสียงฝีเท้าราบเรียบก็ดังขึ้น ฝีเท้าที่ว่านั้นตรงดิ่งมาหาเธอโดยไม่วอกแวก มันทำให้เชอร์วูดรู้สึกได้ในทันที  ว่าเจ้าของฝีเท้าต้องมีธุระกับเธอเป็นแน่แท้

          แล้วสิ่งนั้นก็เป็นจริงซะด้วย....