Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

เด็กหนุ่มรู้ดีว่าไม่ว่าเขาจะเลือกทำสิ่งใด บนเส้นทางนั้นเขาจะต้องพบกับกลิ่นคาวเลือดที่เปรอะเปื้อนบนฝ่ามือที่ไม่มีวันล้างออกได้ตลอดชีวิต แต่ถ้าเขายังไม่สามารถตัดสินใจอย่างเด็ดขาดได้...ผู้ที่เขาต้องการจะปกป้องจะต้องพบกับความทรมานอันหาที่สุดไม่ได้ถึงสองคนพร้อมกัน



เมื่อไม่ว่าเลือกเส้นทางไหนก็ต้องพบกับความสูญเสีย... ฮิซาชิจึงตัดสินใจที่จะตัดความสัมพันธ์ทั้งหมดที่เขามีต่อเหล่าseiriทั้งหมดด้วยตัวของเขาเอง




ตึงงงงงงงงงงงงงงงงง




เสียงระเบิดกัมปนาทดังกึกก้องไปทั่วบริเวณ ลูกพลังสีขาวของเด็กหนุ่มที่ตัดสินใจเป็นอย่างดีในการเลือกเป้าหมายตรงเข้าปะทะร่างของคนๆนั้นอย่างไร้ซึ่งความปรานี ซึ่งการกระทำของเด็กหนุ่มคนนั้นกลายเป็นที่ตกตะลึงของทุกๆคนที่เห็นเหตุการณ์จนพูดอะไรไม่ออก...


"ฮิซาชิ!!!!!!!"



seiriทั้งสามคนส่งเสียงร้องด้วยความตื่นตระหนกออกมาเกือบจะพร้อมกัน เมื่อสักครู่นี้ฮิซาชิที่จิตใจอ่อนแอจนแทบจะแตกสลายเป็นเสี่ยงๆได้เลือกที่จะจู่โจมร่างของมนุษย์คนหนึ่งด้วยความตั้งใจที่แรงกล้า...
ซึ่งผู้ที่เขาลงมือปล่อยพลังใส่ก็คือ... ตัวเขาเอง



เมื่อโยโซระและฮิโรมิตั้งสติได้ พวกเธอก็ออกแรงสลัดให้หลุดออกจากเงื้อมมือมรณะของคู่ต่อสู้ของพวกเธอเพื่อรีบลงไปดูอาการของเขากับตาโดยเร็วที่สุด... ซึ่งนั่นอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่พวกเธอจะได้เห็นม่านตาของเด็กหนุ่มคนนั้นแล้ว



"บาดแผลสาหัสมาก... นี่นายใช้พลังทั้งหมดปล่อยใส่ตัวเองเลยเหรอ!!"

"เธอเป็นคนเดียวในกลุ่มพวกเราที่รักษาแผลได้ไม่ใช่เหรอ..!! เธอพอจะบอกอาการของเด็กหนุ่มคนนี้ได้ไหม!!!"



ฮิโรมิพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลออกมาสู่อากาศภายนอก...แม้ว่ามันจะไม่เป็นผลเลยก็ตาม บนพื้นหินข้างหน้าหัวเข่าที่ทรุดลงกับพื้นนั้น ร่างเด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังมีลมหายใจที่รวยรินจนถ้าไม่เอานิ้วไปอังใกล้ๆจมูกก็แทบจะไม่มีทางรู้เลยว่าในตอนนี้เขายังคงมีชีวิตอยู่ แน่นอนว่าในขณะนี้มิคาสะกำลังพยายามรักษาบาดแผลที่เปิดกว้างให้เลือดในกายของเขาไหลรินออกมาสู่ภายนอกอย่างรวดเร็ว


ซึ่งการรักษานั้นเป็นไปได้อย่างยากลำบากมากเนื่องจากเลือดที่ไหลออกมาไม่หยุด...ทั้งของเขาและเธอ



"สัญญาณชีพจรของฮิซาชิดิ่งลงจนแทบจะเป็น0 พลังชีวิตคงเหลือ20% ถ้าการรักษายังทำได้ในความเร็วแค่นี้ละก็..."

"ถ้าด้วยความเร็วเท่านี้..!?"


มิคาสะก้มหน้าลงอย่างถอดใจ ในขณะที่ในมือซ้ายของเธอยังคงทำการรักษาบาดแผลของเด็กหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าตักของเธอต่อไปอย่างสุดกำลัง แม้จะรู้ว่าโอกาสรอดของฮิซาชินั้นแทบจะไม่มีเลย...



"ฮิซาชิจะต้อง...ตาย!"


ทันทีที่มิคาสะพูดคำนี้ออกมา น้ำตาที่เคยหยุดไหลไปแล้วของเหล่าseiriทั้งสามก็กลับมาหลั่งรินอีกครั้งหนึ่ง คราวนี้น้ำตานั้นไหลออกมาราวกับเขื่อนที่กั้นมันเอาไว้จนล้นปรี่เกิดทะลักออกมา ไม่มีอะไรที่จะสามารถหยุดเจ้าของเหลวใสๆนี้ได้อีกแล้ว...


"ฮิซาชิคุง... นายนี่มัน...โง่จริงๆ"

อาคาริก้มลงมองร่างของเด็กหนุ่มที่ตัดสินใจทำเรื่องโง่ๆลงไปเมื่อสักครู่นี้ด้วยสายตาที่ส่อแววสมเพช ทั้งๆที่พวกเธอทั้งสองคนเป็นเพื่อนร่วมชะตากรรมเดียวกันแท้ๆ...



"เพราะนายมีความผูกพันกับพวกseiriไงล่ะ... นายถึงได้อ่อนแอลงถึงขนาดนี้"



"ใคร..."

เมื่อได้ยินอาคาริพูดออกมาดังนั้น มิคาสะที่ฟังอยู่ก็ถึงกับของขึ้นในทันที ที่ผ่านมาเธอไม่เคยได้ยินคำพูดอะไรที่ทำให้รู้สึกโมโหได้ขนาดนี้มาก่อน


"เธอเป็นใครมาจากไหน...วิเศษมาจากไหน...เธอมีสิทธิ์อะไรถึงพูดอย่างนี้..."



"เธอเป็นใครมาจากไหน..!! ใหญ่มาจากไหน!!! ถึงได้พูดว่าการมีความผูกพัน...มันจะทำให้คนเราอ่อนแอลงกันหา!!!!"



"ก็เพราะฉันเอาชนะพวกเธอได้ไงล่ะ!"


อาคาริตอบคำถามที่ไม่ต้องการคำตอบมิคาสะด้วยสีหน้าที่เรียบเฉย แต่ถึงอย่างนั้นพวกเธอกลับไม่สามารถโต้แย้งใดๆได้ เนื่องจากที่อาคาริเอาชนะพวกเธอได้นั้นเป็นเรื่องจริง...



"เพราะฉันไม่มีความผูกพันกับใคร...ฉันถึงได้ลงมือได้อย่างไม่ลังเล ที่ฮิซาชิคุงต้องมาอยู่ในสภาพแบบนั้น ก็เพราะไปสนิทสนมกับพวกเธอจนเกิดความลังเลไม่เข้ามาสู้กับฉันตรงๆไงล่ะ!!"


"เพราะดันไปตัดสินใจที่จะทำในสิ่งโง่ๆ...หมอนั่นถึงได้เลือกทำร้ายตัวเองเพื่อตัดปัญหาที่แก้ไม่ได้ออกไป สิ่งที่เจ้านั่นทำ...มันก็แค่นั้นเอง"



ได้ยินดังนั้น มิคาสะก็บันดาลโทสะขึ้นมา เธออยากจะบินเข้าไปตะบันหน้าคนพูดให้เละไปเลยด้วยซ้ำ... หากแต่ถ้าเธอละมือจากฮิซาชิแม้แต่วินาทีเดียว ฮิซาชิที่เสียเลือดเป็นจำนวนมากนั้นอาจจะตายคาที่ไปเลยก็ได้



"จะบอกว่า...ที่เธอเข้ามาพูดคุยกับพวกเรา ที่เข้ามาหยอกล้อพวกเราเล่น... มันไม่มีความหมายอะไรสำหรับเธอเลยหรือไง!!!"


สาวน้อยผมสีน้ำเงินตะโกนออกมาอย่างโกรธแค้น ในขณะที่ผู้ฟังของเธอยังคงรักาามารยาทผู้ฟังที่ดีเอาไว้อย่างครบถ้วน... อาคาริไม่โต้ตอบอะไรเลยทั้งทางคำพูดและสีหน้า



"งั้นฉันจะบอกอะไรให้..." น้ำเสียงของอาคาริเปลี่ยนไป ราวกับเป็นน้ำเสียงของคนที่...

"ไม่ใช่แค่ความสัมพันธ์ระหว่างฉันกับพวกเธอหรอกนะ แต่ความสัมพันธ์ที่พวกเธอมีให้ฉันน่ะ มันก็แค่ความสัมพันธ์หลอกๆเท่านั้นแหละ!!"


"ฉันไม่อยากจะมีความผูกพันกับใครหรอก!! ไม่อยากมีความผูกพันกับใครทั้งนั้น!!! ฮิซาชิก็เป็นแค่คนที่เข้ามาให้ฉันฆ่าเวลาเล่นเท่านั้นแหละ!!"



ไม่จริงใช่ไหม... รุ่นพี่อาคาริ... ที่ผ่านมาทั้งชีวิต เธอไม่มีเพื่อนเลยงั้นเหรอ!!


"อย่ามาไร้สาระแถวนี้นะเฟ้ย!" มาแล้ว!! ประโยคแห่งเทพ(แห่งความม่อ)ฮิซาชิ!


"เธอจะบอกว่าความสัมพันธ์ที่เธอมีให้พวกเราน่ะ...มันเป็นแค่เรื่องหลอกๆงั้นเหรอ ที่เธอยิ้ม... ที่เธอหัวเราะ... ที่เธอเข้ามาอยู่ข้างๆฉัน... ทั้งหมดนั่นเป็นแค่การแสดงงั้นเหรอ!!"



"ก็บอกแล้วไงว่านั่นมันก็แค่--!!"


"มีใครที่ไหนบ้าง!!! ที่ปากบอกว่าไม่อยากมีเพื่อน...แต่กลับหัวเราะด้วยอย่างสนุกสนาน!! มีใครบ้าง!! ที่บอกว่าไม่อยากมีความผูกพัน...แต่กลับเข้ามาทำความรู้จัก มีที่ไหนบ้าง!!! ที่บอกว่าไม่อยากมีความผูกพัน...แต่กลับพูดแขวะคนนั้นคนนี้แล้วยิ้มอย่างมีความสุข เธอก็แค่เหงาไม่ใช่รึไง!!!"



"หุบปากนะ!!!"

อาคาริยิงลำแสงเพลิงใส่ฮิซาชิอย่างรวดเร็ว แต่เขาก็รับมันไว้อย่างเต็มใจทำให้อาการบาดเจ็บของเขายิ่งทวีความรุนแรงขึ้นไปอีก...


"แค่นี้เองเหรอ... ถ้าเทียบกับความเจ็บปวดที่ผ่านมาของเธอ มันคงเทียบกันไม่ได้เลยสักนิด"

ว่าแล้วเขาก็อ้าแขนให้เธอ




"เอาความเจ็บปวดทั้งหมดของเธอมาลงที่ฉันสิ ฉันจะรับมันไว้เอง!"




ไม่รู้ว่าเพราะตาฝาดหรือเปล่า แต่พวกseiriทั้งหมดเห็นของเหลวใสๆกำลังไหลออกมาจากดวงตาทั้งสองข้างของอาคาริเป็นหยาดน้ำเล็กๆ...


"อย่ามาพูดดีทั้งๆที่เจ็บหนักจะได้ไหม!!!" อาคาริระดมยิงลูกไฟใส่ฮิซาชิชุดใหญ่ แต่เขาก็ยังคงรับมันเอาไว้โดยไม่โต้ตอบหรือยอมถอยออกไปจากพื้นที่ตรงนั้นแม้แต่ก้าวเดียว


"อย่ามาทำตัวเป็นฮีโร่นักจะได้ไหม!! ทั้งๆที่ไอ้ของพรรค์นั้นมันไม่มีอยู่จริงสักหน่อย!!!"


อาคาริสะสมพลังจนกลายเป็นลูกไฟขนาดยักษ์จู่โจมใส่ฮิซาชิ แต่ทั้งอย่างนั้นเขาก็ยังคงยืนอยู่นิ่งๆรอรับการโจมตีที่สามารถสังหารเขาได้ภายในชั่วพริบตา...




                               ตูมมมมมมม!!มมมมม!!มม



ไม่เจ็บ..! มีใครบางคนเข้ามารับลูกไฟนั้นแทนเขา จนทำให้ปีกที่กลางหลังที่ใกล้จะขาดของเธอนั้นขาดกระเด็น


"มิคาสะ!"


พวกเขาทั้งสามคนตกใจมากกับการกระทำของเธอ ตอนนี้ลมหายใจของมิคาสะรวยรินเต็มที


"ฮีโร่น่ะ...มีอยู่จริงนะ เพียงแต่ทุกคนมองไม่เห็นเท่านั้นเอง..."
เสียงมิคาสะดังขึ้นมาเบาๆ เธอฝืนลุกขึ้นยืนในท่าชันเข่า

"ไม่ว่าใครก็เป็นฮีโร่ได้ทั้งนั้น... เพียงแค่ทิ้งสามัญสำนึกที่ว่าเราไม่สามารถทำอะไรได้ออกไป แค่นั้นฮีโร่ก็ถือกำเนิดแล้ว!"


มิคาสะยันตัวเองขึ้นจากพื้นได้สำเร็จ แต่เธอไม่มีปีกที่จะใช้บินหลบการโจมตีของอาคาริได้อีกแล้ว...



"งั้นก็พิสูจน์ให้ฉันเห็นสิ! ถ้าเธอเอาชนะฉันได้ละก็...ฉันจะถอนคำพูดของตัวเองทั้งหมด!"

"หึ! ไม่ต้องรีบร้อนหรอกน่า..."


ทันทีที่พูดจบ ก็มีแสงสีฟ้าสว่างขึ้นมาจากแผ่นหลังของมิคาสะระหว่างช่วงปีกที่ขาดกระเด็น ก่อนที่แสงนั้นจะครอบคลุมเธอเอาไว้ทั้งตัวราวกับตอบสนองความตั้งใจที่แน่วแน่ซึ่งฝังอยู่ในแววตาที่แทบจะหมดประกายลงเพราะอาการเสียเลือดที่รุนแรงจนคนทั่วไปล้มทั้งยืนแล้ว...





"โปรแกรมวิวัฒนาการ...ลิเวียธาน ทำงานได้!"