Angelics War นาย...อยากจะทำแบบนี้จริงๆเหรอ

วันต่อมาในช่วงหลังเลิกเรียน เป็นเวลาที่เพื่อนๆทุกคนจะนัดทำกิจกรรมต่างๆนานานอกโรงเรียน เช่นจะไปเล่นเกม เล่นกีฬาหรือจะทำอะไรก็ว่ากันไป และมันก็เป็นเช่นนี้มาตลอด18เดือนที่ผ่านมา แต่สิ่งที่จะเกิดขึ้นในวันนี้จะเป็นจุดพลิกผันของทุกสิ่ง...

"ฮิซาชิคุง..." เสียงสาวน้อยท่าทางแจ่มใสดังไล่หลังพวกเขามาติดๆ "วันนี้ฉันขอไปเที่ยวบ้านนายหน่อยสิ!"
ใบหน้าอันแสนสดใสของเธอทำให้ฮิซาชิเริ่มรู้สึกหวั่นใจ ตั้งแต่เมื่อสามวันก่อน...

'ฉันจะ...เผยความรู้สึกจริงๆของทุกคนที่นายว่าออกมาเอง!!'

และดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้พูดเล่น บรรยากาศภายในบ้านค่อยอึมครึมลงทันทีที่อาคาริได้พบกับทุกคน ถ้าไม่รีบหาทางทำอะไรสักอย่างละก็...
"เอ่อ...พวกเธออยากทานอะไรหรือเปล่า..."
ฮิซาชิพยายามทำให้บรรยากาศมันดีขึ้น ตามตำราที่เขาศึกษามา... พวกผู้หญิงจะมีอารมณ์ผ่อนคลายลงบ้างหากมีอะไรตกถึงท้อง แน่นอนว่าต้องเป็นตอนที่เธอโมโหใครมาเท่านั้นนะ...

ซึ่งทฤษฎีนี้สามารถใช้ได้จริงเฉพาะกับมนุษย์เท่านั้นด้วยนะ...
"งั้นฉันอยากกินน้ำองุ่น"
"แต่บ้านฉันไม่มีน้ำองุ่นนะ เธอก็รู้นี่!"
"งั้นนายก็ออกไปซื้อซะสิ! มายืนบื้ออะไรอยู่ได้!!"
ริกะระบายความอัดอั้นออกมาโดยใช้ฮิซาชิเป็นสื่อนำพาเจ้าสิ่งอัปมงคลแก่ชีวิตเธอออกไป เออ... เกิดอะไรขึ้นฉันไม่รับรู้ด้วยนะ ยัยน้องสาวจอมเฉิ่ม!!

ว่าแล้วเด็กหนุ่มคนนั้นก็ออกไปซื้อน้ำให้ตามคำขอ ปล่อยให้พวกเธออยู่ด้วยกันกับอาคาริตามลำพัง... ซึ่งการกระทำของริกะในตอนนั้นไปเข้าทางสาวน้อยมนุษย์ที่รอจังหวะนี้อยู่พอดี
"เป็นผู้ชายที่ดีนะ" อาคาริหันไปมองส่งฮิซาชิจนสุดสายตา "ถ้าเขาได้เป็นผู้ชายของใครละก็...คนๆนั้นต้องโชคดีมากแน่ๆ"
"เธอต้องการอะไรกันแน่" ริกะได้โอกาสถามย้อน "ทำไมเธอถึงต้องมาเกาะแกะกับเจ้าผู้ชายบ้องตื้นอย่างเจ้านั่นด้วย!"

ได้ยินดังนั้น อาคาริก็อมยิ้มทันที เธอเฝ้ารอจังหวะดีๆแบบนี้มานานแล้ว...
"ฉันว่าเธอนั่นแหละต้องการอะไรกันแน่ ทำไมถึงต้องเป็นเดือดเป็นร้อนขนาดนั้นด้วย สำหรับเธอแล้ว...ฮิซาชิคุงเป็นอะไรกันแน่"
"ก็ฉันเป็นน้องสาวต่างพ่อต่างแม่ของหมอนั่นไงล่ะ แล้วเธอเป็นใครถึงได้มาออเซาะเจ้าหมอนั่นอย่างกับ-"
ถึงตรงนี้ริกะก็เงียบไป ถ้าเธอพูดคำนั้นออกมาละก็...เธอคงระงับอาการไม่ไหวแน่ๆ

"นั่นสินะคะ" โยโซระได้โอกาสพูดระหว่างที่ริกะยังคงนิ่งอยู่อย่างนั้น "ถึงจะบอกว่าเป็นเพื่อนสนิทกันก็เถอะ แต่ที่มาที่นี่ทุกวันนี่มันเหมือนกับ..."
"เธอหึงอย่างงั้นเหรอ... ทั้งๆที่เธอยังอายุแค่11เองนะ เด็กสมัยนี้นี่โตเร็วจริงๆเลยน้า..."
โยโซระนิ่งไปอีกคน ตามจริงเธอจะประกาศตัวไปเลยก็ได้ว่าเธอเป็นแองเจลอยด์และอายุ20กว่าๆแล้ว หากแต่เพราะมิคาสะเคยห้ามเธอไม่ให้พูดเรื่องนี้ออกไปเท่านั้นแหละ
"ฉันไม่รู้หรอกนะว่าพวกเธอทั้งหมดนี่คิดยังไงกับฮิซาชิคุง แต่ว่านะ..." อาคาริทำสายตาราวกับเย้ยหยันพวกเธอ แต่พวกเธอทั้ง6ก็ได้แต่นิ่งอยู่อย่างนั้น...

"ถ้าพวกเธอมัวแต่ชักช้าละก็...ระวังจะโดนคนอื่นแย่งไปนะ!"

"ทำไมเธอถึงรู้ล่ะ..!?"
ใน ระหว่างที่เหล่านางฟ้าที่เก็บซ่อนปีกของพวกเธอเอาไว้ยังคงนั่งนิ่งไม่พูด อะไร ฮานามิก็เอ่ยปากถามสิ่งที่อาคาริเคยพูดเอาไว้เมื่อวานนี้ออกมา ซึ่งเรื่องนั้นผู้ที่ถูกถามก็รู้ดีอยู่แล้ว...
"ทำไมฉันจะไม่รู้ล่ะ... ก็พวกเธออาศัยอยู่บ้านของฮิซาชิมาตั้งสองปี จะไม่ให้มีความรู้สึกอะไรเลยมันก็..!"

"ฉันไม่ได้ถามเรื่องนั้น!! ฉันหมายความว่าทำไมเธอถึงรู้ได้ว่าฉันกับริกะเป็นแองเจลอยด์!! ทั้งๆที่ตอนอยู่ที่โรงเรียนพวกเราก็ซ่อนปีกพวกนั้นเอาไว้ใต้เสื้อเรียบร้อย แล้วนะ!!"

พอได้ยินคำถามที่ไม่คิดไม่ฝันว่าจะลืมไปได้ สาวน้อยผมดำที่กลายเป็นเป้าสายตาของผู้หญิงอีกหกคนก็เริ่มเปลี่ยนอิริยาบถมานั่งท่าที่พอผ่อนคลายลงไปได้บ้าง
"ใช่! ฉันรู้อยู่แล้วว่าพวกเธอคือสามเผ่าพันธุ์ที่ถูกสร้างขึ้น... แล้วยังไงล่ะ..!! พวกเธอรู้ไปแล้วจะมีประโยชน์อะไร คำถามที่ฉันถามไปเมื่อกี้ก็ยังไม่ได้ตอบฉันเลย... แล้วพวกเธอยังจะมาถามฉันกลับอย่างงั้นเหรอ"

เหล่านางฟ้าได้แต่นั่งก้มหน้าอย่างสงบเสงี่ยม มันก็จริงที่อาคาริอาจจะรู้ความลับของพวกเธอ แต่ความรู้สึกของพวกเธอล่ะ! พวกเธอไม่เคยลองค้นเข้าไปในใจเลยสักครั้งเดียว! และถ้าอาคาริยังไม่ได้คำตอบ... พวกเธอก็จะไม่ได้คำตอบจากปากของอาคาริเช่นกัน

"ว่าไงล่ะ..." อาคาริจัดเข้าไปอีกชุด คราวนี้เป็นคำถามที่ย้ำความคิดของพวกเธอเข้าไปตรงๆ
"จริงๆแล้วพวกเธอน่ะ...คิดยังไงกับฮิซาชิคุงกันแน่!"

สาวน้อยทั้งหกยังคงไม่พูดอะไรออกมา ในขณะนั้นฮิซาชิก็กลับมาจากซื้อของพอดี...
"เป็นอะไรไปเหรอ ดูซึมกันไปหมดเลยนี่นา..."
ฮิซาชิเข้ามาดูอาการพวกเธอทีละคน เขาสังเกตได้ว่าแต่ละคนมีน้ำตาซึมออกมาเล็กน้อย เด็กหนุ่มรู้ได้ทันทีว่าอาคาริได้ทำอะไรบางอย่างกับพวกเธอ แต่อะไรกันล่ะ..!?

"ไม่มีอะไร...หรอกค่ะ..."
เมื่อถูกตอกหน้าเข้ามาตรงๆแต่กลับไม่สามารถเอาคืนได้เลยแม้แต่นิดเดียว พวกมิคาสะก็ลุกขึ้นเดินออกจากห้องกลับไปยังห้องของตัวเอง...

ความแค้นครั้งนี้...ไม่มีวันลืมหรอก!!!