ฝากรักไปถึงเธอ....ยัยตุ๊กตาผี

               เช้าวันต่อมาฉันตื่นไปโรงเรียนตั้งแต่หกโมงเช้าพอมาถึงก็เจอคุโรซาว่าฟุบ หลับอยู่บนโต๊ะนี่เขามาเรียนเช้าขนาดนี้เลยเหรอพอฉันเดินเข้ามานั่งโต๊ะเขา ก็ลุกมานั่งบนโต๊ะของฉันเฉยเลย
               "เมื่อวานทำไมเธอไม่ตอบ"
               "ตอบอะไรเหรอ?"
               "ก็เรื่องเมื่อวานที่ฉันถามเธอในมือถือไง"
               "เมื่อวานฉันเผลอหลับไปน่ะถามอะไรเหรอ?"
               "เผลอหลับหรอกเหรองั้นช่างมันเถอะ"
               อะไรของเขาน่ะ
               "คุโรซาว่าทำไมมาเรียนเช้าจัง"
               "เพราะเธอนั่นแหละฉันถึงนอนไม่หลับจะว่าไปเธอเรียกฉันว่าทามากิแทนได้มั้ย"
               "ทำไมล่ะ"
               "เอาน่าถามมากอยู่ได้"
               ทามากิ เหรอเขาเป็นคนแปลกจริงๆน่ะเนี่ยทำไมตั้งแต่ฉันมาเรียนที่นี่ชีวิตฉันถึงเริ่มไม่สงบเลยน่ะ
พอเลิกเรียนฉันก็เลยรีบหนีทามากิกลับบ้านทันทีฉันกลับมาถึงบ้านปุบก็มานั่ง ดูหนังผีกับโรลจังทันทีแล้วจู่ๆก็มีเสียงดังมาจากระเบียงห้องของฉันเหมือน เสียงก้อนหินฉันเลยรีบลุกไปดูเพื่อนจะเป็นท่านแวมไพร์อิๆฉันรีบลุกไปดูที่ ระเบียงอย่างเร็วแต่ไม่ใช่แวมไพร์เป็นเจ้าชายต่างหาก
               "ฉันไปดูหนังด้วยได้มั้ย^^"
               "จะมาดูด้วยเหรอ?"
               จะว่าไปถ้ามีเพื่อนมาดูด้วยกันก็ดีเหมือนกันน่ะ
               "ได้สิ"
               พอพูดจบเจ้าชายก็เดินมาที่บ้านของฉันฉันเลยเปิดประตูห้องให้เขา
               "ดูเรื่องอะไรอยู่เหรอ"
               "ดูหนังผีน่ะ"
               "อ้อ"
               หลังจากนั้นเราเลยนั่งดูหนังด้วยกันแต่ฉันนี่สิชอบแอบมองแต่หน้าสวยๆของเจ้าชายชิโนะจนไม่มีกะจิตกะใจดูหนังเลย
               "เมื่อวานคุณน้าบอกคานาริจังออกไปข้างนอกกับเพื่อนไปกับใครมาเหรอ?"
นี่ทามากิเขาไม่ได้เล่าให้ฟังเหรอว่าไปกับเรามาสงสัยเขาคงไม่อยากให้ใครรู้มั้ง
               "เปล่านี่"
               "คานาริจังมีแฟนแล้วเหรอ"
แฟนเหรอ? ฉันเคยมีที่ไหนกันล่ะมีแต่ผู้ชายเขาจะวิ่งหนีมากกว่า
               "ไม่มี"
               "โล่งอกหน่อย^^"
               "อะไรน่ะ"
               "ทำไมวันนี้ไม่กลับบ้านพร้อมกันล่ะ"
               "วันนี้รีบกลับบ้าน"
               ที่ต้องรีบเพราะเพื่อนของเจ้าชายนั่นแหละพิลึกคนแต่จะว่าไปเวลามีเพื่อนมานั่งดูหนังด้วยนี่ก็สนุกดีเหมือน กันน่ะไม่เหงาเลยแต่ดูเหมือนเจ้าชายเขาจะหลับแล้วสิแถมมานอนหลับที่ตักฉัน อีกจะทำยังไงดีเนี่ยขยับไม่ได้เลยกลัวเขาจะตื่นด้วยสิฉันเลยนั่งนิ่งๆและ เอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มมาห่มให้เขาและสักพักฉันก็เผลอหลับไปพอตื่นมาอีกทีเลย ดูที่นาฬิกาเพิ่งตีห้าครึ่งเองเหรอนอนต่อดีกว่าแต่พอหันไปด้านข้างฉันก็ตกใจ ทำไมเจ้าชายชิโนะมานอนอยู่บนเตียงของฉันข้างๆฉันนี่เขานอนข้างๆฉันทั้งคืน เลยเหรอแต่เวลาเขานอนนี่น่ารักจังเห็นท่าทางของเขาเวลาเขาหลับฉันไม่กล้ากวน เขาเลยแล้วจู่ๆเขาก็ค่อยๆลืมตาขึ้นมา
               "ที่นี่นอนสบายดีจัง"
               "...."
               "จริงสิฉันต้องกลับบ้านแล้ว"
               "อย่าให้แม่รู้น่ะ"
               "ฉันจะปีนกลับทางระเบียงห้องน่ะ"
               จะว่าไประเบียงห้องเราก็อยู่ติดกันเลยนี่น่ะชิโนะเลยปีนกลับห้องของเขาไปทาง ระเบียงแต่จะว่าไปนี่มันอะไรกันน่ะทำไมเมื่อคืนเจ้าชายชิโนะถึงมานอนที่ห้อง ของฉันทั้งคืนล่ะทำไมน่ะ
               "โรลจังทำไมฉันถึงรู้สึกแปลกๆหัวใจของฉันมันสับสน"
               ฉันอุ้มโรลจังขึ้นมาก่อนจะไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปเรียนและพอแต่งตัวเสร็จ ฉันก็เดินออกมาจากบ้านก็เห็นชิโนะเขายืนรอฉันอยู่ที่หนิาบ้านเขามารอฉัน เหรอ?
               "วันนี้ไปด้วยกันน่ะ^^"
               "อื่อ"
               ทำไมรอยยิ้มของชิโนะที่ยิ้มให้ฉันถึงดูน่ารักทุกครั้งเลยน่ะ
               "เมื่อคืนขอโทษน่ะฉันหลับไม่ตื่นเลยน่ะ"
               ชิโนะบิดขี้เกียจไปด้วยขณะพูดเหมือนเขาอายๆO.O
               "อื่อ"
               "คานาริตัดผมทรงนี้แล้วน่ารักดีน่ะ"
               "เอ๋?"
               "ฉันชอบแบบนี้มากกว่าน่ะ"
               ทรงผมนี้น่ะเหรอ? จะว่าไปทรงนี้ก็สบายหัวเหมือนกันน่ะไม่หนักหัวดี
               "ไม่ตัดให้โรลจังบ้างล่ะ"
               "ตัดให้โรลจังน่ะเหรอ?"
               "อื่อ"
               "เดี๋ยวจะลองถามโรลจังดู"
               จะว่าไปถ้าตัดผมโรลจังแล้วโรลจังจะชอบมั้ยน่ะไม่เคยคิดเรื่องตัดผมให้โรลจัง มาก่อนเลยพอถึงห้องเรียนฉันก็นั่งหวีผมให้โรลจังก่อนจะคิดว่าจะลองตัดผมให้ โรลจังดูดีมั้ยน่ะถ้าตัดจะตัดทรงไหนดีน่ะหรือจะลองปรึกษาชิโนะดูจะว่าไปชิ โนะบอกว่าไปประชุมชมรมฟุตบอลนี่น่ะงั้นเดี๋ยวค่อยถามตอนกลับบ้านดีกว่า
               "คานาจัง!"
               ทามากิเรียกฉันทันทีที่เขาเดินเข้ามาในห้อง
               "ทำไมเมื่อวานฉันโทรหาไม่รับสายอยากตายรึไง"
               ทำไมทามากิชอบตะคอกใส่ฉันนักน่ะ
               "เมื่อวานเหรอ?"
               "ฉันบอกให้เธอรอฉันหลังเลิกเรียนนี่"
               "ฉันลืมน่ะ"
               "งั้นช่างเถอะเย็นนี้ไปดูฉันซ้อมบอลมั้ย^^"
               แล้วทำไมฉันต้องไปดูเขาซ้อมบอลด้วยล่ะ-_-
               "ไม่"
               "เย็นนี้ฉันต้องซ้อมบอลจนถึงเย็นเลยเซ็งชะมัด"
               แล้วเขาจะมาบอกฉันทำไมล่ะเนี่ย
               "จริงสิฉันเห็นที่ห้อยมือถือคล้ายตุ๊กตาผีของเธอด้วยล่ะ"
               "เห็นอยู่ไหนเหรอ?"
               "เย็นนี้หกโมงครึ่งไปรอหน้าห้างเหมือนเดิมน่ะแล้วฉันจะพาไปดู"
               "จริงน่ะ"
               "จริงสิ^^"
               ฉันจะตั้งหน้าตั้งตารอเย็นนี้เร็วๆเลยล่ะพอเลิกเรียนปุบฉันก็รีบกลับบ้านอาบ น้ำแต่งตัวแล้วก็ออกไปรอทามากิที่หน้าห้างทันทีแต่ดูเหมือนเขาจะมาสายน่ะแถว นี้มีพวกผฺ้ชายวัยรุ่นจับกลุ่มกันเยอะจังพวกนี้มายืนทำอะไรกันน่ะแล้วก็มี ชายหนุ่มหน้าคนหนุ่มเดินเข้ามาคุยกับฉันด้วยรอยยิ้ม
               "ยืนรอเพื่อนอยู่เหรอ?"
               เขารู้ได้ไงเนี่ยเก่งจัง
               "อื่อ"
               "น่ารักจังชื่ออะไรเหรอ"
               เขาชมว่าฉันน่ารักด้วยเหรอ? ฉันเนี่ยน่ะน่ารัก-_-
               "ชื่อเหรอ?"
               "ใช่"
               "ฉันชื่อ อุเอนะ...."
               "เธอทำบ้าอะไรอยู่"
               อ้าว? ทามากิมาแล้วเหรอทามากิเดินมาที่ฉันด้วยใบหน้าไม่พอใจก่อนจะมองหน้าผู้ชายที่ถามชื่อฉัน
               "แกทำอะไรของแก"
แล้วทามากิจะไปตวาดผู้ชายที่มาถามชื่อฉันทำไมเนี่ย
               "ขอโทษครับพี่คุโรซาว่าผมไม่รู้ว่าแฟนพี่ครับ"
               "ไปเลยไป!"
               แล้วนายคนนั้นพร้อมกับเพื่อนก็รีบเดินหนีไปทันทีมันอะไรกันล่ะเนี่ย
               "ทีหลังอย่าไปคุยกับพวกผู้ชายที่ไม่รู้จักน่ะ"
               "อื่อ"
               "เธอเนี่ยมันโง่ชะมัดจริงสิไปกันเถอะ"
               "ไปไหนเหรอ?"
               "ไปดูหนังกัน"
               "แต่มันจะดึกไปน่ะ"
               "ไปเถอะฉันอยากดูนี่ฉันซื้อตั๋วแล้วด้วย"
               อะไรของเขาฉันจะมาดูตุ๊กตาต่างหากแต่ก็ต้องยอมไปเพราะอยากดูเหมือนกันหนัง ที่ทามากิพามาดูเป็นหนังผีเข้าใหม่ด้วยนี่นาแถมมีป๊อบคอร์นให้กินฟรีด้วยฉัน เข้ามาดูหนังในโรงหลังจากไม่เคยมาดูนานมากๆแล้วจะว่าไปทำไมเวลาทามากิใส่ชุด ไปรเวทเขาถึงได้เท่ห์นักน่ะขนาดพวกสาวๆยังชอบมองเขาเลยฉันมองดูใบหน้าข้างๆ ของเขาในความมืดยังหล่อเลย
               "แอบมองหน้าฉันทำไม"
               แล้วจู่ๆทามากิก็หันมาตกใจหมดเลย
               "เปล่าน่ะ"
               คนในโรงหนังไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เลยแหะขณะที่หนังเริ่มฉายจู่ๆทามากิเขาก็เอา มือของเขามากุมมือฉันแล้วทำไมจู่ๆหัวใจของฉันมันถึงได้เต้นแรงขึ้นมาน่ะมือ เรียวๆของเขาอุ่นจังทามากิเขาจับมือฉันไว้ตลอดไม่ปล่อยเลยจนหนังจบเราก็เดิน ออกมาจากโรงกัน
               "หนังบ้าอะไรไม่รู้น่ากลัวเป็นบ้าเลย"
               "สนุกมากเลยล่ะ"
               "สนุกบ้าอะไรล่ะใยโรคจิตเธอเนี่ยมันน่ากลัวจริงๆด้วย"
               ทำไมเขาชอบว่าฉันนักน่ะแล้วหลังจากนั้นทามากิก็ขับรถของเขามาส่งฉันที่แถวๆ บ้านฉันฉันให้เขาส่งที่หน้าปากซอยเพราะกลัวแม่ตื่น
               "วันนี้ขอบคุณมากน่ะที่พาฉันไปดูหนัง"
               "จริงสิลืมเอาไอ้นี่ให้เลย"
               แล้วทามากิก็เอาที่ห้อยมือถือที่ดูเหมือนโรลจังแต่อันเล็กกว่าขึ้นมา
               "O.O"
               ว้าว! มีจริงๆด้วยเหมือนโรลจังเลย
               "เหมือนโรลจังเลย"
               "ถ้าอยากได้ฉันก็จะให้"
               "ให้จริงเหรอ?"
               "อื่อ"
               "ขอบคุณน่ะ^^"
               ฉันดีใจมากเลยในที่สุดก็ได้ที่ห้อยมือถือแฝดที่ดูเหมือนโรลจังเปี้ยบเลยจะ ว่าไปทามากิเขาก็เป็นคนดีเหมือนกันน่ะเนี่ยหลังจากแยกกับทามากิแล้วฉันก็เอา ที่ห้อยมือถือมาอวดโรลจังใหญ่เลย
               "โรลจังดูสิเหมือนโรลจังเปี้ยบเลยน่ะแค่ตัวจิ๋วกว่าเองน่ะ"
               "...."
               "โรลจังก็ว่าน่ารักเหมือนกันใช่มั้ยล่ะ^^"
               ฉันกำลังทำตัวเหมือนเด็กที่เห่อของเล่นใหม่เลยก็คนมันดีใจนี่นาใครจะคิดว่าโรลจังจะมีแฝดด้วยล่ะอิๆ
               "โรลจังจ๋าเรามานอนกอดกันดีกว่าน่ะง่วงจังเลย"
ฉันเอาโรลจังมานอนกอดก่อนจะเล่าเรื่องวันนี้ให้โรลจังฟัง
               "วันนี้ทามากิเขาพาฉันไปดูหนังด้วยล่ะเป็นหนังผีสนุกน่ากลัวมากเลยน่าเสียดายที่ฉันลืมพาโรลจังไปด้วยขอโทษน่ะโรลจัง"
แล้วฉันก็ค่อยๆเข้าสู่ห้วงแห่งความฝัน