Extinction Wars สัญญาครั้งนั้น...จะเริ่มกันเลยไหม

     "เราจะทำไงดี..!!"


     สคริวล่าได้แต่คิดทบทวนเรื่องที่ผ่านมาเมื่อวานนี้อย่างเคร่งเครียด ซึ่งประเด็นเรื่องที่สามารถทำให้อควารอยด์ที่รอดชีวิตอยู่เป็นหนึ่งในสองคนสุดท้ายตกอยู่ใต้ภาวะเครียดได้นั้นไม่ใช่เรื่องอื่นเลย หากไม่ใช่เรื่องที่เพิ่งผ่านมาเมื่อเย็นวานนี้เท่านั้น...


     "เราทำภารกิจสังหารเจ้าฮิซาชินั่นพลาด ถ้าเรากลับไปละก็...นายเหนือหัวต้องฆ่าเราแน่!"


     ขณะนี้สคริวล่าไม่มีที่ให้กลับไปอีกแล้ว... แน่นอนว่าสำหรับเจ้านายของเธอ การทำภารกิจพลาดนั้นเท่ากับชีวิตที่เหลือจะถูกย่อลงให้เหลือเพียงไม่ถึงวินาทีเท่านั้น


          ถ้างั้นก็ไปอาศัยเกาะฮิซาชิกินอย่างพวกนั้นสิ!!


     "แต่ถ้าเราไปหาเจ้าฮิซาชินั่น... ถ้าต้องอยู่ร่วมชายคาเดียวกับเจ้าเทอร์รารอยด์นั่นละก็...ฉันยอมโดนเจ้านายฆ่าตายซะยังจะดีกว่า!!"



หลังจากคิดไปคิดมาอย่างละเอียดถี่ถ้วนแล้ว เพื่อที่เธอจะได้มีสถานที่ที่จะกลับไป...สคริวล่าจึงทำการเบนเข็มจากเป้าหมายเดิมของเธอไปเป็น...

          "ฮิโรมิ!!!"

     เสียงตะโกนกัมปนาทของฮิซาชิดังมาจากห้องครัว ทำให้นางฟ้าผู้มีปีกของปิศาจถึงกับสะดุ้งไปทั้งตัวราวกับถูกไฟฟ้าช็อต


     "มีอะไรงั้นเหรอ..."

     "ยังจะถามอีกเหรอว่ามีอะไร... เธอแอบกินข้าวเที่ยงฉันโดยไม่ขออนุญาตใช่ไหม!! ฉันบอกตั้งไม่รู้กี่ทีแล้วว่าส่วนของเธอถ้าไม่พอก็ขอเติมได้ตลอด..! แต่อย่าเอาส่วนของฉันไปเหมารวมเป็นกับข้าวของเธอด้วยสิฟะ!!"

     ฮิซาชิระบายความอัดอั้นที่เก็บสะสมเอาไว้นานนับหลายปีออกมารวดเดียวหมด นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ฮิโรมิแอบขโมยข้าวที่มิคาสะกับโยโซระช่วยกันจัดเรียงไว้บนโต๊ะกินก่อนคนอื่น และนอกจากฮิโรมิจะกินส่วนของตัวเองจนหมดแล้วยังไม่พอ...
     
     บางทีเธอก็เกิดบันดาลความคิดประหลาดๆแอบเม้มส่วนของฮิซาชิและโยโซระไปเป็นของตัวเองด้วยเช่นกัน แน่นอนว่าเจตนาที่เธอขโมยกินของเพื่อนสาวผมน้ำตาลของเธอนั้นมาจากความสนุกส่วนตัวทั้งนั้น...


แต่ถึงจะถูกต่อว่าหนักขนาดไหน... สาวเจ้าก็ยังไม่รู้สึกรู้สาและยังคงกระทำผิดซ้ำรอยเดิมอยู่เรื่อยมา


     "ให้ตายสิ...สอนเท่าไหร่ก็ไม่เคยจำ! ทำไมวิวัฒนาการนั้นไม่ทำให้สมองของเธอพัฒนาตามร่างกายไปด้วยฟะ!! ตอนนี้ก็มีแต่หน้าอกไร้ประโยชน์ของเธอเท่านั้นที่โตเอาๆน่ะ!! สมองเธอมันอยู่ระหว่างหน้าอกหรือไง!!!"


     "สะ-เสียมารยาทที่สุด!! หน้าอกฉันไม่ได้ไร้ประโยชน์นะยะ!!!"


     "อย่ามาซุย! ถ้าไม่ใช่เพราะก้อนเนื้อขนาดบิ๊กไซส์สองก้อนนั่นดูดกลืนสารอาหารหล่อเลี้ยงสมองไปจนเหี้ยน ระดับวิวัฒนาการทางปัญญาของเธอก็คงอยู่แค่ญาติสนิทของพวกค้างคาวแล้วล่ะ! แล้วได้โปรดเอาเจ้าเนื้อนุ่มพวกนั้นไปให้พ้นๆหน้าฉันซะก่อนที่ฉันจะเกิดอารมณ์!!"



     ระหว่างที่ทั้งสองคนนั้นกำลังทะเลาะกันอยู่ มิคาสะก็ใจดีแบ่งส่วนของทั้งตัวเองและโยโซระที่ยังไม่ได้กินมาวางไว้แทนส่วนของฮิซาชิที่ถูกจอมตะกละพุงไม่ยื่นฉกเอาไปเพื่อให้ชายหนุ่มใจเย็นลง แต่ยังไม่ทันที่ฮิซาชิจะได้แตะมัน อาหารที่ถูกจัดวางอย่างน่ารับประทานทุกจานนั้นก็อันตรธานหายไปหมด!!


    ในเมื่อตัวปัญหาที่บั่นทอนสติสัมปชัญญะยังคงอยู่ในกำปั้นที่บิดไปมาของชายหนุ่ม รวมทั้งนางฟ้าอีกสองที่เหลือก็กำลังบรรจงปลายนิ้วบนปุ่มกดเกมคอนโซลถล่มจักรวาลอยู่ แล้วอาหารมันจะหายไปได้ยังไงกันนะ...

     "เฮ้อ..! สบายท้องจังเล้ย..."


     เจ้าของเสียงพูดด้วยท่าทีสบายอารมณ์อย่างที่สุด ในขณะที่เจ้าของตัวจริงของอาหารจานนั้นที่สาวน้อยขโมยกินไปได้แต่ยืนมองพุงที่ไม่เคยยื่นออกมาเกินขนาดมาตรฐานที่กำลังส่งเสียงร้องด้วยความอิ่มเอมใจ ในใจของเขานั้นคิดว่าน่าจะจัดการเธอไปให้เสร็จๆตั้งแต่เมื่อวานนี้แล้วแท้ๆ...


     "เอ่อ...คุณสคริวล่าครับ ไม่ทราบว่าคุณใหญ่มาจากไหนครับถึงได้มาดอดรับประทานข้าวเที่ยงของกระผมน่ะ..."


     "ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา... เพราะยังไงมนุษย์อย่างนายก็สามารถอดข้าวได้ถึงสามอาทิตย์เลยไม่ใช่หรือไง อุฮุๆ!"

     แขกผู้ไม่น่ารับเชิญหัวเราะอย่างสบายอารมณ์ ผิดกับคู่สนทนามาก


     "มันจะไม่เป็นไรได้ไงเล่า! ฉันยังไม่ได้กินเลยนะเฟร้ย..!!"

     "แล้วนายจะหวงข้าวไปทำไมล่ะ ก็ทีพวกพี่มิคาสะกับพวกseiriคนอื่นๆยังเข้ามาอาศัยอยู่บ้านนายได้เลยไม่ใช่เหรอ... รับเพิ่มอีกสักคนจะเป็นไรไป..!"

     "มันจะไม่เป็นไรได้ไงเล่า!! เดี๋ยวก่อน... เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรนะ!!"


     "ฉันขอ...อาศัยอยู่ที่นี่กับนายด้วยคนนะ! เจ้าหนอนโสโครก..."


     คำพูดอันแสนยียวนราวกับผู้ปกครองไม่เคยอบรมสั่งสอนมารยาทการพูดคุยแก่ผู้อาวุโสกว่าได้ลอดออกมาจากช่องปากผ่านซี่ฟันที่บันดาลให้เกิดระดับและท่วงทำนองเสียงต่างๆสร้างความรำคาญใจให้แก่ผู้ฟังเป็นอย่างมาก ทั้งอย่างนั้นฝ่ายที่พูดก็ไม่ได้รู้สึกรู้สาอะไรเลยแม้ว่าจะเพิ่งยั่วโมโหผู้ที่ไว้ชีวิตเธอเมื่อวานนี้ไปเมื่อสักครู่

     "เธอจะมาขออยู่บ้านฉัน...แล้วมาเรียกฉันว่าหนอนโสโครกงั้นเรอะ!!"

     "ก็นายมันไม่ได้ต่างอะไรกับหนอนแมลงที่ได้แต่แทะใบไม้เน่าๆไม่ใช่เหรอ... ก็เหมาะสมดีแล้วนี่..!"

     แล้วทั้งคู่ก็ทะเลาะกันยาวจนถึงเวลาเย็น ฮิซาชิก็ยังไม่ได้กินอะไรเป็นมื้อเที่ยงเลย... แม้แต่ข้าวสักเม็ดเดียวหรือน้ำสักหยด


     "งั้น..! หนูกลับก่อนนะคะ พี่มิคาสะ! แล้วพรุ่งนี้จะมาเกาะกินใหม่นะ เจ้าหนอนแทะขี้ฟัน!!"

     สคริวล่าเห็นว่ายังไงๆฮิซาชิก็ไม่มีวันให้เธออาศัยอยู่ที่นี่แน่... เธอจึงขอตัวออกไปนอนนอกบ้าน ที่ไหนก็ไม่รู้...



     "เฮ้ย! ยัยสคริวล่า..." เสียงคู่กรณีดังมาจากด้านหลังอควารอยด์ที่ก้าวพ้นเขตบ้านไปแล้ว ทำให้สาวน้อยหันกลับมาเตรียมทะเลาะอีกรอบ


     "ถ้าเธอไม่รังเกียจที่อยู่ของมนุษย์...จะมาค้างอยู่ที่นี่ก็ได้นะ"

     สคริวล่าไม่อยากเชื่อในสิ่งที่เธอได้ยิน มนุษย์ที่เธอได้รับคำสั่งมาให้ฆ่า...ตอนนี้กลับต้อนรับเธอซะอย่างนั้น

     "เธอไม่มีที่อยู่ไม่ใช่เหรอ... งั้นก็มาค้างคืนที่นี่สิ! ฉันจะเตรียมที่นอนไว้ให้"

     สาวน้อยได้แต่ยืนงงในท่าทีที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของมนุษย์ที่ไม่รู้จุดยืนของตัวเอง แต่เพราะเธอไม่มีที่อยู่ในขณะนี้ เธอจึงเดินเข้าไปในบ้านของเขาอยู่ช่วยไม่ได้


     "แต่เธอ... อย่าทำมิดีมิร้ายฉันตอนนอนนะ!"
     
     "นั่นมันคำพูดฉันต่างหาก..ฟะ!!"


     สคริวล่าเข้านอนห้องเดียวกับมิคาสะตรงที่นอนที่เคยเป็นของยูนะหลังจากอาบน้ำเสร็จ ในตอนนั้นเองที่สคริวล่ามีคำถามอย่างหนึ่งที่ค้างคาใจมานานแล้ว

     "พี่มิคาสะคะ..." เธอเริ่มเปิดองค์ประชุมทันทีที่มิคาสะปิดไฟห้องนอน

     "มีอะไรเหรอ..."

     "พี่มิคาสะน่ะ...คิดยังไงกับเจ้าหมอนั่นคะ"

     หลังได้ยินคำถามนี้ มิคาสะก็แอบยิ้มออกมาโดยไม่ให้น้องสาวเธอรู้ตัว เธอพยายามเต็มที่ที่จะไม่ส่งเสียงกระตุกในลำคอ...หรือแม้แต่อาการสั่นขึ้นลงเป็นจังหวะของลำตัวตามการกลั้นหัวเราะ เมื่อมั่นใจว่าน้องสาวของเธอไม่มีทางจับพิรุธได้แน่แล้วจึงตอบคำถามนั้นไป...

     
     "นั่นสินะ... ถ้าไม่นับเรื่องที่ฮิซาชิคุงเป็นไอ้ลามกแอบจิตละก็ เจ้านั่นน่ะถือได้ว่าเป็นคนดีมากเลยล่ะ!"


     "หนูไม่เข้าใจค่ะ ทำไมพวกseiriถึงตกหลุมรักหัวปักหัวปำกันถึงขนาดนี้ด้วยล่ะคะ... ทั้งๆที่มนุษย์น่ะด้อยค่ากว่าพวกเรามากขนาดนั้น..."


     "อืม...ก็นั่นสินะ! ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าตกหลุมรักมนุษย์คนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่... จริงสิ! นิยามของคำว่า'รัก'ของเธอมันเป็นยังไงเหรอ"


     สคริวล่านิ่งไปพักหนึ่ง อควารอยด์รักษา...seiriอย่างเธอไม่ได้ถูกตั้งโปรแกรมไว้ให้รักใคร แล้วจะไปตอบได้ยังไง...


     "ไม่รู้สิคะ..! แต่ว่าหลังจากที่ต่อสู้กันตอนนั้น ทุกครั้งที่หนูอยู่ใกล้เจ้านั่น...ตรงหัวใจของหนูจะรู้สึกเจ็บขึ้นมาทันทีเลยล่ะค่ะ..."



     มิคาสะได้แต่รู้สึกขำกับน้องสาวผู้ไร้เดียงสาของเธอ ดูเหมือนสคริวล่าจะไม่รู้ตัวเลยว่า... แท้จริงแล้ว ในใจของเธอตอนนี้..!


     "งั้นฉันขอถามอะไรเธอสักนิดนะ... เวลาเธออยู่กับ'นายเหนือหัว'อะไรนั่น เธอเคยรู้สึกอย่างนี้หรือเปล่า..."


     สคริวล่าพยายามทบทวนเรื่องที่ผ่านมา เท่าที่เธอจำได้...เธอไม่เคยรู้สึกอย่างนี้มาก่อนเลย ยกเว้นกับฮิซาชิคนเดียว แล้วในตอนนั้นเอง... สคริวล่าก็ได้รับมอบภารกิจใหม่มาแทนคำสั่งสังหารฮิซาชิ เป็นคำสั่งที่ทำให้สคริวล่าไม่อยากที่จะพูดกับมิคาสะมากไปกว่าการตอบคำถามนั้นอีกเลยก่อนจะผลอยหลับไป


          แม้ว่าเซย์ริอย่างเธอจะไม่สามารถนอนหลับได้ก็ตาม...

.
.
.





     'ขณะนี้ทางเราได้รับรายงานว่าได้มีฝูงแมลงวันจำนวนมหาศาลเข้าทำลายโรงเก็บเนื้อสัตว์และผลไม้จนเน่าเสียไปเป็นมูลค่าที่ไม่สามารถประมาณได้ ซึ่งขณะนี้ฝูงแมลงวันนั้นได้เข้าไปรวมตัวเป็นกลุ่มก้อนสีดำเต็มท้องฟ้าไปหมดเลยครับ! และนี่อะไร... เฮ้ย!! อย่าเข้ามานะ!!!'



     สัญญาณโทรทัศน์ได้ขาดหายไป คราวนี้ดูจะเป็นเรื่องใหญ่จริงๆแล้วนะ!!!

     "รีบไปกันเถอะ!! ทุกคนเลย!!!"

     พวกฮิซาชิรีบรุดไปยังที่เกิดเหตุราวกับเป็นขบวนการห้าสีหรือหน่วยพิทักษ์โลกในเรื่องอุลตร้าแมนไม่มีผิด แต่ในระหว่างทางนั้น... สคริวล่าก็แอบพาฮิโรมิไปยังอีกสถานที่หนึ่งที่ห่างจากจุดเกิดเหตุนั้นมาก โดยที่พวกฮิซาชิคนอื่นๆไม่รู้ตัวเลย



     "ที่นี่มีอะไรอย่างนั้นเหรอ... ทำไมเธอถึงพาฉันมาที่นี่ล่ะ..!?"


     สถานที่ที่สคริวล่าพาตัวฮิโรมิไปนั้นดูไม่เหมือนกับที่ๆจะมีตัวอะไรโผล่ออกมาเลยแม้แต่น้อย แต่ยังไม่ทันที่ฮิโรมิจะถามอะไรต่อไปอีก สคริวล่าก็หันกลับมาทำแววตาน่ากลัวใส่เธอ เป็นสายตาแบบเดียวกับเมื่อครั้งที่มนุษย์ผู้มีพลังสังหารseiriจ้องมองมาด้วยเจตนาที่จะ...



     "อย่าว่ากันเลยนะยัยเทอร์รารอยด์..! แต่มันเป็นคำสั่งของนายเหนือหัว...และเป็นความต้องการของฉันเองด้วย!"

     สคริวล่าตั้งท่าเตรียมต่อสู้ ในขณะที่ฮิโรมิยังคงลังเลในสิ่งที่เธอควรจะทำในขณะนี้... ระหว่างรีบตามไปสมทบกับพวกฮิซาชิทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น หรือว่าเธอควรที่จะ..!?



          "ฉันจะ...สู้กับเธอเอง!!!"