God Problem : หมายถึงรัก

           ฉันรีบออกมาจากห้องน้ำทั้งๆที่ยังไม่ได้เอาตัวแตะน้ำซักหยด ฉันตะโกนเรียกชื่อบอย รีบเดินลงตามหา แต่

ไม่พบวี่แววของเขาเลย จึงเดินกลับมาที่ห้อง พบกระดาษที่พับเป็นนกวางอยู่ คู่กับหนังสือเล่มหนึ่ง

         ถึงเธอ ....น้ำค้าง

          ไม่รู้เธอจะจำฉันได้หรือเปล่าแต่ ต่อากนี้ไปเธอคงไม่ต้องจำฉันได้อีกแล้วละ เพราะฉันไม่สามารถรักเธอได้ หัวใจ

ของฉันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้วละ พูดไปเธอคงไม่เข้าใจหรอก ฉันก็คงไม่อยากให้เธอเข้าใจด้วย ฉันคงต้อง

ขอโทษเธอที่ไม่สามารถสอนกีต้าร์ให้ กับเธอได้อีก ฉันคงจะเขียนยาวไปหน่อยขอให้เธออ่านให้จบนะ สุดท้ายนี้

อยากบอกว่า ผมรักแค่คุณคนเดียวเท่านั้น ฉันสัญญา

                           จาก .... บอย สว่าง

          กระดาษที่ฉันคลี่ออกภายในนั้นบันทึกข้อความของเขาอยู่ รายมือนั้นที่ฉันคุ้นเคยเพิ่มความแน่ใจให้กับฉัน

ว่านายคือบอยมากขึ้น น้ำตาของฉันเริ่มไหลออกมาตั้งแต่เริ่มอ่านข้อความของเขาตอนนี้ยังคงอาบอยู่เต็มแก้มทั้ง

2 ข้างของฉัน จมูกของฉันตอนนี้หายใจไม่ได้แล้ว เพราะเต็มไปด้วยน้ำมูกซึ่งมาจากการร้องไห้ ฉันค่อยๆเปิด

หนังสือเล่มวางไว้ไกล้ๆกัน น้ำตาของฉันหยดลงบนกระดาษหน้าแรกนิดหน่อย

          "ถ้าผมรักคุณผมก็จะต้องตาย ถ้าผมมีความสุขเมื่ออยู่กับคุณผมก็ต้องตาย แต่ผมก็อยากมีช่วงเวลานั้น

เพียงเศษเสี้ยวในความทรงจำก่อนตายของฉัน เลือดไหลออกมาแทนน้ำตา หัวใจของผมหนักอึ้ง เจ็บทุกช่วง

จังหวะที่เต้น เมื่ออยู่ไกล้ๆคุณ นี่แหละความรักของผม" ฉันเปิดไปหน้าที่สอง พบว่าเป็นกระดาษเปล่าฉันเปิดต่อไป

เรื่อยๆทุกหน้าเป็นกระดาษเปล่าจนถึงหน้าสุดท้าย ฉันไม่เข้าใจในความหมายนั้น หรือว่านายลืมเขียนต่อนะ ....

ฉันพอรู้แล้วละว่านายอยู่ที่ไหน

          หลังจากที่เคธี่มอบตัวกับตำรวจผมก็ให้เงินแก่บอดี้การ์ดของผมไว้ตั้งต้นชีวิตใหม่ทุกคน ผมขายกิจการทุก

อย่างทิ้งทั้งหมด ผับ ร้านทอง ร้านอาหาร ภัตตาคาร บ่อนคาสิโน ผมขายทุกอย่างทิ้งหมด ผมวางมือตามที่ผม

สัญญาแล้วนะเคธี่ ผมดูจากข่าวคุณโดนตัดสิน จำคุกตลอดชีวิต ผมคงต้องหาโอกาสไปเยี่ยมเธอบ้างแล้วละ

          น้ำตกหลังบ้านของฉันยังคงสวยเหมือนเดิมน้ำไหลตลอดทั้งปี แม้ว่ามันจะเป็นน้ำตกเล็กๆ หาดทรายสีขาว

ละเอียดที่สะท้อนแสงของพระอาทิตย์ยามเย็นจนเป็นสีทอง ผมคิดว่าชีวิตนี้คุ้มค่าแล้วละ ขณะที่ผมกำลังเดินอยู่ริม

ชายหาดผมได้เห็ยเรือลำหนึ่งแล่นเข้ามา ผมยืนมองเรือลำนั้น ซึ่งย้อนแสงกับตะวันที่กำลังจะตกดิน มีคนๆหนึ่ง

กระโดดลงมาจากเรือแล้วเรือลำนั้นก็แล่นออกไป มันย้อนแสงของดวงอาทิตย์ทำให้ผมมองไม่เห็ยใบหน้าของเขา

แต่ก็พอรู้ได้ว่า คนๆนี้เป็นผู้หญิเพราะผมของเธอปลิวไสวอยู่

          "ตาโรคจิต ครั้งหน้าสร้างบ้านที่อยู่ไกล้ชายฝั่งหน่อยนะ ค่าเรือมันแพง ดูสิเงินฉันหมดแล้ว คงต้องติดอยู่

บนเกาะนี้ตลอดไปซะแล้วละ" เสียงของเกลียวคลื่นซัดกับชายฝั่งสีทองสลับกับคำพูดของเธอ ผมยืนมองเธอขณะ

ที่เธอเดินมาหาผม ไม่ทันใดเธอก็มาหยุดอยู่ตรงหน้า เธอหลับตาแล้วจับใบหน้าของผม ผมบรรจงจุมพิตไปที่ริม

ฝีปากของเธอ

          "ความว่างเปล่าของนาย ฉันจะเขียนมันขึ้นมาเอง"เธอพูดกับผมหลังจากเราจูบกันเป็นเวลานานพอสมควร

          นั่นแหละครับคือความรักของผม      เธอคือพรหมลิขิตที่ผมไม่สามารถสัมผัสได้

          ความรักคือ...ความว่างเปล่า