puppy love วัยใสวัยรัก

6.7

เขียนโดย nett

วันที่ 14 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 12.06 น.

  14 บท
  7 วิจารณ์
  15.11K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2558 20.27 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

1) กระเพรา

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 ประเทศไทยรวมเลือดเนื้อชาติเชื้อไทย บลาๆๆๆๆ       

สิ่งที่น่าเบื่อที่สุดในการมาโรงเรียนก็คือการเข้า แถวตอนเช้าเนี่ยแหละนะ

แต่ที่ไม่เคยเบื่อสำหรับการมาโรงเรียน ก็คือการที่ได้ เจอรุ่นพี่ที่น่ารักๆ ในโรงเรียน แหมๆๆ แค่คิดก็น้ำลายหกเป็นแกนลอน ละ

   อ้อลืมไปโทดที  สวัสดีนะ ฉันชื่อว่ากระเพรา ชื่อฉันประหลาดหล่ะสิ ฉันอายุ 16 ปี ตอนนี้ อยู่ ม.4 แล้วววว ผลการเรียน ของฉันก็ไม่ค่อย ดีเท่าไหร่ เพราะ วันๆฉันก็เอาแต่เพ้อฝันต่างๆนาๆ แต่ผลการเรียนก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นหรอกนะ แค่ไม่ได้ดีอะไรมากมายนะ และเพื่อนร่วมอุดมการเพ้อฝัน ไปวันๆ ของฉันก็ คือ เบลย์ กับ ปีโป้ 2คนนี้เป็นเพื่อนที่ฉันรักมากที่สุดก็ว่าได้เลยแหละ

    "สวัสดียามเช้า นักเรียนที่น่ารักทุกน" (เสียง ผ.อ. ) พูดหน้าเสาธง

"ในอีกไม่กี่วัน จะมีการเลือกตั้งประธานนักเรียนของโรงเรียนเรา วันนี้จึงเอาผู้ที่ลงสมัคร ประธานนักเรียน มาแนะนำตัวให้ พวกเธอได้รู้จักกัน"

ผู้สมัคร ประธานนักเรียนปีนี้มีด้วยกัน 2 คน

คนที่ 1

  "สวัสดี รุ่นน้องที่น่ารัก และอาจารย์ที่เคารพ ผม นายจักรวาล เอกภพ หรือรุ่นน้องหลายคน เรียกกันว่า พี่มิกนะครับ พี่ลงสมัครประธานนักเรียน เบอร์ 1 นะครับ"

 "กี้ดๆๆๆๆๆๆๆ พี่มิกๆๆๆ" 

 "โ้อ้ย เป็นอะไร ยัย กระเพรา ยุกยิกๆ อยู่ได้"

 

 "ก็แหม เบลย์ ก็ขวัญใจ ยัย กระเพรา อย่างพี่มิก ลงประทนทั้งที มันก็ต้อง กี้ดก้าดเป็นธรรมดา"

 "รู้หย่ะ ๆ ว่าปลื้มมากกก"

และคนทำให้ฉันเพ้อเจ้อได้ ทั้งวันก็ไม่ใช่ใครที่ไหน นั่น ก็คือพี่มิกกก นั่นเอง คนอะไร หล่อ ขาว เล่นกีฬาเก่ง เพอเฟค ฝุดดด

คนที่2

 "สวัสดีครับทุกคน พี่ชื่อว่า นายเจมมี่ โรเจอร์ หรือเรียกว่าพี่เจมส์ ก็ได้นะครับ พี่ลงสมัครประธานนักเรียน เบอร์2 อย่าลืม นะครับเค้าคูหากาเบอร์ 2 "

 เอาหล่ะนักเรียนทุกคน ก็ได้รู้จักผู้ที่ลงสมัครประธานนักเรียน กันไปพอสมควแล้วนะ อาจารย์อยากจะให้ทุกคนเลือกคนที่ดีที่สุดมาทำหน้า ที่ประธานนักเรียนของโรงเรียนเรา วันนี้ก็มีเท่านี้แหละ เดินแถวขึ้นห้องได้

   

      คาบเรียนแรกของห้องฉันวันนี้เป็น คาบ อิสระ พวกฉัน 3 คนจึงมานั่งเล่นที่ริมสนามบาส 

 "นี่ๆๆ พวกแกๆ เห็นคนที่อยู่แป้นบาสที่2 ป่ะ"

 "อ๋อๆ ใช่คนที่ชื่อเก่ง ที่อยู่วงโยป่ะ"

 "ใช่ๆ รู้ป่ะว่านายเก่งอ่ะเป็น เกย์  "

 "แล้วแกรู้ได้ไงยัย ปีโป้ แกมั่วป่าวเนี่ย"

 "ไม่มั่วย่ะ ก็ เมื่อวันเสาที่แล้วฉันมาทำงานที่ห้องสมุด แล้วฉันก็ปวดฉี่ ฉันจึงเดินไปเข้าห้องน้ำ และตอนนั้น ฉันก็เห็นนายเก่งเดินเข้าห้องน้ำไปกับ พี่เคนจิ ที่เป็นนักบาสอ่แกกก "

 "ก็ไม่เห็นจะแปลกเลยนะ"้ 

"มันไม่แปลกหรอก แต่มันแปลกตรงที่ ทำไมถึงเข้าห้องเดียวกัน "

และพวกฉันก็นั่งเล่นกัน ที่สนามบาสต่อ อีกไม่นาน เสียงสัญญาณเค้าเรียน คาบต่อไปก็ดัง ขึ้น 

ดิ้ง ดิง ดิ้ง ดิ่ง ดิง ดิง ดิ้ง ดิงงงง !!!

พวกฉนก็เดินกลับไปที่ห้องเรียน แต่ในขณะที่กำลังเดินกลับนั้น ก็เห็น พี่มิก ยืน ถ่ายรูปอยู่ คนเดียว

และจู่ๆ ยัยเบลย์กับยัยปีโป้ ก็ดันผลักฉันใส่พี่ มิก 

โครมมมมมมมมมม !!! ฉันล้มใส่พี่มิกเข้าอย่างจังๆ ฉันรีบลุกขึ้นแล้วรีบขอโทดพี่มิก

"ขอโทด นะคะ ขอโทด นะคะ พี่เป็นอะไรรึเปล่าคะ"

"พี่ไม่เป็นไรหรอก น้องหล่ะเป็นอะไรรึเปล่า"

"ไม่เป็น อะไรค่ะ"

"งั้นพี่ขอตังก่อนนะครับ"

พี่มิกพูดจบแล้วก็เดินออกไป แอร้ยย คนอะไรเนี่ย สุภาพบุรุษมากๆๆๆๆๆ

 

 และพวกฉันก้เดินมาถึงห้องเรียนมันสายไปเสียแล้ววววว อาจารย์เข้าสอนซะแล้ว อาจารย์คนนี้เป็นคนที่ดุมากดุอย่างกับ สิงโตปวดไข่ดัน อ้าาา 

"พวกเธอทำไมถึงเข้าห้องช้า"

(ฉันมองห้ากันไปมา)

"เอาหล่ะ คาบนี้พวกเธอไม่ต้อง เข้าเรียนแต่ฉั้นจะให้พวกเธอไปเก็บขยะรอบบริเวณห้องสมุดให้สะอาด เข้าใจไหม"

"ค่ะอาจารย์"

และพวกฉัน3 คนก็พากันเดินไปห้องสมุดเพื่อที่จะเก็บขยะตามที่อาจารย์บอก

"โอ้ยยยย ร้อนมากเลย อาจารย์ใจร้ายไปป่ะ"

"เอาหน่ะ เบลย์ก็เราอยากเข้าห้องเรียน ช้าเองช่วยไม่ได้"

"เอ้ะ ว่าแต่ยัย กระเพรา หายไปไหน ?"

ไม่ต้องสงสัยนะว่าฉันหายไปไหน ในขณะที่เดินมาถึงห้องสมุดนั้น ฉันเห็นพี่มิกกำลังเดินเข้า ห้องสมุด ฉันจึงไม่รอช้า เลยเดินตามพี่มิกเข้าไป พี่มิกเดินไปที่ชั้นวางหนังสือเกี่ยวกับการถ่ายรูป แล้วหยิบหนังสือมาอ่านที่โต๊ะ ฉันจึงไม่รอช้า เดินไปหยิบมาอ่านบ้าง พี่มิกเค้านั่งโต๊ะตัวใหญ่ ที่ตั้งอยู่กลางห้องสมุด ฉันจึงไม่รอช้า รีบเดินไปขอพี่มิกนั่งด้วย ฉันรวบรวมความกล้าอยู่นานกว่าจะเดินไปขอพี่มิกนั่งด้วย

"พี่คะ เก้าอี้ ตัวนี้มีคนนั่งหรือเปล่าคะ"

"เอ้า น้อง เองหรอนึกว่าคัย นั่งก่อนสิๆ"

"พี่จำหนูได้ ด้วยหรอ"

"ได้ สิก็น้องเพิ่งจะล้มใส่พี่ไปเองนี่นา"

 ในเวลานั้น ฉันรู้สึกได้ราวแบบว่า กำลังลอยอยู่บน ก้อนเมฆ อันนุ่ม เบา เฮ้อออออออ ฉันดีใจมากที่พี่มิกจำฉันได้

ดีใจแบบว่า พูดไม่ถูกเล้ยยยยย ><

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
6.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
6.7 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
6.7 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา