Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

9.5

เขียนโดย 1nyp

วันที่ 24 กรกฎาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.56 น.

  16 ตอน
  11 วิจารณ์
  19.41K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 11 สิงหาคม พ.ศ. 2556 10.41 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

12) 11

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

11

 

“หยุดเดี๋ยวนี่นะ เธอสองคน!!” เสียงมีอำนาจดังขึ้นเบื้องหลังของฉัน ฉันรีบหันไปมองเธอคนนั้นทันที

“พวกเธอกล้ามากนะที่มาชกต่อยกันในโรงเรียนของฉัน!!” ของฉัน! อย่าบอกนะว่าแม่เสือสวยนี่คือคุณนาย‘แพนนีส’ หัวหน้าฝ่ายปกครองของโรงเรียน ก็ไหนในหนังสือแนะนำโรงเรียนบอกว่าคุณนายแพนนีสอายุ 40 ปีไงเล่า แต่แม่นี่ดูไปแล้ว 30ต้นๆเองนะ ==

“ผมเปล่าซักหน่อย ยัยเถื่อนนี่ต่างหากที่หาเรื่องผม -0-” เด็นรีบแก้ตัวทันที == ผู้ชายแท้ป่าวเนี้ย

“ตามฉันมา!!”

แม่เสือสวยนี่ พาฉันและเด็นมายังห้องปกครองก่อนที่ชะตากรรมของฉันและมัน(หมายถึงเด็น) จะต้องลงเอยที่

‘พวกเธอสองคนทำผิดกฎของโรงเรียน เพราะฉะนั้น พวกเธอต้องอยู่เวรที่โรงเรียนเป็นเวลา 2 อาทิตย์ แล้วถ้ายังไม่ถึง 6โมงครึ่งห้ามกลับบ้านเด็ดขาด!!! ’

แม่เสือนั่นยื่นคำขาด ก่อนจะไล่ฉันและเด็นอย่างกับหมูกับหมาออกมาจากห้องนั่น

“อะไรวะ คนยิ่งมีธุระอยู่!!” เด็นกล่าวขึ้นอย่างหงุดหงิด

“เพราะนาย ฉันเลยต้องมา..”

“อย่ามา!.. เพราะเธอต่างหาก ถ้าเธอไม่ทำท่าจะต่อยฉัน เราก็ไม่ต้อง..”

“อย่ามาใช้คำว่าเรา กับฉัน -0-” ฉันหันไปเค้นเสียงกับเค้า

“ == ” เค้าหันมาเบะปากใส่ฉัน “เย็นนี้เจอกัน ยัยเถื่อน!” เด็นพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินหนีฉันไป

 

ปึง ปึง ปึง!

หลังจากที่นักเรียนในโรงเรียนทยอยกันกลับบ้านกันหมดแล้ว ยัยเสือสวยนั้นก็พาฉันและเด็นมาทำงานตามที่เธอบอกไว้

“หน้าที่ของเธอสองคนก็แค่ดูแลอาคารที่พวกเธออยู่นี่หละ เอาขยะไปทิ้ง ปิดประตูเสร็จแล้วก็ ไปเช็คห้องน้ำด้วยว่าปิดน้ำหรือยัง ฉันจะมาดูทุกๆ 8โมงเช้าถ้าประตูไม่ปิด ขยะไม่เท น้ำไหลเรี่ยลาด โดนดีแน่ เข้าใจมั้ย!!”

“เข้าใจ/เข้าใจ” ฉันและเด็นตอบพร้อมกัน

“อ้อ เกือบลืม..เพื่อป้องกันการหนีของพวกเธอฉันเลยเอาสมุดลงชื่อเก็บไว้ใน ร็อกเก้อ ห้องปกครองมันจะเปิดไม่ออกถ้าไม่ถึง 6 โมงครึ่ง เพราะฉะนั้นถ้าพวกเธอไม่อยู่ดูแลอาคารถึง 6 โมงครึ่ง ก็จะไม่ได้เซ็นชื่อ”พูดจบเธอก็เดินจากไป เหลือแต่ฉันและเด็นที่ยืนอึ้งกับความฉลาดของแม่นั่นอยู่

เเละแล้วบรรยากาศอันเงียบสงบที่น่าอึดอัดก็ปกคลุมระหว่างฉันและเด็น

“นายไม่ต้องไปทำธุระแล้วหรอ” ฉันถามเมื่อหันไปเห็นดวงตาของเค้าจ้องมาที่ฉัน

“…” เค้าไม่ตอบอะไร เพียงแค่ยักไหร่ทั้งสองข้างขึ้นพร้อมเบ้ปากอย่างน่าหมั่นไส้ แล้วหันไปเก็บขยะต่อ

“นี่นาย..แล้วฟ้อนละ?” ฉันถามเมื่อบรรยากาศอันเงียบสงบที่น่าอึดอัดปกคลุมขึ้นอีกครั้ง

“ถามหามันทำไม!!”

“นี่ฉันพูดดีดี กับนายนะเด็น!”

“ฉันบอกหรอ ว่าอยากพูดกับเธอ?”

=[]=* ไอ้เด็น นายนี่มันน่ากระทืบจริงๆเลยทั้งปากหมาปากจัด หึ้ยยยยย!

“เออ!!” ฉันเปล่งเสียงอย่างเคียดแค้นแล้วหันมากวาดห้องต่อในทันที

“เฮ้ -0-/”  เด็นกล่าวขึ้น “ฉันล้อเล่นน่า ฟ้อนมันไปส่งเอแคร์หนะ” เค้าพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่อ่อนนุ่ม แต่ฉันยังคงกวาดพื้นต่อไปอย่างไม่สนใจเสียงของเค้า

“มอร์ฟีน เธอได้ยินที่ฉันพูดมั้ย?” เค้าเอ่ยถาม

“…”

“มอร์ฟีน!!” จากเสียงอ่อนนุ่นเปลี่ยนเป็นเสียงแข็งกระด้าง

“…”

หมับ! แขนข้างที่จับไม้กวาดของฉันถูกเด็นกระชากไปจับเอาไว้

“--*” ฉันมองหน้าเค้าอย่างนิ่งเฉย

“พูดสิ!” เค้าตะโกนขึ้น

“ปล่อย!!”ฉันเอ่ยพร้อมบิดแขนไป มา แต่ไม่ได้ผลเด็นไม่แม้แต่จะคลายแรงที่จับข้อมือของฉันแม้แต่นิด

   นี่ถ้าเค้าไม้ได้เรียนที่โรงเรียนนี่มาจนถึง ม.4 หละก็ ฉันคงต้องคิดว่าเค้าเป็นโรคจิตแน่ๆ เอะอะ อะไรก็ใช้กำลัง ตะคอก ตะโกน เอาให้ได้ดั่งใจ

“เธอเป็นแฟนกับไอ้ รีเมคจริงๆหรอ!!?” เค้ากล่าวพร้อมยื่นใบหน้าที่เนียนสะอาดนั่นเข้ามาหาใบหน้าของฉัน 

   บ้าชะมัด! ทำไมใจฉันต้องเต้นแรงขนาดนี้ด้วย แค่สบตาเค้ามันก็ทำให้ฉันสั่น ไม่กล้าที่จะมองแววตาของเค้าฉันจึงต้องหันหน้าหลบแววตานั่นทันที

“เธอสั่นทำไม กลัวฉันหรอ?” เค้ากล่าวถามอีกครั้ง ก่อนจะสังเกตร่างกายฉัน หัวจรดเท้า

“... ฉัน..หนะหรอกลัวนาย เหอะ!! ฉันหนะเก่งกว่าผู้ชายอย่างนายด้วยซ้ำ ” ฉันพูดขึ้นก่อนจะผลักร่างของเค้าออกไป

“หรอ? งั้นเรามาสู้กันดูมั้ยล่ะ?”

        “ไอ้การ์เด็น มาหดหัวอยู่นี่เอง กลัวพวกกูขนาดนั่นเลยหรอวะ!!!”  เสียงชายคนนึงดังขึ้นพร้อม ฝูงมนุษย์ นับสิบ ที่ยืนเรียงรายขวางหน้าประตูห้องเรียน ทำให้เด็นละสายตาของเค้าที่มองหน้าฉันอยู่ ไปจ้องพวกมันในทันที

“...” เด็นปล่อยข้อมือของฉันแล้วทำทีล้วงกระเป๋ากางเกงตัวเองทั้งสองข้าง “ฉันจะทำให้เธอดูว่า ฉันหนะ เก่งกว่าเธอ ” เด็นหันมาพูดกับฉันแล้วเดินไปหาพวกมัน

“เด็น!” เด็นหันมาตามเสียงเรียกของฉันทันที “นายจะสู้กับคนเป็นสิบๆอย่างงี้ ตัวคนเดียวไม่ได้นะ!”ฉันกล่าวอย่างหงุดหงิด
     ฉันไม่ได้เป็นห่วงเค้านะ แต่ไม่รู้ทำไมต้องพูดไปแบบนั้นเหมือนกัน -0-

เพล้ง!!
เลือดสีแดงสดไหลออกมาอาบหน้าของเด็น อย่างที่เค้าไม่ทันตั้งตัว หรืออาจเป็นเพราะเค้ากำลังฟังคำพูดของฉันอยู่และเผลอหันหลังให้ศัตรู

“หนีไปซะ มอร์ฟีน!!” เค้าพูดแค่นั้นแล้วหันไปถีบชายคนที่ถือขวดเบียร์ยี่ห้อหนึ่งนั่น จนมันล้มลง
        ตุบ!
และทันทีท่อนไม่เบสบอลกระแทกลงกลางหลังของเด็น มันทำให้เค้าลงไปกองกับพื้นเช่นเดียวกับคนที่เค้าถีบ และเมื่อเค้าพลาดท่าอย่างไม่ได้ตั้งใจ รองเท้าผ้าใบสีน้ำตาลหลายสิบคู่ที่บ่งบอกว่าคนใส่ยังเป็นเด็กนักเรียนอยู่ ก็กระหน่ำ ย่ำขึ้น ย่ำลงตามลำตัว ไม่เว้นแต่ใบหน้าขอเด็นในทันที
    ฉันมองดูเหตุการณ์อย่างช่วยอะไรไม่ได้ ยืนปิดปากตัวเองอย่างหมดสิ้นหนทาง แน่นอน..ถ้าฉันเข้าไปช่วยคงจะไม่ได้ทำให้เหตุการณ์นี้ดีขึ้นเท่าไหร่นัก

    และเมื่อเวลาผ่านไปราว 5 นาทีได้ การย่ำฝีเท้าของคนพวกนั้นหยุดลง เผยให้เห็นใบหน้าที่อาบไปด้วยเลือด

เสื้อผ้าที่เปรอะเปื้อน ร่างที่แทบจะไม่มีสติหายใจอย่างแผ่วเบาดูช่างน่าสงสาร เค้าดูหมดฤทธิ์ไม่เหลือคราบคนที่เย่อหยิ่ง คนเดิมอีกแล้ว

“หลับง่ายจริงนะมึง! ” ชายคนแรกที่โดนเด็นถีบล้มไป ใช้เท้าเขี่ยร่างของเด็นอย่างเหยียดหยาม แล้วกล่าวขึ้น

“ดูมันสิเฮีย..ไม่เห็นจะเก่งเหมือนตอนที่ตีน้องของเฮียเลย” ชายอีกคนที่เป็นเจ้าของไม้เบสบอลอันใหญ่นั่น พูดกับคนที่มันนับถือว่าเป็นเฮีย ทั้งๆที่ยังเป็นเพียงนักเรียนมอปลายอยู่

“ทีใครทีมัน! วันนี้ฉันจะไม่เอาเสื้อนักเรียนมัน เพราะ มันเปื้อนเลือดโสโครกๆของมันแล้วว่ะ!!” เฮียคนนั้นกล่าวก่อนจะพาพักพวกเดินหายออกไปจากห้องเรียน

    ฉันรีบวิ่งไปพยุงศีรษะของเด็นขึ้นมาในทันที “เด็น !” ดวงตาที่บวมจนน่ากลัวของเค้าเหล่มามองทางฉันอย่างช้าๆ

“ทำไมไม่หนีไปหละ..แค่ก!” เสียงใหญ่ๆ พร้อมการไอ อันบ่งบอกถึงความเจ็บปวดที่ลำคอดังเล็ดลอดออกมา

“เพราะ ฉันเก่งกว่านายหนะสิ” ฉันตอบก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงของเด็นเพื่อเอาโทรศัพท์ของเค้า และโทรหาฟ้อนในทันที

(ว่าไง?) ปลายสายกรอกเสียงทักทายเพื่อนอย่างอารมณ์ดี

“มารับเด็นด้วย ตอนนี้เค้า...บาดเจ็บ”

(มอร์ฟีนหรอ? O.O) เค้าถามกลับด้วยเสียงที่บ่งบอกถึงความงง

“อืม”

 

บ้านของเด็น

“ฉันฝากเธอทำแผลให้มันหน่อยแล้วกัน”  ฟ้อนเอ่ยขึ้นหลังจากวางร่างของเด็นไว้บนโซฟา

“อืม..นายจะกลับแล้วหรอ?”

“ก็นะ..ฉันต้องไปธุระ”

“...”

“ถ้าเธอไม่มีรถกลับบ้าน” ฟ้อนทำสีหน้าลำบากใจก่อนจะพูดขึ้น

“ไม่..ไม่เป็นไรฉันมีเพื่อนอยู่แถวนี้หนะ ^^” ฉันบอกเพื่อตัดปัญหา และไม่อยากรบกวนฟ้อนที่ต้องรีบไปธุระ

“อ้อ..งั้นคงไม่ต้องเป็นห่วงสินะ.ฉันไปนะมอร์ฟีน^^” ฟ้อนกล่าวก่อนจะเดินออกจากบ้านไป

 

“คริสตัล..นั่นเธอหรอ” เด็นคว้าข้อมือของฉันไปจับก่อนจะพึมพำชื่อของ ผู้หญิงที่ รีเมคเคยเล่าให้ฉันฟังขึ้นมา

“คริสตัล!..เธอมาทำไมหนะ เธอทำฉันเจ็บ ยังกล้าเสนอหน้ามาหาฉันอีกหรอ?” เค้าบีบข้อมือของฉันแน่นขึ้นจนฉันรู้สึกเจ็บ

“เด็น! ฉันมอร์ฟีน! ไม่ใช่ยัยนั้น มองดีดีสิ!!” ฉันตบเข้าที่ใบหน้าของเด็นเบาๆเพื่อปลุกให้เค้าตื่นจากภวังค์

“ยัยผู้หญิงใจง่าย!!” เค้ายังคงพร่ามอย่างไร้สติ

“เด็น!!”

เพี้ยะ!!

“โอ้ย!!” ฉันใช้ฝ่ามือของตัวเองตบเข้าที่ใบหน้าของเด็นอย่างแรงจนเค้าร้องออกมา

“มอร์ฟีน!!O__O” เค้าลืมตาขึ้นพร้อมอุทานอย่างตกใจ ก่อนจะรีบปล่อยข้อมือฉันอย่างรวดเร็ว แล้วหันหน้าหนีไปทางอื่น

“บ้านนาย เก็บกล่องพยาบาลไว้ไหน!”

“ไม่ ไม่ต้อง เธอกลับไปเถอะมอร์ฟีน” เค้ากล่าวอย่างลุกลี้ลุกลน

“แน่ใจ ว่านายไม่อยากทำแผล -0-” ฉันกล่าวขึ้น ก่อนจะเด้งตัวเองที่นั่งอยู่ ลุกขึ้นมายืนเท้าสะเอวมองเค้า

“ฉันคงจะ ทุเรศมากเลยสินะ ..” เค้ากล่าวด้วยเสียงที่เบาหวิว

“...” ฉันมองหน้าที่เปรอะเปื้อนคราบเลือดนั่นอย่างสงสาร

“พวกไอ้ซิกค์ มันหมาหมู่..ฉันจะไปเอาคืน!! ” เค้ากล่าวก่อนจะลุกขึ้นและเดินมุ่งหน้าไปทางประตูบ้าน

“นายโง่หรือเปล่า ไปตอนนี้นายก็แพ้อยู่ดี!” ฉันคว้าแขนของเค้าไว้ เพื่อรั้งไม่ไห้เค้าเดินออกไป พร้อมพูดขึ้นเพื่อเตือนสติเค้า

“เธอไม่เห็นหน้าฉันหรือไง มันทำฉัน ฉันต้องไปเอาคืน!!” เค้าสะบัดแขนของตัวเองออกแล้วหันมาตะคอกใส่ฉัน

“เด็น! อย่าไป!!” ฉันพูดด้วยน้ำเสียงที่นิ่งเฉยเชิงบังคับ แต่มันกลับได้ผล เค้าหันกลับมามองฉัน

“อย่าพูดเหมือนเธอเป็นห่วงฉันได้มั้ย มอร์ฟีน ” เค้ากล่าวพร้อมกลับจ้องหน้าฉันอย่างไม่ละสายตาจนฉันต้องเป็นฝ่ายหลบตาเค้าก่อน

“ฉันแค่เตือน ไม่ได้เป็นห่วง”

“แต่สายตาเธอ มันบอกว่าเธอกลัว กลัวว่าฉันจะไป”

“ก็แค่กลัวนายตาย!” ฉันกล่าวก่อนจะรีบเดินไปทางประตูบ้านและรีบออกไปจากบ้านของเค้า

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
10 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.5 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา