Queen Girl รักร้ายๆของยัยจอมหยิ่ง (ชื่อเรื่องตั้งโดย-popoppa)

"อยู่เฉยๆน่า มอร์ฟีน"

"ปล่อยฉันนะ!" ฉันดิ้นรนเพื่อให้เพื่อนของแอ็กคอร์ดปล่อยฉันอีกครั้งแต่ไม่เป็นผล

 "ฉันจะให้เธอเลือก ระหว่างถอดเสื้อของเธอออกมาให้ฉันซะดีๆ หรือว่าเธอจะเอาศักดิ์ศรีหัวหน้าแก๊งกวนเมืองของเธอมาต่อสู้กับ ฉัน " แอ็กคอร์ดปล่อยมือของเค้า ที่จับคางฉันออก ก่อนจะยื่นข้อเสนอ มาให้ฉันแล้วยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะอีกครั้ง

 "นายก็น่าจะรู้ว่าฉันเป็นคนยังไง!" ฉันตอบ

"เธอคิดดีแล้วหรอที่จะสู้กับผู้ชายตัวตัวหนะ!?" แอ็กคอร์ดตวาดกลับมา ทันทีที่ฉันพูดจบ

"คนอย่างฉัน ไม่มีวันยอมแพ้ ตั้งแต่ยังไม่ได้ลงมือ" ฉันตอบเค้าอย่างหนักแน่น

 "ไดเล็กซ์ ปล่อยมัน" แอ็กคอร์ด ตะโกนบอกเพื่อนของเค้าที่ชื่อไดเล็กซ์ ซึ่งล็อกตัวฉันไว้อยู่ ให้ปล่อยฉันและทันทีที่แอ็กคอร์ดพูดจบ ฉันก็ถูกปล่อยให้เป็นอิสระในทันที

"ฉันอยากจะรู้นัก เธอจะทำยังไง เมื่อ3เดือนก่อน เธอเคยตีน้องชายของเพื่อนฉัน คงยังไม่ลืมสินะ ในตอนนั้น ตึกนี้มีสารเคมีไวไฟเต็มไปหมด ฉันพลาดเองที่ทำไฟไหม้ การเอาคืนของพวกฉันที่จะเอาคืนให้น้องชายไอ้ ไดเล็กซ์ เลยไม่สำเร็จ คงจะแค้นสินะ ที่ต้องกลายเป็นแพะรับบาป เป็นคนร้ายทำไฟไหม้ตึกแทนฉันหนะ แต่เธอเองก็ร้ายไม่เบานะ บุกไปทุบกระจกบ้านฉันพังยับเยินไม่มีชิ้นดีเลย ฉันล่ะเกลียดเธอตรงที่ชอบลอบกัดนี่แหละ ถ้าเหล่าสมุนตัวน้อยๆของเธอรู้ว่าหัวหน้าแก๊ง พวกมันกระจอก ชอบลอบกัดแบบนี้ พวกมันจะยังนับถือเธออยู่หรือป่าวนะ ฮ่าๆๆๆๆ"

ตอนนี้ฉันสับสนไปหมด คำพูดยั่วยุของแอ็กคอร์ดทำเอาฉันคิดไปถึงจำนวนน้องๆในแก๊งของฉันที่นับถือฉัน ถ้าหากฉันแพ้แล้วโดนชิงเสื้อในวันนี้ ทุกคนจะมองฉันยังไง แล้วฉันจะทำยังไงให้ชนะล่ะ มันดูไม่มีทางเลย เพราะฉันแพ้ตั้งแต่มาที่นี่คนเดียวแล้ว พวกนายเป็นฝ่ายชนะ แต่ฉันแค่ยื้อสถานการณ์ไว้ เพราะฉันเอง กลัวว่าตัวเองจะพบกับสิ่งที่น่ากลัวนั่น ความพ่ายแพ้

ครั้งที่แล้ว ก่อนเหตุการณ์ไฟไหม้เมื่อ3เดือนที่แล้ว ฉันกับน้องชายของไดเล็กซ์ มีเรื่องทะเลาะวิวาทกันที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ฉันตีเด็กคนนั้น[น้องชายของไดเล็กซ์] จนอาการสาหัส มารู้ทีหลังว่ากระดูกไหปาร้า เด็กนั่นหัก2ท่อน จากเหตุการณ์วันนั้น พวกแอ็กคอร์ด ควานหาตัวฉันให้ทั่วจังหวัด ก่อนที่ฉันและแอ็กคอร์ดจะนัดกันมาเครียเรื่องราวที่นี้ ในตอนนั้นฉันมากับเพื่อนสนิทแค่5คน ส่วนพวกแอ็กคอร์ด มากัน20 คนได้ แน่นอนฉันแพ้ตั้งแต่เริ่ม แต่ยังไม่ทันที่ทั้ง2ฝ่ายจะลงมือ แอ็กคอร์ด ก็ทำไฟไหม้ที่นี่ซะก่อน ก่อนที่จะหนีออกไปจากตึก แต่พวกฉันกลับติดอยู่ในตึก ออกไปไม่ได้ จนพวกนักดับเพลิง ดับไฟได้สำเร็จ เหล่าคณะอาจาร์ยในโรงเรียนต่างบอกกันเป็นเสียงเดียวว่าพวกเราเป็นคนวางเพลิง โดยไม่ยอมฟังเหตุผลใดๆทั้งสิ้น ฉันเป็นคนยอมรับผิดทั้งหมดเพื่อให้เรื่องมันจบๆ และลาออกจากโรงเรียนในวันต่อมาทันที นี่คือเหตุที่ฉันและเพื่อนๆอยู่กันคนละโรงเรียน หลังจากวันนั้น ฉันก็ลุยเดี่ยวไป ทุบกระจกบ้านแอ็กคอร์ด ซะแหลกลานด้วยความโมโห ก่อนที่ฉันจะมาตีแอ็กคอร์ดและชิงเสื้อเค้ามาได้สำเร็จในร้านอาหารซับพอท

 จริงๆแล้ว ไม่เคยมีใครบอกเลยว่าการได้ครอบครองเสื้อของฝ่ายตรงข้ามคือผู้ชนะ ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเอง ในความคิดของนักเรียน เสื้อนักเรียนที่มีชื่อตัวเองปักอยู่บ่งบอกถึงความเป็นตัวเองที่สุด การสูญเสียเสื้อของตัวเองให้กับคนอื่น ก็เท่ากับว่า เราพ่ายแพ้ แล้วถูกเอาความเป็นตัวของตัวเองไป ฟังดูน่าตลกใช่มั้ย ที่ทุกครั้งผู้แพ้จะต้องถูกถอดเสื้อ ก็นั่นแหละ ถูกถอดเสื้อก็เหมือนถูกถอดศักดิ์ศรี ซึ่งถ้าฉันเลือกได้ ฉันก็ไม่อยากที่จะถูกถอดศักดิ์ศรีของตัวเองเหมือนกัน