Dangerous!! ที่นี่ไม่ปลอดภัย เมื่อฉันต้องมาเป็นทาสนายซาตาน

                หลายชั่วโมงผ่านไป...

                "เย้!!~ เสร็จสักที >_<" ฉันบิดขี้เกียจแล้วทิ้งตัวลงบนโซฟาสีขาวบริสุทธิ์ ไอ้โซฟานี่มันไม่เคยขาวขนาดนี้มาก่อนเลยนะ รู้สึกดีจัง >_<  ต้องขอบคุณเจ้างูบ้านั่นที่ทำให้ฉันกลัวจนต้องรื้อของในบ้านออกมาทีละชิ้นเพื่อเช็คดูว่ามีสัตว์ประหลาดตัวอื่นหลงเหลืออยู่รึเปล่า นี่เป็นการทำความสะอาดครั้งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในรอบปีเลย แต่ฉันไม่มีวันทำสำเร็จได้ถ้าหากไม่มีนายเฮอริเคนคอยช่วย >_<

                "ที่นี่ไม่มีอะไรให้กินเลยเหรอ" นายเฮอริเคนพายุลมร้อนวูบวาบอะไรนั่นเดินมานั่งข้าง ๆ ฉันด้วยสภาพที่เหงื่อท่วมตัว

                "มีแต่บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปที่เรียก ‘มาม่าว’ อ่ะ รู้จักป่ะ? ของสดไม่มีนะ ฉันอยู่คนเดียวไม่ค่อยทำอาหารกินเองหรอก"

                “อยู่คนเดียว?” หมอนั่นยักคิ้วถามด้วยความสงสัย อ้าว ก็ใช่ไง ฉันอยู่คนเดียว มันน่าแปลกใจตรงไหน?

                O_O!!!

                แปลกสิ! ก็ฉันเพิ่งบอกเขาไปหยก ๆ ว่าฉันอยู่กับพ่อแม่ ไม่ทันไรความจะแตกแล้วเหรอ!

                “ม...หมายถึงฉันอยู่คนเดียวบ่อยน่ะ พ่อกับแม่ชอบออกบ้านไปเป้นวันก็เลยไม่ได้ซื้อของสดมาตุนไว้ แหะ ๆ ^^;;”

                “งั้นเหรอ แต่มันก็ดีนะที่วันนี้พ่อแม่ของเธอไม่อยู่ ฉันเหนื่อยมากแล้วก็คิดว่าจะหาอะไรทำแก้เซ็งสักหน่อย ล้างบ้านเธอทั้งหลังกินเวลาไปตั้ง6ชั่วโมงแน่ะ เพราะฉะนั้นคืนนี้ฉันจะจับตาดูกิจวัตรประจำวันของเธอว่าวันหนึ่งเธอทำอะไรที่มันโรคจิตบ้าง ถือเป็นการผ่อนคลายอย่างหนึ่งของฉันเลยนะ" ฉันไม่ผ่อนคลายด้วยหรอกย่ะ! แล้วใครกันแน่ที่โรคจิต! คอยติดตามชีวิตชาวบ้านงั้นเหรอ ขอความเป็นส่วนตัวสักนิดเถอะ!TOT

                “ช่วยทำอะไรที่มันสร้างสรรค์กว่านี้หน่อยได้ไหม ฉันรู้สึกว่ามันก้าวก่ายความเป็นส่วนตัวยังไงไม่รู้นะ แบบนี้ฉันก็ทำอะไรอย่างอิสระไม่ได้เลยน่ะสิ =_=;;”

                "ขึ้นชื่อว่าเป็นทาส ยังไงก็ไม่มีอิสระอยู่แล้วล่ะ" โรคจิตของจริงต้องนายเฮอริเคนคนนี้ สักวันฉันต้องพาเขาไปเช็คสมองให้ได้!

                "นี่ ฉันอยากอาบน้ำ ห้องน้ำอยู่ไหน?”

                “มีข้างล่างกับข้างบน เลือกเอาก็แล้วกันว่าจะใช้ชั้นไหน -_-” ฉันตอบพลางกดรีโมทเปลี่ยนช่องไปมา ตอนนี้ฉันไม่มีสมาธิจะดูอะไรทั้งนั้นนอกจากคิดวิธีไล่นายพายุนี่ออกไปจากบ้านให้เร็วที่สุด!

                “งั้นฉันใช้ชั้นบนแล้วกัน ดูมีความเป็นส่วนตัวดี”

                เรื่องของนายเถอะ! -_-!

                “แล้วห้องนอนของฉันล่ะ? ให้ฉันนอนห้องไหน? แต่ขอเป็นห้องสะอาด ๆ นะ ฉันไม่ชอบห้องที่มีฝุ่น มันไม่มีต่อสุขภาพ” ตกลงใครเป็นเจ้าของบ้านกันแน่ยะ สั่งห้องพักยังกับอยู่โรงแรม เห็นฉันเป็นพนักงานหน้าฟรอนท์หรือไงยะ!

                “มันก็สะอาดหมดทุกห้องนั่นแหละ ฉันเป็นคนทำมากับมือเลยนะ”

                “งั้นขอเลือกห้องที่มีระเบียงยื่นออกไปหลังบ้านก็แล้วกัน น่าจะเย็นดี” พูดจบเขาก็ลุกขึ้นเตรียมตัวขึ้นห้อง เอ๊ะเดี๋ยว ห้องนั้นมันห้องของแม่นี่! ห้องนั้นโล่งมาก ข้าวของส่วนใหญ่แม่เอาไปต่างประเทศด้วย เกิดหมอนั่นอยากรู้อยากเห็นรื้อของขึ้นมาแล้วไม่เจออะไรสักอย่างจะทำยังไง เขาต้องสงสัยแน่ว่าทั้ง ๆ ที่ห้องนี้มีคนใช้เป็นประจำแต่ทำไมถึงไม่มีเครื่องใช้อยู่ในห้องเลย

                “เดี๋ยว!!”

                “อะไรอีก? -_-”

                “ฉันเพิ่งนึกได้ว่าห้องที่นายจะนอนเป็นห้องของน้องสาวแม่ที่เสียชีวิตไปแล้ว วิญญาณของเธอยังวนเวียนอยู่ในบ้าน ฉันว่าเธอต้องโกรธแน่ ๆ ถ้านายที่เป็นคนนอกไปใช้ห้องนั้นน่ะ ฉันไม่อยากให้น้าอาละวาด เพราะฉะนั้นนายไปนอนห้องของฉันดีกว่า” ถึงจะไม่เต็มใจก็เถอะ T^T

                “ขอบคุณที่บอก งั้นฉันไปเอาเสื้อผ้าก่อนนะ” พูดจบ เขาก็เดินออกนอกบ้านไปเอาสัมภาระในรถของตัวเองทันที ไม่ต้องขอบคุณหรอกย่ะ ถ้าผีน้าฉันมีจริง ๆ จะจุดธูปบอกให้ไปหลอกนายเป็นคนแรกเลย! T^T

                “แฮ่กๆๆๆ” ฉันก้มลงมองสิ่งมีชีวิตที่หายใจรดน่องของฉันเสียงดีงแฮ่ก ๆ

                “จะดมน่องฉันอีกนานไหม รำคาญ! -_-” ฉันดันหัวเจ้าหมาหน้าโง่ตัวนั้นให้หายหมั่นไส้ก่อนจะขึ้นไปจัดห้องนอนให้เรียบร้อย ขืนมันไม่เรียบร้อยและไม่สะอาดอย่างที่อีตานั่นต้องการฉันต้องโดนบ่นอีกแหง ๆ คนอะไรก็ไม่รู้จู้จี้ชะมัด น่ารำคาญเหมือนไอ้ขนปุยเลย -_- อ้อ! และฉันก็ไม่ลืมที่จะล็อคกุญแจลิ้นชักที่เก็บชั้นในของตัวเองไว้ด้วยนะ ฉันไม่รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง อาจเป็นไอ้บ้าหื่นกามที่พอตกกลางคืนจะออกมาปล้นกางเกงในชาวบ้านก็ได้ ว้าย! น่ากลัวอ่ะ!>_<!! นี่ถ้าห้องนอนรับรองแขกไม่ถูกแปรสภาพให้กลายเป็นห้องเก็บของไปซะก่อน ฉันคงให้เขานอนในห้องนั้นไปแล้วล่ะ L

                จะยังไงก็ช่าง ตอนนี้คือช่วงเวลาแห่งการชำละล้าง และแน่นอนฉันต้องลงไปอาบในห้องน้ำด้านล่าง เพราะอีตเออริเคนนั่นก็ใช้ห้องน้ำ VIPชั้นสองอยู่ ขนาดฉันเป็นเจ้าของบ้านยังไม่มีสิทธิ์ที่จะทำตามใจตัวเองเลย ตอนนี้ฉันเข้าใจความรู้สึกของคนเป็นทาสอย่างแท้แล้วล่ะ มันทรมานอย่างนี้นี่เอง เมื่อไหร่เราสองคนจะหมดเวรหมดกรรมสักทีนะ T^T

                'ฉันจะต้องทำโทษเธอจนกว่าเธอจะรู้สำนึก'

                ให้คิดอีกกี่ทีก็ไม่รู้ว่าจะสำนึกอะไรเพราะฉันไม่ได้ทำอะไรผิด อธิบายแล้วก็ไม่ยอมฟัง หรือฉันต้องไปลากตัวยัยพวกนั้นมาเป็นพยานนะ? ไม่มีทางอ่ะ คนหัวแข็งอย่างหมอนั่นไม่ยอมเชื่อง่าย ๆ หรอก เขาต้องคิดว่าฉันวานเพื่อนมาหลอกแน่ ๆ โอ๊ย! มันไม่มีทางออกเลยจริง ๆ เหรอ ฉันคงต้องใช้เงื่อนไขบางอย่างเพื่อเป้นขอต่อรองแล้วล่ะ แต่จะเอาอะไรมาเป็นข้ออ้างล่ะ คิดยังไงก็คิดไม่ออก สมองมันตึ้บไปหมดแล้ว /(TOT)\

                1 ชั่วโมงผ่านไป

                สบายตัวจัง >_<

                ฉันอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนร่างกายขาวใสจนแทบจะมองทะลุได้ ผิวก็นุ่ม กายก็หอม รับรองว่าคนที่อยู่ใกล้ตัวฉันต้องรู้สึกเหมือนอยู่ในทุ่งดอกไม้แน่ ๆ >_< เอ้าดีล่ะ ฉันอยากออกไปสูดอากาศนอกห้องน้ำแล้ว ใส่เสื้อผ้าก่อนดีกว่า ^O^

                เอ๊ะ เสื้อผ้า...  

                ฉันไม่ได้เอามานี่!!

                ซวยแล้ว! ทำไมโนเกียโง่แบบนี้! /(TOT)\ ฉันติดนิสัยการใช้ชีวิตคนเดียวแน่ ๆ !! เพราะปกติฉันจะอาบน้ำชั้น2 แล้วนุ่งผ้าขนหนูตัวเดียวเข้าห้องไปเปลี่ยนชุด แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนทุกทีเพราะมีชายที่เพิ่งรู้จักกันแค่วันเดียวอยู่ด้วย! แถมนิสัยใจคอเป็นยังไงก็ไม่รู้อีกต่างหาก! เอายังไงดี จะหน้าด้านออกไปดีไหม? แต่ถ้าเขาอยู่ข้างนอกจะทำยังไง มันน่าอายนะ TOT

                แต่เอาวะ! อยู่ในนี้ต่อไปก็ช่วยอะไรไม่ได้ ขืนมัวแต่อายไม่กล้าออกไปคงต้องนอนตายอยู่ในนี้ แบบนั้นฉันไม่เอาด้วยหรอก! ฉันเป็นถึงเจ้าของบ้านเชียวนะ!! อย่าให้ไอ้คนนอกอย่างเขามาทำชีวิตฉันพังเด้ดขาด! ออกไปข้างนอกแล้วจัดการหาเสื้อผ้ามาใส่ไม่ดีกว่า >_<!!

                ฮึบ!!

                ฉันตัดสินใจนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเท่าขี้มดออกมานอกห้องน้ำแล้วค่อย ๆ ชะโงกหน้าสแกนดูรอบ ๆ ว่าแถวนี้มีสิ่งมีชีวิตที่ชื่อเฮอริเคนหรือไม่

                (-_-\ ) ซ้าย ขวา ( /-_-)

                เคลียร์!! เขาไม่ได้อยู่ที่นี่! เอ้า! โนเกียไปได้!! >O<//

                ตึกตึกตึกตึก

                ฉันวิ่งขึ้นบันไดไปชั้นสองอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังระวังตัวและหาที่ซ่อนอยู่เสมอ หมอนั่นจะโผล่มาตอนไหนก็ไม่รู้ เพราะฉะนั้นรอบคอบและมองหาที่ซ่อนก่อนดีที่สุด

                ซ่า!!

                อ๊ะ! เมื่อกี้ฉันวิ่งผ่านห้องน้ำมาได้ยินเสียงน้ำไหลด้วย แสดงว่าหมอนั่นยังอาบน้ำไม่เสร็จสินะ แต่เขาเข้าห้องน้ำก่อนฉันอีกนะ ทำไมป่านนี้ยังไม่เสร็จล่ะ? นี่ตั้งใจจะให้ค่าน้ำบ้านฉันขึ้นใช่ไหม หา? -O-!! แต่ช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาหงุดหงิดเรื่องค่าน้ำ มันเป็นเรื่องดีที่เขายังไม่ออกมา นั่นหมายความว่าฉันยังมีเวลาที่จะเปลี่ยนเสื้อผ้า เอ้า รอช้าอยู่ใย เข้าห้องไปเลยสิ! >_<

                ปัง!

                อ๊ะ ขอโทษนะ ฉันรีบเกินไปจนเผลอปิดประตูเสียงดัง ปกติมันไม่ใช่นิสัยของฉันหรอกนะ >_< เอาล่ะ เปิดลิ้นชัดตู้ซะ จะได้หยิบกางเกงในออกมาใส่ซักที ^O^

                กึกกึก!

                อ้าว มันล็อคนี่ -O-

                จริงสิ เพราะห้องนี้เฮอริเคนใช้ ฉันก็เลยต้องล็อคกล่องสมบัติเอาไว้ กันหมอนั่นมาเปิดดู แต่กุญแจฉันวางไว้ไหนล่ะ ลืมไปแล้วง่า /(TOT)\

                วิ๊ง!!~

                อ๊ะ! เจอแล้ว มันอยู่หลังตู้เสื้อผ้านี่เอง ถ้ากุญแจมันไม่สะท้อนกับแสงหลอดไฟ ฉันต้องตามหามันไม่เจอแล้วแน่ ๆ เอ้าฮึบ >_< ฉันเขย่งเท้าเอื้อมมือไปหยิบกุญแจเจ้าปัญหาที่อยู่ข้างบนนั่น โอ๊ย! ทำไมตอนซ่อนมันซ่อนง่าย ทีตอนจะเก็บล่ะยากเย็นจริง ๆ !

                พรึ่บ!!~

                อุ๊ย ผ้าเช็ดตัวหล่นไปกองกับพื้นแล้ว แต่ฉันไม่สนหรอก เพราะตอนกุญแจอยู่ในมือของฉันแล้ว ฮี่ ๆ >_<

                แอ๊ดดดด...

                เอ๊ะ =O=!

                "เฮ้ยย!! O_O!!!"

                "กรี๊ดดดดด!! >O<!!!!!" ฉันรีบเก็บผ้าเช็ดตัวขึ้นมาพันร่างกายของตัวเองทันที ข..เขาเข้ามาทำไม ฉันไม่ได้ล็อคประตูเหรอ แล้วเขาเห็นอะไรหรือเปล่า!! TTOTT

                "ธ...เธอมาทำอะไรห้องนี้!! -O-;;" 

                "นายนั่นแหละมาทำอะไรห้องฉัน!! ยังจะมองอยู่อีก หันหน้าไปเลยนะ!! >///<" ฉันตะโกนใส่อีตาบ้านั่นพลางชี้ไปด้านหลังให้เขาหันไป หมอนั่นงตกเล็กน้อยแต่ก็ยอมหันหลังให้แต่โดยดี มารยาทน่ะมีไหม หา! จะเข้าห้องคนอื่นทำไมไม่เคาะประตู!! TTOTT

                "ก็เธอบอกให้ฉันนอนห้องนี้ ฉันก็เลยมานี่ไง ใครจะไปรู้ว่าเธอจะเป็นโรคอัลไซเมอร์ความจำเสื่อมมายืนแก้ผ้าไม่ล็อคประตูแบบนี้  -_-" ก..แก้ผ้า!!? เขากล้าพูดแบบนั้นได้ยังไง ฉันเป็นผู้หญิงนะ ให้เกียรติกันหน่อยเถอะ! แล้วฉันก็ไม่ผิดด้วย มันเป็นความเคยชิน มันคือกิจวัตรประจำวันนะ ฉันไม่ผิดสักหน่อย >_<!!

                "ไม่รู้! ไม่สน! ที่แน่ ๆ นายเห็นหมดแล้วแน่เลย! ลืมเรื่องทั้งหมดซะ! ควักลูกตาออกเดี๋ยวนี้!!! >O<"

                "ไม่จำเป็นต้องควักหรอก เมื่อกี้ฉันนึกว่าเธอเป็นรูปภาพ2Dซะอีก แบนยังกะกระดาษเอสี่ ไม่เห็นอะไรทั้งนั้นแหละ -_-"

                "กรี๊ดดด! นาย! ไอ้คนหยาบคาย!! ออกไปจากห้องฉันเดี๋ยวนี้! TOT"

                "เออ จะออกไปเดี๋ยวนี้แหละ แต่งตัวเสร็จแล้วลงไปเรียกฉันด้วยล่ะ แม่อก2D ^^" หมอนั่นทำเสียงลั้ลลาก่อนจะเดินจากไป และขอบคุณมากที่ยังมีน้ำใจล็อคประตูให้  -_-

                อยากดีใจอยู่เหมือนกันที่หมอนั่นไม่เห็นอะไรเลย แต่มันมากเกินไปไหมที่เรียกหน้าอกฉันว่า 2D อ่ะ ตั้งชื่อให้อกคนอื่น แล้วถามอกฉันหรือยังว่าชอบชื่อนี้น่ะ! TOT

                เฮ้อ! =_=

                ตอนนี้ฉันเตรียมรับมือกับคนโรคจิตอย่างหมอนั่นด้วยฮู้ดสีเหลืองกับกางเกงขายาวสีเทา ที่ต้องแต่งตัวมิดชิดแบบนี้เพราะระแวงอีตานั่นน่ะสิ เขาอาจจะตั้งใจเปิดประตูเข้ามาดู)นก็ได้ ฉันปิดประตูเสียงตั้งดังนะ เขาไม่ได้ยินเลยเหรอ? หน้าตาก็ดีแต่หูดันหนวก! -_-

                “ฉันอยู่ที่ห้องครัว”

                “โฮ่ง ๆ !” หมอนั่นกับหมาเห่าเสียงดังมาจากในครัว เอ๊ะ! เขารู้ได้ไงว่าฉันลงมาแล้ว เขาต้องแอบติดกล้องขนาดเล็กที่ไว้ในบ้านฉันแน่ ๆ เลย อ้อ! ที่บอกว่าจะตามติดชีวิตฉันมันหมายถึงแบบนี้เองสินะ!!

                “ว่าไง -_-” ฉันโผล่หัวไปที่ห้องครัวแล้วพบว่ามีถ้วยสองถ้วยอยู่บนโต๊ะทานข้าวโดยมีตานั่นนั่งกอดอกอยู่บนเก้าอี้กับหมาของตัวเอง

                "ไม่ร้อนเหรอ" เขาโพล่งขึ้นพลางมองฉันตั้งแต่หนังศีรษะจรดรองเท้าใส่ในบ้านลายหมีน้อย 

                "เป็นหวัดนิดหน่อย นี่หนาวมากเลยนะ นายไม่รู้สึกแบบนั้นเหรอ?" ฉันยกมือบีบจมูกทำเสียงสูดขี้มูกเล็กน้อย จริง ๆ ฉันไม่ได้เป็นหวัดหรอกย่ะ แค่โกหกให้มันเนียนเฉย ๆ -_-

                "ฉันว่าร้อนจะตาย อยากถอดเสื้อด้วยซ้ำ" พูดไม่ทันไรเขาก็เลิกเสื้อตัวเองขึ้น

                "อย่านะ!! ถ้าอยากถอดก็ไปถอดที่ห้องนู่น อย่ามาถอดตรงนี้! >///<"

                "แหม...หน้าแดงเลยนะ ชอบล่ะสิ? J"

                "ไม่ใช่ ที่หน้าแดงเพราะเป็นหวัดต่างหาก แล้วนั่นอะไร >_<;;" ฉันรีบเปลี่ยนเรื่องแล้วเบนความสนใจไปที่ถ้วยบนโต๊ะนั่นแทน

                "อ๋อ มาม่าวน่ะ หัดไปจ่ายตลาดซื้อของมาทำกับข้าวเองบ้าง เดี๋ยวก็เป็นโรคขาดสารอาหารตายหรอก ส่วนอีกถ้วยนั่นของเธอ เธอไม่ได้กินอะไรมาตั้งแต่เย็นแล้วใช่นี่"

                "นายไม่ได้ใส่อะไรลงไปใช่ไหม? =_=" จู่ ๆ มาทำดีกับฉันทำไม ต้องการอะไรหรือเปล่า -_-

                "ฉันไม่รีบฆ่าเธอตอนนี้หรอก อีกอย่างที่ฉันทำให้เพราะอยากปลอบขวัยที่เมื่อกี้ทำให้ตกใจเฉย ๆ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่เห็นอะไรเลยก็ตามเถอะ" เขาทำหน้าซื่อเหมือนไม่ได้รู้สึกอะไรแล้วลงมือกินมาม่าวในถ้วยตัวเอง แล้วทำไมต้องย้ำว่าไม่เห้นอะไรด้วยล่ะ หา? กวนฉันอยู่ใช่ไหม? -_-!

                “แล้วหมานายกินอะไรล่ะ เจ้านั่นยังไม่ได้กินอะไรเลยนี่?” ฉันถามทันทีที่เห็นหมอนั่นอุ้มเจ้าหมานั่นวางบนกี้ตัวข้าง ๆ ปล่อยลงพื้นไม่ได้เลยหรือไง มันจะเปื้อนฝุ่นตายเรอะ? หมั่นไส้ทั้งคนทั้งหมาจริง ๆ -_-!

                “ไหนหมา?”

                “ลูกของนายน่ะ เอาอะไรให้กินหรือยัง? -_-” บ้านฉันไม่มีอาหารหมานะ มีแต่อาหารคน แต่ถ้าเขารอบคอบพอที่จะพกอาหารหมามาด้วยก็แล้วไป

                “กินแล้ว เธอน่ะเลิกห่วงคนอื่นเถอะ รีบ ๆ กิน ซะ” ‘คนอื่น’? เขาใช้คำว่า ‘คน’ กับหมาน้อยที่นั่งข้าง ๆ งั้นเหรอ? ฉันต้องพาไปเช็คสมองให้ได้ สติยังอยู่ครบไหมเนี่ย!!-O-

                "เอ้อ เธอชื่ออะไรนะ?" นั่นสิ ฉันก็ลืมไปเลยว่าเขายังไม่รู้จักฉัน

                "โนเกีย"

                “ยินดีที่ได้รู้จักนะ”

                “อืม”

                จริง ๆ เราไม่ควรเจอกันเลยต่างหาก =_=;;