ภารกิจแม่มดร้ายจับหัวใจนายสุดหล่อ ><

47

จับคู่ !!

 

=_= จ๊อบแจ้บๆ งืม ๆ ห้าวววววววววววววววววววววว  ~>o<

 

 “กี่โมง กี่ยามแล้วล่ะเนี่ย ? ”

 

อ๋อย มึน ให้ตายสิเวียนหัวชะมัด คงเพราะฤทธิ์ยาแน่เลย @_@ ห้ะ 11 โมง 40 นาที นี่ฉันตื่นสายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย ! ฉันรีบลุกเข้าห้องน้ำแล้วรีบทำภารกิจส่วนตัวทันที ว่าแต่เอ๊ะ ! แผลฉันไม่เจ็บแล้วนี่นา ฉันจึงค่อย ๆ ดึงผ้าพันแผลออกช้า ๆ ก็พบว่าเนื้อของฉันตอนนี้สมานเป็นเนื้อเดียวกันเรียบร้อยแถมยังไม่มีแผลเป็นให้เห็นเรียบเนียนใสกิ๊งเหมือนเดิม โอ้ >O< ลั้ลลา ~ ฉันรักเวทมนต์จังเล้ยยยยยยยยยยยยยย ♥

 

เอ..ทุกคนหายไปไหนกันหมดล่ะเนี่ย - -a เมื่อฉันสำรวจห้อง ๆ ก็ไม่เห็นเงาหัวใครเลยสักกะคน กล้าทิ้งคนสวยไว้ในห้องคนเดียวได้ไง (กล้าพูด)ฉันจึงลองเดินลงมายังห้องโถงก็พบว่าตอนนี้ทุกคนได้มารวมตัวกันที่นี่เรียบร้อยแล้ว ทำไมจะมารวมตัวไม่ปลุกฉันมาด้วยเล้า ดูสิเดินมาทีหลังคนมองเต็มเลย >_< เมื่อมองไปยังที่ที่พวกรามักจะรวมตัวกันก็เห็นลีเวลล์ ซันพาสเนอร์และเอรอสนั่งเรียงกันโดยมีสาว ๆ รุมล้อมแล้วซุบซิบ กรี๊ดกร๊าดกันใหญ่โต ฉันเพิ่งสังเกตนะเนี่ยว่าเวลาพอมองไกล ๆ แล้วพวกนี้ดูดีสุด ๆ แล้วยิ่งมารวมตัวกันทั้ง 4 คนด้วยแล้ว ไม่มีใครเทียบเลยจริง ๆ ยกเว้นฟาเอลกับไวท์ไว้สองคน กิ้กิ้ >_<

 

“ตื่นแล้วหรอ ?”

 

พาสเนอร์ถามเมื่อฉันเดินมานั่งข้าง ๆ เขา สาว ๆ ก็พลางมองตากันเป็นมัน บ่งบอกว่าอิจฉาสุด ๆ อะไรกันนี่เพื่อนฉันนะยะ - -^

 

“อือ ทำไมนายลงมาไม่ปลุกฉันล่ะปล่อยให้ฉันนอนแอ้งแม้งอยู่ในห้องคนเดียว -3- ”ฉันกอดอกแล้วเชิดหน้าหนีพาสเนอร์

 

“โอ๋ ๆ ฉันเห็นว่าเธอหลับสบายเลยไม่อยากกวน อีกอย่างเธอก็บาดเจ็บอยู่ควรจะพักผ่อนเยอะ ๆ”พาสเนอร์อธิบาย อ๋อที่แท้ก็เป็นห่วงฉันนี่เอง น่ารักจังเลยเพื่อนฉัน

 

“แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นหรอ เรียกรวมทำไมอ่ะ ? ”ฉันถามพร้อมนั่งลงข้าง ๆ พาสเนอร์

 

“เห็นว่าจะประกาศผลคะแนนนะ แต่มารอตั้งนานแล้วไม่เห็นทำอะไรสักที(- -^ )”ดีเลย กำลังอยากรู้ผลอยู่พอดี เย้ ๆ ^O^

 

“มาแล้ว - -/”ซันบอกพลางชี้ไปที่มิสมาดอนน่า

 

“เอาล่ะทุกคนรอนานไหมจ้ะ ?”มิสมาดอนน่าเอ่ยทักทายด้วยสีหน้าอารมณ์ดีสุด ๆ

 

“นาน - -”

 

เอรอสตอบ แต่ก็มิวายเสียงดังจนมิสมาดอนน่าได้ยินแถมส่งสายตามายังกลุ่มเราอย่างอัมหิตสุด ๆ อย่ามองฉันแบบนั้นสิ ฉันไม่ได้พูดนะ -0-

 

“ต่อไปนี้เราจะทำการประกาศผลคะแนนขอให้ทุกคนจงตั้งใจฟังให้ดี - -++++”นางเปลี่ยนสีหน้าทันที จากที่ร่าเริงแต่ตอนนี้ส่งสายตาอัมหิตให้เอรอสอย่างไม่พอใจสุด

 

“คะแนนอันดับ 1 ตอนนี้เป็นของฮอกวอตต์ ขอแสดงความยินดีด้วยจ้า โฮะ ๆ ^O^”

 

“เฮ !! ”แล้วก็มีเสียงของคนกลุ่มหนึ่งดังขึ้น จะดีใจอะไรกันนักหนายังไม่ได้ชนะซะหน่อย - -^

 

“คะแนนอันดับ 2 ได้แก่บ้าน...”ทุกคนเงียบฟังอย่างใจจดใจต่อแม้แต่หายใจก็ยังไม่กล้าจะสูดอากาศเข้าปอด”บ้านโคเวล - -”

 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด  !!! ”ฉันกรี๊ดออกมาสุดเสียง โดยลืมสนใจคนรอบข้างเอิ่ม... “ฉันป่าวนะ คนกรี๊ดวิ่งไปโน่นแล้ว >_<// “ฉันหลังหูหลับตาพูดแล้วรีบเอาหัวซุกหลังพาสเนอร์ทันที

 

“5555555555555555555555”

 

แล้วทั้งห้องโถงก็ส่งเสียงออกมาพร้อมกัน ให้ตายสิ หัวเราะฉันได้ยังงายยยยย >O<

 

“คะแนนอันดับ 3 ได้แก่บ้านโพเมนทอส”มิสมาดอนน่ายังกล่าวคะแนนต่อไป

 

“..... ”

 

เงียบกริบไม่คิดจะดีจงดีใจอะไรกันหน่อยหรอ o_O

 

“คะแนนอันดับ 4 ได้แก่บ้านราเวนคลอ”บ้านราเวนคลอหรอ  นี่มันบ้านของเมอร่านี่นา เย้ ๆ

 

“แปะ  แปะ !!”

 

ฉันตบมือเสียงดัง เอ่อ.....อีกแล้ว ทำไมบ้านนี้ไม่มีเสียงดีใจกันเลยรึไง หรือมีนิสัยเงียบขรึมเหมือนกันทั้งบ้าน แล้วสุดท้ายฉันก็เป็นจุดเด่นอีกแล้วสินะ -0-

 

“คนปรบมือวิ่งไปโน่นแล้ว \\>_<”ฉันหลับหูหลับตาชี้อีกแล้วมุดหัวหนีเหมือนเดิมแล้วก็มีเสียงเดิมตามมา

 

“55555555555555555555555555555”

 

“เอาล่ะตอนนี้ขอให้ทุกคนไปพักผ่อนตามอัธยาศัยก่อนแล้วเราจะเรียกรวมอีกครั้งในอีก 2 ชั่วโมงเพื่อรับภารกิจต่อไปขอให้ทุกคนเตรียมตัวให้พร้อมอยู่ตลอดเวลา แยกย้ายได้ !”

 

เมื่อได้ยินคำสั่งดังนั้นทุกคนก็เริ่มทยอยเดินออกจากห้องโถง แล้วบ้านอื่นไม่ประกาศให้รู้หรอกหรอ o_o แบบนี้ก็ต้องรอลุ้นอย่างเดียวเลยน่ะสิว่าบ้านไหนจะขึ้นแซงตอนไหนน่ะ ??

 

“ไปกันเถอะแมรี่”พาสเนอร์ดึงมือฉันให้ลุกขึ้น

 

“ไปไหน  ?”

 

“ถามแปลก ก็ไปหาอะไรกินน่ะสิ  เธอยังไม่ได้กินอะไรเลยไม่ใช่หรอ ?”

 

“จริงด้วย แฮะ ๆ ^^”ฉันตอบพร้อมกับลุกขึ้น

 

“งั้นฉันไปเดินเล่นนะฉันไม่หิว”ลีเวลล์พูดเสร็จก็เดินออกไปเลย ไม่แม้แต่จะหันมามองหน้าฉันสักนิด

 

“เห้ย ฉันไปด้วยดิ่วะ”ซันเรียกลีเวลล์แล้วรีบจ้ำอ้าวตามไปทันที

 

“แล้วแกล่ะวะรอส แกจะไปเดินเล่นรึป่าว”อ้าว o_o สองคนนี้ไปสนิทกันตอนไหนเนี่ย เรียกชื่อย่อซะด้วย  - -a

 

“ไม่ล่ะ ฉันจะไปกินข้าวกับยัยนี่ ”เอรอสพูดพร้อมมองมาที่ฉัน

 

“งั้นแกไปกินกับแมรี่แล้วกัน ฉันจะไปเดินเล่นมองสาวซะหน่อย 555555”

 

“อ้ะ อ้าว ไหงทิ้งกันแบบนี้อ่ะ ?”ฉันท้วง

 

“เอาน่า ไปกับไอ้รอสก็ไม่มีไรต้องห่วงหรอก  แต่ยังไงก็ระวังตัวด้วยล่ะเผื่อบ้านโพเมนทอสยังฝังใจอะไรอยู่แล้วอาจจะรอบทำร้ายเธอเป็นไดเ้้หปกเปกเกด”พาสเนอร์เตือนแล้วรีบวิ่งตามลีเวลล์กับซันออกไปทันที

 

หมับ !

 

“นายจะทำอะไรอ่ะ?”ฉันพูดพร้อมสะบัดข้อมือออก แต่สะบัดไปก็เท่านั้นมือหมอนี่มันเหนียว

 

“ก็พาเธอไปกินข้าวไง”

 

“แล้วทำไมต้องจับมือด้วยเล่า ฉันเดินเองได้น่า -^- ”ฉันทำหน้ามุ่ย จริง ๆ แล้วเขินต่างหาก -///-

 

“ไม่ได้หรอกขืนให้เธอเดินเอง ไอ้หน้าปลาจวดเมื่อคืนก็ได้มาจีบเธอต่อหน้าฉันน่ะสิ”

 

“หน้าปลาจวด ? ”ใครกันหน้าปลาจวด อย่าบอกนะว่าเอรอสหมายถึงฟาเอลอ่ะ นั่นมันเทพบุตรของฉันเลยนะ >_<

 

“ทำหน้าแบบนั้นฉันยิ่งไม่ปล่อยมือเธอ - - ”เอรอสพูดพร้อมกระชับมือให้แน่นขึ้น

 

“นิ่ ! นายหึงฉันรึไง ^^ ”ฉันถามพร้อมส่งยิ้มอย่างทีเล่นทีจริง

 

“ใช่ ! พอใจรึยัง ?”แต่คำตอบของเอรอสทำให้ฉันแทบหยุดหาย “ฉันรักเธอ แล้วฉันก็รู้ว่าเธอก็รักฉัน หรือว่าไม่จริง?”

 

“เอ่อ....”

 

“ทุกอย่างที่เกิดขึ้นในป่าต้องห้ามน่ะ ฉันคิดว่าเธอคงไม่ลืมมันหรอกใช่ไหม ?”เอรอสส่งสายตาที่ฉันเองก็เดาไม่ออกว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ แต่ทำไมฉันรู้ว่านายกำลังเศร้าชอบกล

 

“ใครจะไปลืมลงกันเล่า ใช่มะ ^^ ” ฉันบีบมือเอรอสกลับบ้าง มันทำให้คนตรงหน้าตกใจเล็กน้อยที่เห็นฉันทำแบบนี้เค้าก็บีบตอบอย่างอ่อนโยน บางทีฉันอาจไม่ต้องปิดบังความรู้สึกแล้วก็ได้ ถึงจะกลัวลีเวลล์รู้ก็เถอะ ถ้าหมอนั่นรู้เรื่องจะเป็นยังไงต่อนะ..

 

“ป่ะ ไปหารัยกินกันเถอะ ^^”ฉันดึงมือเอรอสออกเดินทันที นี่ฉันไม่ได้จับมือของเอรอสแล้วรู้สึกอบอุ่นแบบนี้มานานเท่าไหร่แล้วนะ

 

2  ชั่วโมงต่อมา...

 

ตอนนี้พวกเราก็ได้มารวมตัวกันที่ห้องโถงเป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่คุณนายสายเสมอก็ยังไม่เสด็จมา 

และอีก 30 นาทีต่อมา....

 

“เอาล่ะทุกคนได้เวลาอันสมควรแล้วนะ เราจะมอบภารกิจต่อไปแล้วนะจ้ะ ตื่นเต้นกันแล้วใช่มั้ยยยยยย ?? >O<”ถ้าเวลานี้เป็นเวลาอันสมควรแล้วจะนัดเร็วทำติ่งอะไรละยะ - -^

 

ฟึ่บ ! พลันไฟทั้งห้อง ไม่สิ น่าจะทั้งคฤหาสน์ก็ดับลง เกิดอะไรขึ้นเนี่ย o_o

 

“นี่คือภารกิจที่ 2 ขอให้ทุกคนจับคู่ 2 คน แต่ห้ามเป็นคนในบ้านเดียวกัน ถ้าจับได้สมาชิกในบ้านดียวกันให้จับใหม่ เอาล่ะเริ่มได้ !”

 

อะไรนะ ! แล้วจะจับคู่ถูกได้ไงฟ้ะ ก็มันมืดอะ รูปร่างหน้าตายังไงใครมันจะไปรู้กันล่ะเนี่ย ยังไม่ทันทีฉันจะขยับตัวก็มีมือปริศนามาจับที่ข้อมือของฉันแล้วกระซิบที่ข้างหู

 

“ฉันจำกลิ่นเธอได้นะ”ไอเย็นแบบนี้...

 

“ฟาเอล”ฉันอุทานเบา ๆ

 

ตอนนี้ในห้องมืดมาก เสียงฮือฮาดังกรึ่มไปทั่วห้องพร้อมกับเสียงฝีเท้าของใครหลาย ๆ คนวิ่งกันให้พล่านเพื่อจับหาคู่ของตัวเอง มีหลายคนที่เดินมาชนฉันแต่ก็ยังเดินไปไม่ยอมหยุด นี่มันตลาดสดแถวโคเวลรึป่าว - -*

 

ฟริ้ง ~ พลันทั้งห้องก็สว่างวาบฉันจึงรีบหันไปมองด้านข้างทันที (‘  ‘    )

 

“เป็นนายจริง ๆ ด้วย !”ฟาเอลส่งยิ้มแหย ๆ ซึ่งมองยังไงก็น่ารัก

 

“ฉันเองแหละ ^^”

 

“ดีใจจริง ๆ เลยที่เป็นนาย เพราะฉันไม่ค่อยรู้จักใครสักเท่าไหร่น่ะ”

 

ฉันตอบแล้วสำรวจรอบ ๆ เพื่อมองหา เอรอส พาสเนอร์ ซันและลีเวลล์ อ้ะ ! นั่นไง เอรอสได้คู่กับ...นั่นเมอร่านี่นา สองคนนั้นไปรู้จักตอนไหนเนี่ย - -a ส่วนพาสได้คู่กับสาวสวยนมโตคนหนึ่งซึ่งดูทางคงจะเก่งไม่น้อย ขนาดปิดไฟยังจับได้สาวสวยอีกนะนายใช้รตงไหนจับกันล่ะเนี่ย - -+  ซันได้คู่กับสาวผมแดงตาสีเหลืองอ่อนสวยชะมัด ส่วนลีเวลล์ได้คู่กับสาวชุดดำดูลึกลับหน้าค้นหา แต่ละคนได้คู่ชายหญิงทั้งนั้น แอบกิ้กกันหรือป่าวนะ - -++++

 

“เมื่อจับคู่ได้แล้วก็ให้จับมือกันทั้งสองมือโดยเว้นระยะห่างตรงกลางไว้พอสมควรเอาล่ะเริ่มได้”นี่มันภารกิจแบบไหนฟ้ะ

 

“ขอโทษนะ ^^”ฟาเอลบอกก่อนจะเอื้อมมือมาจับมือทั้งสองข้างของฉัน ฉันเหลือบหันไปเห็นเอรอสมองมาทางฉันแว้บนึงก่อนจะหันไปจับมือของเมอร่า ให้ตายสิ ไหนบอกว่ารักฉัน ทำไมทำสีหน้าไม่สนใจฉันซะงั้นล่ะ แถมยังจับมือเมอร่าซะแน่นเชียว คนหลอกลวง  ! 

 

“ทีนี้ภารกิจของพวกเธอก็จะโผล่มาเอง”เมื่อมิสมาดอนน่าพูดจบก็ปรากฏแผ่นกระดาษแบบเดิมขึ้นตรงหน้าฉันกับฟาเอลทันที ว้าว *0* โผล่มาจริง ๆ ด้วย

 

ฟาเอลปล่อยมือฉันแล้วเอื้อมมือไปหยิบใบภารกิจ แต่กลับคว้าเพียงอากาศ อ้าว O_O นี่มันเป็นเพียงภาพลวงตาหรอกหรอ ?

 

“ทำแบบนั้นไม่ได้หรอกนะจ้ะฟาเอล การที่จะหยิบใบภารกิจได้พวกเจ้าต้องจ้องตาผ่านกระดาษลวงตานี้ให้ได้ และเมื่อใครสักคนรู้สึกดีต่ออีกคนแล้วกระดาษก็จะหลุดออกมาเอง”

 

หา O_O จ้องตา !

 

“ทำหน้าแบบนั้นเธอเขินฉันรึไง ?”ฟาเอลถามไปยิ้มไป ตลกหรอ - -+

 

“แล้วนายไม่เขินฉันรึไง ?”ฉันถามกลับไปบ้าง

 

“เขินสิ”ฟาเอลตอบทันที เอิ่ม >_<

 

ฟาเอลหันมาจับมือฉันอีกครั้งแล้วเริ่มมองตาฉันผ่านกระดาษลวงตา (. .  )

 

“เธอต้องมองตาฉันนะ”ฟาเอลบอก ก็คนมันเขินนิ่ -///- เอาวะ ฉันเงยหน้าขึ้นสบตาฟาเอลอย่างจริงจัง และจริงใจ เอ้ะ เกี่ยวกันไหม ?

 

พรึ่บ ~

 

ฉันจ้องตาฟาเอลไม่ถึง 2 นาทีกระดาษก็หลุดออกมาแล้วหล่นลงพื้น เอ้ะ o_o  งั้นแสดงว่าใครบางคนกำลังรู้สึกดีต่อกันน่ะสิ ฟาเอลรู้สึกดีกับฉันหรอ? หรือว่าฉันรู้สึกดีกับฟาเอลกันแน่เนี่ย  โอ้ยงง -0-

 

“ดูภารกิจนี่สิแมรี่”ฟาเอลเรียกให้ฉันตื่นจากภวงค์

 

“นายอ่านภาษาซาเนลออกหรอ ?”ฉันถามหลังจากดูที่กระดาษ

 

“เธออ่านไม่ออกหรอ ?”

 

“( - - )( _ _ )”

 

“ฮร่าๆ ก็ไม่แปลกหรอกที่คนส่วนใหญ่มักจะไม่ชอบเรียนภาษานี้น่ะ”ฟาเอลบอก พลางจ้องไปที่กระดาษอีกครั้ง “ภารกิจที่เราต้องทำก็คือค้างแรมอยู่ในป่าด้วยกันเป็นเวลา 2 วัน 1 คืน เพื่อรู้จักมิตรภาพ โดยจะมีภารกิจเกี่ยวกับด้านเวทย์ให้ทำตลอดการค้างแรม”

 

O[]O เมื่อฟาเอลอ่านจบฉันก็ตาโตเท่าไข่ห่านทันที จะบ้ารึไง ให้คนสองคนไปค้างอ้างแรมด้วยกันเนี่ยนะ แล้วแถมต้องจับคู่ตอนดับไฟด้วย ใครเป็นใครยังไม่รู้เลย อย่าให้รู้นะว่าใครเป็นคนคิดแม่จะเสกให้มีสมองเป็นลิงเลยคอยดู - -^^^

 

“เอ่อ....”ฟาเอลก็รู้สึกจะอึ้งไม่น้อยเหมือนกัน แต่ทำไมนะ ฉันเหมือนจะเห็นฟาเอลกระตุกยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย  หรือว่าฉันจะคิดไปเอง - -;;;

 

“เมื่อทุกคนรู้ภารกิจของตัวเองแล้วก็ให้เริ่มทำทันที โดยเที่ยงวันพรุ่งนี้จะเป็นเวลาสิ้นสุดการทำภารกิจนะจ้ะ ^^ ”มิสมาดอนน่าพูด

 

“ป่ะกันเถอะแมรี่ ^^”ฟาเอลเอื้อมมือมาคว้ามือฉันแล้วเตรียมเดินออกจากห้องโถง

 

“O_O ดะ เดี๋ยวสิ ! เสื้อผ้า อาหาร นายไม่คิดจะเอาอะไรติดตัวไปเลยรึไง ?”ได้เหม็นเน่าตายกันกลางป่าแน่คราวนี้

 

“เธอพูดเหมือนเธอไม่ใช่แม่มดอย่างงั้นแหละ เราเป็นอะไรเธอลืมรึไง ?”ฟาเอลบอกพร้อมทำสีหน้าสงสัย เออแฮะลืมไป - -a

 

“แหะ ๆ พอดีช่วงนี้เบลอ ๆ น่ะ จำอะไรสับสนตลอดงั้นเราไปกันเถอะเนอะ ^^;;”ฉันบอก

 

“เธอนี่น่ารักชะมัด”

 

“วะ ว่าไงนะ o_o ”ฉันถามซ้ำเพราะได้ยินไม่ถนัด

 

“ป่าวไม่มีไรหรอก  เราไปกันเถอะดูสิเริ่มมีคนแยกย้ายกันออกจากห้องโถงแล้ว”จริงด้วย เมื่อฉันหันกลับมาอีกทีทุกคนก็เริ่มทยอยเดินออกจากห้องนี้แล้ว แต่เมื่อกวาดสายตาไปรอบ ๆ ก็ไปปะทะกับสายตาสีฟ้าคู่สวยนั่น แววตาคู่นั้นมองมาทางฉันด้วยสีหน้าว่างป่าว ให้ตายสินายเป็นแบบนี้อีกแล้วนะ คงอยากจะอยู่กับเมอร่ามากสินะถึงได้ผลักไสฉันด้วยแววตาแบบนั้น (คิดไปเอง) ชิ -3- ใช่สิฉันจะเอาไรไปสู้เมอร่าได้ล่ะ ทั้งสวย ทั้งเท่ห์ ทั้งเก่ง คิดแล้วเจ็บใจชะมัด T^T

 

ฉันมองกลับไปด้วยสายตาตัดพ้อ แล้วฉันจะไปน้อยใจอะไรหมอนั่นเนี่ย - -* หมอนั่นจะไปรักใครก็เรื่องของเค้าสิเกี่ยวอะไรกับฉัน เชอะ ฉันไม่สนนายแล้ว !! ขอให้นายได้ภารกิจห่วย  ๆ ต่อสู้กับมังกร10หัวไปเลย หรือไม่ก็ตกหน้าผาตายไปซะ หรือไม่ก็ถูกเผ่ากินคนจับไปต้มในหม้อใหญ่คนจนเข้ากันแล้วกินอย่างไม่เหลือคราบ ฮร่า ๆ ชั่วร้ายจริง ๆ เลยฉัน >O<

 

“เธอขำอะไรน่ะแมรี่ ?”ฟาเอลก้มลงมาจ้องหน้าฉัน ก็ตัวฟาเอลสูงจะตายกินเสาไฟฟ้าเข้าไปอีกคนแล้วรึไง - -^

 

“ขำนายนั่นแหละ ไม่ยอมเดินสักทีฉันเลยแกล้งขำซะเลย 555555”เอ๊ะ ฉันพูดถูกรึป่าว นี่ฉันเป็นอาราย

 

“ขำฉัน ?”ฟาเอลขมวดคิ้ว แล้วใช้นิ้วชี้ไปที่ตัวเอง

 

“เอ่อ....ช่างมันเหอะน่าเรารีบออกเดินทางกันได้แล้ว ></”ฉันพูดพร้อมดันหลังฟาเอลให้ออกเดิน ให้ตายสิ ถามมากชะมัด -3-

 

 

“เอ่อ...เปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันไหมมั้ย”ฉันเกาะชายเสื้อของฟาเอลแล้วถามอย่างประหม่า แล้วมองตรงไปยังเบื้องหน้าซึ่งมีแต่ต้นไม้กับต้นไม้ บางต้นยังขยายกิ่งก้านสาขาออกไปใหญ่โตราวกับเป็นมือปีศาจในหนังโรคจิต ขนาดตอนนี้ยังเป็นกลางวันแท้ ๆ แต่ปากทางเข้ากลับมืดซะสนิท มันจะสร้างให้อลังการไปถึงไหน ฉันกลัวจนจะฉี่ราดอยู่แล้วนะวุ้ย >_<

 

“มากับฉันจะกลัวอะไรล่ะ”ฟาเอลบอก

 

“นายไม่มาเป็นฉันนายไม่รู้หรอก ถ้าเกิดอะไรขึ้นแล้วนายทิ้งฉันไว้กลางป่าฉันจะทำยังไงล่ะ”

 

แล้วยิ่งนายเป็นใครก็ไม่รู้ ไว้ใจได้แค่ไหนฉันก็ไม่รู้ เจอกันไม่ถึง 3 ครั้งก็ต้องมาค้างแรมด้วยกันซะแล้ว จะให้ฉันไว้ใจนายได้ไงบอกมาเส้ะ -0-

 

“จำคำฉันไว้ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะไม่มีวันทิ้งเธอ”ฟาเอลพูดด้วยแววตาจริงจัง อย่างที่ฉันไม่เคยเห็นมาก่อน นัยน์ตาสีนิลคู่สวยนั่นบ่งบอกว่าเค้าไม่ได้พูดเล่น มันทำใหฉันอุ่นใจขึ้นไม่น้อย

 

“สัญญาแล้วนะ ถ้านายทิ้งฉัน แล้วฉันเกิดตายกลายเป็นผีเฝ้าป่าล่ะก็ ฉันจะตามหลอกหลอนนายจนกินไม่ได้นอนไม่หลับเลยแหละ”ฉันขู่ ฟาเอลขำเบา ๆ ก่อนจะจับมือฉันออกเดินทาง

 

เราเดินเข้ามาเรื่อย ๆ จนแสงจากปากทาง(ซึ่งมีน้อยนิด)ส่องมาไม่ถึง เมื่อเงยหน้ามองท้องฟ้าก็กลับเห็นแต่ต้นไม้สูงใหญ่น่ากลัวแผ่กิ่งคลุมกันไปมาเหมือนหลังคาก็ไม่ปาน ทำให้ไม่สามารถมองเห็นท้องฟ้าได้เลย แล้วบรรยากาศยังน่าวังเวงชะมัด แล้วยิ่งมีไอเย็นจากตัวของฟาเอลเย็นอยู่รอบ ๆ แบบนี้ฉันรู้สึกเสียวสันหลังวาบยังไงก็ไม่รู้ นั่นยิ่งทำให้ฉันกำมือฟาเอลแน่นกว่าเดิม คอยดูนะไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นฉันจะจับให้เหนียวยิ่งกว่ามือของตุ๊กแกอีกคอยดู >_<

 

“หยุดเดินทำไมอ่ะฟาเอล”ฉันถามเมื่อจู่ ๆ ฟาเอลก็หยุดเดินโดยไม่บอกไม่กล่าว นี่ถ้าหน้าฉันทิ่มหลังนายจนจมูกฉันยุบล่ะก็ ฉันจะเอาไม้แถวนี้ฟาดหัวนายซะ - -*

 

“ฉันได้กลิ่น”ฟาเอลหลับตาลงแล้วเหมือนพยายามจะเพ่งกระแสจิตใส่อะไรสักอย่าง

 

“กลิ่นหรอ กลิ่นอะไรอ่ะ ” ฟุดฟิด ๆ -..- ไม่เห็นจะได้กลิ่นอะไรเลยแฮะ

 

“กลิ่นเวทย์มนต์ดำ ฉันรู้สึกว่ามันแข็งแกร่งมาก ระวังตัวไว้นะฉันรู้สึกเหมือนเรากำลังถูกจับตามอง”ฟาเอลกระซิบที่ข้างหูฉัน ทำเอาฉันหูผึ่งทันที ไหน ๆ ใครแอบมอง (- -   ) (   - - ) มันต้องอยู่ตรงไหนซักแห่งแถวนี้แน่ !

 

“เธออย่ามองแบบนั้นสิ มันจะรู้ตัวนะว่าเรารู้ตัวแล้ว”ฟาเอลบอก

 

อ้าวหรอ ก็บอกให้มันเร็ว ๆ หน่อยสิ -3- ฉันรีบทำตัวปกติทันที ไม่อะไรเกิดขึ้น ไม่รู้อะไรเลยจริงจริ๊ง  ฉันปกติใช่มั้ย -0-  

 

“เอ่อ..แมรี่ นั่นปกติของเธอแล้วใช่มั้ย - -”ฟาเอลหันมามองท่าทางของฉัน ที่หันหัวไปมา เดินตัวลีบ จัดผมใหม่ เหลือบตาซ้ายขวา ก็ฉันตื่นเต้นนิ่ ฉันผิดหรอ >O<

 

“ฟาเอลระวัง !”ฉันผลักฟาเอลอย่างแรง เมื่อมีความรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังพุ่งมาด้วยความเร็วสูง แต่เมื่อมันผ่านหน้าฟาเอลไปถึงได้รู้ว่ามันคือ ลูกธนู !

 

“นั่นใคร !?”ฟาเอลเมื่อเห็นอย่างนั้นรีบหันควับทันที แต่ก็ไม่ลืมที่จะเอาตัวกันฉันไว้ด้วย

 

“หึ หึ ไหวพริบดีเหมือนกันนิ่ สาวน้อย ”เสียงแหบพร่าแต่กลับมีเสน่ห์อย่างน่าประหลาดดังแว่วมาจากที่ไหนซักแห่ง

 

“แน่จริงก็ออกมาสิ ทำตัวเป็นหมาลอบกัดทำไม !”ฉันตะโกนออกไป

 

“ปากร้ายเหมือนเดิมไม่มีเปลี่ยนเลยนะ หึ”

 

พรึ่บ ! เกิดละอองแสงสีดำกระจายล้อมรอบไปทั่วบริเวณ และเมื่อแสงนั้นเริ่มจางลงก็มีร่างใครคนหนึ่งเริ่มปรากฏชัดขึ้น เขาแต่งตัวด้วยชุดพ่อมดเวทย์ขั้นสูงสายดำ และเมื่อแสงหายไป ฉันก็เห็นใบหน้าเขาอย่างชัดเจน ใบหน้าเรียวยาวเข้ากับทรงผมซอยสั้นระต้นคอ แต่ฉันก็ยังเห็นได้ไม่ถนัดนักเพราะเขาสวมผ้าคลุมพ่อมดและใช้หมวกที่ติดกับผ้าคลุมคลุมมาจนถึงหน้าผากแถมในนี้ยังมืดสนิท มีแค่เพียงแสงจากปลายไม้กายสิทธิ์ของฟาเอลที่พอจะทำให้เห็นลาง ๆ เท่านั้น

 

“ไงล่ะ รู้จักฉันรึป่าว ?”รอยยิ้มใต้หมวกผ้าคลุมนั่นกระตุกเล็กน้อย ก่อนจะค่อย ๆ เงยหน้าขึ้นและใช้มือนิ้วเรียวยาวเสยหมวกออกไปจากใบหน้าของตัวเอง

 

เส้นผมสีดำสนิทช่างตัดกับดวงตาสีแดงเพลิงอย่างสิ้นเชิง คนตรงหน้าจ้องฉันตอบเหมือนรู้ความคิดของฉัน ทำไมใบหน้าแบบนี้เหมือนเคยเห็นที่ไหนมาก่อนนะ เหมือนกับว่าเคยจ้องดวงตาคู่นั้นมาก่อน

 

“แกเป็นใคร ?”เสียงฟาเอลถามขึ้น นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันอยากรู้

 

“เธอจำฉันไม่ได้หรอสาวน้อย”คนแปลกหน้าแต่คุ้นตาถามขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าฉันอย่างไม่ละสายตา ถ้าจำได้ฉันจะมายืนเอ๋อแบบนี้มั้ยล่ะ - -+

 

“ฉันไม่รู้จักนาย”ฉันตอบ

 

“แน่นอน เธอรู้จัก”มันได้ยินผิดรึป่าวฟ้ะ -_-^^

 

“ฉันไม่รู้จักนาย”ฉันย้ำอีกเป็นครั้งที่สอง ถ้าคราวนี้ฟังผิดอีกล่ะก็แม่จะบ้องหูให้เลือดกระเด็นเลย

 

“เธอต้องไปกับฉัน”คนตรงหน้าไม่สนกับคำตอบแต่กลับเอ่ยด้วยสีหน้าเรียบเฉยแทน

 

“ว่าไงนะ !”ฉันกับฟาเอลอุทานขึ้นพร้อมกัน

 

 

 

***************************************************************

 

หลังจากที่หายไปนานเพราะติดภารกิจหลายอย่างวันนี้ไรท์เตอร์เอาตอนที่ 47 มาฝากอย่างยาวเบยยยยยยยย คิดถึงทุกคนน้า อ่านแล้วก็ติชมกันบ้างนะค้า >_<

 

อันนี้เป็นภาพของตอนที่แล้วที่เค้าวาดอย่างคร่าว ๆ ถ้าเอารูปนี้ลงเครื่องได้เมื่อไหร่จะเอามาให้ดูใหม่น้า รอสแกนก่อน อิอิ ^_^