รักไม่มีวันตาย ... กับนายแวมไพร์สุดหล่อ!

                    ใช้เวลาเดินได้ไม่นานจากห้องที่ฉันอยู่มาที่ห้องกว้างๆที่ไม่

ได้ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ใดๆ สิ่งที่เด่นหราก็คงจะมีแต่ประตูบานใหญ่ตรงหน้า

ห้องนี้ให้บรรยากาศต่างกันมากพอทอดสายตามองไปรอบๆก็หยุดชะงักเข้ากับ

สายตาหญิงสาวกลุ่มนึงที่คาดว่าน่าจะเป็นข้ารับใช้ พวกนางมีดวงตาที่สวยและ

คมเขี้ยวแหลมคมราวกับมีด ฉันจ้องอยู่นานก่อนจะเป็นคนหลบสายตาก่อน ไม่รู้

สิ... พวกหล่อนเหมือนไม่พอใจที่ฉันมาเหยียบที่นี่ ซึ่งฉันไม่อยากศัตรูเพิ่ม

                   พอเอมิก้าหยุดเดิน ฉันจึงหยุดตามเธอ พอเงยหน้าขึ้นมาอีก

ทีประตูบานใหญ่ที่พูดถึงก่อนหน้านั้นก็มาอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว

                    " เข้าประตูไป...มีคนอยากคุยกับเธอ "

                    " ใคร... งั้นหรอ? "

                    " เข้าไปเธอก็รู้เองแหละ " พอเอมิก้าพูดเสร็จก็หันหลังกลับ

เดินหายไปในความมืดอย่างฉับพลัน ฉันค่อยๆเอื้อมมือทั้งสองข้างผลักประตู

ออกไปก่อนจะพบกับผู้ชายร่างสูงที่คุ้นเคย...คอร์นทาย แต่กลับอีกคนเป็นผู้

หญิงที่หน้าตาสวยแต่ค่อนข้างมีอายุมากกว่าอีกคน ทั้งสองคนหันมามองฉัน

เป็นตาเดียวกันทำให้ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อนๆออกไป เพิ่งสังเกตว่าตรงนี้เป็นระเบียง

ที่ยื่นออกไปจาก... ปราสาท?! เดี้ยวนะ... ข้างนอกเป็นตอนกลางคืน ดวง

จันทร์ใหญ่ผิดปกติสีของมันกลับเป็นสีแดงอิฐ  อากาศข้างนอกค่อนข้าวหนาว

ลมพัดอ่อนๆตลอดเวลา

                    " คอร์นทายลูกออกไปก่อน " ไม่นานผู้หญิงก็เอ่ยเสียงออกมาในที่สุด

                    " ....เอ่อ "

                    " ผู้หญิงก็มีเรื่องส่วนตัวที่ต้องคุยเหมือนกันนะ "

                    " ครับ "

                    คอร์นทายตอบรับด้วยคำสั้นๆก่อนจะก้มหัวทำความเคารพผู้

เป็นแม่ของเขาก่อนจะเหลือบสายตามามองฉันก่อนนาทีนึงแล้วจึงเดินออกไป

จากระเบียงโดยที่ไม่ลืมปิดประตูให้

                    " ลูกฉันทำให้ลำบากเลยสินะ... " ผู้หญิงคนตรงหน้าหันมา

ฉันเต็มๆแสงจากดวงจันทร์ส่องมาทำให้เหมือนมีออร่าอ่อนๆส่องมาจากรอบๆ

ตัวผู้หญิงคนนี้ ฉันไล่สายตาตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ...ผมของเธอมีสีขาว

ยาวถึงเอวคอดๆของหล่อน ดวงตาเป็นสีฟ้าอ่อนแต่ก็ยังมีดวงตาดำอยู่ข้างในมัน

ทำให้เธอดูน่าเกรงขามเลยทีเดียว ถึงว่าเอมิก้าเหมือนใคร...เหมือนผู้หญิงคนนี้

นี่เอง เหมือนแม่ของเขา...

                    " อ่อ...ลืมแนะนำตัวสินะ ฉันโรเวน่า เป็นแม่ของคอร์นทายและก็เอมิก้าน่ะ "

                   " หนูซาเดโกะ มาอิกะค่ะ... "

                   " เฮ้อ~ ฉันจะเริ่มจากตรงไหนดี " เสียงถอนหายใจของเธอ

ทำให้ฉันขมวดคิ้วเป็นปมแน่น รวมทั้งเสียงพูดปกติของคุณแม่ดูนุ่มนวลเหมือน

มนต์สะกดให้ทุกคนตกอยู่ในภวังค์

                    " หมายความว่ายังไงคะ? "

                   " คอร์นทายเปลี่ยนชีวิตของหนูแล้วนิ ต่อจากนี้ไปมาอิกะก็

ต้องอยู่ที่นี่กับ...เขา "

                   " ไม่ค่ะ! หนูจะกลับบ้าน "

                   " กลับไปในสภาพนี้เนี่ยนะ ...สภาพที่ไม่ใช่มนุษย์ " ประโยค

ข้างหลังเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ขอบตาเริ่มร้อนผ่าวภาพตรงหน้าเริ่มเลือน

รางเพราะมีน้ำตามาบังไว้

                   " แม่รู้ว่ามันทำใจยากแต่ยอมรับเถอะ ตอนนี้หนูมาอิกะต้องฝึก

อะไรอีกเยอะแยะเพื่อที่จะเป็นดัชเชสที่สง่างาม "

                   " แต่หนูไม่ได้อยากเป็น " มืออันเฉียบเย็นของหญิงสาวผู้อ่อน

โยนตรงหน้าสัมผัสเบาๆที่แก้มของฉัน เปลือกตาขอฉันค่อยๆปิดลงพร้อมกับ

น้ำตาที่ไหลลงมาอย่างไม่ขาดสาย นิ้วเรียวๆของคุณแม่ค่อยๆปาดน้ำตาออกให้

ฉันอย่างช้าๆพร้อมกับเอ่ยเสียงที่ฟังแล้วใจเต้นแรง

                   " เวลามันย้อนกลับไม่ได้แล้วนะ ... "

                   " .... "

                    ในเมื่ออีกคนเห็นฉันไม่พูดอะไรนานหลายนาทีจึงเข้ามาโอบ

กอดฉันแน่นจนไม่มีช่องว่างระหว่างเราสองคน  

                   " แม่จะให้เวลาหนูคิด ให้เวลาอยู่ตัวเอง "

                    จากนั้นเธอก็ออกไป...

                    ฉันยืนมองออกไปข้างนอกระเบียง เห็นภูเขาอยู่ไกลสุดขอบ

ฟ้า พอเงยหน้ามองท้องฟ้าอย่างเหม่อลอยก็เจอกับก้อนเมฆสีขาวนวลเหมือน

ไข่มุกเพราะแสงจันทร์ที่ทำให้ก้อนเมฆเหมือนอมชมพูแบบนั้น ...มันเหมือนกับ

อยู่ในโลกเทพนิยาย

                      ฉันยืนเหม่อลอยจนไม่รู้ว่ามีอีกคนกำลังเข้ามาสวมกอดจาก

ข้างหลัง กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆลอยมาเตะจมูก มีคนเดียวที่ใช้กลิ่นนี้... คอร์นทาย

                    " คนเห็นแก่ตัว... "

                     " นั่นสินะ... ฉันมันคนเห็นแก่ตัวจริงๆแหละ "

                    " สะใจคุณรึยังละ? "

                    " เฮ้! อย่าชวนทะเลาะน่า... "

                     " ....ฉันเหนื่อย "

                    " ห้องของคุณอยู่นี่แล้ว "

                    ว่าไงนะ?! คอร์นทายจับไหล่แคบๆของฉันหันเข้าหาประตู

ก่อนจะพบภาพตรงหน้าคือประตูเปิดอยู่ เผยให้เห็นข้างในเตกแต่งห้องโทนสี

ขาวกับสีครามน้ำทะเลมีเตียงคิงส์ไซส์พร้อมกับผ้าม่านบางๆที่สามารถปิดได้  

มีโต๊ะเครื่องแป้ง ตู้เสื้อผ้าขนาดใหญ่... แต่ตอนแรกมันเป็นแค่ห้องว่างเปล่า

ไม่ใช่เหรอ?

                    ฉันก้าวเท้าเปล่าเข้าไปในห้องโดยความตื่นตระหนก สังเกต

รอบๆห้องก่อนจะพบชุดเดรสเปิดไหล่สีดำที่ไม่คุ้นตาสีวางไว้บนเตียงพร้อมกับ

กล่องยาวๆสีน้ำตาลวางไว้ข้างๆชุด พอเปิดออกมาเป็นรองเท้าส้นสูงสีดำรัดข้อ

เท้า ดูเหมือนไม่มีอะไรแต่มันสวยมากๆ

                    " ใส่ชุดนี้พร้อมเมื่อไหร่แล้วค่อยลงไปข้างล่าง...คุณจะต้องดู

ดีในสายตาทุกคน "

                    " แต่ฉันว่ามันไม่เหมาะกับฉั-- "

                    " ห้ามปฏิเสธผม... จะมีคนมาคอยแต่งตัวให้คุณ แล้วเจอกันข้างล่างนะ "

                     ฉันที่กำลังจะปฏิเสธกลับแต่คอร์นทายก็ทำให้ฉันกลืนคำพูด

นั้นลงไปทั้งหมดโดยการเดินมาประชิดตัวแล้วจับคางฉันให้เชิดขึ้นก่อนจะ

จุมพิตเบาๆที่ริมฝีปากฉันจากนั้นจึงผละออกแล้วเดินออกไปน้องห้องทันที

ปล่อยให้ฉันยืนอึ้งนานอยู่หลายนาที ...จอมฉวยโอกาส

                    โรกิ ....ฉันอยากเจอนาย

กลับมาแล้วค่ะ~

ต้องขอโทษ ขอประทานอภัยทุกคนด้วยนะที่หายไปนาน

ไม่ได้มาอัพนานมากกก จนเกือบจะลืม

ยอมรับเลยว่าช่วงนั้นขี้เกียจแถมไม่ค่อยมีเวลาปลีกตัวมาหายใจเลย #เว่อร์

ยังไงก็จะพยายามอัพให้เสร็จนะค่ะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ