Student exchange รักวุ่นวายของยัยเด็กแลกเปลี่ยน

         [ตอนนี้.. ได้เพิ่มตัวละครชายมาใหม่อีกหนี่งคนนะคะ.. ^^]

          เมื่อเราจัดการทุกๆอย่างเรียบร้อยแล้ว.. ตอนนี้เราก็อยู่บเครื่องบิน มีฉันนั่งตรงกลางล่ะ - -' ฉันยิ่งไม่ชอบคนมาครอบๆแบบนี้อยู่ด้วย ในระหว่างที่นั่งเครื่องบินเนี่ย.. ไม่มีอะไรทำ ฉันก็เลยส่งอีเมลไปอวดยัยพลอยใสเล่น ว่าจะได้ไปลอนดอน ยัยพลอยใสนี่ กระวนกระวายใหญ่เลย >< หลายคนอาจจะสงสัยว่า.. ทำไมฉันติดต่อแต่กับยัยพลอยใส ไม่ติดต่อพ่อแม่บ้างหรอ? อยากจะบอกว่าพวกท่านทำงานยุ่งตลอดเลยล่ะ.. แทบไม่มีเวลาอยู่รวมกันเลย กลับบ้านจากโรงเรียนทีไรนะ ฉันก็ได้แต่นั่งทำการบ้าน นั่งเล่นนู่นนี่นั่น ทานข้าวก็ได้ไปทานบ้านยัยพลอยใส หรือไม่ก็ทานที่บ้านคนเดียว.. คิดแล้วก็อยากให้ที่บ้านฉันเป็นเหมือนโฮสต์แฟมิลี่บ้าง จะได้มีความสุข :(

"นี่! คุยกับใครน่ะ?"

นายซาเวียร์ทักฉันให้หลุดจากภวังค์บ้าๆบอๆนั่น!

"คุยกับเพื่อนที่ไทยน่ะ.. ติดต่อพวกเขาบ้าง! เดี๋ยวตอนกลับไป พวกเขาลืมฉันล่ะแย่เลย -3-"

"มีด้วยหรอเพื่อนน่ะ? -3-"

อ๋าวนายนี่! ต้องการจะชวนฉันทะเลาะตลอดเลยรือไงกันน! - -

"มีสิ! ไม่เหมือนที่นี่หรอก.. รู้จักใครบางคนนิดหน่อย เขาก็เดินหนีฉันละ! เหอะ!"

"ฉัน..ขอโทษแล้วกันนะ"

นายซาเวียร์พูดเสียงแผ่วเบา.. เหมือนเขาไม่กล้าที่จะขอโทษฉันเลย!

แป้ะ!

"ฮ่าๆ ฉันก็แค่ขำๆน่า ^^ นายทำท่าซีเรียสไปได้ ฉันเป็นคนโดนทิ้งนะ ยังไม่ซีเรียสเท่านายเลย โด่วว ฮ่าๆ"

ฉันพยายามทำท่าสบายๆ ขำๆ เพื่อให้เขาสบายใจ.. อย่างน้อยก้มีเขาที่ฉันต้องแคร์ เพราะนอกนั้นจากยัยไอริสและก้เขาแล้ว.. ฉันก็ไม่มีใครเลย...

"อืมม ^^"

เขาเริ่มยิ้มขึ้นมา.. ฉันเห็นเขายิ้มแล้วฉันรู้สึกดีแปลกๆนะ นี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี่ย -3- ฮู่วว!

          ...ตอนนี้ผมก็รู้สึกว่าสบายใจขึ้นแล้ว สบายใจเรื่องอะไรน่ะหรอ? ก็ยัยแซนดี้คอยพูดย้ำๆว่าผมทำให้เธอไม่มีเพื่อนที่นี่..  แต่เธอก็พยายามทำตัวชิวๆให้ผมเห็นแล้ว ผมเลยสบายน่ะสิ ^^

"หวัดดี ^^"

จู่ๆก็ได้ยินเสียง เสียงเสียงหนึ่ง.. ที่ไม่คิดว่าจะได้ยินอยู่ที่นี่! นี่มันเสียงยัยเคธนี่นา! เธอมาทำอะไรที่นี่

"เคธ... O.O" 

ผมทำหน้าตกใจ.. จะไม่ให้ตกใจได้ไง! ก็ยัยเคธเนี่ย..เป็นตัวทำลายความสุขผมโดยเฉพาะเลยล่ะ.. ผมคิดว่าทัวร์ครั้งนี้อาจจะไม่สนุกแล้วสิ!

"พวกเธอก็มาร่วมทริปทัวร์ลอนดอนหรอเนี่ย? ^^" 

ยัยเคธกล่าวขึ้น.. ทำเอาผมเสียงสันหลังวาบเลย! ถ้าเธอทักแบบนี้ ก็แสดงว่าเธอก็เข้าร่วมทริปเหมือนกัน!

"อืม.."

ผมตอบแบบรำคาญใส่เธอไป! ผมไม่อยากให้เธอมาทำลายความสุขของผมเลยยย!! - -''

แต่.. เหมือนยัยเคธไม่ได้สะทกสะท้านกับปฏิกิริยาของผม! ยัยนี่เดินเข้ามาจับที่แขนยัยแซนดี้ให้ลุกขึ้น.. ตอนนี้ยัยแซนดี้ทำหน้าเหมือนจะลาตายพร้อมเหลือบลงมาหาผม ซึ่งนั่นทำให้ผมต้องหลบตาเธอ.. ผมกลัว! กลัวว่าเธอจะโกรธผมอีกครั้ง!!

"ที่นี่..ควรจะเป็นที่ของฉันนะ แซนดี้.. ^^ เปลี่ยนที่นั่งกับฉันนะ!"

ยัยเคธพูดพร้อมกับยิ้มให้แซนดี้.. แต่รอยยิ้มนั้นไม่ได้เหมือนรอยยิ้มที่เป็นมิตรเลย! ยัยแซนดี้เริ่มทำหน้าเบื่อโลกอย่างเห็นได้ชัด! เธอเหลือบลงมาหาผมอีกครั้ง.. แล้วคราวนี้สายตาเธอก็เปลี่ยนไป! เปลี่ยนไป.. มันเป็นลางบอกว่ายัยแซนดี้โกรธผมแล้ว!

"ก็นะ มันควรจะเป็นของเธอ.. ฉันไม่น่ามาแย่งเลย! ไหนล่ะที่นั่งของเธอ.. ฉันจะไปนั่งตรงนั้น!"

ยัยแซนดี้พูดเหมือนพยายามระงับอารมณ์ตัวเอง! ผมอยากจะบอกเลยว่าตอนนี้ผมกลัวอารมณ์ยัยแซนดี้มากกว่าสายตาของยัยเคธอีก!!

"ตรงนั้นไง! ไปนั่งสิ..! ^^ แล้วเธอที่นั่งข้างๆแซนดี้น่ะ อย่าคิดที่จะแย้งเชียวนะ! ในเมื่อเพื่อนเธออยากย้ายเอง!"

ยัยเคธชี้ไปที่ตรงนึ่งที่ว่างอยู่!.. แล้วยัยเคธก็พูดดักคอไอริสไว้.. เพราะยัยนี่รู้ว่าไอริสต้องแย้งแน่นอน! วึ่งนั่นทำให้ไอริสไม่กล้าที่จะแย้ง แล้วก็หันหหน้าหนี

ส่วนยัยแซนดี้น่ะหรอ?.. เธอเหลือบมามองผมด้วยสายตาที่บ่งบอกว่า ผมทำให้ทัวร์ในฝันของเธอล่ม! ผมรู้.. ว่าเธอมาที่อังกฤษครั้งแรก! เมื่อเธอเหลือบมองผม.. แล้วเธอก็เดินไปที่นั่งที่ยัยเคธบอกให้ไป.. ซึ่งเมื่อเธอนั่งปุ๊บ.. ผุ้ชายที่นั่งอยู่ข้างๆเธอก็เอ่ยทักเธอขึ้น จากที่ตอนแรกยัยไอริสทำหน้าเหมือนโกรธ ก็กลับยิ้มแย้มตอบไอ้ผู้ชายคนนั้น! บอก ณ ตอนนี้เลยว่า.. ผมหงุดหงิดและไม่ชอบเอาซะเลย! ผมจ้องคู่นั้นตลอด! เหมือนยัยแวนดี้จะรู้ตัว เธอหันมามองผมด้วยสายตาที่ยังบ่งบอกว่า'เธอยังโกรธผมอยู่!'..แล้วเธอก็หันกลับไปยิ้มแย้มให้นายคนนั้น!! บ้าชะมัดด! ยัยเคธเกาะผมขนาดนี้! ผมจะไปง้อยัยแซนดี้ยังไงล่ะเนี่ยยยย!!! - -