ปริศนาพฤษา13 โรงเรียนหลอน

9.4

เขียนโดย ละอองฟอง

วันที่ 7 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 21.33 น.

10 chapter

32 วิจารณ์

13.53K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 13 ตุลาคม พ.ศ. 2556 20.10 น. โดย เจ้าของนิยาย

6) 6

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตอนนี้ฉันกับเพื่อนตัวแสบอีกสี่ตัวกำลังนั่งอยู่ในห้องคอมพ์ของตึกพฤษา บอกเลยว่าห้องคอมพ์น่ากลัวมาก ไม่มีแสงในห้องยกเว้นคอมพ์ที่พวกเรากำลังเปิดอยู่ มีแสงสว่างเพียงแค่นี้ ยัยวิ้งนั่งเปิดโปรแกรมสำหรับดูวิดิโอในแผ่นที่ฉันไปเจอในห้องนาฎสิลป์เก่า มีฉัน เชอร์ลิน ขนมปัง และชาหอมยืนล้อมอยู่ข้างหลัง

"รีบเปิดสิยัยวิ้งฉันเสียวหลังจะตายอยู่แล้ว" เชอร์ลินพูดพลางหันไปมองข้างหลัง

"นั่นสิ น่ากลัวอ่ะวิ้งเร็วๆเหอะ" ขนมปังพูด

"ทำไมห้องคอมพ์สภาพเก่างี้ว่ะไม่ปรับปรุงกันบ้างรึไง" ชาหอมพูดขึ้นพลางมองสำรวจห้อง

"ฉันคิดว่าห้องคอมพ์อาจจะถูกยกเลิกการใช้งานตั้งแต่รุ่นพี่ ม.6 ปีที่แล้วน่ะ" วิ้งพูด ขณะที่กำลังเข้าโปรแกรมวิดิโอ

"ทำไม?" ฉันถาม

"ใครจะใช้งานห้องคอมพ์เก่าๆล่ะ แกดูสิคอมพ์ก็ช้าแถมหน้าจอยังเป็นจอนูนอยู่เลย แป้นพิมพ์ดูก็รู้ว่าเก่ามาก ตัวอักษรหายไปเกือบหมด ฉันมองไม่เห็นเลยน่ะเนี่ยถ้าไม่มีแสงจากหน้าจอ"

"แล้วทำไมเราต้องมาใช้ห้องคอมพ์นี้ด้วยล่ะ" เชอร์ลินถามยัยวิ้ง

"อยากรู้จริงๆหรอ" ยัยวิ้งพูดด้วยสีหน้าทะเล้น

"เอออออ"

"ฉันคิดว่าถ้าเราเปิดแผ่นในห้องคอมพ์เก่าๆของตึกพฤษามันได้อารมณืดีว่ะฮ่าๆๆๆๆๆ"

"โหยยยอีวิ้งฉันอยากจะจับแกฝังลงดินจริงๆ" เชอร์ลินพูดพลางตบหัวยัยวิ้ง

เป็นเหตุผลที่น่าตบมาก บิ้วอารมณ์ให้น่ากลัวนี่ยน่ะ ? ทำเพื่อ ? บรรยาเกาศในห้องนี้ก็น่าขนลุกซ่ะด้วย ฉันมองรอบๆห้อง ที่ปิดไฟมืด ใช้สัมผัสทางหูฟังเสียงรอบๆกาย แต่เพียงแค่แวบเดียว แวบเดียวเท่านั้นที่ฉันสัมผัสได้ถึงเสียงบางอย่างที่ดังเข้ามาในหูของฉัน เสียงพูดคุยอย่างสนุกสนาน เสียงหัวเราะ เสียงหยอกล้อ ที่เริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนมันแทบจะระเบิดหูฉัน เสียงผู้คนมากมาย ทั้งหญิงชาย เสียงทุกอย่างมันดังเข้ามาในหูฉัน ไม่ไหวแล้ว... ไม่ไหว ดังเหลือเกิน ... ไม่ไหวแล้ว ฉันยกมือปิดหูตัวเองแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรได้เลย ฉันไม่ไหวแล้ว ...

"กรี๊ดดด !" ฉันกรี๊ดด ออกมาสุดเสียง เพื่อนๆทั้งสี่ต่างหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว ยัยวิ้ง เชอร์ลิน ชาหอมและขนมปังต่างมองฉันอย่าง งง ๆ ฉันที่กำลังเอามือปิดหู หอบหายใจถี่ๆ เหงื่อแตกพลัก

"ฟาง...แกเป็นอะไร ?" ชาหอมถามฉันด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ แต่แววตาเป็นห่วง

"ฉันได้ยิน...ได้ยินเสียง ผู้คน ทุกคน ในห้องนี้ พวกแกฟังดูสิ.. พวกแกจะได้ยิน ฟังสิ ! ฟังงง !" สติฉันราวกับจะหลุดออกจากร่าง ราวกับไม่ใช่ตัวฉัน หัวสมองฉันกำลังคิดถึงเรื่องราวๆ ต่างๆ ทุกๆอย่างไหลรวมเข้ามาในสมองฉัน ฉันรู้สุกเหมือนห้องทั้งห้องกำลังหมุน ทุกอย่างๆกำลังเริ่มต้น มีใครบางคนกระซิบบอกฉันแบบนั้น .... เขากำลังเอาคืนพวกเรา ใครบางคนบอกฉันแบบนั้น....และหลังจากนั้นไม่นาน สติฉันก็ดับวูบลงไป

.........................................................

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาภายในห้องสีขาวสนิท มองไปทางไหนก็มีแต่สีขาว สีขาวสว่างจ้าแสบตา ณ จุดๆนี้ที่ฉันยืน ไม่มีจุดสิ้นสุด หาจุดจบของห้องไม่เจอ ไม่มีทางออก ... เหมือนโดนเนรเทษออกมา จู่ๆเบื้องหน้าของฉันก็มีจอภาพขนาดใหญ่ฉายเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ที่เกิดในพฤษา13ตึกหลอนประสาทนั่น ไม่ทันที่เรื่องราวทั้งหมดจะถูกฉายจอาพนั้นก็ดับไป ห้องสีขาวทั้งหมดเริ่มกลายเป็นเป็สีแดงคล้ายๆ เลือดเมื่อฉันหงายฝ่ามือตัวเองก็พบว่ามือของฉันเลือดออก เลือดออกทั้งเนื้อทั้งตัว ฉันแทบจะกลืนเลือดตัวเองลงคออยู่แล้ว ฉันต้องหาทางออก แต่ไม่ว่าจะมองไปทางไหนก็ไม่เจอประตูทางออกซักที ฉันมองห้องที่ไม่มีจุดสิ้นสุดนี้ ก่อนจะหลับตา ข่มความกลัวภายในใจ ช่วยฉันด้วย..ใครก็ได้พาฉันออกจากห้องนี้ที ..............

พรึบ !

ฉันลืมตาตื่นขึ้นมาคราวนี้มันไม่ใช่ห้องสีขาวหรือสีแดงหรืออะไรทั้งนั้นแต่มันคือห้องพยาบาลของโรงเรียน !

มันเป็นแค่ความฝัน...

แค่ฝันไป...

ฉันแค่ฝันไป...

"ตื่นแล้วเหรอ" เสียงเย็นเยียบของผู้หญิงคนนึงถามฉัน ฉันหันไปมองก็พบว่าเป็นครูห้องพยาบาลแต่หน้าตาไม่คุ้นเอาซ่ะเลย ครูห้องพยาบาลไม่น่าสวยขนาดนี้ เป็นไม่ได้ ฉันมองใบหน้าเรียวสวยนั้นอย่างหลงใหล ผู้หญิงคนนี้สวยจริงๆ

"ค่ะ...อาจารย์เป็นอาจารย์คนใหม่เหรอค่ะ"

ฉันถามออกไป

"ป่าวหรอก อาจรย์อยู่ที่นี่นานแล้ว"

นานแล้ว..? ทำไมฉันไม่เคยเห็นหน้า?

"ทำไมหนูไม่เคยเห็นหน้าอาจารย์เลย"

"เธอคงจะยังไม่ตื่นจากฝัน.."

"ฝัน??" ประโยคบอกเล่านั้นพาฉัน งง

"ตื่นได้แล้ว มัลลิกากลับไปทำให้ทุกอย่างคลี่คลาย"

ฉันว่าฉันไม่เข้าใจคำพุดของอาจารย์คนนี้เลย ไม่เลย

"หนูไม่เข้าใจ..."

"กุญแจดอกแรก คือ "ไม่มีที่สิ้นสุด" "

"อาจารย์พูดอะไรหนูไม่เข้าใจ"