คู่แค้นแสนรัก
เขียนโดย 
กลางสายฝน
วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 01.08 น.
แก้ไขเมื่อ 1 มกราคม พ.ศ. 2557 01.20 น. โดย เจ้าของนิยาย
17) นายใหญ่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความรุ่งสางของเช้าวันใหม่ชายหนุ่มร่างสูงที่ทอดกายอยู่บนโซฟาพยุ่งร่างตัวเองลุกขึ้นอย่างช้าๆ เขาเดินเข้าห้องน้ำ ทำธุระส่วนตัวเพื่อเข้าไร่ส้มแต่เช้าในขณะที่หญิงสาวยังคงหลับไหลไร้สติอยู่ จวบจนตอนสายของวันนี้เธอยังคงหลับอยู่เช่นเดิม
" จะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนเนี่ย ลุกได้แล้ว ตื่นๆ" ชายหนุ่มร่างสูงที่กลับจากการทำงานในไร่ หลังจากที่เขาอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็เดินมาปลุกหญิงสาวที่ปลายเตียง แต่ก็ไม่มีการตอบรับกลับมา เขาจึงเดินเข้าไปใกล้เธอพร้อมกับเอามือหนาสะกิดแขนของเธอ
" นี้ตื่นได้แล้ว จะนอนขี้เซาไปถึงไหน" ชายหนุ่มปลุกหญิงสาว มือของเขายังสะกิดอย่างต่อเนื่อง แต่ก็ไร้การตอบรับเช่นเดิม ชายหนุ่มเลื่อนมือมาจับที่หน้าผากของหญิงสาว แล้วเลื่อนมาจับมาลำคอและแขน
" ทำไมตัวร้อนขนาดนี้วะเนี่ย" เขาอุทานเบาๆก่อนจะเดินออกจากห้องนั้นไป
บ้านอธิพัฒน์ธนากร
"ป้าอร ๆ ช่วยอะไรหน่อยสิ"
"อะไรหรอค่ะคุณภาคิน"
" เอ่อ คือ นันทณาไม่สบาย ป้าช่วยไปดูๆหน่อยนะ เค้าอยู่ที่บ้านท้ายไร่ พอดีผมมีธุระต้องไปทำ"
"แต่ป้ายังทำครัวไม่เสร็จเลยนะค่ะ"
"นะป้านะ ผมรีบ ไปแล้วนะฝากด้วยนะคับ สวัสดีครับ" ชายหนุ่มรีบวิ่งขึ้นไปทันที เขาไม่ได้ไปไหนหรอก เขาวิ่งกลับไปยังบ้านท้ายสวน ในที่ที่เธออยู่นั้นแหละ
" โอ้ย เมื่อไหร่จะมาวะเนี่ย " ชายหนุ่มที่ยืนมองหาหญิงร่างท้วมผ่านหน้าต่างกระวนกระวาย ทำอะไรไม่ถูก
" นี้เธอ เธอ ตื่นสิตื่น ทำไมอ่อนแออย่างนี้วะ" เขายังคงพยายามปลุกเธอให้ลุกขึ้นมา
เอี๊ยดดด เสียงประตูห้องเปิดออก ทำเอาชายหนุ่มที่นั่งขอบเตียงมองดูหญิงสาวไม่ทันตั้งตัวถึงกลับสะดุ้งโหยง รีบปลีกตัวออกห่างทันที
" อ้าวไหนบอกป้าว่าจะไปทำธุระค่ะ" ป้าอรที่เดินเข้ามาทักด้วยสีหน้างงๆ
" ก็จะไปแล้วไงเนี่ย ทำไมป้ามาช้าจัง ผมไปตามตั้งนานแล้ว ผมรีบมากเลยนะป้า" ชายหนุ่มพูดอย่างตะกุกตะกัก
" นายใหญ่เพิ่งจะไปตามป้าเมื่อ 15 นาทีที่แล้วเองนะค่ะ"
" เอาเถอะๆ ผมไปแล้วนะ" ชายหนุ่มกำลังจะเดินออกจากห้อง
" เดี๋ยวค่ะ !! คุณหนูมาอยู่ที่นี้ได้ยังไงค่ะ คุณภาคินทำอะไรเธอรึป่าว" ป้าอรถามอย่างสงสัย และคาดคั้นหาคำตอบจากตัวชายหนุ่ม
" ฮัลโหลๆ เออๆ เนี่ยใกล้ถึงแล้ว เออๆ อีกสิบนาที" ชายหนุ่มใบ้กิน พูดอะไรไม่ถูกแต่เลือกการเลี่ยงตอบคำถามโดยการทำเป็นรับโทรศัพท์ที่ไม่มีสายเรียกเข้าแม้แต่สายเดียวและรีบชิ้งเดินออกไปอย่างเร็ว
หญิงสาวร่างท้วมดูแลนันทณาจนฟื้นจากอาการไข้
" ป้าอร " เธอปลุกหญิงร่างท้วมที่นอนฟุบหลับข้างเตียง
" ฟื้นแล้วหรอค่ะ คุณหนู ไหนขอป้าดูหน่อยว่ายังตัวร้อนอยู่อีกรึป่าว" หยิงร่างท้วมพูดพร้อมกับเอามือมาแตะหน้าผากคนป่วย
" นี้กี่โมงแล้วค่ะ ซันต้องรีบกลับแล้ว" หญิงสาวพยามตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากที่นอน
" ไม่ได้ค่ะ คุณไม่สบายอยู่นะค่ะ เมื่อกี้คุณโอก็โทรมาแล้ว เธอบอกจะมารับคุณหนูพรุ่งนี้ค่ะ เธอสั่งว่าอย่าให้ขับรถกลับเองเด็ดขาด" หญิร่างท้วมพูดพรอมกับหันไปหยิบถ้วยข้าวต้มที่วางไปยังโต๊ะข้างๆ
" ทานข้าวแล้วก็กินยานะค่ะ จะได้หายเร็วๆ"
บริเวณไร้ส้มอธิพัฒน์ธนากร ชายหนุ่มร่างสูงกำลังตรวจดูพัฒนาการของต้นส้มอยู่
" ไอชาย น้องซันกลับแล้วหรอวะ" ภูผาเดินเข้ามาถาม
" ยัง" หนุ่มร่างสูงตอบแต่ใบหน้ายังคงตรวจดูต้นส้มอยู่
" แล้วตอนนี้อยู่ไหนวะ ชั้ลจะไปหาสักหน่อย" ภูผายังคงเดินตามภาคินอยู่
" อยู่บ้านชั้ล ตอนนี้ไม่สบาย ไปไหนไม่รอด แล้วนิไม่มีงานทำหรือไงถึงได้วิ่งมาถามหาคนนูนทีคนนี้ที" เขาเริ่มหงุดงิด
" บ้านท้ายไร่นะหรอ แล้วเค้าเป็นอะไรวะ" ภูผาถามด้วยความเป็นห่วง
" ไข้" เขายังคงเดินตรวจดูต้นส้มต่อ
" หาหมอยังวะ งั้นชั้ลไปก่อนนะ" ภูผารีบเดินจากภาคินไปทันที
บ้านท้ายไร่หญิงสาวที่ยังหน้ามึนๆอยู่กับพิษไข้ เธอเดินมานั่งสูดอากาศบริสุทธิ์ที่ระเบียงหน้าห้องนอนของบ้าน บ้านท้ายสวนของภาคินตั้อยู่บนเนินเขา บริเวณรอบหน้าเต็มไปด้วยต้นไม้และไม้ประดับ ริมระเบียงมองเห็นไร้ส้มเดินทั้งผืนลับสายตา อากาศที่นี้ช่างบริสุทธิ์ยิ่งนัก หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าออกอย่างเต็มปอด ดูท่าทีเธอคงจะพอใจกับบรรยากาศที่นี้มาก
"ซัน" ภูผาเดินเข้าไปในตัวบ้านของภาคินตะโกนเรียกหญิงสาวลั่น
" อยู่นี่ๆ อยู่ที่ระเบียง" หญิงสาวชะเง้อมองเจ้าของเสียง ภูผาเดินตามเสียงนั้นไป
" ไอชายบอกว่าเธอไม่สบายเป็นยังไงบ้าง " ภูผาพูดพร้อมกับเดินมานั่งยังเก้าอี้ใกล้ๆนันทณา
" ดีขึ้นแล้ว เกือบหายแล้ว"
" ชั้ลว่าจะวนไปเที่ยวสักหน่อย อดเลย"
" จะไปไหนหรอ" หญิงสาวมีท่าทีตื่นเต้นเมื่อภูผาชวนไปเที่ยว
" บ้านชั้ล"
" ไหนบอกชวนไปเที่ยวไง ชั้ลอยากไปชอปปิ้ง พาไปหน่อยสิ" เธอพูดเชิงอ้อนวอน
" ไม่สบายอยู่จะไปยังไง"
" เอาหน๊า ยังไหวอยู่ ไปกันๆ เดี๋ยวชั้ลไปเปลี่ยนชุดก่อนนะ "
" เอาจริง??" ภูผาถามด้วยความงุนงงกับความดื้อของหญิงสาว เธอไม่ตอบอะไรแต่หันมายักยิ้วแทนคำตอบก่อนจะรีบเข้าไปเปลียนชุดทันที
" ไปกันได้แล้ว " ทั้งสองเดินไปขึ้นรถและขับออกไปทันที ภาคินที่แอบมองดูทั้งสองอยู่หลังต้นไม้ดูสีหน้าไม่ค่อยพอใจนัก
.........................................
ช่วงค่ำของวันเดียวกันภาคินที่นั่งอยู่ที่ระเบียงหน้าห้องกำลังชะเง้อมองหาการกลับมาของใครบางคนอยู่ และในขณะนั้นแสงไฟส้มๆจากรถกระบะสว่างมาตามทางถนน ทำให้เขาต้องแอบหลบมองผ่านทางช่องเล็กๆ หญิงสาวร่างเล็กที่เดินงมาจากรถฝั่งข้างคนขับพร้อมด้วยชายหนุ่มหน้าตาหล่เหลาเพื่อนชายคนสนิทของเขาที่เดินมาเปิดประตูให้ พร้อมกับถือข้าวของพะรุงพะรังมากมาย
เขาทั้งสองเดินเข้ามาในตัวบ้าน
"นายภาคิน " หญิงสาวทักทายชายหนุ่มที่นั่งบนโซฟาทำท่าทีเหมือนไม่สนใจอะไร ชายหนุ่มยังคงดูโทรศัพท์ต่อไปเหมือนไม่ได้ยินเสียงหญิงสาว
" ชั้ลมาเส้อผ้า" ชายหนุมหันมามองหน้าหญิงสาวในเชิงไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด
" ชั้ลจะไปนอนบ้านนู้น"
" บ้านนู้น บ้านไอภูผาหรอ"
" ไม่ใช่ ชั้ลจะไปอนบ้านพัก"
" เออ มึงกลับไปได้แล้วไป" เขาตอบเธอ ก่อนจะหันหน้าไปดุเพื่อนชายสนิท
" รอด้วยชั้ลเอาของก่อน" หญิงสาวหันไปพูดกับภูผา ก่อนจะรีบเข้าห้องไปเก็บเสื้อผ้า
"กูบอกให้กลับไปไง ! " ภาคินที่ผลักภูผาออกไปจากบ้านและรีบปิดประตู ภูผาจำต้องขับรถกลับไป
" อ้าว ไปไหนแล้วอะ " หญิงสาวหันมาถามชายหนุ่มร่างสูงที่นั่งอยู่บนโซฟา
" เอาเสื้อไปเก็บแล้วนอนที่นี้แหละ" ชายหนุ่มร่างสูงพูดโดยไม่หันหน้ามามองหญิงสาว
" แต่ชั้ลอยากไปนอนที่บ้านพักหนิ"
" ก็ชั้ลบอกให้นอนทีนี้ไง" ชายนุ่มพูดพร้องกับหันหน้ามองใบหน้าหวานของหญิงสาว เขาไม่ได้ถามเพื่อหาคำตอบ แต่นี้เป็นการพูดเพื่อออกคำสั่ง
" ชั้ลจะไปนอนที่นู้น" เธอยังคงดื้อรั้น แต่เขากลับไม่พูดอะไร เขา ลุกขึ้นจากโซฟาแล้วเดินเข้ามาหาเธออย่างช้าๆ ในขณะที่เธอเดินถอยหลังหนี
" โอเคชั้ลจะนอนที่นี้" สิ้นคำพูดของเธอ เขากลับไปนั่งที่เดิน สีหน้าท่่าทางหงุดหงิดของเขาเริ่มหายไป
" ไปอาบน้ำแล้วออกมากินข้าว เร็วๆ" เขาพูดโดยไม่หันไปมองหน้าเธอ
" ค๊าาาา นายใหญ่ ชั้ลจะทำตามเดี๋ยวนี้แหละค่ะ" เธอพูดประชดประชันเขาก่อนจะเดินเข้าห้องไป
โต๊ะรับประทานอาหาร
"กับข้าวอรอยทั้งนั้นเลย ป้าอรนี้เก่งจริๆ ทำอะไรก็อ่อยไปหมด" หญิงสาวพูดพลางช้อนข้าวใส่ปาก
" จะตะกละไปไหนเนี่ย ไม่มีใครแย่งเธอกินหรอกน๊า"
" ชั้ลหิว แล้วมันก็อร่อย อีกอย่างนะชั้ลต้องบำรุงด้วย จะได้หายเร็วๆไง"
" ชั้ลว่าเธอหายแล้วนะ"
" รู้ได้ไง"
" ก็ลากสังขารไปเดินห้างซะขนาดนั้นไม่หายได้ยังไง"
" มันเป็นความสุขของชั้ลแล้วชั้ลก็แค่มึนๆ ไม่ได้ป่วยอะไรมากสักหน่อยเข้าใจไม่ค่ะ นายใหญ่" หญิงสาวยังคพูดไปกินไป
" รีบกินให้เสร็จๆแล้วไปนอนได้แล้ว"
" เสร็จแล้ว เดี่ยวชั้ลล้างจานให้นะ" หญิงสาวพูดพร้อมกับจานของตนเองและชายหนุ่มเอาไปล้างจนเสร็จ
" นี่ คืนนี้ก็ที่เดินนะ ชั้ลไปนอนก่อนหละ"
"อืม"
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
