คู่แค้นแสนรัก

                     ภายในรถของภูผา ภูผาพยามสักเกตอาการของนันทณาที่นั่งเงียบๆซึมๆไม่พูดไม่จา ไม่เหมือนทุกๆวันที่พูดจนแทบจะหายใจไม่ทัน เขาขับรถไปหันมองหน้าหญิงสาวสลับไปมาเป็นระยะๆ

    " ซันเป็นอะไรรึป่าว วันนี้ดูเงียบผิดปกติ" ภูผาเอ่ยถาม

    " เซง โดนหลอก" หญิงสาวหน้าเศร้า

    " ไอภาคินนะ มันคนปากไม่ตรงกับใจ เป็นคนฟอร์มจัด" 

    " พอเถอะพี่ผา ชั่งเถอะ ซันจะไม่ยุ่งแล้ว ซันรู้ว่าเค้าเกลียนซันไม่ชอบขี้หน้าซัน คงจะฝืนใจมากที่ต้องมาอยูกับซันแบบนี้ น่าสงสารจริงๆ" หญิงสาวน้อยใจ

    " ไปไกลแล้ว คิดอะไรของเธอเนี่ยฮะ" ภูผาขำๆ

    " ซันจะไม่เชื่อใจเค้าอีกแล้ว พี่ลองมาเป็นแบบซันบ้างเดี๋ยวพี่จะรู้เองแหละ" ภูผาไม่ค่อยสนใจกับสิ่งที่นันทณาพูดที่กลับมองกระจกข้างและกระจกหลังตลอด เขามีอาการลุกลี้ลกลนชอบกล

    " มีอะไรรึป่าวพี่ผา" หญิสาวเอ่ยถามอย่างแปลกใจกับท่าที

    "มีรถคันหนึ่งตามเรามา ตามมาตั้งนานแล้ว" ภูผารีบเหยียบคันเร่งเพื่อหลบหนี แต่ก้ถูกรถคันดักล่าวขับปาดหน้า เสียงเบรกของรถทั้งสองคันดังขึ้นก่อนที่คนในคันหรูที่ตามมาลงจากรถสองคน ชายทั้งสองขู่ให้ภูผาเปิดประตูรถ  ตอนนี้ภูผาถูกจับไว้แน่น หญิงสาวลงจากรถเพื่อจะไปช่วยภูผาแต่ถูกชายอีกคนนึงที่อยู่ในรถลงมากระชากลากเธอขึ้นไปในรถ

   " นี่ปล่อยชั้ลนะ  ปล่อยสิ  นี่นายเป็นใคร" นันทณาโวยวายเอาเรื่องใหญ่ ชายดังกล่าวพักเธอขึ้นไปนั่งในรถเบาะหลังโดนที่เขาขึ้นตามไปติดๆ 

   "อยู่เฉยๆ ชั้ลไม่ทำอะไรเธอหรอก" ชายผู้นั้นพูด หญิงสาวถอยหนี

   " เธอมีสร้อยมังกรดำรึป่าว" หญิงสาวหน้าซีดเมื่อได้ยินกับคำถาม เธอจับสร้อยคไว้แน่น พยามจะหนีลงจากรถ

   " ซันๆ นี่พี่เอง" ชายหนุ่มผู้นั้นคว้แขนเธอไว้ก่อนจะถอดแว่นที่อำพรางดวงตาของเขาออก เขาช่างดูหล่อเหลาเหลือเกิน ผิวขาวเนียน คิ้วหนาเข้ม ตาคม จมูกโด่ง ปากเรียวแดง ร่างสูงโปร่งเท่ ทุกอย่างดูดีไปหมดทั้งเสื้อผ้าหน้าผม หญิงสาวหันมาตามเสียงเรียกเมื่อรู้ว่าชายหนุ่ใเป็นใครก็โผล่เข้ากอดเขาแน่น

   " พี่ราชันย์  สุดหล่อของซัน กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ทำไมมาทักทายกันแบบนี้เนี่ย ตกใจหมดเลย" 

   " มาในแบบเจ้าพ่อไง" เสียงหนุ่มหล่อเอ่ยขึ้น

   " ไม่เข้าใจ"

   " พ่อพี่เพิ่งเสียไปเมื่อสองเดือนที่แล้ว พี่เพิ่งกลับมาได้หลังจากที่ทำงานบางอย่างเสร็จไป เลยไม่ได้โทรมาบอกเราก่อน"

   "  งานอะไร" นันทณาเป็นห่วงราชันย์มาก เขาทั้งคู่สนิทกันตั้งแต่อยู่สวิต ราชันย์เป็นลูกเจ้าพ่อใหญ่ แต่ถูกตามฆ่า เค้าจึงต้องฝากสร้อยคอมังกรดำไว้กับเธอ เธอที่เข้าไว้ใจมากที่สุดและเป็นคนเดียวที่เต็มใจจะช่วยเขา ทั้งสู้เคยผ่านสงครามร้ายๆมาด้วยกัน เลยผูกพันกันมากเป็นพิเศษ

   " ทุกอย่างเรียบร้อยหมดแล้ว" ราชันย์ลูบผมนันทณาเชิงจะบอกว่าไม่ต้องห่วง

   " ไม่มีอะไรอีกต่อไปแล้วใช่มั้ยพี่ราชันย์" นันทณาถามอย่างเห็นห่วง

   " ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ไม่มีสงครามอีกแล้ว 555"

   " ยังจะมาหัวเราะอีก เอ่อนี้สร้อยคอ พี่จะเอากลับเลยมั้ย" นันทณาดึงสร้อยคที่อยู่ในเสื้อมาโชว์

   " พี่ให้ เก็บไว้สิ เรามีสร้อยนี้ติดตัวไว้นะดีแล้ว คนของพี่จะได้รู้ว่าเราคือคนสำคัญของพี่ไง" ราชันย์ยิ้มหวานให้นันทณา

   " แหมมม  แล้วพี่แอนนาจะไม่ว่าเราหรอค่ะ " นันทณาแขวะ

   " เค้ารู้ดีน๊าา  สร้อยนี้ ตอนนี้มีสามเส้น อยู่ที่ซัน อยู่ที่พี่ แล้วก็อยู่ที่แอนนา เก็บไว้ให้ดีนะ แล้วลงไปได้แล้ว แฟนเธอเป็นห่วงมากแล้วดูสิ ดิ้นใหญ่เลย 555" ราชันย์ชี้ไปทางภูผาที่พยามสู้แรงลูกน้องของเขาอยู่

   " 555  โอเคค่ะๆ ซันไปก่อนนะ เราจะได้เจอกันอีกมั้ย"

   " ได้เจอแน่นอน" ราชันย์หอมแก้มนันทณา เธอเดินลงจากรถไป ราชันย์เลื่อนกระจกรถลงพยักหน้าเป็นสัญญาณ ชายทั้งสองที่จับตัวภูผาไว้ปล่อยเขาและเดินขึ้นรถขับออกไปทันที

   "ซันๆ เป็นอะไรรึป่าวว มันทำอะไรซันรึป่าว" ภูผาถามอย่างเป็นห่วง

   " ไม่เป็นอะไรค่ะ เรารู้จักกัน แถมยังสนิทกันอีกด้วย" นันทณายิ้มๆก่อนเดินขึ้นรถไป ภูผาขึ้นรถตาม

   " เค้าคือใคร" ภูผาถามอย่างสงสัย

   " บอกไม่ได้ค่ะ " นันทณายิ้มๆก่อนจะขอตัวนอน  ทั้งคู่ขับรถมาถึงบ้านรัตนาพิพัฒน์ ที่ในขณะนั้นทุกคนถึงบ้านกันหมดแล้วรวมทั้งภาคิน ที่ก่อนหน้ามีอาการผิดปกติ กระวนกระวายกับการที่นันทณายังมาไม่ถึง แต่ถูกปรามโดยอิณทินี

    ' มาแล้ว ไม่ออกไปหละค่ะพี่ชาย เห็นนั่งไม่ติดอยู่ตั้งนาน" อิณทินีแซวก่อนจะเดินออกไปรับพร้อมกับโอนุชิต ภาคินทำหน้าหงุดหงิดแต่ไม่เดินออกไป กลัวเสียฟอร์ม

    " ทำไมมาช้าจัง" โอนุชิตเอ่ยถาม 

    " มีอุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ" นันทณาตอบ ทั้งหมดเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกัน ภาคินนั่งนิ่งทำเป็นไม่สนใจ นันทณาน้อยใจทำเป็นไม่สนใจเหมือนกัน 

    " เมื่อกี้มีรถตัดหน้าเรา ก็เลยมีเรื่องกันนิดหน่อย" ภูผาเอ่ย นันทณาตกใจ กระซิบข้างหูภูผา "พี่ผาบอกทำไม " 

     " ใคร !!" โอนุชิตและภาคินพูดพร้อมกัน ทุกคนมองหน้าภาคิน

     " ซันพี่ถามว่าใคร แล้วเราเป็นอะไรรึป่าว" โอนุชิตเอ่ย

     " ซันบอกรู้จักกับเค้าคับ" " พี่ภา เดี๋ยวซันก็ถูกด่าหรอก" นันทณากระซิบ

     " ซันบอกพี่มา"

     " พี่ราชันย์ค่ะ" โอนุชิตตะลึงกับสิ่งที่ได้ยิน ลากนันทณาเขาไปคุยข้างนอก ทุกคนสงสัย โดนเฉพาะภาคินที่แอบตามมาฟังคนเดียว

    " พี่โอๆ ฟังซันก่อน ทุกอย่างจบแล้ว ไม่มีสงครามเสียงปืน ไล่ยิงกันอีกแล้ว แล้วพี่ราชันย์ก็ไว้ใจได้  พี่โอหยุดห้ามซันให้ยุ่งเกี่ยวกับพี่ราชันย์ พี่้ห้ามเรื่องอื่นได้แต่ห้ามเรื่องนี้ไม่ได้ ยังไงเราก็จะคบกันเหมือนเดิม ยังติดต่อกันเหมือนเดิม จะไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง เราผ่านอะไรมาด้วยกันมาก ซันช่วยเค้า เค้าชวยซัน เราผูกพันกันมาก พี่โอห้ามซันไม่ได้หรอกค่ะ" นันทณาโวยวายเมื่อรู้ว่าโอนุชิตไม่อยากให้เธอติดต่อกับราชันย์  ภาคินที่ยืนฟังอยู่หน้าเศร้าลงทันทีที่ได้ยินในสิ่งที่นันทณาพูด เขาเดินกลับเข้าไปในบ้านเพื่อลาอิณทินีและขับรถออกไปทันที

   " แต่มันอันตราย ซันก้รู้นิ" โอนุชิตกังวล

   " ตอนนี้ทุกอย่างจบลงแล้วค่ะ พี่ก็รู้ว่าพี่ราชันย์เป็นคนยังไง เชื่อใจได้มาแค่ไหน ไว้ใจได้มากแค่ไหน พี่น่าจะรู้ดี" ตลอดเวลาที่อยู่สวิตซ์ นอกจากอิฐทินนท์ โอนุชิต ก็มีราชันย์ที่ค่อยดูแลนันทณาอย่างดี แม้จะต้องเธอเรื่องร้ายๆด้วยกันกับเขามามากแต่เขาก็ไม่ค่อยต้องทำให้เธอเป็นอันตราย ครั้งก่อนนั้นราชันย์เคยหลงรักนันทณามาก แต่เขาถูกเธอปฎิเสธ ความสัมพันจึงมีเพียงแค่พี่น้องเท่านั้น แม้ว่าเขาจะคิดไปใกล้กว่านั้นก็ตาม แต่สำหรับนันทณาเขาเป็นเพียงแค่พี่ชาย 

   " และพี่ก็รู้ว่าเราเป็นพี่น้องกัน พี่ราชันย์ไม่เคยล่วงเกินซัน ไม่เคยทำให้ซันเสียใจ เพราะฉะนั้นพี่อย่ามาห้ามไม่ให้ซันติดต่อกับเค้าอีก" นันทณาพูดจบก็เดินไปยังบ้านท้ายสวนทันที

   ทางด้านภาคินที่ขับรถกลับไร่ส้ม  น้ำตาลูกผู้ชายค่อยๆรินไหลมาช้าๆ หัวใจสลายกับสิ่งที่ไดยิน ผู้หญิงคนเดียวที่เรารักมากที่สุดมีคนที่เธอรักอยู่แล้วซึ่งไม่ใช่เขา  เธอคงจะไปจากเขาอีกแล้วสินะ

   " ชั้ลอุตส่าห์รอคอยวันเวลาที่เธอกลับมา มาอยู่กับชั้ล มาเติมเต็มส่วนที่ขาดหายไป แต่ซันคงจะจากพี่ไปอีกแล้วสินะ จากทั้งตัวและใจ" ชายหนุ่มน้ำตาไหลออกมาอย่างไม่อาย