I Love You

9.7

เขียนโดย อาลีน

วันที่ 11 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 20.08 น.

8 ตอน

47 วิจารณ์

12.79K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 12 ตุลาคม พ.ศ. 2556 01.29 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) ก้าวต่อไป

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

หลังจากที่ฉันได้เล่าเหตุผลให้ชาร์ลฟัง ชาร์ลคิดว่าฉันควรที่จะให้อภัยและให้โอกาสแก่พ่อของฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะทำอย่างไร แต่ ฉันก็ต้องใจอ่อนเพราะฉันไม่อยากจมอยู่กับความเศร้าอย่างนี้อีกแล้ว

ฮื้ม...ฮู้...ฉันเดินกลับเข้าไปหาพ่อของฉัน ฉันไม่รู้ว่าฉันจะเริ่มพูดว่าอย่างไร ใช่ฉันยังคงโกรธพ่ออยู่ แต่ฉันมานึกในสิ่งที่ชาร์ลพูดมันเหมือนเตือนสติให้ฉันได้เข้าใจพ่อของฉันมากขึ้น

"ไคล่า...พ่อขอโทษนะ ถึงแม้พ่ออาจจะไม่เคยบอกความจริงลูกกับแม่แต่พ่อรักลูกกับแม่มากนะ"

ฉันได้ยินเสียงพ่อของฉันกำลังขอโทษฉันและพยายามพูดให้ฉันเข้าใจ ฉันใจอ่อนแล้วสิ ฉันคุกเข่าและขอโทษที่ไม่ยอมฟังเหตุผลในครั้งแรก ฉันยึดติดกับความโกรธจนมากเกินไป จนไม่เคยมองกลับไปว่าพ่อรักฉันมากแค่ไหน ฉันให้อภัยพ่อของฉันถึงแม้ว่าตอนนี้ฉันจะเจอหน้าพ่อของฉันได้ไม่บ่อยนัก แต่ฉันก็พอใจกับความรักที่พ่อมีให้กับฉัน..

>>>>>>>>>>> วันต่อมา <<<<<<<<<<

หลังจากที่พ่อแม่และฉันเข้าใจกันแล้ว ฉันก็คงต้องกลับมาจัดการกับเรื่องของฉันแล้วสินะ วันนี้ฉันเตรียมข้าวกล่องของฉันและชาร์ลไว้กะว่าวันนี้ฉันจะได้ไปนั่งกินข้าวเที่ยงใต้ต้นไม้ด้วยกัน

ฉันคิดแล้วยังแอบยิ้มอยู่ในใจ อยากให้ถึงตอนเที่ยงจัง

กร๊๊ง..กริ๊ง..! เสียงนั่นดังขึ้นแล้วฉันรีบวิ่งไปรอที่หน้าห้องของชาร์ลเพื่อกะจะรอชวนชาร์ลไปทานข้าวเที่ยงด้วยกัน นั่น..นั่นไงชาร์ล

kyla: ชาร์ล ๆๆ..

Charles: อ่าวไคล่า มีอะไรหรอ อั่นแน่จะชวนฉันไปกินข้าวเที่ยงล่ะสิ

kyla: เอิ่ม..เปล่านะฉันแค่ผ่านมาเลยทักเฉยๆ

Charles: อ่ออื้ม..งั้นฉันขอชวนเธอไปกินข้าวเที่ยงได้มั้ยไคล่า

kyla: อื้ม..ก็ได้มั้ง (555 ฉันแอบดีใจข้างใน)

kyla: ชาร์ลนี่อ่ะของเธอ

Charles: อ่าวไคล่า ไหนบอกเปล่าแค่เดินผ่านมาไงทำไมมีข้าวกล่องเตรียมไว้ด่วยหล่ะ ฮ้า..55

kyla: เอ่อ..เอ่อ..ฉันแค่พกติดมาเฉยๆรีบกินเถอะ

[Charles]: แหม่! ไม่เนียนเลยสาวน้อย

Charles: ไคล่า!

kyla: มีอะไรหรอชาร์ล

Charles: ในวันหยุดนี้เธอว่างรึเปล่า ฉันอยากชวนเธอออกไปเที่ยวหน่อยอ่ะ

kyla: เอิ่ม..คือฉันมีธุระหน่ะคงจะไม่ว่าง ฉันอิ่มแล้วฉันขอตัวก่อนนะ

ฉันคิดอะไรอยู่นะ ฉันน่าจะตอบตกลง แต่ถึงอย่างนั้นเถอะฉันคงไม่กล้าพอที่จะไปเที่ยวกับชาร์ลได้หรอก ฉันเดินออกมาด้วยสีหน้าที่ฉันเสียดายมากๆ

Angle: ไคล่า ๆๆ..ทำอะไรอยู่หรอมานั่งทำไมตรงนี้คนเดียวแล้วชาร์ลหล่ะไคล่า

kyla: ไม่มีไรหรอกแองเกิล ฉันมานั่งคิดอะไรเฉยๆ

Angle: นี่..ไคล่าเธอมีอะไรรึเปล่าบอกฉันมาสิ ฉันรับรองว่าคราวนี้ฉันจะไม่ล้ออะไรเธอเลย นะ ไคล่า

kyla: คือว่า...

Angle: ว่า?

kyla: คือมีคนมาชวนฉันไปเที่ยวอ่ะแองเกิล

Angle: ฮ่าฮิๆ อ่อ..อื้ม.. แล้วเธออยากไปมั้ย

kyla: อยากไปสิแองเกิล

Angle: อ่า แล้วเธอตอบเค้าไปว่าอะไรอ่ะ

kyla: ฉันบอกเค้าไปว่า ฉันไม่ว่าง

Angle: เธอจะบ้าหรอ เธออยากไปแล้วเธอจะไปปฏิเสทเค้าทำไมหล่ะ

kyla: ก็ฉันไม่กล้าหนิ เธอดูสภาพฉันซ่ะก่อนสิ สภาพอย่างนี้ใครจะกล้าไป

Angle: โถ่ไคล่าเอ้ย..ถ้าเธออยากไปนะเธอก็รีบไปบอกเค้าเถอะว่าความจริงแล้วเธอว่างส่วนเรื่องอื่นฉันจัดการเอง

ฉันจะทำตามอย่างที่แองเกิลบอกดีมั้ยนะ..แต่ฉันคิดว่าฉันอยากจะลองทำตามอย่างที่ใจฉันบอกแล้วสิ! และฉันก็ได้ดักรอชาร์ลหลังเลิกเรียนอีกครั้ง และฉันก็ได้เจอ ฉันพร้อมแล้วที่จะเดินก้าวต่อไปข้างหน้าอย่างที่ใจฉันคิดไว้

" ชาร์ล คือความจริงวันหยุดนี้ฉันว่างนะ " ฉันดักเจอชาร์ลและพูดกับชาร์ลด้วยคำสั้นๆห้วนๆเพียงเท่านี้และเดินยิ้มออกมาเลย...