ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

9.3

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.21 น.

  36 ตอน
  55 วิจารณ์
  63.45K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 มกราคม พ.ศ. 2557 23.32 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

25) "GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 09 : ตามหึงอันธพาล

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

by nooonaa

"GangsteR อันธพาลหลังห้อง" 09 : ตามหึงอันธพาล

+น้องเจมส์+

'มึงก็แค่แฟนเก่า หัดจำใส่สมองมึงด้วย หึ'

หึ

เหี้ย! นี่ผมจะนั่งยิ้มกับประโยคนั้นอีกนานมั้ยเนี่ย!

ประสาทจะกินแล้วนะผมเนี่ย ทึ้งหัวตัวเองเป็นรอบที่ร้อยแล้วมั้งวันนี้ กับไอ้แค่ประโยคบ้าๆนั่นประโยคเดียวเท่านั้น...ก็ทำให้ผมรู้สึกเหมือนเสียศูนย์ยังไงอย่างนั้น

ผงถ่าน...มึงจะมีอิทธิพลกับกูมากเกินไปแล้ว

"ทำไม! มึงมองหน้ากูแบบนั้นทำไมหะ! หรือมึงจะบอกขอบใจกู ที่กูไม่ถีบยอดหน้าแฟนเก่ามึงน่ะ หึ...บอกไรให้นะ! กูแม่งรอรวบยอดทีเดียวเว้ย...พ่อจะสัดให้หายคันตีนเลยมึง!"

อยู่ๆเสียงเจ้าเล่ห์ที่ผมมักจะได้ยินก็แปรเปลี่ยนเป็นดุและอารมณ์เสียอย่างเห็นได้ชัด ก่อนที่มันจะเปลี่ยนเกียร์และเหยียบคันเร่งเพื่อปาดซ้ายปาดขวาชาวบ้านให้บีบแตรด่าเล่น ผมก็เกาะเข็มขัดนิรภัยไปดิ แม่งขับเหวี่ยงจนมึนหัวไปหมดแล้วเนี่ย

"อย่ามาทำเป็นโหดได้ปะ เห็นแล้วกระดากตา" ผมรู้ครับว่าสถานการณ์ตอนนี้ผมไม่ควรยื่นตีนไปตบหัวหมาบ้าเล่น แต่ถ้าผมยังมัวแต่เงียบแล้วปล่อยให้มันมีเวลาคิดเรื่องพี่วิจิร์มากขึ้นล่ะก็ พี่เขาคงไม่รอดแน่

"อ๋อ นี่มึงคิดจะกวนตีนกูใช่ปะ! มึงคิดจะลองดีกับกูรึไงห๊ะ!"

หืม!

"หนวกหูเว้ย! มึงจะตะโกนให้รถข้างๆได้ยินด้วยมั้ย! เหี้ย! มึงจะอารมณ์เสียไรนักหนาวะ กูแม่งไม่ใช่เมียมึงสักหน่อย อย่ามาวีนแตกเหมือนกูคบชู้นะเว้ย!"

สัด! ตะคอกจนปวดหูหมดแล้วเนี่ย!

เอี๊ยด!

แต่ทันใดนั้น เท้าใหญ่ก็เหยียบเบรกทันทีที่ผมด่าจบ ตัวผมนี่พุ่งไปด้านหน้าแล้วกระเด้งกลับมากระแทกเบาะอย่างแรง เล่นเอาผมจี๊ดขึ้นขนหัว ก่อนทุกอย่างรอบๆตัวมันจะเงียบกริบ

เงียบจนผมได้ยินเสียงแอร์ที่กำลังทำงานอยู่

อะไรๆ มันเกิดอะไรขึ้นงั้นหรอ นี่มันโมโหขึ้นมาจริงๆงั้นหรอเนี่ย

พอใจคิดแบบนั้น...ผมก็ค่อยๆชายตาไปทางด้านข้างช้าๆเหมือนคนที่รู้สึกตัวว่าทำผิดอยู่ แต่ยังไม่ทันที่ผมจะได้เห็นมันเต็มตา เสียงที่เคยดุเมื่อกี้ก็กลับกลายเป็นนิ่งทันทีที่มันพูด แถมมันยังย็นชาจนขนหัวผมนั่นลุกพรึบพรับ ก่อนที่ร่างสูงจะเปิดประตูรถแล้วเดินออกไปโดยไม่มองหน้าผมเลยสักนิด

"วันนี้มึงกลับบ้านเองละกัน"

ปัง

เงียบ

เห้ย! นี่มันอะไรวะเนี่ย! นี่ตกลงว่ามันโกรธผมจริงๆงั้นหรอ!

ว่าแล้วผมก็หันไปมองอีกคนที่อยู่ข้างถนนทันที ก่อนที่มันจะโบกรถแท็กซี่ที่ผ่านมาและใช้บริการทันที โดยที่ผมยังคงนั่งอยู่ในรถคันนี้ คันที่มันเพิ่งจะทิ้งผมไป

ไอ้ สัด ถ่าน มึง จะ กล้า มาก เกิน ไป แล้ว นะ เว้ย!

"มึงกล้าดียังไงมาทิ้งกูไว้กลางถนนแบบนี้วะ! แม่งเอาสิมึง! จะไปไหนก็ไป แล้วอย่ากลับมาให้กูเห็นหน้านะมึง ไอ้เหี้ย!"

ผมแม่งซัดตะโกนด่าอีกคนที่เพิ่งขึ้นรถแท็กซี่ไปไม่ยั้งก่อนจะถอดเข็มขัดนิรภัยออกแล้วปีนข้ามฝั่งมานั่งที่คนขับแทนอีกคนทันที

งั้นมึงก็โกรธซะให้พอ! โกรธจนเลิกยุ่งกับกูได้ยิ่งดี ไอ้บ้า!

ผมจัดการเปลี่ยนเกียร์แล้วเคลื่อนรถออกด้วยอารมณ์ที่ครุกกรุ่นจนแทบจะไหม้เป็นเถ้าถ่าน กะจะขับกลับบ้านอย่างที่มันบอกแล้วแม่งหายไปเลย แต่มือมันกลับไม่ยอมเลี้ยวพวงมาลัยไปตามเส้นทางที่ผมควรจะกลับนั่นก็คือบ้านผม แต่มันกลับเลี้ยวตามท้ายรถแท็กซี่คันนั้นไปโดยที่ผมไม่ได้สั่ง

เหี้ยเจมส์! มึงจะขับตามมันทำไมวะเนี่ย! หรือว่านี่มึงโกรธจนบ้าไปแล้ว

แต่แล้วรถแท็กซี่คันนั้นก็ค่อยๆตีไฟเลี้ยวเข้าข้างทางก่อนจะมีหญิงสาวในชุดมหาลัยสุดเอ็กซ์ก้าวขึ้นรถทั้งๆที่คนใช้บริการก่อนหน้านั้นยังไม่ลงมา ผมที่จอดรถตามมันก็เริ่มจี๊ดอีกครั้งก่อนรถของมันจะค่อยๆเคลื่อนรถออกไปต่อ

ผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร...ทำไมถึงไปกับไอ้ถ่าน

ตึกตักๆ

อึก!

ทำไมหัวใจผมถึงเต้นแรงขนาดนี้!

'เสน่ห์มันแรงแต่ไหนแต่ไรแล้ว...ไอ้ถ่านเนี่ย สาวๆก็จ้องจะขึ้นตำแหน่งผู้หญิงของมันให้ลึ่ม แต่ไอ้ถ่านแม่งเล่นตัว ไม่ยอมคบกับใครสักที'

นั่นเด็กมันหรอ

จี๊ด!

ไอ้เจมส์! นี่มึงเป็นบ้าอะไร ทำไมถึงเจ็บที่หน้าอกแบบนี้วะ!

หรือว่าผมลืมเปิดแอร์ มันเลยหายใจไม่ออก ใช่ๆ ต้องเป็นแบบนั้นแน่

พอคิดแบบนั้นผมก็หันไปมองที่คอนโซนรถทันที แต่แอรฺมันก็ถูกเปิดต้องนานแล้วนี่ แล้วทำไมผมถึงเจ็บที่หน้าอกจนหายใจไม่ออก

ท่าจะบ้าแล้วจริงๆ

ไม่นานรถแท็กซี่ตรงหน้าก็เลี้ยวเข้าไปจอดข้างทางอีกครั้ง โดยที่ข้างหน้าเหมือนเป็นสนามกีฬาอะไรสักอย่าง ที่มีคนมากมายเดินเพ่นพ่านเต็มไปหมด ผมเลยตีไฟเลี้ยวตามทันที ก่อนผมจะเห็นพวกมันสองคนลงจากรถและเดินเคียงคู่กันไปตามทางนั้นต่อ

เคียงคู่...เข้าใจความหมายนี่ปะ

ก็แม่งเล่นกอดแขนซบออเซาะจนน่าถีบให้ตกท่อทั้งสองหน่อเลยสัด!

"ทำมาเป็นโมโหกูเวลากูอยู่กับคนอื่น แต่ทีมึงนี่ไม่เป็นไรใช่ปะ คั่วกับใครก็ได้ใช่มั้ยไอ้ถ่าน!"

เลวจริงๆ

งั้นกูจะเล่นมึงบ้าง!

ผมจัดการดับเครื่องและเดินตามพวกมันไปจนเห็นแผ่นหลังกว้างของมัน แต่ดูเหมือนมันจะแปลกไปจากเดิมยังไงก็ไม่รู้ เพราะผมรู้สึกว่ามันเงียบและปล่อยให้หญิงสาวข้างตัวพูดอยู่คนเดียว จนมาถึงซุ้มใหญ่ซุ้มหนึ่งที่ดูด้านนอกสนาม มันก็ดูเหมือนซุ้มขายของทั่วไปไม่น่ามีอะไร แล้วที่นี่ก็เหมือนโชว์รูมรถอะไรสักอย่างอยู่แล้ว ถึงมีรถสวยๆจอดเต็มไปหมด แต่ถ้ามันไม่มีอะไรจริง คนอย่างไอ้ถ่านจะเข้าไปทำไม

เห้ยๆ หรือว่ามันจะพาสาวมาอึ๊บ แต่ไม่พาเข้าโรงแรมหรอวะ โหย...สาวก็ยังให้เอาเนอะ แม่งไม่ลงทุนห่าไรเลย

ผมเลยแอบรอดูอยู่สักพักก็เห็นมันเดินออกมาพร้อมกับสาวคนเดิมก่อนที่จะพากันเดินเข้าไปในสนามนั่น ผมก็วิ่งตามไปติดๆจนมาถึงข้างในสนาม แค่นั้นผมก็ขาชาวาบเหมือนตื่นเต้นอะไรสักอย่าง ก่อนที่ตาของผมจะเอาแต่กวาดดูโดยรอบเพราะความไม่เคยเห็นอะไรที่มันอลังการขนาดนี้

สนามแข่งรถ และรถแข่งราคาแพงนับร้อยคัน

แม่เจ้า อย่างกับในหนังแหนะ

เสียงเร่งเครื่องยนต์ที่เหมือนจะพยายามแข่งกับเสียงเพลงที่เปิดคลอเบาๆไม่ดังมากนั้นก็เล่นเอาหัวใจผมเริ่มเต้นแรง ด้วยความแปลกใหม่ที่ผมเพิ่งเคยเห็นเลยเผลอที่จะลืมตามไอ้สองหน่อนั่นต่อ

แต่พอผมตั้งสติได้ว่าตัวเองมาที่นี่เพื่ออะไร ผมก็รีบวิ่งหาพวกมันอีกครั้ง ไม่นานผมก็เห็นพวกมันสองคนเดินเข้าไปห้องๆหนึ่งที่อยู่หลังซุ้มขนาดใหญ่กว่าซุ้มข้างๆ และดูเหมือนจะมีจำนวนคนเยอะกว่าทุกซุ้ม แถมสาวสวยๆเอ็กซ์ๆก็เต็มไปหมด ผมเลยมองไปรอบๆก็พบว่าข้างสนามนี้มีซุ้มขนาดใหญ่อยู่สองซุ้ม คือซุ้มที่ไอ้ถ่านเพิ่งเดินเข้าไป และอีกซุ้มก็อยู่ตรงข้ามกับมันอีกฝั่งสนามแข่ง แต่พอผมเห็นป้ายชื่อซุ้มนั้น...ตาผมก็กระตุกถี่ยิบทันที

'SEETHE'

(แปลว่า 'วุ่นวาย โกลาหล' )

นั่นมันแก๊งขาโหดที่เคยชวนไอ้เฮียร์เข้าแก๊งนี่หว่า เห้ยๆ หรือว่าแก๊งไอ้ถ่านมันก็คือแก๊ง...ดับเบิ้ลดี

'DROP DEAD'

(คำแสลงในภาษาอังกฤษ แปลว่า 'หยุดทำให้รำคาญแล้วรีบไสหัวไปซะ!' )

เหี้ย! นี่อย่าบอกนะว่ากูอยู่กับเจ้าพ่อตัวจริงแต่กูกลับคิดว่ามันเป็นแค่อันธพาลในมหาลัย ซวยแล้วไงไอ้เจมส์ มึงดันมีเรื่องกับขาโหดตัวจริงซะแล้วรึวะ แล้งอย่างนี้มึงจะไม่ตายรึไงเนี่ย

โอ๊ย! ปวดกบาลเว้ย!

ตอนนี้สมองผมตื้อไปหมดแล้วครับ ทำอะไรไม่ถูกแล้วตอนนี้ ใจมันก็อยากจะวิ่งกลับบ้านแล้วหนีพวกมันให้ไกลๆ แต่อีกใจกลับต้องการขวางมันสองคน

แล้วความโกรธก็ทำให้ผมตัดสินใจได้ ผมไม่อยากให้พวกมันได้มีความสุขหรอก!

จากนั้นผมก็ตามมันเข้าไป แต่ก็ไม่เห็นมันแล้วครับ หายไปไหนไม่รู้ ยิ่งในห้องนั้นที่ไม่มีอะไรเลยสักอย่าง มันเหมือนเป็นห้องเล็กๆที่กั้นห้องอีกห้องหนึ่งข้างใน ผมเลยลองมองไปรอบๆก็เห็นเพียงประตูบานเดียวที่อยู่ด้านในสุดที่มันน่าจะเข้าไปในนั้น เพราะอีกประตูมันแปะซะหราว่าเป็นห้องน้ำ มันคงไม่พากันไปกะจึ๊ยในนั้นกันหรอก

ผมเลยทำเป็นซื่อๆเดินเข้าไปใกล้ตรงนั้นเรื่อยๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น แต่เพียงแค่มือผมกำลังจะได้แตะกับลูกบิดประตูเพียงเสี้ยววินาที เสียงดุก็ตวาดผมซะดังลั่น ก่อนที่จะมีแรงกระชากไหบ่ผมจากด้านหลังอย่างแรงจนเป็นเหตุทำให้ก้นผมกระแทกเข้ากับพื้นอย่างจัง

"เหี้ย! มึงทำไรวะ!"

"เห้ย!"

ปึก!

เจ็บ...ตูด...อ่า

รู้มั้ยว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ตอนนี้ ผมกำลังคิดว่า...ไอ้หอกที่กล้าทำรุนแรงกับผม มันต้องเจอตีนกู!

"ไอ้หอก!!"

"เห้ยๆ เห้ย!"

ผลัวะ!

ปึก!

ทันทีที่ก้นผมกระแทกพื้น สมองมันก็สั่งการมาที่ตีนทันที ผมก็กระเด้งตัวสวนส้นหนักๆให้มันไปเปรี้ยงใหญ่ ร่างหนาของมันเลยกระแทกเข้าที่ผนังห้องอย่างแรงก่อนที่เสียงแอคชั่นตามมาติดๆ

"อุ!"

"สัด! อย่ามาจี๊ดกับกู! แม่ง!"

เจ็บตูดชิบ!

ผมลูบก้นตัวเองไปพรางๆก่อนพบว่าตัวเองกำลังตกเป็นเป้าสายตาต่อสาธารณชนทั้งแก๊งนับสิบคนที่ผมเองก็ไม่รู้ว่ามันเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ ส่วนไอ้บ้านั่นพอตั้งตัวได้ก็ทำท่าจะเข้ามาซัดผมใหญ่ ผมเลยรีบผวาไปที่ประตูก่อนจะเปิดมันออกอย่างไว

ปึก!

เห้ย!

โอ๊ย! อะไรนักหนาวะ!

พอผมเปิดประตู ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้ก็ดันมาบังไว้ ทำให้ช่วงที่ผมจะวิ่งเข้าไปเลยกลายเป็นวิ่งเข้าชนใครไม่รู้ ผมนี่ต้องกำจมูกที่กระแทกอย่างแรงเมื่อกี้แน่นก่อนจะตะคอกใส่ไม่ยั้ง

"เหี้ย! มึงจะยืนเป็นเจ้าที่อีกนานมั้ยสัด!" ขวางอยู่ได้ คนกำลังรีบอยู่

นี่ตกลงจะให้ผมเจ็บทั้งตัวเลยมั้ย

"......"

แต่อีกคนกลับเงียบไปพูดอะไร ผมเลยค่อยๆเงยหน้าขึ้นพรางเช็ดน้ำตาที่คลอเต็มไปหมดเพราะความเจ็บเมื่อกี้ แต่พอเห็นว่าอีกคนเป็นใคร ผมก็รีบผงะถอยห่างจากอีกคนทันที

"มึงมานี่ได้ยังไง"

เสียงมันเย็นอีกแล้ว นี่ยังไม่หายโมโหอีกรึไง

"ทำไม! กูอยากจะมาบ้างไม่ได้รึไง!" ทีเด็กมึงยังมาได้เลย กูก็ต้องมาได้สิวะ

"พี่ถ่าน...ไอ้เด็กนี่มันจะเข้าไปข้างในพี่" แหมมึง ได้ทีก็ฟ้องเลยนะ แต่กูไม่กลัวหรอกมึง จะฟ้องไรก็ฟ้องไปเถอะ

"กูจัดการเอง มึงไปคุมซุ้มต่อไป" ไอ้ถ่านมองหน้าผมเล็กน้อยก่อนจะสั่งงานให้มันไปทำ ไอ้นั่นเลยรับคำสั่งก่อนจะชี้หน้าผมอย่างเคืองๆเหมือนขอฝากความแค้นกันไว้ ผมเลยชูนิ้วกลางให้มันไปทีเพื่อรับคำแค้น แต่ไอ้ถ่านกลับดึงมือผมลงแล้วดึงเข้าใกล้

"กลับไปซะ"

นี่มึงไล่กูอ่อ นี่มึงกำลังปิดอะไรกูอยู่ใช่มั้ย!

"ไม่! ทำไม! ถ้ามันอยู่ได้กูก็อยู่ได้"

"มัน?" แต่แล้วเสียงเย็นก็ทวนคำของผมเหมือนสงสัยอะไรบางอย่าง ก่อนรอยยิ้มบางๆจะค่อยๆปรากฏขึ้นจนชัด เหมือนกับมันรู้ว่าผมกำลังหมายถึงใคร

"มึงยิ้มอะไร!" รอยยิ้มเจ้าเล่ห์...กำลังจะกลับมาอีกครั้งใช่มั้ย

"หึๆ นี่น้องเจมส์กำลังตามหึงพี่ถ่านอยู่หรอครับ"

หึง!

"บ้า! คนอย่างกูเนี่ยนะ ฝันไปเถอะ!" ตลกสิ้นดี คนอย่างผมไม่มีทางหึงคนมักมากอย่างมันหรอก หึ!

ผมเชิดหน้าไปอีกทางเหมือนกับสิ่งที่อีกคนพูดมันเป็นเรื่องเหนือธรรมชาติมาก ก่อนจะค่อยๆลูบๆคลำๆบั้นท้ายตัวเองเมื่อรู้สึกว่ามันมีอาการปวดจี๊ดซะดื้อๆ

ผมว่ามันต้องช้ำแล้วแน่ๆ

"ก้นน้องเจมส์ของพี่ถ่านเป็นอะไรครับ กูเห็นมึงลูบมันจัง" มันไม่พูดเปล่า แต่กลับเดินมาประกบผมไว้แล้วดึงเอวผมเข้ากอดหลวมๆ ผมนี่ร้องเสียงหลงก่อนจะพยายามดันมันออกจากตัว เพราะผมรู้สึกอายที่มีสายตาหลายคู่กำลังจ้องมองเราอยู่ แต่พอพยายามเท่าไหร่มันก็ยิ่งกอดแน่น ก่อนจะส่งมือใหญ่ๆของมันมาลูบที่ก้นผมและบีบมันเล็กน้อย

"โอ๊ย! เจ็บนะเว้ย!" ทันทีที่มันลงแรง ความเจ็บก็แล่นสู่สมองอย่างกับรถด่วน ผมเลยทุบเข้าที่เอวสอบแรงๆเพื่อให้มันเลิกบีบ แต่เจ้าตัวกลับถามผมเสียงแข็ง

"มึง ไป ทำ อะ ไร มา"

เสียงเน้นเข้มที่เปลี่ยนกะทันหัน จนผมเริ่มรู้สึกว่าอีกคนกำลังมีอารมณ์อื่นปนอยู่ แล้วมันจะไม่ปลอดภัยสำหรับตัวผมสักเท่าไหร่ ผมเลยชี้ไปหาร่างหนาเวรที่เป็นคนกระชากผมจนล้มหงายหลัง ก่อนที่สายตาดุจะตวัดไปมองอีกคนทันที โดยที่ไอ้บ้านั่นกำลังยืนเช็ครถราคาแพงอยู่

"มันกระชากกู ก้นกระแทกพื้นเลยอะ" สิ้นเสียงผม ไอ้เวรนั่นก็สะดุ้งเหือกทันที มันรีบปฏิเสธแก้ตัวใหญ่ แต่ผมก็เถียงกลับทันที

"ผมไม่ได้ตั้งใจนะพี่ถ่าน!"

"สัด! นี่ถ้ามึงตั้งใจ ป่านนี้เชิงกรานกูคงแตกละเอียดแล้วมั้ง" กระชากซะแรงแต่บอกไม่ได้ตั้งใจ ใครฟังก็รู้ว่าแก้ตัวชัดๆ

"ก็ใครจะไปรู้ว่ามึงเป็นเด็กพี่ถ่าน กูเลยนึกว่ามึงเป็นเด็กของไอ้พลบค่ำนี่หว่า"

เด็กของพลบค่ำ

เหี้ย! แค่ชื่อกูก็ยังไม่รู้จักเลยเถอะ!

"คันตีนว่ะ! พูดอยู่นั่นแหละว่ากูเป็นเด็กคนนั้นคนนี้! กูไม่ได้เป็นเด็กใครเว้ย!"

รู้สึกเสียศักดิ์ศรีชะมัด! มันเหมาะแล้วรึไงที่ยกคำว่าเด็กของไอ้ถ่านไว้บนหน้าผม ผมนี่รองหัวหน้าแก๊งอันธพาลหลังห้องนะเว้ย! ไม่มีทางที่จะเป็นเด็กใครแน่!

"หึ" แต่แล้วเสียงหึก็ดังขึ้นข้างๆหูผมทันทีที่ผมด่าอีกคนจบ ผมเลยเงยหน้าขึ้นไปมองมันช้าๆก่อนจะเห็นสันกรามสวยกำลังขบกันแน่น

"มึงเป็นเหี้ยไร"

"....." มันก็ไม่ยอมตอบ แต่กลับพูดเสียงเย็นกับอีกคนแทน โดยที่ตาคมเอาแต่จ้องหน้าผม พร้อมกับเน้นคำบางคำจนผมสะดุ้งตัวโหยง

"ทีหลังอย่ามาแตะเด็กกูอีก ถ้ามีครั้งที่สอง...มือมึงอาจจะไม่มีเป็นครั้งที่สองเหมือนกัน"

เด็กกู

"ขอบคุณครับพี่!" เสียงแห่งความโล่งใจนั้นดังลั่นซุ้มก่อนที่มันจะรีบเดินหนีไปอีกฝั่ง แต่ผมกลับมองมันอย่างหัวเสียแล้วลืมเรื่องที่มันจงใจเน้นคำนั้นให้ผมทันที

"เห้ย! มันจบแต่กูไม่จบนะสัด เห้ยๆ กลับมา...อุ๊บ!" แต่แล้วคนด้านหลังผมก็เอามือเค็มๆประกบเข้าที่ปากเพื่อปิดเสียงด่านั่น ผมก็ดิ้นดิ แล้วมันยิ่งอารมณ์เสียหนักด้วย

"อ่อย!! (ปล่อย!!)"

"อย่าเสียงดังดิ เดี๋ยวลูกน้องพี่ถ่านตกใจหมด"

นั่นมันก็เรื่องของมึงเว้ย!

"ไอ้อัดอ่าน! อ่อยอู!! (ไอ้สัดถ่าน! ปล่อยกู!!)" ยิ่งร้องให้ปล่อยมันก็ยิ่งรัดแน่นจนผมเริ่มเหนื่อยและหายใจไม่ทัน ผมเลยหยุดก่อนที่มันจะหมุนตัวผมให้หันไปหา

"อะไรเล่า แม่ง!"

"มึงอย่าโวยวายสิครับ แบบนี้พี่ถ่านไม่ปลื้มเลยว่ะ"

ไม่ปลื้ม!

"เออ! กูแม่งทำไรก็ไม่น่ารักนิ ก็กูไม่ได้มีนมสะบึ้มกับเอวเล็กๆแบบเด็กมึงนิ มึงถึงไม่ปลื้มน่ะ เหี้ย!"

ปึก!

ผมด่าเสร็จแม่งก็จัดการเตะเข้าที่ต้นขาใหญ่นั้นหนักๆด้วยความหมั่นไส้ไปหนึ่งที แต่มันก็ยังคงทึกแบบเดิมเลยเอาแต่ยืนนิ่งและมองหน้าผมพร้อมกับรอยยิ้มเหมือนถูกใจอะไรสักอย่าง

ตุบ!

"เหี้ย! ยิ้มไร!" สัด! นี่ทุบแรงแล้วนะ! ยังจะนิ่งอีก...มึงนี่คนรึป่าวไอ้ถ่าน!

พอมันเอาแต่ยิ้ม ผมก็เลยทุบเข้าที่ไหล่มันอีกหมัด ไอ้ควายนี่ก็ยังนิ่ง ก่อนที่มันจะเอื้อมมาคว้าหัวผมให้เข้าไปใกล้ตัวด้วยมือใหญ่ทั้งสองข้าง พร้อมกับกดจมูกโด่งๆเข้าที่ขมับของผมหนักๆหนึ่งที

ฟอด

"หึๆ มึงนี่น่ารักจริงๆ"

อึก...ไอ้บ้า!

"ใครให้มึงหอม!"

จุ๊บ!

"จูบก็ได้"

อ๊าก! ไอ้บ้า! กูด่านี่ไม่ใช่ให้มึงเปลี่ยนมาจูบปากกู ไอ้เลว! ไอ้คนฉวยโอกาส

"มึง! มึงมัน!"

อื่ย! ด่าไม่ออกแล้ว!

"หึๆ" พอผมด่ามันไม่ได้ มันก็ขำผมใหญ่ ก่อนดึงผมเข้าไปหอมอีกหลายฟอดติดๆ ผมเลยดันอกมันออกอย่างขัดใจก่อนจะเชิดหน้าหนีไปอีกทาง แต่เพียงแค่ผมละสายตาจากร่างสูงตรงหน้าได้เพียงเสี้ยววินาทีเดียว เสียงหวานใสก็ดังขึ้นเบาๆก่อนที่จะมีวงแขนเล็กตรงเข้ากอดที่เอวสอบสวยของอีกคนทันที

"พี่ถ่านขา ทำไมออกมานานจัง นัทรอตั้งนานแล้วนะ แล้วนี่ก็ใกล้ได้เวลาแข่งแล้วนะ"

นี่มันเด็กไอ้ถ่านที่มันเพิ่งไปรับมานี่

หึ ไอ้พวกชีกอ

"พี่ถ่านก็กำลังจะเข้าไปนี่ไงครับ แต่น้องนัทออกมาหาก่อนนี่"

ชิ! เสียงหวานจังนะ ก็ใช่นี่ มันน่ารักแบบที่มึงชอบนิ!

หึ!

ผมมองสองร่างที่กอดกันกลมไม่อายชาวบ้านชาวช่องเลยสักนิด ก่อนที่ใบหน้าหล่อจะหันมามองนาฬิกาข้อมือตัวเอง ผมเองที่จ้องมันอยู่ก็เห็นว่าคิ้วมันกระตุกนิดๆเหมือนเพิ่งนึกอะไรออก ก่อนที่มันจะหันมาไล่ผมให้กลับไปอีกครั้ง

"มึงกลับไปได้แล้ว"

ใช่สิ มึงมีเด็กใหม่ที่ขี้อ้อนแบบที่มึงชอบแล้วนิ ถึงมาไล่กูแบบนี้เนี่ย เหี้ย กูเกลียดมึงจริงๆ ยิ่งสันดารมักมากของมึงกูก็ยิ่งเกลียด!

"กู ไม่ กลับ" พอเกลียดกูก็จะขัดขวางพวกมึง ให้แม่งหาความสุขไม่ได้เลยมึง

"น้องเจมส์...พี่ถ่านบอกให้กลับไปไงครับ" มันเองก็เริ่มขึ้นเสียงเมื่อผมยังดื้อ แต่ผมก็ทำเป็นหูทวนลมเหมือนไม่รู้สึกอะไร มันเลยดันร่างบางที่กอดเอวตัวเองออกก่อนจะมาคว้าผมให้ออกไปจากที่นี่

"ไอ้สัดถ่าน! ปล่อยกู! กูไม่กลับเว้ย!!"

"อย่าดื้อได้มั้ย วันนี้กูไม่ว่างมาเล่นต่อปากต่อคำกับมึงนะ รีบๆกลับบ้านไปได้แล้ว" ร่างสูงใหญ่พยายามดึงผมให้ออกจากห้อง แต่ผมก็ขืนตัวเองสุดฤทธิ์ จนมันต้องเปลี่ยนจากดึงมาเป็นอุ้มผมขึ้นบ่าแทน นั่นและ...ผมถึงหมดโอกาสที่จะต่อต้าน

"กูไม่กลับ! ปล่อย!"

มึงมาไล่กูกลับแถมยังมาอารมณ์เสียใส่กูเพราะมึงอยากอยู่กับแม่เสือสาวนั่นใช่มั้ยล่ะ หึ! อย่าคิดว่ากูตามมึงไม่ทันนะเว้ย!

"เห้ยๆ เกิดเรื่องไรวะ เสียงดังเชียวมึงไอ้ถ่าน เห้ย!...น้องเจมส์! ไอ้ ไอ้ถ่าน! มึงเอาน้องมันมานี่ทำไมวะ!" แต่แล้วเสียงทุ้มที่ผมจำได้ว่าผมเพิ่งคุยกับพี่มันไปเมื่อเย็นก็ถามอีกคนด้วยน้ำเสียงตกใจมากที่เห็นผม ผมเลยรีบร้องหามันให้ช่วยทันที

"ไอ้พี่ฟอง มึงช่วยกูด้วยดิ โอ๊ย!"

เพี้ยะ!

"เงียบ!" แต่เพียงแค่ผมร้องขอความช่วยเหลือจากอีกคน มือใหญ่ก็ตีเข้าที่ก้นผมทันที ผมนี่ซี๊ดเพราะความเจ็บจากแผลเก่าและใหม่จนน้ำตานี่เล็ดเลยทีเดียว

"เจ็../เงียบ!!" มันตะคอกเสียงโหดใส่ผมอีกครั้งเหมือนมันไม่มีอารมณ์เล่นแล้ว จนผมเองก็เริ่มกลัว เลยยอมที่จะอยู่นิ่งๆบนไหล่กว้างนั่น แต่ก็ยังไม่วายแอบหยิกเนื้อแน่นนั่นแรงๆไปหลายที

แต่มันก็เหมือนเดิม...นิ่ง

ไอ้ทึกถ่าน!

"มึงแย่แน่ไอ้ถ่าน ทำไมมึงละเลยอย่างนี้วะ มึงเองก็รู้ว่าเอาน้องมันมานี่ไม่ได้" แล้วทำไมผมถึงจะมานี่ไม่ได้ ก็แค่สนามแข่งรถ พวกมึงจะอะไรกันนักหนาวะ

"เออ! กูผิด!" มันยอมรับเสียงเครียดก่อนจะรีบแบกผมออกห่างจากสนามเหมือนคนกำลังระแวงอะไรสักอย่าง ผมเองก็ห้อยหัวโตงเตงจนเริ่มมึน ก่อนที่ร่างสูงจะเอ่ยถามไอ้พี่ฟองที่วิ่งตามมาติดๆ

"แล้วนี่ไอ้พลบค่ำมันมายังวะ"

"ยัง มึงรีบพาน้องมันกลับเลยนะมึง" ผมเองก็ผงกหัวมองรอบๆตัวตามที่พี่มันพูด แต่ก็ไม่เห็นอะไรผิดปกติ ไอ้ถ่านเลยเปลี่ยนจากเดินเร็วมาเป็นวิ่ง ก่อนที่เสียงไอ้พี่ฟองจะดังขึ้นอีกครั้ง

"ถ่าน กุญแจรถ!" สิ้นเสียงนั้น พี่มันก็โยนกุญแจให้อีกคน มือใหญ่ของไอ้ถ่านก็รับมันไว้ได้พอดี

"ฝากแก๊งด้วยนะมึง"

"เออ...มึงออกไปทางด้านหลังนะ ป่านนี้ไอ้พลบค่ำมันคงจะถึงแล้ว เหยียบให้มิดเลยนะมึงก่อนที่มันจะมาเจอเด็กมึง"

"มึงกลัวกูเจออะไรงั้นหรอ...ผงถ่าน"เพียงแค่สิ้นเสียงอีกคนที่ตอบกลับ ร่างสูงที่แบกผมอยู่ก็ชะงักฝีเท้าลงและหยุดนิ่งชะงักทันที

"มึง!! ไอ้พลบค่ำ!"

พลบค่ำ

"สวัสดี...ผงถ่าน แล้วนั่น...มึงกำลังแบกใครอยู่งั้นหรอ"

+++++++++++++++++++++++++++++++++++

140315

ใครคือพลบค่ำ?

ก. เมียเก่าพี่ถ่าน

ข. ผัวเก่าพี่ถ่าน

ค. มือที่สามระหว่างผงถ่านกับน้องเจมส์

ง. คนที่พี่ถ่านรัก

จ. แล้วแต่จะคิด

ห้าๆ

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา