ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

9.3

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.21 น.

  36 ตอน
  55 วิจารณ์
  63.46K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 มกราคม พ.ศ. 2557 23.32 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

28) "คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 17 : พระเจ้า!

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

By nooonaa

 

 "คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 17 : พระเจ้า!

 

+ผงฝุ่น+


ติ๊ดๆๆๆ

อืม...

เสียงนาฬิกาปลุกตามเวลาที่ตั้งกำลังดังสนั่นทั่วห้องเพื่อเป็นสัญญาณให้ผมรู้ว่ามันสมควรจะตื่นได้แล้ว แต่พอสมองเริ่มประมวลผลว่าตอนนี้ผมมีใครบางคนอยู่ด้วย ก็เล่นใจมันก็สั่นแรงเพราะความความกลัวทันที ผมเลยรีบเรียกอีกคนให้ตื่นก่อนที่พี่ถ่านจะกลับมา แต่พอผมหันไปมองด้านข้างตัวเอง....ผมกลับไม่พบมันแล้ว

ว่างเปล่า

ผมรีบชะเง้อมองทั่วห้องก็ไม่เจอเสื้อผ้ามันแล้วเหมือนกัน ผมเลยคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามันทันที

ตู๊ด ตู๊ด...

"รับสิวะ!"

เล่นตัวรึไง!

(ตื่นแล้วหรอ)

"อะ ไอ้เฮียร์ มึง มึงอยู่ไหน" ใจมันสั่นแปลกๆยังไงไม่รู้ เหมือนกับมันกลัวว่าผมจะไม่ได้เจอมันอีก

(ออกมาแล้ว...ตอนนี้อยู่ที่บ้าน)

"บ้านไหนเล่า!! มึงบอกให้มันชัดๆได้มั้ย! อย่ามาทำให้กูโมโหนะเว้ย!"

เหี้.ย! พูดมีลับลมคมนัยอยู่นั่นแหละ บอกให้มันชัดๆเลยไม่ได้รึไง กูเป็นห่วงมึงนะเว้ย!

(อยู่บ้านไม้ เพิ่งไปรับตัวเล็กกลับมา ถ้ามึง...คิดถึงกู ก็ตามมาสิ)

อยู่ๆมันก็พูดแบบนั้นออกมา เหมือนหลอกล่อให้ผมตามไปด้วยความคิดถึง แต่เล่นเอาหน้าผมแดงไปหมด ผมเลยทำได้แค่นั่งกัดเล็บแล้วอมยิ้มอยู่คนเดียว ในขณะที่เสียงเห่าของตัวเล็กก็ดังอยู่ข้างๆจนเสียงมันเล็ดลอดเข้ามาในสาย

(โฮ่งๆๆๆ)

"ตัวเล็ก!"

(อะไรตัวเล็ก คิดถึงแม่รึไง บอกแม่เขาสิ เขาจะได้มาไวๆ....โฮ่งๆๆ) เหมือนกับมันยื่นโทรศัพท์ให้กับลูกชายมัน ผมถึงได้ยินเสียงเห่าดังขนาดนั้น แต่ผมไม่ได้รู้สึกดีใจอะไร เท่ากับสิ่งที่มันใช้คำเรียกแทนผม

แม่

บะ บ้า!

"ใครเป็นแม่! พูดให้ดีๆนะมึง!" ผมทำเป็นวีนใส่ทั้งๆที่เล็บก็จิกขากางเกงจนจะขาดติดมืออยู่แล้ว

นี่มึงเขินมันรึไงไอ้ฝุ่น อย่าเชียวนะเว้ย มึงต้องแมนๆไว้

เหี้.ย! ใจผมสั่น!

(มึงพูดแบบนี้หมายความว่าไง อย่ามากวนตีนกูนะมึง) แต่แล้วมันก็เปลี่ยนน้ำเสียงมาดุผมแบบที่เคยเป็นจนผมรู้สึกน้อยใจขึ้นมาถนัด ก็เมื่อกี้มันยังพูดจาน่ารักๆนุ่มๆกับผมอยู่เลย

"แล้วมึงจะทำไม มึงนั่นแหละเริ่มก่อน!"

เอาสิมึง! กูไม่ยอมมึงหรอก! ตอนนี้กูเป็นต่อมึงอยู่นะเว้ย!

(ไอ้เตี้ย! นี่มึงคิดว่ากูบอกรักแล้วมึงจะมาพูดกับกูอย่างนั้นได้หรอหะ! เดี๋ยวเถอะมึง!)

ติ๊ด!

อยู่ๆมันก็ด่าผมแล้วตัดสายใส่เลยอะ นี่มันโกรธผมอีกแล้วอ่อ

"ไอ้เฮียร์บ้า!"

หื่ย!

น่าหมั่นไส้!

แต่มันจะโกรธผมมากมั้ยเนี่ย

พอคิดว่าอีกคนอาละวาดใส่ก็คงจะโกรธผมมากอยู่ ซึ่งมันก็เล่นเอาหัวใจผมสั่นหายวาบไปแวบหนึ่ง ก่อนที่ผมจะลืมหายใจไปชั่วขณะ

อึก!

รู้สึกแย่อีกแล้ว

ผมนั่งนิ่งคิดเรื่องเมื่อกี้อยู่นานก่อนจะตัดสินใจอาบน้ำแต่งตัวแล้วตามอีกคนไปที่บ้านไม้ แต่พอผมก้าวเท้าออกจากห้องเพียงแค่เก้าเดียวเท่านั้น ผมก็เห็นใครบางคนที่ผมเพิ่งไปเที่ยวมาเมื่อคืน

"จะไปไหนหรอ"

"พี่ฟอง! พี่เข้ามาได้ไง" ผมตกใจมากที่เห็นอีกคนยืนกอดอกนิ่ง แถมยังจ้องหน้าผมเหมือนกำลังสงสัยอะไรบางอย่าง ก่อนที่สายตาคู่นั้นจะหยุดมาที่ต้นคอของผม

"ไอ้ถ่านให้พี่มาเฝ้านาย แต่ดูท่า...มันคงไม่จำเป็นแล้วมั้ง" สิ้นประโยคสุดท้าย...รอยยิ้มแสยะของพี่ฟองก็ถูกออกมา ณ ตอนนั้นตัวผมแข็งทื่อจนไม่สามารถจะแก้ตัวหรือทำอะไรได้ แล้วสุดท้าย...ผมก็ทำได้แค่ก้มหน้านิ่ง

แสดงว่าพี่ฟองคงจะเห็นสิ่งที่ผมกับไอ้เฮียร์ทำ...ทั้งคืน

ผมขอโทษ

"ผม..." ผมจะทำไงดี ผมกำลังทำร้ายจิตใจใครบางคนอยู่ใช่มั้ย

"พี่ไม่เชื่อว่าพี่สู้มันไม่ได้ พี่ไม่เชื่อว่ามันจะได้หัวใจนายไป ทำไมละฝุ่น...ทำไมไม่เป็นพี่" เสียงนุ่มนั้นอ่อนแรงเหมือนจะขาดใจ ก่อนที่ดวงตาสวยจะเริ่มสั่นเล็กน้อย

"ผม..." แล้วผมจะต้องตอบอะไร ผมจะทำยังไงไม่ให้พี่ฟองเสียใจไปมากกว่านี้ ถึงแม้ว่าผมจะไม่เคยให้ความหวังกับพี่เขาก็เถอะ แต่แบบนี้...มันก็ดูจะใจร้ายเกินไปแล้ว

"พี่เฝ้ามองนายมาตลอด ถึงแม้นายจะไม่เคยสนใจพี่ก็เถอะ แต่ทำไม...ทำไมนายถึงมองความพี่ไป ทั้งๆที่พี่มาก่อนมัน" ริมฝีปากสีซีดยังคงต่อว่าใส่ผมอย่างน้อยใจก่อนจะถอยหลังกลับไปผิงผนังอย่างหมดแรง

"ผมขอโทษครับพี่ฟอง ผมเองก็ไม่รู้ว่าทำไมถึงเป็นแบบนี้ แต่ผมขอเถอะครับ อย่าขัดขวางเราสองคนเลย"

ผมขอแค่นั้น...เพราะผมรู้ว่าพี่สามารถทำอะไรได้มากมายเท่ากับที่ถ่าน มากชนิดที่ผมก็ไม่เคยคิดไม่เคยฝัน ยิ่งพี่เป็นใจร่วมกับพี่ถ่าน...ผมกับมันคงต้องอกแตกตายแน่

"นายจะขอให้พี่ช่วยศัตรูหัวใจตัวเองเนี่ยนะ หึ...ฝันไปรึป่าว"

พี่ฟอง!

ผมตกใจมากที่ได้ยินเช่นนั้น แต่ก็ยังพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ ก่อนที่มือใหญ่จะตรงเข้ามาเชยคางผมให้มองตากันชัดๆ

"อย่าทำหน้าหวาดกลัวพี่เลยผงฝุ่น ถึงพี่จะไม่ช่วย แต่พี่ไม่มีทางทำร้ายนายแน่"

อึก!

"พี่ฟอง" ให้ตายเถอะ พี่จะยอมมองพวกเราอยู่ข้างหลังอยู่อย่างนี้น่ะหรอ พี่จะทนได้งั้นหรอ

"พี่จะสู้กับมันจนหมดแรง แบบที่ลูกผู้ชายเขาทำกัน แล้วเมื่อวันที่พี่แพ้...พี่ก็คงทำใจได้" เมื่อสิ้นคำสุดท้าย...มือใหญ่ก็ทิ้งตัวลงจากคางผมทันที เหมือนกับมือข้างนั้นมันไร้ซึ่งเรียวแรงที่จะขืนต่อไป

พี่เองก็รู้อยู่แก่ใจว่าเรื่องนี้มันต้องจบอย่างไง แต่ทำไมพี่ยังรั้นที่จะทำแบบนี้อีก

"อย่ามองพี่แบบนั้น พี่เองก็พยายามจนถึงที่สุดแล้ว แต่พี่ก็รักนาย...มากเกินไป"

"พี่ฟอง!"

คำว่ารักคำนั้นทำไมมันดูจริงใจจนผมรู้สึกขนลุกขนาดนี้ มันเล่นเอาผมนิ่งอึ้งทันทีที่ได้ยิน ก่อนที่วงแขนใหญ่จะดึงเอวผมให้เข้าไปอยู่ในอ้อมกอดแข็งแกร่ง โดยผมเองก็ขืนตัวเองไว้ แต่เพียงแค่เสียงแหบเอ่บปากร้องขอ ผมก็ยอมออมแรงทันที

"พี่ฟอง! พี่จะทำอะไร!"

"ครั้งสุดท้าย...พี่ขอแค่ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย" แล้วเสียงลมหายใจอีกคนก็ค่อยๆนิ่งสงบเมื่อผมนิ่งยอมให้พี่มันกอด โดยที่ผมเองก็รู้สึกว่ามันนานมากเหมือนกัน แต่ดูท่า...การทำใจในครั้งนี้ มันคงจะสาหัสเกินที่อีกคนจะรับไหว

"พี่ฟอง...ในโลกนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ผมนะ"

"อืม พี่รู้ แต่พี่ขอรักนายแบบนี้ดีกว่า ไม่แน่ว่าพรุ่งนี้...ดาร์ลิ้งอาจจะหลงรักพี่ฟองก็ได้นะ" ในตอนแรกก็ดูตึงเครียด แต่พอประโยคสุดท้ายก็ยังสามารถคงความเจ้าชู้ได้ไม่เคยเปลี่ยน พี่ฟองคงจะฟื้นฟูพลังกลับมาเป็นคนเดิมแล้วล่ะมั้ง

"ไม่ต้องรอพรุ่งนี้ก็ได้ เพราะวันนี้ผมก็หลงรักพี่แล้วล่ะ" ก็พี่น่ารักและดีกับผมขนาดนี้

"ตายละ สงสัยวันนี้พี่ฟองคงจะได้เมียแล้วล่ะ"

จุ๊บๆ

ว่าเสร็จพี่มันก็ระดมจูบหลังมือผมจนรู้สึกขำเพราะมันจั้กจี้มากที่พี่เขาทำแบบนั้น ก่อนที่พี่เขาจะยอมปล่อยมือผมเป็นอิสระ

"ว่าไปนั่นนะพี่ฟอง" ผมขำเอิ้กอ้ากจนอีกคนยิ้มตาม ก่อนเดินลงบันไดมาข้างล่างพร้อมกับเอ่ยพูดกับตัวเองเสียงดัง

"มึงคงได้ยินชัดนะไอ้เด็กเวร ว่าน้องฝุ่นเขาหลงรักกู"

อะไรนะ!

พอผมได้ยินแบบนั้น ขามันก็วิ่งตามอีกคนไปทันที ก่อนผมจะเห็นร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังยืนกำหมัดตัวเองนิ่งอยู่ด้านล่าง

"ไอ้เฮียร์!"

ทำไมมึงมาอยู่ตรงนี้!

ผมเรียกชื่อมันด้วยความตกใจ ก่อนจะทำท่าวิ่งไปหาแล้วอธิบายให้อีกคนฟัง แต่มันกลับถอยหลังออกห่างจากผมพร้อมกับส่งเสียงเค้นเหมือนสมเพชตัวเองอย่างจับใจ

"หึ มึงกำลังคิดจะหลงรักใครนอกจากกูงั้นหรอ...ผงฝุ่น"

 

 

'หึ มึงกำลังคิดจะหลงรักใครนอกจากกูงั้นหรอ...ผงฝุ่น'

ประโยคนี้...ดูเหมือนจะเป็นประโยคสุดท้ายที่ผมได้ยินจากใครบางคน ที่เอาแต่จะเดินหนีผมทุกครั้งที่ได้เจอกัน

"ไอ้เฮียร์"

นี่ผมเดินมารอมันที่หน้าบ้านตั้งเช้า หวังจะมาขออธิบายเรื่องเมื่อวานให้ฟัง แต่มันก็เอาแต่มองผ่านเลยผมไปอย่างไม่ใยดี

"ไอ้เฮียร์...อย่าเดินหนีกูดิ" ผมพยายามเร่งฝีเท้าตัวเองให้ทันอีกคนจนเริ่มจะหายใจไม่ทัน แต่ก็ยังฝืนที่จะวิ่งตามต่อ จนร่างสูงด้านหน้าหยุดฝีเท้าลง ผมถึงจะได้พักเหนื่อย

"อะ ไอ้เฮียร์ ฟะ ฟัง เอื้อก กูอะ อธิบายก่อนสิ" กว่าผมจะพูดออกมาได้ก็เล่นเอาแทบจะขาดใจ แต่พอผมพูดเสร็จมันก็โบกรถแท็กซี่ที่กำลังมาก่อนจะดันผมให้ขึ้นไปนั่ง

"ไปโรงเรียน...ครับพี่" มันบอกพี่แท็กซี่แค่นั้นก่อนจะนั่งนิ่งไม่พูดอะไรอีก มันนิ่งและเงียบจนผมไม่กล้าแม้จะหายใจ แต่พอถึงหน้าโรงเรียน...ร่างสูงก็จ่ายเงินและลงจากรถไปในทันทีเหมือนกับร้อนรนอะไรสักอย่าง ผมเลยต้องรีบวิ่งตามอีกคนลงไป ก่อนจะเห็นร่างสูงที่นั่งมากับผมเมื่อกี้ กำลังช่วยพยุงร่างบางที่กำลังล้มคมำหน้าทิ้มพื้นอยู่ข้างหน้า โดยมีอีกคนกำลังยืนมองอยู่ไม่ห่าง

"พี่ถ่าน" ผมเรียกอีกคนที่กำลังยืนมองไอ้เฮียร์ที่ค่อยๆอุ้มไอ้เจมส์ขึ้นอก แต่เพียงแค่แวบเดียวผมก็รู้สึกได้ว่าร่างบางคนนั้นกำลังเจอกับพิษไข้อย่างหนักหน่วง เพราะใบหน้าขาวน่ารักนั้น...มันซีดเซียวจนเดาไม่ยาก แต่พอไอ้เฮียร์กำลังจะอุ้มอีกคนไป ร่างสูงใหญ่ข้างตัวผมก็ตะโกนกลับไปหาพวกมัรซะเสียงดังลั่น

"มึงหนีได้ก็หนีไป แต่คนอย่างกูไม่มีทางปล่อยมึงไปแน่ไอ้เจมส์! เหี้ยเอ้ย!" เสียงสบถในคำสุดท้ายเล่นเอาโดยรอบสะดุ้งโหยงไปตามๆกัน ก่อนที่พี่มันจะตะคอกสั่งอีกคนที่อุ้มไอ้เจมส์อยู่

"ส่วนมึงไอ้หัวเทา! เรื่องของมึงกับกูมันไม่จบแค่นี้แน่! ไม่ว่ามึงจะเอาใครมาช่วยก็อย่าหวังว่ากูยอมรับมึง ไอ้สัด!" สิ้นคำขู่ ร่างสูงใหญ่ของพี่ถ่านก็เดินกลับเข้ารถไปพร้อมกับเหยียบคันเร่งอย่างแรงก่อนขับออกห่างจากโรงเรียนไปเรื่อยๆ ทิ้งให้ผมยืนสงสัยกับเหตุการณ์ตางหน้าจนมึนหัว ไปหมด ผมเลยตัดสินใจวิ่งตามสองเพื่อนซี้คู่นั้นเมื่อคิดอะไรไม่ออก แต่ผมว่า...ผมไม่น่าตัดสินใจอะไรแบบนั้นเลยให้ตายสิ เพราะมันกำลังทำให้ผมรู้สึกเจ็บจี๊ดจากเสียงกร้าวที่ออกมาจากปากของคนที่ผมพยายามตามง้ออยู่

"ทำไมมึงถึงทำแบบนี้! มึงคิดอย่างนั้นได้อย่างไงไอ้เจมส์!" เสียงโหดเอาแต่ตะคอกดุเมื่อบริเวณนั้นร้างผู้คน แต่ริมฝีปากสวยที่เริ่มซีดนั้นก็เอาแต่ยิ้ม

"ช่างมันเถอะมึง กูไม่เป็นอะไร"

"ไม่เป็นได้ยังไงวะ มึงจะเข้ามาเสี่ยงกับเรื่องนี้ทำไม! กูบอกแล้วว่าเรื่องนี้กูรับคนเดียว"

"เพราะมึงไงล่ะไอ้เฮียร์ เพราะ...กูรักมึง"

รัก!

มะไม่จริง! มันไม่มีทาง! มึงจะมารักมันไม่ได้นะ!

พระเจ้า! ทำไมต้องแกล้งผมขนาดนี้ด้วย!

 


+++++++++++++++++++++++++++++++++
140414

คือว่า...นั่งแต่งตอนดูลูกทาส เลยรู้สึกสำนวนจะโบราณมาก ฮ่าๆ เก๋ๆค่ะคุณขา

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา