ObserveR “คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!”

9.3

เขียนโดย nooonaa

วันที่ 15 ตุลาคม พ.ศ. 2556 เวลา 16.21 น.

  36 ตอน
  55 วิจารณ์
  63.47K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 25 มกราคม พ.ศ. 2557 23.32 น. โดย เจ้าของนิยาย

แชร์นิยาย Share Share Share

 

32) "คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 21 : แผนคุมเด็กหลังห้อง

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

 

By Nooonaa

 

 

 

 

 

"คุณมึงครับ มาเลียกูซิ!" 21 : แผนคุมเด็กหลังห้อง



+ผงฝุ่น+



คาบสุดท้ายของวันพฤหัสบดี

อ่า...ช่างเป็นเรื่องที่ดี

แต่ก่อนจะกลับ...มันก็ต้องมีเรื่องให้ผมปวดหัวก่อนสิ มันถึงจะใช่...ชีวิตวุ่นวายของผงฝุ่น

อ่าๆ...งงกันล่ะสิ ว่าผมกำลังพูดถึงเรื่องอะไร...แต่พวกคุณไม่ต้องคิดกันเยอะครับ...เดี๋ยวผมจะเล่าเอง เพราะมันกำลังเกิดขึ้นกับผม...ตอนนี้

ซึ่งเรื่องมันก็มีอยู่ว่า...

"มึงว่าอะไรนะ!"

เหี้ย! หูกูหนวกชั่วขณะ...มึงช่วยบอกอีกทีสิ!

"มึงคุมฝ่ายสวัสดิการของงานโรงเรียน...แล้วก็เตรียมรายชื่อคนที่จะอยู่ฝ่ายมึงด้วยนะ"

บ้าน่า!

"แล้วทำไมต้องเป็นกูด้วยวะ!" ผมไม่เข้าใจเลนจริงๆ ทำไมมันถึงให้ผมรับผิดชอบเรื่องนี้ ใครๆก็รู้ว่าฝ่ายนี้ยิ่งกว่าทาส คือมึงได้วิ่งรอบโรงเรียนอะ ใครสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำทั้งหมด...ห้ามเถียง แล้วทีนี้คนที่มีเพื่อนน้อยอย่างผม...จะไปหาใคร

แค่คิดก็ปวดหัวแล้ว!

"แล้วถ้ามึงไม่ทำหน้าที่นี้แล้วมึงจะไปทำหน้าที่ไหนวะ...ร่างกายก็ปกติเหมือนคนอื่นดีนักนี่"

อ่อ...เริ่มเข้าใจและ สรุปคือกูอ่อนแอปวกเปียกใช่มะ มึงเลยให้กูทำเรื่องนี้

แต่ใครเขาบอกมึงว่าฝ่ายนี้มันไม่ลำบากน่ะห๊ะ!

"จะให้กูไปลงแข่งวิ่งไหมล่ะ กูทำได้นะ"

แม่งขอกวนส้นสักทีก่อนรับงานเถอะว่ะ สัด! โยนงานโดยไม่ถามความสมัครใจเลยนะมึง!

ผมประชดหัวหน้าห้อง...ซึ่งก็คือไอ้เป๋า เพื่อนรักผมนั่นเอง แต่งานนี้มันใหญ่มากเลยนะ...มันเป็นงานสานสัมพันธ์ระหว่างสี่โรงเรียน ดังนั้นห้ามทำให้ขายหน้าเด็ดขาด แล้วลองคิดดูดิ...คนอย่างผมมันจะไปรอดไหม!

"ไม่ต้องห่วงหรอกน่า...ยังไงก็มีคนมาช่วยมึงอยู่แล้ว ทางสภานักเรียนคงไม่ให้มึงทำคนเดียวหรอก"

"เดี๋ยวนะ...มึงว่าอะไรนะอีกทีสิ๊ ใครให้ทำนะ..." ไม่ใช่เสียงผมนะ...แต่เป็นเสียงไอ้โย่งที่นั่งอยู่หลังห้องต่างหาก ตอนแรกก็เห็นมันหลับอยู่ที่โต๊ะอะนะ เหมือนงานนี้กูขอไม่ร่วม...แล้วนี่ทำไมถึงอยากรู้กันล่ะ

"สภานักเรียน...เขาขอให้งานนี้เป็นผงฝุ่นที่เป็นดูแล นายมีปัญหาอะไรงั้นหรอ" ไอ้เป๋าก็ตอบโดยไม่คิดอะไรมาก มันเป็นคนตรงๆไม่อ้อม แล้วก็ไม่ค่อยกลัวไอ้อันธพาลนั่นด้วย แต่พอไอ้เฮียร์มันได้รับคำตอบแบบนั้น มันก็ควักมือเรียกผมให้เข้าไปหา ก่อนจะกอดเอวผมจนแน่นพร้อมกับประกาศเสียงกร้าว

"กูไม่ให้คนของกูทำ...จบนะ!"

เอื้อก!

น่ากลัวเป็นบ้า!

ผมที่เดินเข้าไปหามันตอนแรกนี่นิ่งสนิทเลยครับ จนทุกคนหันมามองผมกันหมด เหมือนกับกำลังขอดูหน้าคนที่มีอภิสิทธิ์มากกว่าคนอื่น มันเลยทำให้ผมเริ่มรู้สึกแย่มาก แย่จนต้องจำใจต้องขัดคำสั่งไอ้เฮียร์

"กูทำได้...ให้กูทำนะ" ปากก็พูดไปนะ แต่มือนี่สะกิดอีกคนยิกๆเลย ก็กลัวมันขึ้นนี่หว่า...ยิ่งไปขัดใจมันแบบนี้ด้วย

"แต่กูไม่ให้มึงทำ...แค่มึงมีหน้าที่ดูแลกูก็แทบจะไม่มีเวลาอยู่แล้ว แล้วมึงจะไปทำเรื่องบ้าบอพวกนั้นทำไม"

เหี้ย! อย่าพูดมากดิวะ!

"กูทำได้...ให้กูทำเถอะนะ"

ได้โปรดเถอะมึงเอ้ย...กูไม่อยากมีศัตรู

"ไม่!"

กึก!

แล้วทุกอย่างก็เงียบกริบหลังจากที่มันขึ้นเสียงในคำสุดท้าย ผมเองก็นิ่งไม่กล้าขยับจนต้องหันไปยิ้มแหะๆให้กับไอ้เป๋า

"กู...กูคงทำไม่ได้หรอก ขอโทษด้วยนะ" ยอมรับเลยว่าเดี๋ยวนี้ผมไม่กล้าขัดใจไอ้บ้าอำนาจนี่มาก อาจจะเป็นเพราะผมแคร์ความรู้สึกมันมากกว่าอะไรทั้งสิ้น เลยทำให้ผมไม่คิดที่จะดื้อหรือเถียงกับมันเหมือนเมื่อก่อน

หรือว่านี่...จะเป็นผลมาจากคำว่ารัก

อ่า...

ผมว่า...มันใช่เลยล่ะ

"มึงมีเหตุผลหน่อยสิฝุ่น ถ้ามึงไม่ทำแล้วคนที่หวังว่ามึงจะช่วยเขาล่ะ เขาจะทำยังไง"

อึก!

ยิ่งกว่าโดนด่าว่าเห็นแก่ตัวอีก...ตามตรง

ประโยคของไอ้เป๋ามันตีแสกหน้าผมมากเลยครับ เหมือนกับว่าผมนั้นกำลังเห็นแก่ตัวสุดๆ แล้วที่สำคัญกว่านั้น...ก็คือผมนั้นกำลังทำให้ทุกคนวุ่นวายไปหมด

โอเค...ถ้างั้นผมจะทำ

"เข้าใจแล้วมึง...ไอ้เฮียร์ ขอคุยด้วยหน่อย" แล้วผมก็ต้องก้มหน้ารับก่อนจะดึงให้อีกคนออกมาคุยข้างนอก ตอนแรกมันก็ขืนตัวไม่ยอมลุก ผมเลยต้องทำตาเศร้าสลดให้มันเห็นก่อนจะเดินนำออกมา

"ฝุ่น...ฝุ่น" แล้วไม่นาน...มันก็จะเดินตามออกมาเอง

กูรู้ว่ามึงใจร้ายกับกูไม่ลงหรอก

"ไอ้เฮียร์..." พอเราสองคนอยู่ในที่ลับตาคน ผมก็รีบดึงให้อีกคนนั่งก่อนจะจับไหล่กว้างทั้งสองข้างแน่น

"กูขอทำงานนี้นะ"

"ไม่!"

เหี้ย! ตอบแบบไม่ต้องคิดเลยนะมึง!

"กูไม่อยากทำให้ใครเดือดร้อน" ผมพยายามใช้เหตุผลเข้าอธิบาย แต่มันทำเพียงแค่ตีหน้านิ่งไม่ยอมพูดอะไร ก่อนที่ร่างสูงจะดันตัวผมออก

"ไอ้เฮียร์..."

อย่าทำอย่างนี้สิ

"กูไม่ให้ทำก็คือไม่...อย่าพยายามจะโน้มน้าวกู" มันบอกแค่นั้นก่อนจะเดินหนีผมไป ปล่อยให้ผมหน้าเสียอยู่ตรงนั้นจนผมเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองสมควรจะทำอะไรดีในตอนนี้...เพราะอีกใจก็ไม่อยากทำให้มันโกรธ ส่วนอีกใจก็ไม่อยากกลายเป็นคนเห็นแก่ตัว

ผมจะทำยังไงดี

ผมนั่งคิดอยู่ตรงนั้นอยู่นานจนเสียงกริ่งบอกเวลาเลิกเรียน ผมก็เห็นร่างสูงเดินถือกระเป๋าของผมกับตัวเองออกมาก่อนที่มือใหญ่จะยื่นมาหาผม

"กลับบ้านกัน" ถึงน้ำเสียงจะปกติแต่หน้านี่แสดงออกได้ชัดมากว่ากำลังไม่ถูกใจที่ผมยังคงดื้อ ผมเลยเลือกที่จะเงียบไม่พูดถึงเรื่องนั้นต่อจนเราสองคนเดินมาถึงบ้านไม้ ร่างสูงก็ถามผมทันที

"คืนนี้พ่อกลับหรือเปล่า..."

"ไม่กลับ"

"เฮียร์ถ่านล่ะ"

หืม...ถามทำไม

"ไม่กลับ มีอะไรรึเปล่า"

"เปล่า..." แล้วมันก็พูดแค่นั้นครับ แค่นั้นจริงๆ ก่อนที่มันจะเปิดประตูบ้านแล้วจูงมือผมเข้าไป

ทุกเย็นผมจะมานั่งเล่นที่บ้านนี้ก่อนจะกลับบ้าน...ถ้าวันนั้นพ่ออยู่นะ แต่ถ้าพ่อไม่อยู่...ผมก็จะนอนที่นี่กับมัน ดังนั้นที่มันถามถึงพ่อก็พอนึกออกว่าถามทำไม แต่ไอ้ที่ถามถึงพี่ถ่านนี่สิ...ไม่ค่อยเข้าใจ

โฮ่งๆ

"ตัวเล็ก..." ทันทีที่เราก้าวเข้าบ้าน เสียงเห่าทักทายก็ตามมาติดๆก่อนที่เจ้าของเสียงจะวิ่งตรงดิ่งมาทางผมพร้อมกับไถลตามพื้นมาอย่างแรง

ปึก!

"โอ๊ะๆ...เบาๆตัวเล็ก" ผมรีบร้องเพื่อเบรกให้มันหยุด แต่มันคงช้าไป...เพราะหัวมันนี่กระแทกเข้าที่ขาผมเต็มๆ

ฮ่าๆ

น่ารักชะมัด

ผมมองเจ้าหมาตัวใหญ่ที่ก้มหัวลงชิดกับพื้นก่อนจะไซร้ไปมาหลังจากชนผมเสร็จ สงสัยมันจะเจ็บใช่น้อยถึงได้ไซร้ไม่เลิก จนผมต้องก้มลงไปช่วยมันเกาที่หัวเบาๆ

"เจ็บไหมนั่น...ฮ่าๆ" ผมขำเล็กน้อยก่อนจะเริ่มรู้สึกว่าร่างสูงที่เข้ามาด้วยกันเมื่อกี้นี้...หายไปไหนก็ไม่รู้

"ไอ้เฮียร์" ผมเรียกอีกคนเบาๆก่อนจะเดินตามหา แต่ไม่ว่าผมจะหาเท่าไหร่ผมก็หาไม่เจอ เลยเลือกที่จะโทรตาม แต่พอโทร...ปลายสายก็ดันไม่รับ

นี่มันโกรธผมรึเปล่า...ที่ผมไม่ยอมทำตามที่มันบอก

ตายล่ะ...ลักษณะความเครียดจะถามหาแล้ว!

ผมไม่รู้ว่าตัวเองคิดมากไปหรือเปล่า แต่ตอนนี้มือและหัวใจของผมมันสั่นไปหมด ผมกลัวจริงๆนะ...กลัวที่จะเสียมันไปด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่อง แต่เรื่องนี้มันก็ทำให้ผมหนักใจเหมือนกัน

ทำยังไงดี

โฮ่งๆ

แต่แล้วตัวเล็กก็เริ่มเห่าเสียงดังลั่นบ้านจนผมสะดุ้งตัวด้วยความตกใจเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไปดูที่ประตู และนั่นก็ทำให้ผมเห็นร่างสูงที่คุ้นตากำลังเดินเข้ารั้วมาพร้อมกับถ้วยใบโต

"ไอ้เฮียร์...ไปไหนมาน่ะ" ผมร้องถามด้วยความดีใจก่อนจะวิ่งออกไปรับ แต่มันก็มองผมเหมือนสงสัยอะไรบางอย่างก่อนจะดันหลังให้ผมเข้าบ้าน

"ป้าข้างบ้านเรียกให้ไปเอาแกงส้มน่ะ"

แกงส้มงั้นหรอ

ผมชะเง้อมองถ้วยที่มันถือมาแล้วก็รู้สึกโล่งใจยังไงก็บอกไม่ถูก จนมันวางถ้วยเสร็จก็เดินไปเปิดทีวีดู ผมเองก็ลังเลเล็กน้อยที่จะเคลียร์เรื่องที่ค้างคาใจให้มันจบ ไม่อย่างนั้น...ผมต้องเครียดตายแน่

ผมช่างใจอยู่นานจนมือใหญ่ควักเรียกผมให้เดินเข้าไปหา ผมเลยเดินไปโดยไม่คิดอะไรก่อนที่มันจะรั้งเอวผมให้ลงไปนั่งบนตักกว้าง

"คิ้วขมวดจนติดกันอยู่แล้ว" แล้วนิ้วเรียวก็จิ้มลงมาระหว่างคิ้วของผมจนมันคลาย ก่อนที่จมูกโด่งจะก้มลงมาหอมผมที่แก้มเบาๆ

"กูชอบกลิ่นตัวมึงตอนนี้จังว่ะ...มันหอมกลิ่นเหงื่อนิดๆ ...เซ็กซี่ดี"

อึก!

ฉ่า!

หน้าผมร้อนแล้ว!

"พูดอะไรวะ!" ผมรีบดันใบหน้าหล่อเลวของมันให้ออกห่างก่อนจะก้มหน้าจนคางชิดอกด้วยความอาย แต่นิ้วเรียวกลับเชยมันให้ขึ้นมาหา

"ก็จริงนี่หว่า...ยิ่งวันนี้มีเรียนพละด้วย"

"ไอ้เฮียร์!"

 

ขนลุกเว้ย!

พูดเลยว่าตอนนี้ขนมันลุกจนสยิวไปทั้งหลัง ยิ่งมือหยาบกำลังลูบไล้ที่เอวผมช้าก็ยิ่งทำให้สติผมหลุดกระเจิง จนต้องซบลงที่อกกว้างนั้น

"พอได้แล้ว...ไม่มีแรงแล้ว" นี่คือสิ่งที่ใจผมคิดจริงๆ และก็เป็นสิ่งที่ร่างกายกำลังเป็นด้วย แต่แล้วสิ่งที่ผมไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น...เมื่อร่างสูงค่อยๆดันให้ผมนอนราบไปกับโซฟาพร้อมกับค่อยๆโน้มใบหน้าหล่อลงมาหาเรื่อยๆ

"ไม่มีแรงก็ไม่ต้องขยับ...เดี๋ยวกูจัดการเอง" สิ้นเสียงนุ่มหูนั้น...ทุกอย่างก็ดูหวานไปหมด เมื่อริมฝีปางบางสวยค่อยๆเล็มที่ปากผมช้าก่อนที่มือใหญ่จะค่อยๆคลึงที่ต้นคอผมเบาๆ

"อืม..."

หวานจัง

นุ่มดีด้วย

"อ๊า..." แล้วทุกอย่างก็เริ่มพร่าเลือน เมื่อลิ้นฉ่ำกำลังไล้ชิมเม็ดไฝตรงไหปลาร้าของผม มันดูดคลึงหนักบ้างเบาบ้างจนผมต้องยกมือขึ้นมาจิกไหล่กว้างของคนบนร่าง...เพื่อระบายสิ่งที่กำลังอัดอั้น

"เฮียร์...อะ อ๊า..."

"ผงฝุ่น...อืม"

"อ๊ะ...ตรงนั้น...อ๊า"

ใช่...ตรงนั้น

ผมรั้งมือหยาบให้หยุดคลึงตรงยอดอกต่อ มันเองก็ยอมทำตามที่ผมของ่ายๆโดยไม่บ่นสักคำก่อนที่มืออีกข้างจะค่อยๆถอดเสื้อนักเรียนผมช้าๆ...จนไม่มีสิ่งใดห่อหุ้มบนร่างกายของผมอีกต่อไป

"อ๊า...."

ความร้อนเริ่มประดังเข้ามาใหญ่เมื่อร่างสูงค่อยๆถอนตัวออกจากผมแล้วถอดเสื้อที่ใส่อยู่จนเหลือเพียงแค่กางเกง ผมเองก็มองกล้ามหน้าท้องลอนสวยตรงหน้าไปก็หน้าแดงไป ถึงแม้ว่ามันยังมีรอยฟกช้ำแต่ก็ยังสวย...จนมันรั้งขาผมให้แยกออกจากกันแล้วเคลื่อนตัวเองเข้ามาแทรกตรงกลาง ผมถึงจะรู้ว่าตัวเองนั้นกำลังหลงเสน่ห์ของอีกคนจนยอมทุกอย่างที่อีกฝ่ายนำ

ไม่ไหวแล้ว...ช่วยปลดปล่อยความอัดอั้นนี้ที

"อะ ไอ้เฮียร์..." ผมคว้าลำคอสวยให้ก้มลงมาหาก่อนจะเริ่มเป็นคนจูบอีกฝ่ายจนหนำใจ แต่มันก็ยังไม่เพียงพอที่ผมจะหยุด จนนิ้วเรียวเริ่มที่จะเข้ามาวนตรงร่องด้านหลัง มันเล่นเอาผมต้องแอ่นบั้นท้ายตามแต่นั่นกลับเปิดทางให้อีกคนค่อยๆเอานิ้วยาวนั้นสอดเข้ามาช้าๆ

"อ๊ะ! อ๊า...."

แน่น!

บั้นท้ายผมยกตามการเคลื่อนไหวของอีกคน ก่อนที่ลิ้นฉ่ำจะค่อยๆก้มลงมาชิมที่ยอดอกเล็กอีกครั้ง

"อ๋าๆ...อะอ๊าๆ..อะ..."

สะ...เสียว

"...อืม..." แล้วจังหวะของอีกฝ่ายก็เริ่มรุนแรงขึ้นมันค่อนดูดดึงยอดอกผมหนักขึ้นพร้อทกับที่ข้อมือใหญ่ก็สวนเข้าออกเร็วขึ้น จนผมต้องพยายามดันข้อมือใหญ่ให้หยุด แต่ดูเหมือนยิ่งผมให้หยุด...มันจะยิ่งแรง

พรึบ!

แต่แล้วทุกอย่างก็หยุดลงกระทันทันก่อนที่มันจะจับผมพลิกแล้วให้ค้ำพนักโซฟาไว้ ผมเองก็ทำตามเพราะสมองมันไม่ได้สั่งการอะไรเลยนอกจากยอม ก่อนที่ผมจะเริ่มรู้สึกถึงอะไรบางอย่างที่กำลังฉ่ำเต็มที่เข้ามาจ่อที่ประตูด้านหลัง

"อ๊ะ!อ๊า...ฮะ เฮียร์...อ๊า..." เอวหนาค่อยๆดันมันเข้ามาช้าๆแต่เล่นเอาผมเสียวจนแทบขาดใจ ผมเลยต้องยันหน้าท้องแกร่งให้หยุด แต่มันกลับรวบมือผมไว้แล้วกดไว้บนหลังพร้อมกลับค่อยๆก้มลงมาเล็มที่หลังหู

"อืม..อะอ่า...สุดยอด..."

"ฮะ เฮียร์..."

อ๊ะ...

"บะ เบา....อ๊ๆๆ...สวบๆ...พรั่บๆ...อึก.."

มันเหมือนจะขาดใจ พอผมยิ่งร้องขอเพื่อให้เบา...มันก็ยิ่งรุนแรง แถมยังปนเปรอให้ทั้งบนและล่าง แล้วอย่างนี้...แล้วอย่างนี้ผมจะไหวงั้นหรอ

"อะ...อ๊ะ...เฮียร์...ชะ ช้า..อ๋าๆ"

หะ หายใจไม่ทันอยู่แล้วนะ

อึก

สวบๆ

"อืม..."




"ลุกไหวไหม..."

ยังจะมาถามอีกนะ!

"ไม่ต้องมายุ่งเลย!...บอกให้เบาหน่อยก็ไม่ทำให้นิสัยไม่ดีนะมึง!" ผมนอนคว่ำชี้หน้าด่ามันในขณะที่อีกคนทำเพียงแค่ขำเล็กน้อยก่อนจะล้มตัวลงนั่งยองๆอยู่ข้างๆตัว

"ก็มันห้ามไม่ได้นี่..."

ยังจะมาแถอีก!

"ไปไกลๆเลย! คนยิ่งไม่มีแรงอยู่!" แต่ถึงจะหมั่นไส้ยังไงก็ทำได้แค่นอนด่า เพราะตอนนี้ผมไม่มีแรงแล้วจริงๆ...แถมยังเริ่มหิวข้าวขึ้นมาแล้วด้วย

"มึงเนี่ยนะ...ขนาดกูทำแค่นี้ยังบอกไม่ไหว แล้วอย่างนี้ยังจะคิดไปทำงานโรงเรียนอีก จะทำอะไรก็ช่วยดูสังขารตัวเองหน่อยเถอะ...อย่าให้กูต้องมานั่งเครียดเล่นเลยมึง"

เครียดเล่นงั้นหรอ

"มึงเป็นห่วงกูขนาดนั้นเลยหรอ" ใจมันก็รู้ว่ามันเป็นห่วงผมมาก แต่ผมไม่รู้ว่ามันจะห่วงจนเครียดเลยนี่ แล้วอย่างนี้ผมควรจะทำยังไงดี

แต่แล้วอีกคนก็ไม่ยอมตอบอะไรทั้งนั้น....มันทำเพียงแค่ถอนหายใจออกยาวก่อนจะจ้องตาผมนิ่งซึ่งมันทำให้ผมจับได้...ว่ามันกำลังตอบว่าใช่

"ไอ้เฮียร์.."

"มึงทำไม่ไหวหรอก...ไอ้งานสวัสดิการน่ะ มันไม่เหมาะกับคนอย่างมึงเลยสักนิด"

"กูรู้...แต่ถ้ากูไม่ทำ ทุกคนก็จะหาว่ากูเห็นแก่ตัวนะ" ซึ่งผมไม่ชอบเลยสักนิด

"แล้วมึงจะไปสนใจทำไม" มึงก็พูดง่ายนี่ ก็คนอย่างมึงใครจะกล้าว่าอะไรล่ะ เห็นทุกปีก็เอาแต่เกี้ยวสาว ไม่เคยช่วยงานอะไรเขาเลย

"ประธานนักเรียนเขามอบหมายงานนี้ให้กูเลยนะ ใครจะกล้าปฏิเสธ"

"มันไม่ได้แคร์มึงหรอก...มันมีจุดประสงค์อื่นมากกว่า"

หืม
?

"จุดประสงค์อะไรหรอ" สิ้นเสียงเบาที่เอาแต่บนกับตัวเองจนผมเริ่มสงสัย แต่พอถามมันก็รีบลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินหายกลับเข้าไปในครัว

"กินข้าวกันดีกว่า...เดี๋ยวอุ่นแกงเดี๋ยว" แล้วผมก็เริ่มได้ยินเสียงมันกำลังอุ่นแกง ซึ่งนี่คือการกระทำที่ชัดมาก...ว่ามันจะไม่มีวันตอบ

เห้อ...พูดเหมือนประธานนักเรียนเป็นคนไม่ดีอย่างนั้นแหละ

อ่า...สุดท้ายก็ไม่ได้คำอนุญาต

เห้อ...ผมอยากให้เรื่องมันจบลงแบบแฮปปี้เอ็นดิ้งทั้งสองฝ่ายอะ ดังนั้นใครก็ได้...ช่วยผมคิดที

ไม่นานแกงส้มและข้าวสวยร้อนๆก็มาวางอยู่ตรงหน้า ผมเลยค่อยๆดึงตัวเองขึ้นมากินข้าว โดยที่อีกคนนั้นก็ทำเพียงแค่กินจริงๆ

ทำไมมันอึดอัดอย่างนี้วะ

"เฮียร์..."

"เห้อ...ก็ได้ ถ้ามึงอยากทำก็ทำ แต่ถ้ามึงเป็นอะไรไปแค่นิดเดียว มึงต้องเลิกเข้าใจไหม" สิ้นเสียงจำใจนั้น...หัวใจผมก็เริ่มเต้นแรงจนเผลอกระโดดเข้ากอดร่างสูงอย่างดีใจ

"จริงหรอ! ขอบใจนะมึง!" ผมนี่แทบจะยกมือไหว้ที่มันยอม แต่มันกลับนั่งนิ่งๆไม่พูดอะไรต่อ จนผมรู้สึกว่ามันไม่อยากจะพูดเรื่องนี้อีกต่อไป ผมเลยฉกหอมแก้มใสตรงหน้าไปหนึ่งฟอดพร้อมกับกดจูบลงบนริมฝีปากบางสวยนั่นหนึ่งที

จุ๊บ

"ขอบใจนะ"

"มึงเนี่ยนะ..." แล้วรอยยิ้มสวยก็ค่อยๆเผยออกมาช้าๆก่อนที่มันจะเอื้อมมือมากอดผมตอบ

"ระวังตัวหน่อยล่ะกัน"

"อืม...สุดชีวิตเลย"

ในที่สุดก็ยอม...ถึงแม้ผมต้องใช้เวลาถึงสี่ชั่วโมงและเสียตัวไปหนึ่งรอบในการคุยเรื่องนี้...แต่ได้รับผลที่ดีออกมา มันก็ถือว่าคุ้มมากจริงๆ

กูสัญญา...กูจะดูแลตัวเองให้ดีที่สุดนะ




~วันศุกร์~


ตอนนี้เป็นคาบกิจกรรมครับ หลังจากที่เมื่อคืนมันยอมให้ผมทำ ผมก็รีบมาขอข้อมูลสิ่งที่ต้องทำกับไอ้เป๋าแต่เช้า มันเลยให้ผมมาตั้งโต๊ะรับสมัครฝ่ายสวัสดิการร่วมกับฝ่ายอื่นๆที่หอประชุมในคาบกิจกรรมนี้ ซึ่งมันเป็นอะไรที่วุ่นวายมาก...วุ่นวายจริงๆ

เพราะผมมีเวลาเพียงแค่สองชั่วโมงในการเปิดสมัคร แล้วถ้าไม่มีใครมาสมัคร...ผมตายแน่!

ซึ่ง ณ เวลานี้...แม่งไม่ใครเลยสักคนบนกระดาษของผม

ตายๆ ตายแน่ๆ

ผมนั่งมองคนอื่นๆที่กำลังต่อแถวเข้าร่วมกับฝ่ายต่างๆอย่างคึกคัก โดยเว้นฝ่ายผมไว้อยู่ฝ่ายเดียว ที่ไม่มีใครมาลงชื่อเลยสักคน เห็นแล้วมันก็เศร้าชะมัด ยิ่งปีนี้เราเป็นเจ้าภาพ...งานมันเลยต้องหนักมากๆ ทุกคนคงจะไม่อยากมาเหนื่อยกันแน่ๆเลยไม่ได้รับความสนใจเลยสักนิด

"ได้กี่คนแล้วผงฝุ่น"

อ๊ะ

"ประธาน...สวัสดีครับ" ผมยิ้มทักทายผู้ชายแสนเท่ห์ตรงหน้าก่อนที่ร่างหนาจะเดินเข้ามาดูกระดาษรายชื่อของผม

"เหนื่อยหน่อยนะ...เดี๋ยวก็มีคนมาสมัคร"แหม...มึงก็พูดง่ายนิ นี่กูนั่งมาจะครบสองชั่วโมงและ...แม่งเงียบกริบ

"แล้วถ้าไม่มีคนมาลงสมัครล่ะ"

"เดี๋ยวก็มี...เชื่อฉันสิ" แล้วประธานก็ส่งยิ้มปลอบใจมาให้ผม ซึ่งเล่นเอาใจผมเต้นแรงเลยทีเดียว

อย่ายิ้มบ่อยสิ...ผมยิ่งปลื้มคุณอยู่นะ

"ผมขอให้เป็นอย่างนั้นนะ"

"เชื่อมั่นในตัวเองหน่อยสิ" แล้วมือหนาก็ตรงเข้ามาขยี้หัวผมเบาๆอย่างเอ็นดู ผมเลยต้องเบี่ยงหัวหลบก่อนจะหัวเราะเบาๆ

"อย่าแกล้งผมสิครับ"

ที่จริงคุณก็ดูเป็นคนดีจะตาย แถมยังอ่อนโยนมากๆอีกต่างหาก...แล้วทำไมไอ้เฮียร์ถึงดูเกลียดคุณจังนะ

"ก็นายน่ารักนี่"

อุ!

ประโยคนี้เล่นเอาสะอึกเลยครับ ผมเลยยิ้มบางๆให้ก่อนชวนคุยเรื่องอื่น

"แล้วนี่คุณมาทำอะไรที่นี่ครับ มาดูความเรียบร้อยหรอ" ทำงานหนักจังน้า...สภานักเรียนเนี่ย

"เปล่าหรอก...ฉันมาหานายน่ะ อยากจะมาขอบใจที่มาช่วยรับงานนี้ไปทำ"

อ่า...อย่างนั้นเองหรอ

"มะ..."

"ถ้ามึงขอบคุณเสร็จแล้วก็รีบไปสิ...จะยืนขวางตีนกูทำห่าอะไร อ๋อ...หรือว่ามึงต้องการมาดูให้เห็นกับตาว่ามึงจะชนะกูรึเปล่างั้นสิ หึ!" อยู่ๆเสียงของบุคคลอันตรายที่สุดของโรงเรียนก็ดังขึ้นมาจากข้างหน้า ผมกับท่านประธานเลยหันไปดูก่อนจะเห็น
'แก๊งอันธพาลหลังห้อง' ครบแก๊งกำลังเดินมาทางนี้โดยที่ทุกคนในหอประชุมค่อยๆแหวกทางออกเป็นวงกว้างให้ เหมือนกับไม่กล้าแม้แต่จะอยู่ใกล้

"นายหมายความว่ายังไงหรอ...นายเฮียร์" ท่านประธานแสนสุขุมก็ยังคงสุขุมอยู่วันยันค่ำ ร่างหนาทำเพียงแค่ถามกลับก่อนจะกอดอกตัวเองแล้วจ้องหน้าอีกฝ่ายนิ่ง

"ไม่ต้องมาแสร้งทำเป็นคนดีต่อหน้าพวกกูหรอก...เห็นแล้วมันคันตีนฉิบ!" ไม่ใช่ไอ้เฮียร์ที่เป็นคนพูดครับ แต่เป็นไอ้พีชที่ตะคอกใส่อีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัว มันก็ต้องแน่อยู่แล้วที่พวกนี้ต้องไม่กลัวท่านประธาน เพราะต่างฝ่ายก็ต่างที่จะอยากคุมอีกฝ่ายให้ได้ แต่พวกอันธพาลหลังห้องนี่ก็เจ๋งพอตัวจนอาจารย์ยังต้องยอม แล้วนับประสาอะไรกับไอ้แค่ประธานนักเรียน

คนละรุ่นสินะ

ว่าแต่...พวกมันจะต่อยกันไหมนั่น แม่งจ้องอย่างกับกำลังชกอยู่บนสังเวียน

น่ากลัวฉิบหาย

"ผมไปแกล้งเป็นคนดีตอนไหนกัน...ผมก็เป็นอย่างนี้ตลอดนี่" ดูท่าอีกคนก็ยังคงตั้งสติได้ดี เลยทำให้ไอ้พีชยิ่งเดือดมากขึ้น

แย่แล้วๆ อย่ามาพลาดโดนกูนะเว้ย!

"ไอ้สัดอิ้ง!"

"พอแล้วพีช...อย่าไปยุ่งกับไอ้พวกหมาลอบกัดเลยว่ะ" สิ้นเสียงไอ้พีช ขาโหดก็ร้องห้ามไม่ให้มันพุ่งไปเสยคางอีกฝ่าย โดยที่ตาคมดุก็ยังคงจ้องมองท่านประธานอย่างดุเดือด ก่อนที่มันจะร้องสั่งลูกน้องมันอีกครั้ง

"เอาใบรายชื่อไปให้ไอ้ฝุ่นทีดิ๊" สิ้นคำสั่ง...ไอ้โต้งก็เดินมายื่นกระดาษเอสี่ให้ผมก่อนจะเค้นเสียงตามไรฟันให้

"เดือดร้อนพวกกูเลยไงมึง...ไอ้ห่าฝุ่น"

เอ้า! กูเกี่ยวอะไรอะ

"สมใจมึงรึยัง...ถ้ายังก็บอกนะ เพราะเหลือไอ้เจมส์อีกคนที่ยังไม่ได้ลงชื่อ"

หืม...ว่าอะไรนะ

พอฟังแบบนั้น...ผมก็รีบหยิบกระดาษแผ่นนั้นขึ้นมาดู ก่อนจะพบว่ารายชื่อบนกระดาษนั้น...เป็นชื่อของคนในแก๊งไอ้เฮียร์ทั้งหมด

สามสิบสามคน!

เหี้ย!

หมายความว่าอย่างไงวะ!

ผมเงยหน้าขึ้นไปมองพวกอันธพาลเหล่านั้นอีกครั้งก่อนที่ไอ้เฮียร์จะพูดต่อ

"มึงจำใส่กะโหลกเหี้ยๆของมึงไว้นะไอ้อิ้ง ถ้ามึงไม่หยุดลอบกัด...มึงก็สู้กูไม่ได้หรอก แต่ครั้งนี้กูจะยอม...เพื่อเห็นแก่สมองเหี้ยๆของมึงที่คิดแผนขึ้นมาได้ แต่ถ้ามีครั้งหน้า...หน้ามึงได้จมพื้นคาตีนกูแน่!"

เหี้ย!

ขนลุก!

ไอ้เฮียร์ลั่นคำขู่สุดท้ายไว้ได้น่ากลัวที่สุดเท่าที่ผมเคยได้ยินจากปากมันมา ก่อนที่ร่างสูงจะเดินออกจากหอประชุมไปแล้วค่อยๆตามด้วยคนอื่นในแก๊ง แต่ในขณะที่ทุกคนกำลังเดินผ่านท่านประธาน...ทุกคนต่างทิ้งความหมั่นไส้ไว้จนผมเริ่มจับใจความได้

'มันไม่ได้แคร์มึงหรอก...มันมีจุดประสงค์อื่นมากกว่า'

นี่มันเรื่องอะไรกันวะ!

สรุปแล้ว...ที่มอบงานนี้ให้ผมทำ ไม่ใช่ว่าหาใครทำไม่ได้ แต่มันเป็นเพราะว่าต้องการคุมแก๊งอันธพาลหลังห้องงั้นหรอ

เหี้ย! ทำไมผมโง่ขนาดนี้วะ!

ทำไมผมถึงไม่ทันคิด...ว่าไอ้เฮียร์มันไม่มีทางยอมให้ผมเหนื่อยแน่ๆ ดังนั้นตัวมันเองก็ต้องลงสมัครเพื่อมาช่วยผมทำ...ไม่ใช่มาช่วยผมทำสิ มันต้องบอกว่า
'มาทำแทน' ต่างหาก

บ้าเอ๊ย! นี่ผมเป็นต้นเหตุที่ทำให้มันต้องยอมให้อีกฝ่ายขนาดนี้เลยหรอเนี่ย

ไม่นะ!

"ไอ้เฮียร์! รอกูก่อน!"

ให้ตายเถอะ! ผมทำอะไรลงไป!

ไอ้เฮียร์...กูขอโทษ!







++++++++++++++++++++++++++++++++++
141012


 

เม้นบอกกันด้วยน้าว่าสนุกมั้ย ขอบคุณคร่า จุบๆ

 

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยาย

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.8 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
8.8 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.2 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา