Immortal LoVe, oR sEx... "ได้ผมแล้ว...เฮียต้องรัก

By nooonaa

 

 

มาเก๊า XII : ไม่ปล่อยไปไหนอีก

 

 

สุดท้าย

 

สุดท้ายผมก็ใจอ่อน

 

เพียงเพราะคำพูดประโยคเดียวเท่านั้น

 

'เพราะกรุขาดเมิงไม่ได้'

 

ผมจะคิดเข้าข้างตัวเองได้มั้ยว่าผมก็มีความสำคัญกับเฮีย...ผมคิดได้ใช่มั้ย

 

มือใหญ่ที่กระชับมือผมแน่นไม่ยอมปล่อยตั้งแต่ผมโผเข้ากอดร่างหนาที่ยื่นมือมาให้ผมตรงหัวบันไดนั้นยิ่งทำให้ผมใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

 

แค่มือเดียวที่ยื่นออกมารอรับผมถึงกับทำให้ผมลืมคนรอบข้างไปชั่วขณะแล้วเลือกในสิ่งที่ตัวเองโหยหา

 

ผมลืมคุณอาเต๋อ

 

ผมลืมเค้าเลยว่าผมเคยให้โอกาสเค้าไว้ จนเฮียพูดขึ้น

 

'ขอบคุณที่ดูแลคนของผมอย่างดีคุณหย่งเต๋อ แต่ต่อแต่นี้ไป...ผมจะดูแลนาชาเอง'

 

มันอย่างกับความฝันแหนะที่อยู่ดีๆมาพูดจาซึ้งๆแบบนั้น ผมถอนใบหน้าออกจากอกกว้างของเฮียแล้วเงยหน้าขึ้นมอง สีหน้าเฮียจริงจังมาก...มันมากจนผมดีใจตามไปด้วย

 

เฮียพูดจริงๆหรอ ที่ว่าจะดูแลผม เรื่องจริงใช่มั้ย?

 

ตอนนี้เฮียกำลังจูงมือผมจนขึ้นมาถึงห้องเดิมที่ผมเคยอยู่ เฮียเดินนำผมจนมาหยุดที่ห้องนั่งเล่นก่อนจะหันมามองผม สายตาที่มองหาผมตอนนี้มันเล่นเอาทำตัวไม่ถูกเลยยิ่งเฮียคว้าเอาผมไปกอดแน่นแบบนี้

 

"เฮียเงิน" ผมลูบแผ่นหลังกว้างนั้นเบาๆเมื่อใบหน้าคมหล่อเหลานั้นซุกเข้าไปซอกคอผม แถมกระชับกอดผมแน่นกว่าเดิมเข้าไปอีก อย่าทำแบบนี้สิ...ผมก็หวั่นไหวเป็นนะ

 

"เมิงนอกใจกรุ...นาชาเมิงกล้านอกใจกรุได้ไงวะ" นี่เฮียว่าอะไรของเฮียเนี่ย จะหาเรื่องทะเลาะกับผมรึไงกัน ผมเพิ่งจะยกโทษให้เฮียเมื่อกี้เองนะ ผมผลักเฮียออกจากตัวผมทันทีแต่ร่างหนากลับไม่ขยับไปไหนสักนิด

 

"แล้วใครเป็นคนว่าผมได้เจ็บขนาดนั้นละ แล้วผมก็ไม่ได้นอกใจเฮียด้วย" พูดให้มันดีๆหน่อยเฮีย 

 

"กรุขอโทษที่ว่าเมิงแบบนั้น แต่ว่า...เมิงอย่าไปกับใครแบบนั้นได้มั้ย มันทำให้กรุแทบบ้า" ผมสะอึกกับที่เฮียพูดออกมาเลยครับ วันนี้เป็นอะไรน่ะ พูดอะไรอกมาทีทำเอาหัวใจผมทำงานหนักตลอด 

 

"เฮียสนใจผมด้วยรึไง ผมก็แค่เมียที่มีความสำคัญเฉพาะเรื่อวบนเตียง" ขอผมประชดเฮียสักหน่อยเถอะ แต่พอผมพูดอย่างน้อยใจ เฮียเงินก็ดันผมออกมาจากอ้อมกอดแกร่งก่อนจะจ้องตาผมนิ่ง 

 

"ถ้าเมิงคิดว่าเมิงเป็นแค่นั้นก็ตามใจเมิง กรุไม่อยากขัดใจเมิงอีก" ห๊า! อะไรเนี่ย จะเดินหนีผมแบบนั้นไม่ได้นะ พูดงี้ได้ไงวะ ไอ้เรื่องแบบนี้มันควรจะจบแค่นี้รึไง ทำไมไม่พูดออกมาให้มันชัดเจนไปวะ มาทำงี้แล้วมันจะรู้เรื่องมั้ย! ไอ้เรื่องที่ไม่ชอบดันชอบขัดใจ แต่ไอ้เรื่องที่เมิงสมควรจะพูดมันสมควรไม่ขัดใจกรุมั้ย

 

โอ๊ย!! ไอ้เฮียเงินซื่อบื้อ กรุเกลียดเมิง!!

 

"เฮียเงิน...ผมบอกแล้วไงว่าอย่ามาเดินหนีผมแบบนี้" อะไรกันวะเนี่ย หนีผมเข้าห้องน้ำไปเลยครับ เอ่อ...ก็ได้วะ ครั้งหน้าไม่โชคดีแบบนี้แน่

 

ผมเลยเดินตามเฮียเข้าห้องนอนไป อื่อหือ...เมิงทำอะไรกับห้องนอน ทำไมมันเละอย่างนี้วะ โคมเฟิงโคมไฟแตกละเอียดหมดเลยครับ บนพื้นก็เต็มไปด้วยเศษแจกันที่แตกละเอียด นี่เฮียทำอะไรมันเนี่ย

 

ปังๆ 

 

"เฮียเงิน ออกมาเลยนะ ทำไมห้องมันรกอบ่างนี้เล่า" ผมเคาะประตูห้องน้ำที่เฮียอาบอยู่จนเสียงดัง นี่ผมเริ่มโมโหแล้วนะ ผมง่วง ผมเหนื่อย ผมอยากนอนเว้ย แต่มันนอนไม่ได้แล้วเนี่ย

 

"เดี๋ยวไปนอนอีกห้องหนึ่งไง เมิงจะโวยวายทำไมวะ" เฮียตะโกนออกมาจากห้องน้ำเสียงดัง นี่พอผมดีด้วยก็กลับมาพูดจากวนตรีนแล้วก็ห้วนๆแบบเดิมอีกแล้ว นี่ผมคิดถูกคิดผิดวะ 

 

"มันจะนอนได้มั้ยเล่า มันไม่มีประตูอะ"

 

"นอนๆไปเถอะหน่า อย่าเรื่องมาก!" เออ...ไปนอนอีกห้องก็ได้วะ ไอ้ผัวเฮ็งซวย! กรุเกลียดเมิงเพิ่มขึ้นด้วย แต่ก่อนไปขอที่หนึ่งเถอะ

 

เปาะ

 

"ไอ้นาชา!!  เมิงจะปิดไฟหาพระแสงอะไรวะ! " ฮ่าๆ สมน้ำหน้าเมิงสิ เฮียโววายใหญ่เลยครับ ตลกชะมัด ส่วนผมก็รีบวิ่งหนีเข้าไปอีกห้องหนึ่งแล้วรีบมุดหนีเข้าผ้าห่มผืนหนา อ่า..สะใจเว้ย แต่ตอนนี้ผมหนาวชะมัด 

 

"ไอ้นาชา เมิงนี่แสบจริงๆเลยนะ" สักพักเฮียก็เดินเข้ามาด่าผม  แต่กรุไม่รู้เรื่องเว้ย กรุหลับอยู่ ฮ่าๆ

 

"เมิงหลับแล้วหรอ" ผมรู้สึกเตียงยุบตัวลงจนลมหายใจร้อนมาโดนที่หูของผม ขนเหิงขนหัวลุกเกลียวเลยครับ เล่นไรวะเนี่ย

 

จุ๊บ

 

"ฝันดีนะเมิง" เฮ้ย!..อะไรมาโดนแก้มผมวะ ตาผมเปิดโผงขึ้นทันที แต่ตัวผมกลับแข็งทื่อ นี่เฮียทำอะไรลงไป รู้มั้ยว่าผม...เขิน 

 

ไม่นานไฟในห้องก็ปิดลง เฮียเดินมาล้มตัวนอนข้างๆผมก่อนจะเอาแขนมาพาดเอวผมไว้หลวมจากด้านหลัง มันไม่ได้แน่นแต่แค่เอาแขนมาพาดไว้เฉยๆแต่มันกลับทำให้ผมอบอุ่นใจยังไงก็บอกไม่ถูก ยังไงก็ฝันดีละกันเฮีย...

 

 

 

ทำไมมันหนาวยังนี้เนี่ย มันหนาวจนผมต้องสะดุ้งตื่นกลางดึก ที่แท้ฝนก็ตกนี่เอง มันถึงหนาวเย็นยะเยือกแบบนี้ ให้ตายเถอะผมไม่ชอบอากาศแบบนี้เลย

 

"เฮียเงิน..เฮียเงิน" ผมเขย่าตัวคนด้านข้างเบาๆให้ตื่นขึ้น เพราะเมิงคนเดียวทำให้กรุหนาวขนลุกแบบนี้

 

"อื่อ...มีไร" เฮียถามผมงัวเงียจนผมหมันไส้ ก็เมิงมันหนังหนามันก็ไม่หนาวอะดิ กรุเนี่ยหนาวจนจะแข็งตายอยู่แล้ว

 

"ผมหนาว" ผมบอกเฮียไปปากผมก็สั่นไป นี่ขนาดใส่เสื้อกันหนาวไว้อีกชั้นแล้วนะแต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย

 

"มานี่มา" เฮียอ้าแขนกว้างออกเหมือนบอกให้ผมล้มตัวลงนอนในอ้อมกอดนั้น หน้าผมแดงเลยครับ มันจะอบอุ่นไปมั้ยเฮีย

 

"มาเร็ว..พรุ่งนี้กรุมีประชุม" เฮียดึงผมเข้าไปกอดจนหน้าผมชิดกับแผ่นอกอุ่นนั้น เล่นเอาใจผมเต้นแรงตามไปด้วย ผมแค่อยากให้หาผ้าห่มให้ไม่ใช่ให้มากอดกันอย่างนี้นะ แต่ช่างมันเถอะ..เพราะมันทำให้ผมหายหนาวพอดี

 

"หายหนาวยัง" เฮียถามผมอีกครั้ง

 

"อื่อ"

 

"กอดกรุก็ได้ ถ้ายังไม่หาย" กอดเฮียงั้นหรอ ฝันไปเถอะ...เดี๋ยวก็หาว่ากรุใจง่ายอีก เชอะ!  ไม่ได้แอ้มกรุหรอก แต่ว่ามันก็ไม่ได้เสียหายอะไรนิ ก็ผมหนาวนิ กอดหน่อยคงไม่เป็นมั้ง

 

เนอะ..เฮียเงิน

 

แล้วก็อย่าหวังว่าคราวนี้ผมจะปล่อยเฮียไปอีก ผมจะจับเฮียให้อยู่หมัดเลยคอยดู!!!

 

 

 

"นาชา... นาชา" ปลุกอีกแล้ว ขอนอนก่อนได้มั้ย

 

"ว่างาย..." ผมมุดหน้าเข้ากับหมอนใบโตแล้วผมเสียงขุ่น

 

"กรุจะไปทำงาน เมิงอย่าหนีไปไหนอีกนะ อยู่บ้านรอกรุ...เข้าใจมั้ย" จะไปทำงานอีกแล้วหรอ อยู่คนเดียวอีกแล้วหรอ

 

"ไปด้วยได้ปะ" ผมพยายามลุกขึ้นมาคุยกับเฮียอย่างง่วงสุดๆ แต่ทำไมหัวผมมันหนักงี้วะ

 

"ไม่ได้ๆ กรุต้องทำงาน ไม่มีเวลาดูแลเมิงหรอก" ขัดใจอีกและ อย่างนี้ทุกที

 

"ให้ผมไปด้วยเถอะ ผมอยากเที่ยวบ้าง" ผมทำเป็นซบหน้ากับแขนแกร่งเฮียแล้วคล้องคอเฮียไว้หลวมๆแบบที่ผมเคยเห็นน้ำมนต์ชอบทำ เฮียจ้องตาผมนิ่งก่อนจะพูดออกมา

 

"ถ้าเมิงน่ารักแบบนี้ กรุพาเมิงไปก็ได้้" เห้ย!..ได้ผลด้วยวะ เก่งจริงๆวะเมิง นาชา

 

"ขอบคุณคร้าบ" ผมยิ้มแป้นให้เฮียก่อนจะรีบลุกไปปอาบน้ำอาบท่าให้ไว พออกมาก็เจอเสื้อผ้าผมวางไว้บนเตียงอย่างที่เป็นทุกวัน แค่นี้ผมก็ยิ้มอีกแล้ว ผมนี่หลงเฮียจริงๆหรอเนี่ย

 

"เฮียเงิน..ปะไปกัน" ผมเดินออกมาหาเฮียที่ยืนอยู่ในครัว เฮียพยักหน้ารับก่อนจะเดินออกมาพร้อมกับกล่องข้าวใบโตใส่ถุงสีสวย เฮียเดินไปหยิบงานที่วางอยู่บนโต๊ะกระจกแล้วเหน็บเข้าที่แขนก่อนจะมาคว้ามือผมไปจับไว้แน่นแล้วพาออกจากห้องไป ส่วนผมจะทำไรได้ละ นอกจากอมยิ้มอย่างเดียว

 

แม่.ง...เขินวะ

 

เมื่อเราขึ้นรถเสร็จเฮียก็เคลื่อนตัวรถออกจากโรงจอดรถในคอดโดแล้วตรงเข้าที่ทำงานโดยไม่พูดอะไรกับผมสักคำจนถึงที่หมาย

 

ที่ทำงานเฮียหรูชะมัด เอ๊ะ!..แต่นี่มันบริษัทของอาหวังนี่หว่า อย่าบอกนะว่าเฮียเป็นลูกจ้างอาหวังเนี่ย ถึงได้ว่ารู้จักกันได้ไง

 

"เฮียทำงานให้อาหวังหรอครับ" 

 

"อืม" ตอบแค่เนี่ยะ แล้วชาตินี้กรุจะรู้อะไรเกี่ยวกับเมิงนอกจากชื่อกับความโหดเมิงน่ะะ จะปิดบังหาเพื่อ!

 

"เฮียเงินผมอยากกินกาแฟสด" อารมณ์เสียวะ ว่าจะไม่มีปัญหาแล้วนะ

 

"ไปที่ห้องก่อนแล้วจะซื้อมาให้" เออ...ตามใจเมิง

 

ผมเดินตามเฮียเงินเข้าบริษัทไปเงียบๆ รู้มั้ยครับว่าผมเจออะไร เจอพวกสาวๆจ้องผัวผมตาเป็นมันเลยละสิ อะไรกันเนี่ย เมียคนที่เมิงจ้องอยู่คือกรุเนี่ย จะมาหาพ่องอ่อ!!!

 

อารมณ์เสียเว้ย!!!!

 

"เฮียเงิน!!" ผมเรียกเฮียเบาๆแต่เต็มไปด้วยความเคือง!!

 

"มีอะไร" แล้วเมิงอะ รู้ปะว่ากรุเคืองอยู่ ไอ้บื้อ!!

 

"ห้ามยิ้ม!! ทำหน้าบึ้งๆไว้" ผมรีบสั่งเฮียเมื่อเราเข้าลิฟได้

 

"ทำไม" ยังจะถามอีก

 

"ผมไม่ชอบให้เฮียทำหน้าหล่อ เข้าใจมะ"

 

"หึ...นี่เมิงหึงกรุอีกแล้วนะนาชา" อะไรวะ เมิงมารู้ทันกรุได้ไง แล้วกรุก็ไม่ได้หึงด้วย กรุแค่ไม่ชอบที่มีผู้หญิงมองเมิงเข้าใจมั้ย!

 

"ใครหึง!"

 

"หึ...เมิงนั่นแหละ" พอเฮียพูดจบก็เดินออกจากลิฟไปเลยครับ ปล่อยให้ผมปี๊ดอยู่คนเดียว เออ...หนีได้ก็หนีไป สักวันกรุจะเอาเมิงให้อยู่หมัดเลยคอยดู

 

ผมเดินออกมาจากลิฟก็เห็นเฮียกำลังพูดคุยส่งยิ้มหวานกับพนักงานสาวน่ารักจิ้มลิ้มอยู่ ไอ้ผัวแก่ เมิงนอกใจกรุใช่มั้ย!

 

"เฮียเงิน!! ผมหิวข้าว!" ทำไมชอบให้กรุอารมณ์เสียจังวะ

 

เฮียหันมามองผมก่อนจะพูดอะไรไม่รู้กับสาวคนนั้นสองสามคำ แล้วเดินมาดันผมเข้าห้องที่อยู่ตรงหน้า นี่ห้องทำงานเฮียหรอ มีแต่กระดานวาดภาพสี่ห้าอันและสีประเภทต่างๆที่วางเรียงกันเป็นตับ แต่มันถูกจัดให้เป็นระเบียบชะมัด เหมือนที่คอนโดไม่มีผิด ผมเดินไปนั่งที่โซฟาอีกฝั่งหนึ่งของโต๊ะทำงานเฮียก่อนเฮียจะเดินเอากล่องสีสวยที่เอามาจากคอนโดมาวางให้ผมตรงหน้า

 

"กินไปก่อนนะเดี๋ยวไปส่งแบบก่อน" เฮียชูแฟ้มงานให้ผมดู ผมเลยพยักหน้ารับ ไปส่งงานให้จริงๆเถอะเมิง ไม่งั้นเอาเมิงตายแน่

 

ผมเปิดฝากล่องที่เฮียเอามาให้ผมออก อือหือ...สปาร์เก็ตตี้นี่ น่ากินวะ ผมรีบโซยเข้าปากอย่างไวด้วยความหิว อร่อยอ่า...สามีใครวะทำอาหารได้อร่อยจริงๆ

 

ก๊อกๆ

 

"&)(-)@@)):/&$(&" เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะการกินของผมพร้อมกับเสียงภาษาจีนที่ดังมาแต่ไกล ผมเงยหน้าขึ้นมอง อ่อ...กิ๊กเฮียเงินนี่เอง 

 

"$@@-;&-&" พูดอะไรของเมิงวะ ผมมองเธออย่างงงๆก่อนที่เธอจะเดินมาวางแก้วไว้ตรงหน้าผม อ่อ...กาแฟนี่เอง

 

"Thank." ผมกล่าวขอบคุณให้เธอ เธอพยักหน้ารับคำผมก่อนจะเดินจากไป

 

กรุเลิกเคืองเมิงและ เพราะเมิงเอากาแฟมาให้ 

 

ก๊อกๆ

 

อะไรอีกละ ใครอีกเนี่ย

 

แล้วบานประตูก็เปิดออกทำเอาผมตาค้าง

 

"คุณนาชา"

 

"คุณอาเต๋อ!!"

 

 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

130508

เม้นให้ไรเตอร์บ้างนะคะ ช่วงนี้เสียใจคะ โดนแบนบ่อย ใครรู้จักคนแบนฝากบอกด้วยนะคะว่าขี้เกียจแก้อะ เลิกแบนเถอะ

 

อ่านให้สนุกนะคะ ชวนเพื่อนมาอ่านด้วยจะดีมากๆเลยคะ

 

บายๆ