九尾の妖狐 จิ้งจอกเก้าหางที่รัก

ความเคียดแค้นมากมาย

ถาถมเข้ามาในจิตใจจนขีดสุด

มนุษย์แสนใจร้ายไร้ความ ‘ปราณี’

ขับไล่เข่นฆ่าจิ้งจอกเก้าหางอย่างไม่ใยดี

ณ บัดนั้นจิ้งจอกเก้าหางค่อยๆสูญพันธุ์ไปเรื่อยๆ

จนในที่สุดเหลือไว้เพียงตำนานจิ้งจอกเก้าหางเท่านั้น

ทุกอย่างกำลังจะเกิดขึ้นการแก้แค้นเผาผลาญมนุษย์ให้มอดไหม้

บทนำ

 

ปลดปล่อยผนึกและความแค้น

 

‘ถึงเวลาที่จะแก้แค้นสักที...ทุกอย่างจะต้องพินาศ...มนุษย์จะต้องร้อง

 

โหยหวนอย่างเจ็บปวดทรมาน...สีหน้าเคียดแค้นแทบคลั่งของมนุษย์...

 

มันทำให้พวกเรามีความสุขเหลือเกิน’

 

ร่างสวยสง่าดั่งหงส์ทองเดินอย่างไร้เรี่ยวแรงสายตาหื่นกระหายของ

 

เหล่าผู้ชายมองมาที่เธอไม่วางตาชุดที่เธอใส่นั้นเป็นชุดขุนนางชนชั้น

 

สูงกระโปรงยาวถึงตาตุ่มมีเสื้อคลุมหนาของหยกไพริน(สัตว์ดุร้ายชนิด

 

หนึ่งในหุบเขาเมทัลมีเรือนร่างที่งดงามมาก) เพื่อปิดช่วงหัวไล่ขาวนวล

 

“ไปกับพี่มั้ยครับน้องสาวคนสวย” ผู้ชายตัวใหญ่ยักษ์หัวสีทองเดินมา

 

อย่างมาดแมนจับต้นแขนเรียวยาวของหญิงสาวด้วยสายตาหื่นกามโดย

 

ไม่รู้เลยว่าชะตากรรมการตายใกล้จะมาเยือนเต็มที

 

“ปล่อย” เสียงราบเรียบแสนเย็นยะเยือกแอบแฝงไปด้วยน้ำเสียงเหี้ยม

 

เกรียมพูดออกมาจากริมฝีปากบางเฉียบสีชมพู

 

“อุ้ย...ดุซะด้วยแม่เสือน้อย หึๆ” ผู้ชายหัวเราะเยาะอย่างชอบใจสายตา

 

ไม่ละไปจากหน้าสวยแม้แต่นิด จู่ๆท้องฟ้าเปลี่ยนสภาพเป็นสีแดงฉาน

 

เสียงฟ้าผ่าก้องกังวารไปทั่วบริเวณทุกคนต่างแตกตื่นตกใจวิ่งหนีกัน

 

กระเจิดกระเจิง

 

เปรี้ยง เปรี้ยง!

 

“กรี๊ด!!!!!...พระเจ้าช่วยมันข้าวเหนียว” จู่ๆฟ้าก็ผ่าลงมาใส่ร่างผู้ชาย

 

ทันที ที่น่าแปลกคือผู้ชายจับต้นแขนหญิงสาวไว้แต่ร่างบางของหญิง

 

สาวนั้นไม่ได้โดนอะไรแม้แต่น้อยสร้างความแปลกใจให้คนที่เห็น

 

เหตุการณ์นักร่างบางไร้เรี่ยวแรงเดินไปตามถนนที่ทอดยาวสุดปลายฟ้า

 

อีกครั้งจนเดินมาถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่หญิงสาวก็ล้มลงทันทีภาย

 

ในห้องสีชมพูตุ๊กตามากมายมีร่างของหญิงสาวนอนหลับใหล ข้างเตียง

 

มีชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหล่าราวกับเทพบุตรลงมาจุติยังไงยังนั้น

 

“อื้อ” หญิงสาวค่อยๆเปิดเปือกตาสีเงินทีละน้อยเพื่อปรับกับไฟที่เปิด

 

สว่างจ้าในห้อง

 

“ตื่นแล้วหรอครับ” เสียงใหญ่แสนเย็นชาเอ่ยถามหญิงสาวด้วยสายตา

 

และใบหน้านิ่ง

 

“ทะ...ที่นี้ที่ไหนกัน” หญิงสาวลุกขึ้นอย่างตกใจถอยกรูไปติดเตียง

 

ทันที

 

“ใจเย็นๆครับที่นี้คือคฤหาสน์ของผม...เมื่อตอนเที่ยงเศษๆผมกลับมา

 

จากที่ทำงานผมเห็นคุณนอนไม่ได้สติอยู่หน้าคฤหาสน์ผมครับ แล้วคุณ

 

ชื่ออะไร”

 

“ฉันชื่อ...เซนะ” หญิงสาวหรือเซนะตอบเสียงเรียบแต่ฟังอย่างไรก็เย็น

 

ยะเยือกทุกที

 

“ผมทาคาชิ เทสทารอสซ่าครับ” เมื่อเซนะได้ยินนามสกุลสุดคุ้นหูดวง

 

ตาแปรเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดทำให้ทาคาชิตกใจเล็กน้อย

 

“เธอเป็นใคร” เสียงเย็นชาของทาคาชิเอ่ยขึ้นทำให้เซนะยิ่งโกรธกริ้ว

 

ยิ่งไปอีก

 

“อ๊ะ...” จู่ๆเซนะก็ล้มลงทาคาชิรีบเข้าไปประคองทันที มือหนาใหญ่อัง

 

หน้าผากขาวนวลไร้ริ้วรอย

 

“ตัวร้อนจี๋เลยแหะ” ทาคาชิพูดขึ้นก่อนจะเรียกแม้บ้านคนสนิทของ

 

ตระกูลให้ช่วยปฐมพยาบาลและเปลี่ยนเสื้อผ้า ทาคาชิเดินออกจากห้อง

 

แต่ในหัวเขายังคงคิดถึงดวงตาแดงฉานดั่งเลือดสด ‘เธอใช่มนุษย์แน่

 

หรอ’ นั้นคือคำถามที่ผุดออกมาจากหัวอันชาญฉลาดของทาคาชิ

 

ความฝันอันเลือนรางของเซนะเธอกำลังอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยมีหมอกควัน

 

มากมายทุกอย่างมืดสนิทไร้แสงสว่างเธอเดินไปเรื่อยๆจนเห็นคริสตัล

 

ขนาดใหญ่ข้างในคือหญิงสาวหน้าตาดั่งนางฟ้ากำลังหลับใหล

 

‘ท่านแม่...ใช่ท่านแม่หรือเปล่าค่ะ’ เซนะเอ่ยถามร่างที่อยู่ในคริสตัล

 

‘เซนะลูกแม่...เจ้าจงล้างแค้นให้กับเผ่าพันธุ์ของเราเสียเถิด...ความ

 

แค้นที่มีมาตั้งแต่ร้อยกว่าปีก่อนจงชะล้างมันซะ...เซนะ คิวบิโนะโยโกะ

 

การ์ด ลูกรักของแม่และพ่อ’

 

ฟรึบ!

 

เซนะสะดุ้งตื่นหยาดเหงื่อมากมายผุดขึ้นดั่งเซนะไปวิ่งมาราธอนมาร้อย

 

กว่ารอบ

 

“คุณหนูค่ะเป็นอะไรหรือป่าว” เสียงหวานของผู้หญิงร่างอวบสั้นวัย

 

กลางคนอื่นถามอย่างเป็นห่วง เซนะหันไปมองหน้าด้วยสายตานิ่งเฉย

 

ไร้ความหมาย

 

“ป้าชื่อเรยาค่ะ” ป้าเรยาแนะนำตัวเองอย่างมีมารยาทพร้อมรอยยิ้ม

 

อ่อนโยน เซนะหยักหน้าช้าๆก่อนจะก้มหน้าลงความคิดมากมายล้น

 

สมองเกี่ยวกับฝันนั้น...ฝันที่เธอไม่เคยฝัน...ฝันที่จะเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง

 

ทุกอย่างบนโลก

สวีดัส...สวัสดีค่ะ เรื่องนี้เรื่องแรกของบียังไงก็ขอฝากติดตามผลงาน

 

ด้วยนะค่ะ จะแต่งให้สุดความสามารถเลยค่ะ