[Fic Fairy Tail] ปาฎิหาริย์รัก

24

เจอกันครั้งแรก'มังกรหยก'

            หลังจากที่แยกกับคนอื่น ๆเข้ามาในห้องแล้วเกรย์ก็วางมังกรน้อยในร่างมนุษย์ลงบนเตียง แต่ฟรอชไม่ยอมปล่อย ยังคงเอาหน้าซุกกับแผนอกของเกรย์ เกรย์ออกแรงดึงฟรอชออกมา ทำให้มันโมโหจนเกือบกลายร่างเป็นมังกรขนาดเท่าบ้านไปแล้ว แต่เพราะเกรย์เอามันมาไว้ที่เดิม ทำให้เกร็ดที่โผล่ออกมาตรงหน้าผากหายไป นี่ถ้าปล่อยไว้ไม่รู้ว่าตนจะเอามันอยู่ไหม พอคิดแล้วก็นึกถึงครั้งแรกที่ได้เจอกับมันเสียนี่

            "ช่วยด้วย ๆ"

            เสียงร้องเรียกของความช่วยเหลือจากชายบ้านที่วิ่งหนีกันอย่างวุ่นวาย ใจกลางหมู่บ้านนี้มันมังกรขนาดของมันเกือบเท่าตึกสองชั้น แขนขาของมันเท่ากับต้นไม้ กรงเล็บแหลมคม ตามเกร็ดของมันมีสีเขียวเหมือนหยกกำลังอาระวาทอยู่ เกรย์ที่พอจะใช่เวทย์ที่พ่อของตนเป็นคนสอนได้บ้างปรกอบกับกระบวนท่าการใช้ 'ไซเนท' (ชื่อดาบสั้น) ของเกรย์ก็อยู่ในขั้นเยี่ยมที่สุดในระดับaชั้นปีสาม ที่โรงเรียนแห่งหนึ่ง

            (ป.ล. โรงเรียนบางโรงเรียนมีเปิดสอนระดับวิทยาลัย ระดับการเรียนจะนับเป็น A, B, C

A=ระดับสูง B=ระดับกลาง C=ระดับพื้นฐาน)

             และตอนนี้ก็กำลังเรียนที่มหาวิทยาลัยแฟรี่ เทล ปีหนึ่ง เกรย์เลยจะเข้าไปช่วยอัศวินที่กำลังจัดการกับมังกรอยู่ เกรย์เดินเข้าไปจนถึงตัวอัศวินกลุ่มหนึ่ง

            "เกิดอะไรขึ้น?"

            "มังกรตัวนั้น อยู่ดี ๆก็เข้ามาทำร้ายพวกชาวบ้านที่อยู่ในหมู่บ้านนี้นะสิ" อัศวินคนนั้นหันมาตอบเกรย์เสียงดุ "นายก็อย่าเข้ามาล่ะ เดี่ยวจะอัน..."

            "ระวัง!!!" ยังพูดไม่ทันจบประโยคดี มังกรตัวนั้นก็สะบัดหางมาทางที่เกรย์และพวกอัศวินอีกสองสามคนยืนอยู่ ทั้งสี่คนพร้อยใจกันกระโดดหลบหางนั้น แต่เกรย์ใช่จังหวะที่กำลังจะตกลงสู่พื้น ยกไซเนทขึ้นแล้วแทงลงที่ปลายหางของมังกร ทำให้เกรย์ลอยติดไปกับหางนั้นด้วย มังกรสลัดหางอย่างบ้าคลั่ง เพราะไซเนทยึดติดกับหางนั้นไม่ยอมหลุด ทำให้มันเจ็บปวดบริเวณหางนั้นมาก

            เกรย์ดึงไซเนทออกแล้วกระโดดม้วนตัวขึ้นไปยืนบนตัวของมังกร แล้วก็เอาไซเนทแทงเข้าที่เกร็ดของมังกรตัวนั้น ทำให้เลือดสีน้ำเงินเข้มไหลออกมาจากบาดแผลเป็นจำนวนไม่น้อย เมื่อเห็นว่ามังกรยังคงดิ้นไม่เลย แถมยังหันมาคำรามใส่อีก เกรย์ก็เลยแทงไซเนทไม่ยั้งจนได้ไปหลายแผล เลือดสีน้ำเงินเปรอะมืออย่างช่วยไม่ได้ เพราะการจะหยุดยั้งมังกรตัวนี้ก็ต้องทำแบบนี้ล่ะ มังกรเริ่มดิ้นแต่ร้องคำรามอย่างเจ็บปวดทรมาน  จนเกรย์รู้สึกสงสาร จึงดึงไซเนทออก แต่ผลที่ตามมานั้นคือ มังกรนี่กลับบินทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าอย่างรวดเร็ว จนเกรย์ต้องรีบหาที่ยืด และสิ่งที่อยู่ใกล้มือที่สุดคือเกร็ดลางหลังของมังกร เกรย์ยึดมันเพื่อไม่ให้ตัวเองตกลงไปสู่พื้นเบื้องล่าง หากตกลงไปดีไม่ดีใบหน้าของเขาอาจจะดูไม่ได้เลยก็ได้ เพราะปัจจุบันหน้าตาของเขาก็อยู่ในขั้นพอได้เท่านั้น (พอได้กับผีแกนะสิ ถ้าแกพอได้แล้วฉันพออะไร พอดูได้ ถ้าห่างกันสักร้อยเมตรรึไงย้ะ) เกรย์เงยหน้าขึ้นมาแล้วก็ต้องก้มลงไปเพราะความเร็วนี้มันแรงเกินไป การมองเห็นจึงไม่ดีนัก และดูจากเบื้องล่างแล้ว นี้คงอยู่ในระดับที่สูงมาก ประมาณสักห้าสิบกิโลเมตรได้แล้วละมั่ง เพราะดูจากตรงนี้ ในหมู่บ้านที่มีชาวบ้านวิ่งหนีกันจ้าระหวั่น ตอนนี้ตัวเท่ามดไปแล้ว

            เมื่อความเร็วในการทะยานขึ้นสู่ท้องฟ้าลดน้องลง เกรย์ก็เงยหน้าขึ้นมา และพบว่าเขาอยู่เหนือก้อนเมฆแล้ว เบื้องหน้านั้นคือดวงอาทิตย์ยามเย็น แสงสีส้มอมแดงส่องหน้า ลมเย็นที่พัดผ่านตัวมาเป็นละลอกคลื่น ลมโชยออนพัดผ่านมาแล้วผ่านไป กลิ่นของแสงแดงยามเย็น กลิ่นของธรรมชาติ ทำให้เกรย์เหม่อมองอยู่นานจนลืมไปว่าตนยืนอยู่บนหลังของมังกร พอรู้สึกตัวก็หันไปมองมัน มังกรยังคงบินไปมาอยู่บนท้องฟ้า บาดแผลของมันหายเป็นปริบทิ้ง ไม่มีแม้แต่รอยแผลเลยด้วยซ้ำ ถึงพลังของมังกรจะสามารถรักษาบาดแผลได้ แต่ไม่น่าจะหายไว้อย่างนี้ นอกเสียจากมังกรตัวนี้มีพลังมากพอที่จะรักษาบาดแผลนั้นได้ ในไม่กี่นาที

            จากนั้นมันก็หยุดบน และลอยตัวอยู่บนท้องฟ้า เกรย์ที่คิดว่าตอนแรกที่มันพาเขาขึ้นมาบนนี้คงเพราะต้องการให้เขาตกลงไปตาย แต่ดูเหมือนตอนนี้จะไม่ใช่แล้ว เกรย์เดินไปที่ส่วนคอของนั้น และลูบคอมันเบา แต่ดูเหมือนว่ามันอยากได้มากกว่าลูบที่คอ มันจึงหันหน้ามาแล้วก้มหัวลง เกรย์เห็นดังนั่นก็เลยเอื้อมมือไปลูบที่หัวของมัน แต่แล้วมันก็เกร็งตรงหน้าผากจนมีหนามโผลาออกจากหัว แล้วบาดมือของเกรย์จนเลือดออก จากนั้นก็เกิดแสงสีเขียวขึ้นกลางมือข้างที่โดนเกร็ดบาดจนได้เลือด และลามมาจนถึงใบหน้าของเกรย์ หลังจากที่แสงนั้นหายไป เกรย์ก็เกือบหมดสติ แต่ก่อนที่สติของเกรย์จะหลุด มังกรตัวนั้นก็ใช้ปีกรองรับตัวเกรย์ไว้ แล้วแนะนำตัวเองให้กับเกรย์

            "มังกรหยกแห่งเขาหยกมังกร ฟรอช ฝากตัวด้วยน่ะ เจ้านาย"

__________________50 %__________________แล้วจะมาอัพต่อน่ะคร้าาาาา

ช่วงนี้จะเป็นตอนที่ย้อนไปเกี่ยวกับการพบกันของคู่หูน่ะค่ะ

เอาล่ะ ไปอ่านต่อกันเลยน่ะ

 __________________50 %__________________

            เกรย์ตื่นมาแล้วพบว่าตัวเองนอนอยู่กลางป่า พร้อมกับเด็กน้อยผมสีเขียวกับอาการปวดหัว เกรย์เอามือนวดขมับพรางนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้น แต่แล้วก็รู้สึกถึงอะไรแปลก ๆ รู้สึกเหมือนที่หัวจะมีอะไรแข็ง ๆติดอยู่ เกรย์รองแงะมันดูแต่ไม่ออกแถมยังเจ็บอีกด้วย

            นี้มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย... เกรย์พยายามคิดอีกครั้ง หลังจากที่เข้าไปถามอัศวินคนนั้น ก็สู้กับมังกรตัวเขียว ตัวเขียว สีเขียว ผมสีเขียว หรือว่า!!! "นะ... นายคือ.. มังกรตัวนั้น!"

            เมื่อได้ยินคำถาม มังกรน้อยในร่างเด็กที่น่ารักซะไม่มี พยักหน้าแรง ๆเป็นการบอกว่าใช่แล้วพร้อมกับยิ้มตาหยี พอเกรย์ได้ยินก็ยิ่งมึนเข้าไปอีก แต่พอหายปวดหัว เกรย์ก็อุ้มเด็กน้อยด้วยมือข้างเดียวแล้ววิ่งกลับไปที่หอพักของมหาลัยแฟรี่ เทล พอมาจนถึงหมู่บ้าน หมู่บ้านที่เมื่อกี้ชนละมุนวุ่นวาย แต่ตอนนี้กลับเงียบฉี่ เกรย์เดินตรงไปยังมหาวิทยาลัยแฟรี่ เทล และเลี้ยวเข้าหอพัก เมื่อไปถึงก็กระโดดขึ้นต้นไม้ต้นเตี้ย ๆแล้วปีนขึ้นไปอยู่ในระดับเดียวกับหน้าต่างห้องของตน จากนั้นก็กระโดดเข้าไป ภายในห้องมีนัตสึกำลังนอนเกลือดกลิ้นงอยู่บนที่นอนพร้องกับเอลซ่าที่กำลังทำความสะอาดห้อง เนื่องจากเกรย์ไม่ค่อยมีเวลาและนัตสึขี้เกลียดทำให้เอลซ่าต้องมาทำความสะอาดห้องนี้ทุกอาทิตย์เพราะเอลซ่าเป็นพี่ของนัตสึ นัตสึกับเกรย์และเอลซ่ารู้จักกันได้ไม่นาน และที่ต้องมาอยู่ห้องเดียวกันกับนัตสึเพราะผู้อำนวยการเป็นคนจัดให้และเพราะมันเหลืออยู่ห้องเดียวด้วย

            เกรย์วางเด็กน้อยในมือลงบนเตียงของตน นัตสึและเอลซ่าเมื่อเห็นเด็กน้อยก็วิ่งเข้ามาดู แต่ที่แปลคือพวกนั้นไม่ได้ถามว่า 'ไปเอาลูกใครมาเนี่ย เกรย์' หรืออะไรทำนองนั้นเลย ได้แต่จ้องเด็กน้อยอย่างเดียว จนเอลซ่าถามขึ้น

            "นายไปเอามังกรตัวนี้มาได้ไง?"

            รู้ได้ไง ว่าเด็กคนนั้นคือมังกร "เธอรู้ได้ไงว่าเด็กนั้นคือมังกร"

            "ก็คนที่ถูกเลือกเป็นนายแล้ว จะสามารถมองออกว่านั้นคือคนจริงๆ หรือมังกรที่แปลงร่างเป็นคน" คนที่ตอบคือนัตสึ

            คนที่ถูกเลือกเป็นนาย หรือว่าพวกนี้ก็ถูกเลือก "พวกนายก็ถูกเลือกหรอ" เกรย์พูดออกไปแล้วมองหาอะไรบางอย่าง

            "มองหาเกร็ดหรอ อยู่ตรงนี้ต่างหาก" นัตสึชูมือขึ้น ที่ฝ่ามือมีเกร็ดสีฟ้าอ่อน มันเล็กมากจนแทบมองไม่เห็น ส่วยเอลซ่าก็ชูมือขึ้นเช่นกัน และอยู่บริเวณเดียวกันกับนัตสึ แต่สีของเกร็ดเป็นสีแดงจางๆ จนเกือบเป็นสีดำ ดูไปดูมาเหมือนกับไฝจนแยกไม่ออกว่านั้นคือเกร็ดมังกร

            "แล้วนายล่ะเกรย์ ไหนเอามาให้ฉันดูดิว่าเกร็ดของนายสีอะไร" นัตสึตรงเข้ามาจับมือของเกรย์พริกไปมา แต่ก็ไม่พบอะไรที่เหมือนเกร็ดของมังกรเลย "ไม่เห็นมีเลย?" นัตสึเงยหน้าขึ้นด้วยความมึนงง เพราะเกร็ดมังกรจะต้องอยู่ที่บริเวณมือมากกว่าส่วนอื่นๆ

            จากนั้นเกรย์ก็เอามือเสยผมที่ปกหน้าขึ้น เผยให้เห็นเกร็ดของมังกรสีเขียวขจี ขนาดของเกร็ดที่อยู่บนหัวของเกรย์เท่ากับนิ้วก้อย แถมยังมีแสงเรืองรองออกมาอีก

            บางทีหน้าผากของเกรย์อาจจะปล่อยแสงก็ได้น่ะเนี่ย... นัตสึคิดพรานเอามือลูบคางไปด้วย

            ถ้าเทียบกันแล้ว เกร็ดที่อยู่บนหน้าผากของเกรย์กับที่อยู่บนฝ่ามือของเอลซ่าและนัตสึ มีสิ่งที่ต่างกันอยู่ เกร็ดของเกรย์เรืองแสงได้ แต่ของเอลซ่าและนัตสึเรืองแสงไม่ได้ และก็เกร็ดไม่ใหญ่เหมือนอย่างเกร็ดที่หน้าผากของเกรย์ด้วย นอนเสียจาก

            "เกรย์ นายไปเจอมังกรตัวนี้ที่ไหน" เอลซ่าถามแล้วมองมาทางเกรย์สลับกับมังกรในร่างเด็ก ฟรอชเมื่อเห็นคนมองมา มันก็ยิ้มให้ แล้วหันไปหาเกรย์พร้อมพูดว่า

            "ป๊ะป๊า ฟรอชหิว"

            "..." เกิดความเงียบขึ้นชั่วขณะ ตอนนี้ทุกคนมองไปทางเกรย์ "มังกรน้อยหมายถึงใครกันหรือ" เอลซ่าถามมังกรน้อย

            แล้วมันก็ชี้ไปทางเกรย์ "นี่ไง ป๊ะป๊า"

            "เฮ้ย! อยากมามั่วน่ะ ฉันจะไปเป็นพ่อนายได้ไง อายุเพิ่งจะยี่สิบต้นๆ เองน่ะ จะไปมีลูกที่อายุเกือบ... เอ่อ นายอายุเท่าไร่?" บ่นยังไม่ทันจบ ก็ถามอายุเขาเสียนี่

            มังกรน้อยยกนิ้วขึ้นมานับอายุของตัวเอง "ปีนี้หนูอายุสามสิบห้าปี"

            "อายุมากกว่าฉันซะอีก เพราะงั้นฉันไม่ใช่พ่อของนายแน่นอน"

            "อายุเพิ่งสามสิบห้าเองหรอ" นัตสึก้มลงมองมักกรน้อยในร่างเด็กห้าขวบ

            "เพิ่ง?" เกรย์พูดออกมาด้วยใบหน้างุนงง

            "มังกรน่ะ พวกมันอายุยืนนาน นับพันนับหมื่นปีเลยด้วย เทียบกับมนุษย์แล้ว อายุแค่สาวสิบปีนี้กันเท่ากับเด็กอายุห้าหรือหกขวบเองละน่ะ นอกจากนี้มันยังไม่มีเพศอีกด้วย

            การจะระบุเพศได้ อยู่ที่เผ่าพันธุ์ของมังกร แต่ล่ะเผ่าพันธุ์ก็มีเวลาในการระบุเพศที่ต่างกันไปอีก  อย่างเช่น สเนกดราก้อนหรืองูดราก้อนอายุที่จะมีเพศได้คือห้าสิบปี แต่ถ้าเผ่าพันธุ์ยิ่งสูงศักดิ์ การระบุเพศก็จะนานขึ้น ร้อยปี พันปี หรือมากกว่านั้น" เอลซ่าอธิบายจนเสร็จก็หันไปหาเด็กน้อย "นายอายุแค่นี้ สามารถเลือกเจ้านายได้แล้วเหรอ?"

            เด็กน้อยพยักหน้า

            "แล้วเธอเผ่าพันธุ์มังกรอะไรหรอ?"

            "มังกรหยก"

            "มังกรหยก!" นัตสึและเอลซ่าพูด ไม่สิตะโกนพร้อมกัน "เผ่าพันธุ์มังกรหยกไม่ได้สูญพันธุ์ไปแล้วหรอ?"

            "สูญพันธุ์? หมายความว่าไง" เกรย์ที่ยินมองอยู่นานพูดขึ้น

            "ก็แม่ฉันเคยบอกว่าเผ่าพันธุ์มังกรหยกน่ะ หยิ่งทะนง ไม่ยอมเลือกนายจนพวกอัศวินที่ไปปราบเกิดความโกธรเพราะทนไม่ไหว เลยไปรวบรวมอัศวิทั้งหมดและนักเวทย์บางคนไปฆ่าพวก

มัน

            พ่อก็เคยบอกไว้น่ะ ว่าจากนั้นก็ไม่พบกับมังกรหยกอีกเลยแล้วก็ไม่พบพวกที่ไปฆ่ามังกรหยกนั้นด้วย เห็นพวกนายกรัฐมนตรีสันนิฐานว่า พวกนั้นสู้กันจนตายกันหมด" เอลซ่าช่วยเสริม

            แล้วต่อจากนี้ไป ฉันก็ต้องอยู่กับมังกรน้อยในร่างเด็กห้าขวบนี่จริงๆ น่ะหรอ แล้วชีวิตของฉันต่อจากนี้ไปจะเป็นยังไงละเนี่ย